του Rey Claro Casambre, CAIS -Φιλιππίνες

Η μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση αναγνωρίζεται παγκοσμίως σαν ένα κορυφαίο ιστορικό γεγονός την στην ιστορία της ανθρωπότητας. Οι προλετάριοι επαναστάτες την τιμούν για τους παρακάτω λόγους:

Ήταν το αποτέλεσμα της σωστής εφαρμογής και της πραγματοποίησης της θεωρίας του ιστορικού υλισμού του Μαρξ και του Ένγκελς, ιδιαίτερα της ιστορίας σαν αποτέλεσμα της ταξικής πάλης και κατά συνέπεια της ανάγκης για επανάσταση για την ανατροπή ενός σάπιου και ετοιμοθάνατου κοινωνικού συστήματος. Στην σημερινή περίοδο του ιμπεριαλισμού, ήταν η ανάγκη της εργατικής τάξης να παλέψει κατά της αστικής τάξης, η ανάγκη της προλεταριακής επανάστασης να συντρίψει τον κρατικό μηχανισμό, να πάρει την κρατική εξουσία και να εγκαθιδρύσει ένα νέο κράτος στο οποίο ο λαός κάτω από την καθοδήγηση του προλεταριάτου θα ασκεί την δικτατορία στην αστική τάξη.
Κατέρριψε την θεωρία του Κάουτσκι περί υπερ-ιμπεριαλισμού που διακηρύττει ότι ο ιμπεριαλισμός μπορεί και θα λύσει τις αντιθέσεις και τις περιοδικές κρίσεις που είναι έμφυτες στον καπιταλισμό του ελεύθερου ανταγωνισμού και ότι συνεπώς δεν υπάρχει καμιά ανάγκη για σοσιαλιστική επανάσταση κάτω από την καθοδήγηση της εργατικής τάξης.
Επιβεβαίωσε τις αρχές του Λένιν για την συγκρότηση ενός Μπολσεβίκικου κόμματος ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά ενισχυμένου, ενός κόμματος πειθαρχημένων, αφοσιωμένων, φουλ τάιμ, επαναστατών για να υπηρετήσουν σαν «γενικό επιτελείο» την επανάσταση.
απέδειξε ότι ήταν δυνατό για το λαό, κάτω από την καθοδήγηση της εργατικής τάξης να ανατρέψει την αστική τάξη, να σαρώσει τα τελευταία απομεινάρια της φεουδαρχικής αντίδρασης, να οικοδομήσει το σοσιαλισμό σε μια μόνο χώρα, εκεί όπου ο διεθνής καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός είχε το πιο αδύνατο κρίκο του.
έδειξε ότι με την συγκρότηση των Σοβιέτ, των λαϊκών οργανώσεων και ειδικά του Κόκκινου Στρατού, άνοιξε το δρόμο και έθεσε τα σταθερά θεμέλια για την μεγάλη σοσιαλιστική οικοδόμηση κάτω από την καθοδήγηση της δικτατορίας του προλεταριάτου.
ήταν ο προπομπός μιας νέας εποχής, της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης, εμπνέοντας τους λαούς των άλλων χωρών να αγωνιστούν για εθνική απελευθέρωση και κοινωνική χειραφέτηση.
Η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος Φιλιππίνων σε ένα άρθρο της για την 75η επέτειο της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης (7 Νοέμβρη 1992) περιγράφει την ιστορική σημασία της:

Κάτω από την καθοδήγηση του μεγάλου Λένιν, οι Μπολσεβίκοι ανέδειξαν την επαναστατική ταξική καθοδήγηση της εργατικής τάξης και την επαναστατική ουσία του Μαρξισμού-Λενινισμού όχι μόνο κατά της μισητής τσαρικής αριστοκρατίας και του στρατιωτικο-φεουδαρχικού συστήματος της αυτοκρατορίας αλλά πιο σημαντικά κατά των ιδεολογικών και πολιτικών ρευμάτων που ήταν στην υπηρεσία της Ρώσικης βιομηχανικής αστικής τάξης, κατά της κλασικής ρεβιζιονιστικής κυριαρχίας στην Δεύτερη Διεθνή και κατά των μονοπωλιακών καπιταλιστών που είχαν επεκτείνει ταχύτατα το κεφάλαιο τους στην εποχή του σύγχρονου ιμπεριαλισμού.
Έχοντας σωστή γραμμή, το προλεταριάτο μπόρεσε να πραγματοποιήσει την Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Ποτέ πριν στην ιστορία της ανθρωπότητας σε τόσο μεγάλη κλίμακα- το ένα έκτο του πλανήτη- μια τάξη που υπέφερε από την εκμετάλλευση, η εργατική τάξη, κατάφερε να ενώσει και να καθοδηγήσει το λαό διαφόρων εθνοτήτων, κατέλαβε την πολιτική εξουσία και εγκαθίδρυσε την δικτατορία του προλεταριάτου, ξεπερνώντας τεράστια εμπόδια και κατάφερε μεγάλες νίκες στην επαναστατική κινητοποίηση, την οικονομική οικοδόμηση, την πολιτιστική πρόοδο και την εθνική άμυνα.
Η Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση δεν μπορεί να περιγραφεί πλήρως αν δεν λάβουμε υπόψη ότι γεννήθηκε μέσα στο χωνευτήρι της επαναστατικής ταξικής πάλης κατά της ντόπιας αστικής τάξης και άλλων αντιδραστικών καθώς και κατά των ξένων καπιταλιστικών δυνάμεων. Για να οικοδομήσουν τη Σοβιετική Ένωση, οι Μπολσεβίκοι και ο Σοβιετικός λαός έπρεπε να ξεπεράσουν την καθυστέρηση και τις συνέπειες του 1ου Παγκόσμιου Πολέμου, τον εμφύλιο και τις ξένες επεμβάσεις καθώς και τις συνεχείς ιμπεριαλιστικές απειλές, την ντόπια υπονόμευση και συνομωσίες, τους αποκλεισμούς και την ολόπλευρη φασιστική επίθεση.
Κάτω από την καθοδήγηση του Στάλιν, το σοβιετικό προλεταριάτο και ο λαός ενίσχυσαν παραπέρα τη δικτατορία του προλεταριάτου στην αστική τάξη, έχτισαν μια ισχυρή σοσιαλιστική βιομηχανική βάση, κολλεκτιβοποίησαν και μηχανοποίησαν την αγροτική παραγωγή, μόρφωσαν εκατομμύρια κόσμο και έφτασαν σε ένα ψηλό πολιτιστικό επίπεδο, υπερασπίστηκαν τη Σοβιετική Ένωση κι έπαιξαν τον κύριο ρόλο στη συντριβή των Ναζιστικών δυνάμεων. Ανοικοδόμησαν την σοβιετική οικονομία από τις καταστροφές του πολέμου και προχώρησαν στην δημιουργία μεγαλύτερου πυρήνα επιστημόνων, μηχανικών, γιατρών, συγγραφέων, καλλιτεχνών και άλλων διανοουμένων. Η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση έδωσε έμπνευση στους λαούς των καπιταλιστικών χωρών να αγωνιστούν για το σοσιαλισμό και τη δημοκρατία και ενάντια στο φασισμό και την μονοπωλιακή αστική τάξη. Και στα καταπιεσμένα έθνη και λαούς να αγωνιστούν για εθνική απελευθέρωση, δημοκρατία και σοσιαλισμό κατά των ξένων ιμπεριαλιστών και των ντόπιων αντιδραστικών. Χάραξε το δρόμο για την εμφάνιση αρκετών σοσιαλιστικών χωρών και την ανάδειξη εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων σε πλατιά κλίμακα μετά το τέλος του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου.
Το Κινέζικο ΚΚ καθοδήγησε την επανάσταση της Νέας Δημοκρατίας στην νίκη τον Οκτώβρη του 1949, απελευθερώνοντας το ένα τέταρτο της ανθρωπότητας από την ξένη και τη φεουδαρχική καταπίεση.
Επιπλέον οι νίκες των λαϊκών αγώνων που καθοδηγήθηκαν από τα εργατικά κόμματα στην Ανατολική Ευρώπη, την Κορέα και το Βιετνάμ μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο έφερε το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού στο σοσιαλισμό.
Όμως ο Μαρξ, ο Ένγκελς και ο Λένιν όμως είχαν προειδοποιήσει ότι η μετάβαση από τον σοσιαλισμό στον κομμουνισμό είναι μια ολόκληρη ιστορική περίοδος και ότι ο αγώνας κατά της αστικής τάξης και κατά του ρεβιζιονισμού μέσα στο κόμμα, ο αγώνας για την εξάλειψη της αστικής δεξιάς που εμφανίζεται στην σοσιαλιστική κοινωνία με πολλούς τρόπους, όπως τα εκατομμύρια καθημερινές συναλλαγές μικροαστικού χαρακτήρα, πρέπει να συνεχίζεται με αποφασιστικότητα μέχρι το τέλος.
Ο Μαρξ περιγράφει την σοσιαλιστική κοινωνία έτσι:
Αυτό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι μια κομμουνιστική κοινωνία, όχι όπως έχει ΕΞΕΛΙΧΘΕΙ στις βάσεις της αλλά ίσα-ίσα, όπως έχει ΑΝΑΔΕΙΧΤΕΙ από την καπιταλιστική κοινωνία, που είναι από κάθε άποψη, οικονομικά, ηθικά, πνευματικά ακόμη στιγματισμένη από τα σημάδια της παλιάς κοινωνίας από την οποίας τη μήτρα γεννήθηκε (Κ. Μαρξ, Κριτική στο Πρόγραμμα της Γκότα).
Ο Λένιν είπε:
Η μετάβαση από τον σοσιαλισμό στον κομμουνισμό αποτελεί μια ολάκερη ιστορική περίοδο. Μέχρι το τέλος αυτής της εποχής οι εκμεταλλευτές αναπόφευκτα τρέφουν ελπίδες για παλινόρθωση κι αυτή η ΕΛΠΙΔΑ μετατρέπεται σε ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ για παλινόρθωση. (Προλεταριακή Επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι).
Επίσης τόνισε:
Η κατάργηση των τάξεων απαιτεί μια μακρόχρονη, δύσκολη και επίμονη ταξική πάλη που μετά την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, μετά την διάλυση του αστικού κράτους, μετά τη εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, δεν εξαφανίζεται (όπως οι χυδαίοι εκπρόσωποι της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας φαντάζονται), απλά αλλάζουν τη μορφή τους και από πολλές απόψεις γίνονται πιο λυσσαλέοι. (Λένιν, Χαιρετισμός τους Ούγγρους Εργάτες).
Στην Πρόταση για την Γενική Γραμμή του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, στις 14 Ιούνη 1963, η ΚΕ του Κινέζικου ΚΚ αναφέρεται:
Για μια μεγάλη ιστορική περίοδο, αφού η εργατική τάξη πάρει την εξουσία, η ταξική πάλη συνεχίζεται σαν αντικειμενικός νόμος ανεξάρτητα από την ανθρώπινη θέληση, διαφέροντας μόνο στη μορφή που είχε πριν από το πάρσιμο της εξουσίας.
Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση ο Λένιν τόνισε επανειλημμένα ότι:
1. οι εκμεταλλευτές που έχουν ανατραπεί προσπαθούν πάντα με χίλιους και έναν τρόπους να ξαναποκτήσουν τον «παράδεισο» που τους έκλεψαν.
2. νέα καπιταλιστικά στοιχεία γεννιούνται συνεχώς και αυτόματα στο μικροαστικό κλίμα.
3. η πολιτική εκφυλίζεται και μπορεί να αναδειχτούν νέα αστικά στοιχεία στις γραμμές της εργατικής τάξης και στους κυβερνητικούς αξιωματούχους σαν αποτέλεσμα της αστικής επιρροής και του διαβρωτικού, διεφθαρμένου μικροαστικού κλίματος.
4. οι εξωτερικές συνθήκες για τη συνέχιση της ταξικής πάλης μέσα σε μια σοσιαλιστική χώρα είναι η περικύκλωση από τον διεθνή καπιταλισμό, η ιμπεριαλιστική απειλή της στρατιωτικής επέμβασης και οι υπονομευτικές τους προσπάθειες για να πετύχουν ειρηνικά τον εκφυλισμό.
Η ΚΕ του ΚΚΦ περιγράφει παραπέρα το πώς ο ρεβιζιονισμός σταδιακά κέρδισε έδαφος μέχρι που έγινε κυρίαρχ ος στο ΚΚΣΕ και κατάφερε να παλινορθώσει τον καπιταλισμό στη Σοβιετική Ένωση.

… ο σπόρος της καταστροφής της Σοβιετικής Ένωσης σπάρθηκε στα 1936 με την πρόωρη δήλωση ότι δεν υπήρχαν πια εκμεταλλεύτριες τάξεις (σωστό από κοινωνικο-οικονομική σκοπιά) και ότι πια δεν υπήρχε ταξική πάλη στη Σοβιετική κοινωνία, εκτός από αυτήν που εντείνονταν όλο και πιο περισσότερο ανάμεσα στο Σοβιετικό λαό και τον εξωτερικό εχθρό (ιμπεριαλισμός και οι πράκτορες του). Έτσι η τάση της μεγάλης μάζας της νέας ιντελιγκέντσιας και των γραφειοκρατών να μετατραπούν σε μικροαστούς παραβλέφθηκε και βρήκε χώρο για να αναπτυχθεί. Στην πραγματικότητα οι μικροαστοί πολλαπλασιάστηκαν μέσα στο κυρίαρχο κόμμα και έγιναν η κοινωνική βάση της αστικής γραφειοκρατίας, των κατασταλτικών μέτρων, του αυτό-πολλαπλασιασμού και των αντι-προλεταριακών ρευμάτων.
Στα 1956, η γραφειοκρατική μονοπωλιακή αστική τάξη είχε αναδειχτεί από τους μικροαστούς και είχε κυριαρχήσει μέσα στο κυρίαρχο κόμμα και το κράτος. Ενώ διατηρούσε το κομμουνιστικό και σοσιαλιστικό προσωπείο, ανέτρεψε το προλεταριάτο και επέβαλε τη δικτατορία της αστικής τάξης στην εργατική τάξη και το λαό. Προπαγάνδισε τον μοντέρνο ρεβιζιονισμό, παλινόρθωσε τον καπιταλισμό και η πρακτική του ήταν ο σοσιαλ-φασισμός και ο σοσιαλ-ιμπεριαλισμός. Η μια ρεβιζιονιστική κλίκα μετά την άλλη προωθούσε τη γραμμή ότι το προλεταριάτο είχε πετύχει το ιστορικό του καθήκον της ταξικής πάλης κατά της αστικής τάξης στη ΣΕ, ενώ στην ουσία η νέα αστική τάξη εξουσίαζε το Σοβιετικό προλεταριάτο και το λαό.
Οι κατακτήσεις του σοσιαλισμού μέχρι το 1956 ήταν τέτοιου μεγέθους που χρειάστηκαν 35 χρόνια προδοσίας για να επέλθει η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991. Η παλινόρθωση του καπιταλισμού ήταν μεταμφιεσμένη. Ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός που χαρακτηριζόταν όλο και περισσότερο από την συνεργασία με των διεφθαρμένων γραφειοκρατών με ιδιώτες επιχειρηματίες, παρουσιαζόταν σαν «υπαρκτός σοσιαλισμός». Ο ανταγωνισμός των δυο υπερδυνάμεων, ΣΕ και ΗΠΑ παρουσιαζόταν σαν η πάλη μεταξύ του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού, ιδιαίτερα επειδή κάποιες φορές και σε συγκεκριμένο βαθμό αυτό μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από κάποιες χώρες και λαούς που αγωνίζονταν για την εθνική απελευθέρωση τους υπέρ τους. Όμως, γενικά, ο ψυχρός πόλεμος και εξοπλιστικός ανταγωνισμός όξυνε την εκμετάλλευση του Σοβιετικού και των άλλων λαών. Στην πραγματικότητα, αρκετές χώρες βρέθηκαν κάτω από την ταυτόχρονη εκμετάλλευση της Σοβιετικής και Δυτικής νέο-αποικιοκρατίας, όπως στην Ανατολική Ευρώπη και στον τρίτο κόσμο.
Επαναστατικές διαδικασίες στον 21ο αιώνα.
Οι δυο τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα απέδειξαν πέρα από κάθε αμφιβολία ότι βρισκόμαστε ακόμη στην εποχή του ετοιμοθάνατου ιμπεριαλισμού. Οι υποσχέσεις της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης» μετά την κατάρρευση της ΣΕ και των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης δεν υλοποιήθηκαν. Μάλλον οξύνθηκαν οι έμφυτες αντιθέσεις του ιμπεριαλισμού, καταλήγοντας στην αυξανόμενη φτώχεια και εξαθλίωση του τρίτου κόσμου ακόμη και των ανεπτυγμένων βιομηχανικών χωρών καθώς ο μονοπωλιακός καπιταλισμός προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί την κρίση υπερπαραγωγής μέσα από τις «νεοφιλελεύθερες» πολιτικές της απελευθέρωσης της αγοράς, των ιδιωτικοποιήσεων, του φιλελευθερισμού και των από-εθνικοποιήσεων.
Στο ίδιο άρθρο, για την 75η επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης, το ΚΚΦ περιγράφει τις ευνοϊκές αντικειμενικές συνθήκες για την προλεταριακή επανάσταση στη δύση του 20ου αιώνα και στην αυγή του 21ου.
Ακριβώς στο σημείο που οι καπιταλιστικές δυνάμεις έχουν φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο από ποτέ στην παγκόσμια ολοκλήρωση, οδηγούνται σε κρίση υπερπαραγωγής, στην αναδιανομή του κόσμου μεταξύ τους και προχωρούν προς την πολύ-πολικότητα. Οι βιομηχανικές καπιταλιστικές χώρες όλο και περισσότερο ανταγωνίζονται μεταξύ τους για πολιτικά, οικονομικά, εμπορικά και στρατιωτικά ζητήματα. Έχουν την τάση να ελέγχουν όλο και πιο στενά τις εθνικές τους οικονομίες συγκεκριμένες περιοχές του πλανήτη. Τα υποτελή τους κράτη στον τρίτο κόσμο, συμπεριλαμβάνοντας καθώς και τις λεγόμενες πρόσφατα βιομηχανοποιημένες χώρες και τις χώρες του πρώην Σοβιετικού μπλοκ είναι ευάλωτες σε παραπέρα κοινωνικές αναταραχές.
Τώρα αλλά και στο μέλλον, οι αντιθέσεις μεταξύ των μεγάλων βιομηχανικών καπιταλιστικών δυνάμεων και των υποτελών τους χωρών από τη μια και στο προλεταριάτο και τους λαούς των υπανάπτυκτων και λιγότερο βιομηχανοποιημένων χωρών από την άλλη, οι αντιθέσεις μεταξύ των ίδιων των βιομηχανικών καπιταλιστικών δυνάμεων κι εκείνες μεταξύ της μονοπωλιακής αστικής τάξης και του προλεταριάτου στις καπιταλιστικές χώρες και στον κόσμο πρόκειται να οξυνθούν όπως ποτέ πριν στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ήδη υπάρχει μια νέα παγκόσμια αταξία. Βρισκόμαστε στην αυγή της σοσιαλιστικής επανάστασης σε παγκόσμια κλίμακα χωρίς προηγούμενο, ακριβώς στο σημείο που ο μοντέρνος ρεβιζιονισμός απαξιώνεται και ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός εμφανίζεται πανίσχυρος. Βρισκόμαστε και πάλι στην ιστορική στιγμή όπου οι σωστές αρχές, το κουράγιο και η αγωνιστικότητα που επέδειξαν οι μπολσεβίκοι είναι επειγόντως αναγκαία.
Το προλεταριάτο και οι λαοί μπαίνουν σε μια νέα περίοδο επαναστατικών αγώνων. Η επιδεινούμενη κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος παρέχει ευνοϊκές συνθήκες για την ανανεωμένη προσπάθεια να εξαπολυθεί ένα επαναστατικό μαζικό κίνημα.

Αυτές οι προβλέψεις αποδείχτηκαν σωστές. Η παγκόσμια παραγωγή έπεσε παραπέρα στη δεκαετία του ’90. Η Ευρώπη και η Ιαπωνία εμφάνισαν στασιμότητα αν όχι πτώση στους ρυθμούς ανάπτυξης. Μέχρι το 2000, ακόμη και η αμερικάνικη οικονομία σπαρτάρισε καθώς έπεσε η παραγωγικότητα, έπεσαν οι τιμές των μετοχών, αυξήθηκαν τα χρέη των νοικοκυριών και αυξήθηκε η ανεργία. Παγκόσμια, ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας αναφέρει ότι η ανοιχτή ανεργία έχει αυξηθεί από 140 εκατομμύρια το 1998 σε 160 εκατομμύρια το 2.000 με το ένα τρίτο του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού είτε άνεργο είτε υπό απόλυση.
Οι χώρες του τρίτου κόσμου ένιωσαν την πίεση πιο σκληρά καθώς το συνολικό εξωτερικό χρέος ξεπέρασε τα 3 τρις δολάρια. Αντί να «μοιραστεί προς τα κάτω» στους φτωχούς, ο πλούτος ξανασυγκεντρώθηκε στους πλούσιους με το πλουσιότερο 20% να διαθέτει περισσότερο από το 85% του εισοδήματος. Τα τρία πλουσιότερα άτομα στον κόσμο έχουν περισσότερα από το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν των 48 φτωχότερων χωρών με 600 εκατομμύρια πληθυσμό. Η πλειοψηφία της ανθρωπότητας ζει με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα και το ένα τέταρτο ή 1,2 δις άνθρωποι ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα.
Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός χρησιμοποίησε την 11η Σεπτέμβρη για να εξαπολύσει τον λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και να ενισχύσει την ηγεμονία του και τον έλεγχο του σε πόρους ζωτικής σημασίας στην Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία και την Αφρική. Ταυτόχρονα να τονώσει την παραπαίουσα οικονομία μέσα από τις αυξημένες στρατιωτικές δαπάνες. Όμως οι στρατιωτικές του επιθέσεις συνάντησαν λυσσαλέα αντίσταση από τον Αφγανικό και Ιρακινό λαό, τα εκατομμύρια των χωρίς προηγούμενο αυθόρμητων διαδηλώσεων και τις αντιδράσεις των άλλων ιμπεριαλιστών, της Ρωσίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας που ανησυχούν από τους ιδιοτελείς στόχους των ΗΠΑ. Ο αμερικάνικος «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» έχει αποκαλυφθεί και καταδικαστεί πλατιά και χάνει την υποστήριξη ακόμη και των μέχρι πρότινος συμμάχων του.
Οι εργατικές απεργίες και άλλες λαϊκές διαμαρτυρίες και αγώνες κατά της ιμπεριαλιστικής λεηλασίας, του πολέμου και της κοινωνικής καταστροφής μεγαλώνουν με τα χρόνια και στις βιομηχανικές αλλά και στις χώρες του τρίτου κόσμου. Διάφορα σχήματα αναδείχτηκαν για να αγωνιστούν ενάντια στη μια ή την άλλη πλευρά των σαρκοβόρων χαρακτηριστικών του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Το 2001, η Διεθνής Λίγκα Λαϊκής Πάλης ιδρύθηκε για να προωθήσει, να υποστηρίξει και να αναπτύξει τους αντι-ιμπεριαλιστικούς και δημοκρατικούς αγώνες των λαών του κόσμου, συμπεριλαμβάνοντας τους εργάτες, τους αγρότες, τις γυναίκες, τη νεολαία, τους επαγγελματίες και τους άλλους τομείς της κοινωνίας ενάντια στην ιδεολογική, πολιτική, στρατιωτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική κυριαρχία και τις επιθέσεις του ιμπεριαλισμού και της αντίδρασης. Στόχος της είναι η ενότητα, η συνεργασία, και ο συντονισμός των αντι-ιμπεριαλιστικών και δημοκρατικών αγώνων σε όλο τον κόσμο.
Σε πολλές χώρες όπως η Ινδία, το Νεπάλ, οι Φιλιππίνες, το Περού και η Τουρκία, οι λαϊκοί πόλεμοι κατά του ιμπεριαλισμού και κάθε αντίδρασης ξεκινούν κάτω από την καθοδήγηση των Μαρξιστικών – Λενινιστικών κομμάτων. Στόχος τους το πάρσιμο της εξουσίας από τις άρχουσες τάξεις μέσω της λαϊκοδημοκρατικής επανάστασης και ύστερα την εξαπόλυση της σοσιαλιστικής επανάστασης και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού σ’ αυτές τις χώρες. Άλλα επαναστατικά κινήματα είναι αυτά της Κολομβίας, του Μεξικό, του Κουρδιστάν, της Σρι Λάνκα, του Ανατολικού Τιμόρ, της Μπούρμα, της Καμπότζης, του Σουδάν και του Κονγκό.
ΙΙ Η Φιλιππινέζικη Εμπειρία

Οι Φιλιππίνες είναι ένα αρχιπέλαγος 7,100 νησιών με συνολική έκταση 300,000 τετραγωνικά χιλιόμετρα (περίπου στο μέγεθος της Ιταλίας) το οποίο βρίσκεται στο ανατολικό άκρο της Νότιας Κινεζικής Θάλασσας και το δυτικό άκρο του Ειρηνικού Ωκεανού. Λόγω αυτής της στρατηγικής τους θέσεις και τους άφθονους φυσικούς και ανθρώπινους πόρους, οι Φιλιππίνες έχουν γίνει αντικείμενο ξένης κατοχής και εκμετάλλευσης. Ο Φιλιππινέζικος λαός βρέθηκε για αιώνες κάτω από ξένη καταπίεση και φεουδαλική εκμετάλλευση με τη συνενοχή μιας μικρής ντόπιας άρχουσας τάξης – πρώτα απ’ τους Ισπανούς αποικιοκράτες απ’ τον 16ο αιώνα μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα και μετά απ’ τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό απ’ το τέλος του 20ου αι μέχρι σήμερα.
Όπως η πλειοψηφία των λαών του Τρίτου Κόσμου, ο Φιλιππινέζικος λαός (σήμερα περίπου 90 εκατ.) με γενναιότητα και αγριότητα αντιστάθηκε στην ξένη καταπίεση και τη φεουδαλική εκμετάλλευση. Η Φιλιππινέζικη ιστορία έχει σημαδευτεί από αγροτικές εξεγέρσεις ενάντια στους Ισπανούς αποικιοκράτες, με αποκορύφωμα την Φιλιππινέζικη Επανάσταση το 1896, μια αστικοδημοκρατικής (αντιφεουδαλική και αντιαποικιοκρατική) επανάσταση η οποία τελικά κατάφερε να νικήσει της Ισπανικές δυνάμεις αλλά η νίκη της κλάπηκε απ’ τους Φιλιππινέζους επαναστάτες απ’ τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές που εισέβαλαν στη χώρα. Ο Φιλιππινο-Αμερικανικός πόλεμος είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο του 1/10 του Φιλιππινέζικου πληθυσμού της εποχής και την εγκαθίδρυση ενός αποικιοκρατικού καθεστώτος το οποίο άντεξε μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η Φιλιππινέζικη εργατική τάξη, η οποία αναδείχθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη Φιλιππινέζικη λαϊκή πάλη ενάντια στους Αμερικάνους αποικιοκράτες παρόλο που ήταν μικρή σε σχέση με της αγροτιά η οποία μέχρι σήμερα παραμένει η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού. Μαζικές διαδηλώσεις κατά της Αμερικανικής αποικιοκρατικής εξουσίας διοργανώθηκαν στην αρχή απ’ τα συνδικάτα και της εργατικές ομοσπονδίες που καθοδηγούνταν από πατριώτες εργάτες οι οποίοι είχαν επηρεαστεί βαθιά απ’ το Μαρξισμό. Αλλά μόνο το 1930 όταν ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα των Φιλιππινέζικων Νήσων (ΚΚΦΝ), σημαδεύοντας το ξεκίνημα των προσπαθειών εφαρμογής του Μαρξισμού-Λενινισμού στις συγκεκριμένες συνθήκες των Φιλιππίνων ούτως ώστε να επιτευχθεί εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική χειραφέτηση. Το ΚΚΦΝ επίσημα δημιουργήθηκε την 7η Νοέμβρη του 1930, στην επέτειο της Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση.
Η δημιουργία του ΚΚΦΝ έγινε εφικτή με τη βοήθεια στελεχών του ΚΚ ΗΠΑ υπό τις οδηγίες της Τρίτης Διεθνούς όπως επίσης απ’ το ΚΚ Κίνας το οποίο δημιούργησε ένα παράρτημα στις Φιλιππίνες. Το ΚΚΦΝ δούλεψε για την ανεξαρτησία των Φιλιππίνων απ’ τις ΗΠΑ, κάλεσε για την ανατροπή του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού απ’ τη χώρα και το δυνάμωμα του εργατικού κινήματος. Αλλά δεν μπόρεσε να αντιληφθεί τη σημασία της Αμερικάνικης αποικιοκρατικής κυριαρχίας και τον ημιφεουδαλικό και κυρίως αγροτικό χαρακτήρα της Φιλιππινέζικης κοινωνίας και οικονομίας ως ευνοϊκής για διεξαγωγή ένοπλης επανάστασης και για την εφαρμογή της Λενινιστικής αρχής της επανάστασης των δυο σταδίων. Συγκέντρωσε τις προσπάθειες του στους εργατικούς αγώνες ενάντια στην κομπραδόρικη αστική τάξη και τον Αμερικάνικο Ιμπεριαλισμό χωρίς να δίνει αρκετή σημασία στην οργάνωση της αγροτιάς ως την κύρια δύναμη της επανάστασης, εξαπολύοντας ένοπλο αγώνα και φτιάχνοντας όργανα πολιτικής εξουσίας στην ύπαιθρο όπου η κρατική εξουσία είναι πιο αδύναμη.
Πριν το Β’ Π.Π. το ΚΚΦ ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της Τρίτης Διεθνούς για ένα Λαϊκό Μέτωπο ενάντια στο Φασισμό. Συνενώθηκε με το Σοσιαλιστικό Κόμμα το οποίο είχε σε μεγάλο βαθμό αγροτική βάση για να δημιουργήσει το Κομμουνιστικό Κόμμα Φιλιππίνων (συγχώνευση του Κομμουνιστικού και Σοσιαλιστικού Κόμματος). Ενώ αυτή η κίνηση στιγμιαία αύξησε την καθοδήγηση και τη μαζική βάση του ΚΚΦ, επίσης φύτεψε το σπόρο του «απομπολσεβικισμού» του, με την είσοδο μικροαστικών στοιχείων τα οποία τελικά θα οδηγήσουν το Κόμμα σε λάθη υποκειμενισμού και πολιτικό οπορτουνισμό και εν τέλει στο διαλυτισμό του Κόμματος τις δεκαετίας του ’50 και του ’60.
Η πολιτική και οικονομική κρίση της Φιλιππινέζικης κοινωνίας συνέχισε να βαθαίνει μετά το Β’ Π.Π. και εντάθηκε της δεκαετία του ’60 μαζί με την ένταση της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος σε παγκόσμια κλίμακα. Οι λαϊκές διαδηλώσεις επιταχύνθηκαν και αυξήθηκαν.
Στις 26 Δεκεμβρίου του 1968 το ΚΚ Φιλιππίνων ανασυστάθηκε στη βάση του Μαρξισμού-Λενινισμού-Σκέψης Μάο Τσε Τουγκ. Η ανασύσταση αυτή είναι άμεσα μια επιβεβαίωση της εφαρμοσιμότητας του Μαρξισμού-Λενινισμού στις συνθήκες των Φιλιππίνω, αποτελώντας αποτέλεσμα της επιστημονικής μελέτης του χαρακτήρα της Φιλιππινέζικης κοινωνίας, μιας σοβαρής κριτικής των επιτευγμάτων και των λαθών του επαναστατικού κινήματος και μια αποφασιστική δέσμευση να οδηγήσει την Φιλιππινέζικη επανάσταση για την οποία φώναζε ο λαός της χώρας. Επιπλέον αναμφίβολα αναγνώρισε πως η σκέψη Μάο Τσε Τουγκ αποτελεί μια εξέλιξη του Μαρξισμού-Λενινισμού και χρησιμεύει ως κατευθυντήρια θεωρία για την επαναστατική πάλη σε ημιφεουδαλικές και ημιαποικιοκρατικές χώρες και για τη σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση συμφώνως με τη νίκη της εθνικής δημοκρατικής επανάσταση.
Το ΚΚΦ περιγράφει της συγκεκριμένη πρακτική στις πάνω από τέσσερις περασμένες δεκαετίες ως μιας συνειδητής και δημιουργικής εφαρμογής στη Φιλιππινέζικη επανάσταση των αρχών του Μαρξισμού-Λενινισμού-Μαοϊσμού όπως επιβεβαιώθηκαν ιδιαίτερα απ’ τη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση. Μπόρεσε να αναπτυχθεί και να ηγηθεί της εθνικής δημοκρατικής επανάστασης ενός νέου τύπου, αρχίζοντας απ’ το μηδέν και ξεπερνώντας αρχικά εχθρικές συνθήκες όπως την αντίθεση μιας πλήρως ανεπτυγμένης φασιστικής δικτατορίας και της υποταγής των Φιλιππίνων υπό μια μόνο ιμπεριαλιστική δύναμη. Το ΚΚΦ επίσης ασχολήθηκε με τις δυσκολίες που ανέκυψαν απ’ το χαρακτήρα του αρχιπελάγους των Φιλιππίνων με την άσκηση αυτοδυναμίας και φέρνοντας εις πέρας την πολιτική της συγκεντρωμένης ηγεσίας και των αποκεντρωμένων επιχειρήσεων.
Μετά από 20 χρόνια σκληρού αγώνα το ΚΚΦ ανέλαβε το Δεύτερο Μεγάλο Ανορθωμένο Κίνημα προκειμένου να ανορθώσει τα ίδια του τα λάθη και αδυναμίες και να διορθώσει βαθιούς αποπροσανατολισμούς. Το κίνημα ανόρθωσης επαναβεβαίωσε τις ακόλουθες βασικές αρχές:
Βασική κατεύθυνση της Φιλιππινέζικης επανάστασης είναι ο Μαρξισμός-Λενινισμός-Μαοϊσμός
Την αντιρεβιζιονιστική γραμμή
Την ανάλυση της Φιλιππινέζικης κοινωνίας ως ημιφεουδαλική και ημιαποικιοκρατική
Την εθνική δημοκρατική επανάσταση νέου τύπου
Την ηγεσία της εργατικής τάξης μέσω του προωθημένου αποσπάσματός της, του Κόμματος
Τη στρατηγική του παρατεταμένου λαϊκού πολέμου, της περικύκλωσης των πόλεων απ’ την ύπαιθρο
Την επαναστατική ταξική γραμμή του Ενωμένου Μετώπου
Την οργανωτική αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού
Τη σοσιαλιστική επανάσταση
Τον προλεταριακό διεθνισμό
Το Δεύτερο Μεγάλο Ανορθωμένο Κίνημα ήρθε σε μια στιγμή όπου το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα βρισκόταν σε σύγχυση και αταξία με την αστική τάξη διεθνώς να εξαπολύει την ιδεολογική και πολιτιστική της επίθεση και διακηρύσσοντας την τελική νίκη του καπιταλισμού πάνω στον σοσιαλισμό που ακολούθησε τις καταρρεύσεις των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης και την αποσύνθεση της ΕΣΣΔ, προαγγέλοντας την «παγκοσμιοποίηση» ως τη νέα εποχή της παγκόσμιας ειρήνης, προόδου και ευημερίας με την πλήρη ολοκλήρωση όλου του κόσμου σε ένα μόνο καπιταλιστικό σύστημα.
Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΦ σε ένα απ’ τα βασικά της κείμενα, «Στήριξε το σοσιαλισμό ενάντια στο μοντέρνο ρεβιζιονισμό» διευκρίνισε ότι ήταν ο ρεβιζιονισμός κι όχι ο σοσιαλισμός αυτός που προκάλεσε τις καταρρεύσεις των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης και την αποσύνθεση της ΕΣΣΔ αλλά πήρε τους ρεβιζιονιστές πάνω από τρεις δεκαετίες για να ακυρώσουν αυτά τα οποία ξεκίνησε η Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση και πέτυχε ο σοσιαλισμός. Το ΚΚΦ επαναβεβαίωσε την ορθότητα του Μαρξισμού-Λενινισμού-Μαοϊσμού τονίζοντας ότι η «παγκοσμιοποίηση» δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ένταση των αντιθέσεων και της κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Υπογράμμισε την συνεισφορά του Μαοϊσμού στη διευκρίνιση της φύσης του μοντέρνου ρεβιζιονισμού και καθορίζοντας τη γραμμή για να τον αντιπαλέψει και να αποτρέψει την καπιταλιστική παλινόρθωση.
Ανάμεσα στα κύρια καθήκοντα και μεγάλες προκλήσεις για όλα τα προλεταριακά κόμματα και επαναστατικά κινήματα είναι η συνέχιση της επιστημονικής και εξονυχιστικής μελέτης των λόγων που κρύβονται πίσω απ’ την ήττα του σοσιαλισμού και την παλινόρθωση του καπιταλισμού στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη.
Τα κείμενα του ΚΚΦ δείχνουν προς την επιτυχία του Δεύτερου Μεγάλου Ανορθωτικού Κινήματος, επανακτούν δύναμη και κερδίζουν έδαφος ως αποτέλεσμα και προχωρώντας μπροστά τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατία με ανανεωμένο σθένος.
Το ΚΚΦ διακηρύσσει ότι το κύριο διεθνιστικό του καθήκον και συνεισφορά στην παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση είναι να παλέψει αποφασιστικά για τη νίκη της εθνικής δημοκρατικής επανάστασης με σκοπό να επακολουθήσει η διεξαγωγή της σοσιαλιστικής επανάστασης και σοσιαλιστικής οικοδόμησης στις Φιλιππίνες. Ταυτόχρονα συνεισφέρει όσο μπορεί στις προσπάθειες ξεδιαλύματος της παγκόσμιας κατάστασης και προωθεί τη συνεργασία και την ενότητα ανάμεσα σε αδελφικά κόμματα και κινήματα.
φ.587, 15/12/07