Προετοιμάζουν την ολοκλήρωση της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων. Ετοιμάζονται να ανοίξουν ξανά το Ασφαλιστικό. Συγκροτούν νέο πλαίσιο απαγόρευσης των απεργιών και στραγγαλισμού των σωματείων. Ψάχνουν να βρουν χιλιάδες εργαζομένους στους δήμους οι οποίοι «κακώς» έχουν δουλειά και «πρέπει» να απολυθούν. Κλείνουν και πουλάνε νοσοκομεία, κόβουν ακόμα και τα φάρμακα των καρκινοπαθών. Αδειάζουν τα σχολεία από εκπαιδευτικούς, διώχνουν τους μαθητές και τους φοιτητές από τις σπουδές τους… Αλλά, όλα πάνε καλά! Γιατί μπορεί ο λαός να αγοράσει αυτοκίνητα πολυτελείας, αν η τρόικα δεχθεί την κατάργηση του σχετικού φόρου όπως αιτείται η κυβέρνηση. Γιατί μπορεί τα εκατοντάδες και χιλιάδες ευρώ φόρων που πληρώνει, που χρωστάει κάθε λαϊκή οικογένεια να μειωθούν κατά μερικές δεκάρες του ευρώ (πάλι αν δεχτεί η τρόικα το σχετικό αίτημα)! Γιατί μπορεί αυτή η πολιτική, αυτά τα μέτρα να συνεχιστούν χωρίς «αυτή τη μορφή ελέγχου από την τρόικα» και αυτό να ονομαστεί «έξοδος από τα μνημόνια». Γιατί μπορεί οι ιμπεριαλιστές πάτρωνες να συμφωνήσουν -πριν από όλα μεταξύ τους- σε μια άλλη μορφή εφαρμογής της θηλιάς του χρέους στη χώρα και στον λαό, όπως εξάλλου ισχυρίζεται και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που προτείνει το σχέδιο PADRE, επιφανών στελεχών του αμερικανικού και του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Και ακόμα γιατί θα γίνουν εκλογές (σε ένα, δύο, τρία τέρμινα…) οι οποίες -όπως είναι γνωστό- πάντα έσωζαν τους λαούς και τους εργάτες από τη λεηλασία και την εκμετάλλευση των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου…
Αν κάτι προκαταβολικά θα θέλαμε να σημειώσουμε για όλη αυτή την κούρσα διαστροφής της πραγματικότητας στην οποία ταξιδεύει το πολιτικό σύστημα -εν μέσω μάλιστα μιας κάποιας πολιτικής αναταραχής-, αυτό είναι το εξής: η ταξική πάλη είναι σκληρή και απαιτητική. Υπάρχουν όροι και προϋποθέσεις για να μπορούν η εργατική τάξη και ο λαός «να ακούν» τη φωνή τους και τις αλήθειες τους και να μη σκεπάζονται όλα από τα ουρλιαχτά του συστήματος και τις φωνασκίες των παρατρεχαμένων του, που όλοι μαζί δεν διστάζουν να πετάνε στα σκουπίδια τη ζωή και τα στοιχειώδη δικαιώματα της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Αιτίες και όροι της αναταραχής
Μια πολιτική αναταραχή διατρέχει λοιπόν τις μέρες και τη συγκυρία. Παραιτούνται γενικοί γραμματείς της κυβέρνησης, απλώνονται γκρίνιες, ανησυχίες και διαφοροποιήσεις εντός της ΝΔ και μεταξύ των κομμάτων της κυβέρνησης, σπάει σε δόσεις και σε «έδρες» (Ευρώπη και ΗΠΑ) η «πέμπτη αξιολόγηση της τρόικας», κανάλια και ντόπια κέντρα δηλώνουν πως «δεν θα χαθεί και ο κόσμος αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ», τα γκάλοπ βεβαιώνουν πως η ΝΔ είναι πολύ πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας σαλπίζει εκλογική ετοιμότητα και ο Κουβέλης με τη ΔΗΜΑΡ του δηλώνει πάλι πρόθυμος για συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, με ό,τι μείνει από το ΠΑΣΟΚ και με ό,τι άλλο προκύψει.
Αυτό που οπωσδήποτε χρειάζεται να αποσαφηνιστεί είναι το «είδος», οι πραγματικές αιτίες και πηγές αυτής της αναταραχής, ώστε να εκτιμηθεί σωστά όχι μόνο το αν θα υπάρξει μια επιτάχυνση των εξελίξεων, αλλά κυρίως το τι αυτές οι εξελίξεις μπορούν να δώσουν για τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα.
Παρ’ όλο λοιπόν που το ζήτημα της εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας, και άρα η εύρεση των 180, αποτελεί μια αφορμή και πραγματική πίεση γι’ αυτή την αναστάτωση, έχουμε την άποψη ότι δεν είναι και η αιτία. Θεωρούσαμε και θεωρούμε ότι αυτοί οι 180 μπορεί να βρεθούν, στον βαθμό που τα κέντρα έξω και μέσα στη χώρα αποφασίσουν πως θέλουν να συνεχίσουν με την παρούσα κυβερνητική λύση. Απόφαση που με τη σειρά της συνδέεται και εξαρτάται ασφαλώς με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο πολιτικό σύστημα της χώρας, με τα μεγάλα προβλήματα που έχει δημιουργήσει δηλαδή στους παραδοσιακούς διαχειριστές η προώθηση της άγριας επίθεσης ενάντια στον λαό, με τα αδιέξοδα που αναδεικνύονται συνολικά για τη χώρα από το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Ωστόσο και αυτό το ζήτημα του ικανού και αξιόπιστου κυβερνητικού διαχειριστή και της συνολικής ανάταξης του αστικού πολιτικού συστήματος δεν είναι βέβαια αυτοτελές και αυτόνομο. Εξάλλου τα δύο τελευταία χρόνια μια χαρά έκαναν τη δουλειά τους οι ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο στη χώρα με την κυβέρνηση Σαμαρά, παρ’ όλο που ήταν ήδη σοβαρά τραυματισμένοι οι δύο πολιτικοί πυλώνες τους. Αλλά βέβαια δεν μπορεί να είναι αέναη η χρήση αυτής της επιλογής γιατί φτάνει -όταν φτάνει-τα όριά της. Από τι καθορίζεται λοιπόν η αντοχή και η μακροημέρευση της εκάστοτε κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος; Καθορίζεται από το τι τύχες επιφυλάσσουν για τη χώρα και τον λαό, από το τι ρόλο και όρους ύπαρξης και αναπαραγωγής επιλέγουν να δώσουν στην αστική τάξη οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ και οι ΗΠΑ. Οι δυνάμεις δηλαδή που καθόρισαν και καθορίζουν το ποια (δεν) θα είναι η παραγωγική βάση της χώρας, η οικονομία της, οι πολιτικοστρατιωτικοί ρόλοι της, η ίδια η κοινωνική της κατάσταση.
Με τη σειρά του και αυτό το ζήτημα δεν αποφασίζεται και δεν απαντιέται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έξω από τα συνολικότερα μέτωπα που έχουν ανοίξει στην περιοχή και παντού στον κόσμο. Δεν αποφασίζεται δηλαδή «ανεξάρτητα» από το σύνολο των επιδιώξεων που η κάθε μία έχει, «ανεξάρτητα» από τους λογαριασμούς που η κάθε μία έχει ανοίξει απέναντι σε λαούς και περιοχές, αλλά και απέναντι στις άλλες-ανταγωνιστικές για την ίδια- ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Εδώ λοιπόν είμαστε! «Λήγει» το ευρωπαϊκό πρόγραμμα για τη χώρα στο τέλος της φετινής χρονιάς, αλλά όχι και το πρόγραμμα του ΔΝΤ («που βρέθηκε στην καρδιά της Ευρωζώνης», όπως δημόσια ανακάλυψε πρόσφατα και ο Βενιζέλος) που κρατάει ως και το 2015. Πώς θα διαμορφωθεί η συνέχεια και η «ισορροπία»(sic) της διπλής εξάρτησης; Θα βγει αυτή η αμερικανική σφήνα από την εν πολλοίς γερμανική Ευρωζώνη την ώρα που βαραίνει και στρατηγικά η παρουσία τους στην Ευρώπη (Ουκρανία), την ώρα που ο Κάμερον απειλεί με αποχώρηση από την ΕΕ και η Γαλλία ενισχύει τον ατλαντικό της ρόλο πλάι στις ΗΠΑ και στις νέες πολεμικές τους εξορμήσεις και στη Μ. Ανατολή; Ή μήπως θα φύγει η σφήνα, ακριβώς εξαιτίας όλων αυτών; Και αυτό θα είναι η διαμόρφωση ενός άλλου προσωρινού έστω συμβιβασμού, ή ένα νέο κεφάλαιο όξυνσης των αντιθέσεων εντός της ιμπεριαλιστικής Δύσης;
Αλλά τα ερωτήματα και τα ζητήματα για τους ιμπεριαλιστές και την εξαρτημένη από αυτούς αστική τάξη της χώρας δεν σταματούν εδώ. Θα πάρει «ανάσες» -όπως ζήτησε ο Σαμαράς στο Βερολίνο- όχι μόνο η παρούσα κυβέρνηση, αλλά συνολικά το πολιτικό σύστημα και τελικά και κυρίως η αστική τάξη, ή θα παραμείνει στην ασφυξία που έχει διαμορφώσει η ιμπεριαλιστική επιδρομή που λόγου χάρη όχι μόνο επέβαλε τον φόρο στα πολυτελή αυτοκίνητα, αλλά γκρέμισε και τα μεσοστρώματα που αποτελούσαν το αγοραστικό κοινό τους; Θα «αιμοδοτηθεί η αγορά» (όπως πάλι ο Σαμαράς έλεγε τον καιρό που ήταν αντιμνημονιακός) της κομπραδόρικης και μεταπρατικής Ελλάδας, ή με τη διαδικασία των στρες τεστ οι τράπεζες θα τεθούν στον πλήρη έλεγχο των ιμπεριαλιστών και θα περιοριστούν ακόμα πιο δραματικά οι σχετικά αυτοτελείς δυνατότητες των εγχώριων τζακιών για τις όποιες δικές τους «επενδύσεις-αρπαχτές» με ό,τι έχει ληστευτεί από τον ιδρώτα του λαού; Τι περιθώρια μιας τέτοιας κατανόησης έχει αλήθεια ο γερμανικός ιμπεριαλισμός που θέλει βέβαια να επιδείξει επιτυχίες και σταθερότητα στο οικοδόμημα της Ευρωζώνης του, αλλά από την άλλη κυριαρχείται από τη δίνη της κρίσης και της έντασης των ανταγωνισμών που σπρώχνει και απαιτεί την ολοένα μεγαλύτερη καταλήστευση των εξαρτημένων χωρών;
Το σύνολο λοιπόν αυτών των ζητημάτων και των πολλών υπο-ερωτημάτων τους που για λόγους συντομίας δεν καταθέσαμε αποτελούν τη βάση της αναταραχής που διαπιστώνεται αυτές τις μέρες στη χώρα. Και ακριβώς επειδή είναι μεγάλος ο κόμπος των πραγματικών ζητημάτων που τίθενται και συνδέονται με τις λύσεις που πρέπει αλλά και μπορεί να δοθούν από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα στο πολιτικό ζήτημα της χώρας, στη δημόσια σκηνή εκδηλώνεται αμφιθυμία, κυριαρχούν τα ήξεις-αφίξεις, τη μια μέρα έχουμε «θρίαμβο» (π.χ. στην επίσκεψη Σαμαρά στο Βερολίνο) και την επομένη γκρίνια, τριβές και εντάσεις.
Προφανώς δεν πρόκειται, γιατί δεν μπορεί, να απαντηθούν όλα αυτά τα ζητήματα και μάλιστα με οριστικό τρόπο (τέτοιος τρόπος, τουλάχιστον στις δεδομένες γεωπολιτικές και οικονομικές συνθήκες, δεν υπάρχει), ώστε τα κέντρα εξουσίας να διαμορφώσουν τις επιλογές τους. Ο πολιτικός χρόνος τρέχει και απαιτεί άμεσα απαντήσεις σε μια χώρα όπου είναι βουβή αλλά εκρηκτική η οργή του λαού, σε μια χώρα που βρίσκεται στο κέντρο ενός τόξου αίματος λαών και χωρών που δοκιμάζονται από τις ανοιχτές πολεμικές επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών. Αυτή την ανάγκη επιτάχυνσης των όποιων απαντήσεων και επιλογών μπορεί να υπάρξουν έχουν επισημάνει δημόσια, εκτός των άλλων, και στελέχη όπως η Μπακογιάννη και ο Βορίδης που, αν μη τι άλλο, διακρίνονται για την υπευθυνότητά τους απέναντι συνολικά στις ανάγκες του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Η απάντηση των Σαμαρά-Βενιζέλου που ζήτησαν (και αναμένεται να πάρουν) ψήφο εμπιστοσύνης για την κυβέρνηση δείχνει ότι αυτό που επιλέγεται είναι να παραπεμφθούν όλα τα ζητήματα τον ερχόμενο Φλεβάρη-Μάρτη. Επιχειρούν έτσι ένα καταλάγιασμα της αναταραχής για τους επόμενους μήνες, αλλά κατά τη γνώμη μας μένει ανοιχτό το συνολικό ζήτημα και ειδικότερα το αν και ποιας «κατανόησης» μπορεί να τύχουν από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αυτό όπως ήδη αναφέραμε αποτελεί συνάρτηση πολλών παραγόντων και μένει να το δούμε. Αλλά όμως αυτό που δεν χρειάζεται να «περιμένουμε» για να το δούμε είναι το τι ζει και το τι θα ζήσει και θα αντιμετωπίσει ο λαός, όποια εκδοχή και αν πάρουν και όποτε και αν εκδηλωθούν οι εξελίξεις που κυοφορούνται στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και στα αστικά σαλόνια.
Θέλουν τον λαό θεατή και απελπισμένο
Η βασική αξία που μπορεί να έχουν όλα όσα παραπάνω καταγράψαμε είναι αυτή που μπορεί να πάρουν οι θέσεις και οι εκτιμήσεις όταν χρησιμοποιούνται και γίνονται δύναμη για να ενισχυθεί η ταξική πάλη της άλλης πλευράς, της πλευράς της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας. Της πλευράς δηλαδή που η ύπαρξή της καθόλου δεν απασχολεί τα κέντρα εξουσίας που πυρετωδώς «εργάζονται» για να δώσουν απαντήσεις στο κυβερνητικό-πολιτικό ζήτημα της χώρας. Ή, πιο σωστά, τους απασχολεί από μία μόνο σκοπιά: πώς θα συνεχιστεί η εκμετάλλευσή τους και η καταλήστευσή τους, πώς θα στήσουν νέους γύρους γκρεμίσματος των κατακτήσεών τους και υφαρπαγής των δικαιωμάτων τους, πώς με τρομοκρατία, καταναγκασμό, καταστολή και απάτες θα παραμείνουν καθηλωμένοι και δεν θα βγουν στο προσκήνιο της αντιπαράθεσης, διεκδικώντας και οικοδομώντας τους δικούς τους ταξικούς και πολιτικούς όρους για το πού θα πάει η χώρα τους και η ζωή τους.
Για τον λαό δηλαδή η αποκάλυψη των πραγματικών όρων, με βάση τους οποίους εξελίσσεται η πολιτική κατάσταση και αναζητείται η αναμόρφωσή της, έχει πριν από όλα την αξία πως τίποτε θετικό για τη ζωή του και τα συμφέροντά του δεν μπορεί να περιμένει από αυτή την εξέλιξη και τις αναμορφώσεις που επιχειρείται να προωθηθούν -όταν προωθηθούν και όποιες και αν είναι. Ο λαός δεν είναι και δεν πρέπει να είναι θεατής αυτών των εξελίξεων ή, ακόμα χειρότερα, οπαδός της μιας ή της άλλης εκδοχής τους. Ο λαός πρέπει να είναι, να γίνει η δύναμη αντίστασης και πάλης που, κόντρα στη βαρβαρότητα που αντιμετωπίζει και στους πολιτικούς σχεδιασμούς που την υπηρετούν και επιδιώκουν την απρόσκοπτη συνέχισή της, θα χτίσει τους δικούς του όρους, στηριγμένος στις δικές του δυνάμεις.
Αυτή η ανάγκη, αυτή η κατεύθυνση, δεν αρκεί βέβαια απλώς να διακηρυχθεί από κάποια ή κάποιες δυνάμεις. Εννοείται και γίνεται πράξη μόνο υπό την απαράβατη προϋπόθεση της άμεσης εμπλοκής και ακόμα περισσότερο διαμόρφωσης εστιών αντίστασης και πάλης κόντρα στην καταιγιστική και ολομέτωπη επίθεση του συστήματος. Σε αυτή τη βάση είναι επιτακτικά αναγκαίο να εκδηλωθούν πρωτοβουλίες σε κλάδους, χώρους δουλειάς, νεολαίας και γειτονιάς που να επιδιώκουν τη συσπείρωση και την πάλη των εργαζομένων, των ανέργων, της νεολαίας. Ο λαός δεν είναι «νικημένος», όπως λένε όσοι θέλουν να είναι ο λαός παροπλισμένος, για να μπορούν να τον φέρουν στα μέτρα τους, στα μέτρα της συμμόρφωσης με το πλαίσιο του συστήματος. Ο λαός δεν μπορεί να νικήσει στις εκλογές και να αποκτήσει «δικιά του» κυβέρνηση, δεν μπορεί να είναι έξω από την ταξική πάλη, γιατί δέχεται τα χτυπήματά της, δεν μπορεί να έχει ένα δικό του «μεταβατικό πρόγραμμα» που θα «εγγυάται» τις εξελίξεις προς όφελός του. Ο λαός μπορεί να νικήσει στους αγώνες και να κατακτήσει δικά του σωματεία, συλλόγους και όργανα πάλης στο κίνημα. Μπορεί και πρέπει να έχει δικό του «πρόγραμμα αγώνων», να χτίσει Μέτωπο κόντρα στην επίθεση και στην εξάρτηση, γιατί μόνο έτσι μπορεί να υπερασπίζεται και να κατακτά δικαιώματα, να αλλάζει τον συσχετισμό, να συγκροτεί τον δικό του επαναστατικό δρόμο!
