Η συνεχιζόμενη και κλιμακούμενη πολιτική και οικονομική κρίση στην Τουρκία, οι συγκρούσεις ανάμεσα στις μερίδες της άρχουσας τάξης, οι προβλέψεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων για πτωτική τάση της οικονομίας, οι επικίνδυνες πολεμικές αναμετρήσεις στην περιοχή, η αναζήτηση ρόλου στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστών οδηγούν σε μια παρατεταμένη αστάθεια που πιέζει την άρχουσα τάξη και τον εκπρόσωπό της Ερντογάν.
Στην αναζήτηση εξόδου ο Ερντογάν μετέτρεψε την απόπειρα πραξικοπήματος σε ευκαιρία, επέβαλε την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και με δεκάδες προεδρικά διατάγματα επικέντρωσε την πολιτική του στην επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους και τις κατακτήσεις τους, την καταπίεση, την καταλήστευση και την καταστολή. Τον Απρίλη προχώρησε στο δημοψήφισμα για τη συνταγματική αναθεώρηση, ζωτικής σημασίας για μερίδες της αστικής τάξης για τη διασφάλιση της συνέχειας της φασιστικής δικτατορίας, τη συγκέντρωση της εξουσίας σε ένα κέντρο, παρουσιάζοντάς την σαν «αποκορύφωμα της δημοκρατίας».
Η επίκληση της εκστρατείας ενάντια στους γκιουλενικούς και στους πραξικοπηματίες δεν πείθει κανέναν νοήμονα άνθρωπο. Είναι το ψευδές επιχείρημα για μαζικές απολύσεις και κλιμάκωση της επίθεσης ενάντια στο λαό και τα δικαιώματά του. Η επίθεση στην εργατική τάξη και το λαό με το πρόσχημα της μείωσης της ανεργίας φέρνει την κατάργηση της αποζημίωσης στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, την ενοικιαζόμενη εργασία, τις εργολαβίες, τις συλλογικές συμβάσεις από μηδενική βάση, την ανασφάλιστη, ευέλικτη και επισφαλή εργασία, την αξιολόγηση και τις απολύσεις. Παρά την τρομοκρατία οι απεργίες συνεχίστηκαν για συλλογικές συμβάσεις με αίτημα τις αυξήσεις στους μισθούς σε δεκάδες εργοστάσια μέσα στο Μάιο, οι κινητοποιήσεις εργαζομένων στην υγεία για τις εργολαβίες, τις ενοικιάσεις και την αποζημίωση.
Η επίθεση δεν σταματάει στα εργασιακά δικαιώματα και στις κατακτήσεις, αλλά επεκτείνεται στο κουρδικό εθνικό κίνημα και το λαό που διεκδικεί εθνικές ελευθερίες, στις εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες, στους φοιτητές και τους μαθητές. Οι απολύσεις, οι συλλήψεις, οι διώξεις, οι εκτοπίσεις, οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας, οι δολοφονίες και οι σφαγές κατέχουν πολύ λίγο χώρο στα δελτία ειδήσεων και στην αρθρογραφία στην Τουρκία. Και όταν αναφέρονται θεωρούνται τις περισσότερες φορές σαν αποτέλεσμα της σύγκρουσης ανάμεσα στον Ερντογάν και τους κεμαλικούς, τους γκιουλενικούς και τους πραξικοπηματίες.
Η διεκδίκηση δικαιωμάτων γίνεται κάτω από την απειλή των πάνοπλων αστυνομικών, των φυλακίσεων και των δολοφονιών. Η ελευθερία του Τύπου στην Τουρκία έχει ήδη φυλακιστεί. Τα ανθρώπινα και τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι ελευθερίες καταπατούνται καθημερινά. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για διώξεις απεργών, διαδηλωτών, δημοκρατών, αριστερών και κομμουνιστών. Η έκφραση άλλης πολιτικής άποψης, η συμμετοχή σε διαδήλωση, η συμμετοχή σε απεργία είναι εγκλήματα που διώκονται με τον αντιτρομοκρατικό νόμο. Η κοινοποίηση στο διαδίκτυο κειμένου για ειρήνη στη Συρία επιφέρει απόλυση, σύλληψη, προφυλάκιση που μπορεί να ξεπερνάει τα δυο χρόνια.
Η διεκδίκηση εθνικών δικαιωμάτων από τους Κούρδους είναι αντιμέτωπη με πολεμικές επιχειρήσεις, βάναυσες σφαγές, εκκαθαρίσεις, ισοπεδώσεις πόλεων και βομβαρδισμούς από το στρατό. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε ανακοίνωση της «Ομοσπονδίας για τα δημοκρατικά δικαιώματα στην Ευρώπη» (ADHK), «τα τάγματα θανάτου ξανάπιασαν δουλειά στο Κουρδιστάν το Φεβρουάριο του 2017 σε χωριό στην περιοχή της Νισαϊμπίν. Ξανά αποκλεισμός, νέες σφαγές, καταλήψεις σπιτιών από το στρατό και την αστυνομία, βασανιστήρια, φωτιές και χημικά σε σπίτια και στάβλους με ζώα, βάναυσες δολοφονίες. Ο δεύτερος μεγαλύτερος στρατός του ΝΑΤΟ, ο τουρκικός στρατός, που επί τρεις μήνες χρησιμοποιώντας βαρύ οπλισμό ισοπέδωνε κωμοπόλεις στο Ντιγιάρμπακιρ, τώρα μπήκε στα χωριά».
Οι φυλακές είναι γεμάτες, τα κελιά των 5 ή 10 ατόμων έγιναν κελιά 20 ατόμων, με αποτέλεσμα οι κρατούμενοι να κοιμούνται στο πάτωμα, να τρώνε όρθιοι, να μην έχουν ιατρική περίθαλψη και η αναμονή για ιατρική εξέταση να φτάνει και τον ένα χρόνο. Οι νεκροί στις φυλακές λόγω μη πρόσβασης σε ιατρική περίθαλψη πολλαπλασιάζονται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα από τις κλειστές γυναικείες φυλακές στο Γκεμπζέ οι πολιτικές κρατούμενες του TKP/ML Εϊλέμ Μπας, Φαντιμέ Οζκάν και η Ζελιχά Μπουλούτ, σε αναμονή για σοβαρές χειρουργικές επεμβάσεις (μάτια, εγκέφαλο, καρδιά), αντιμετωπίζουν εμπόδια για τις επεμβάσεις τους. Δεν έγινε εισαγωγή στο νοσοκομείο επειδή αρνήθηκαν να γίνει δεύτερη σωματική έρευνα από στρατιωτικούς -ενώ είχε προηγηθεί από τους δεσμοφύλακες- επικαλούμενες την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ξυλοκοπήθηκαν άγρια κατά τη μεταφορά τους πίσω στη φυλακή.
Οι μεταμεσονύχτιες αστυνομικές επιχειρήσεις της αντιτρομοκρατικής σε σπίτια, εφημερίδες, οργανώσεις και συλλόγους είναι καθημερινό φαινόμενο με δραματικά αποτελέσματα πολλές φορές. Δολοφονίες εν ψυχρώ μέσα σε σπίτια, με τελευταίο παράδειγμα τη 18χρονη Σιλά Αμπαλάι που δολοφονήθηκε μέσα στο σπίτι της στο Κιουτσουκτσεκμετζέ στις 6 Μάη. Ήταν φίλη του Μπερκίν Ελβάν και είχε συλληφθεί το 2016 επειδή συμμετείχε σε εκδηλώσεις μνήμης του, όπως πριν από λίγο καιρό η Εκίν Βαν, η Αρίν Μιρκάν, η Ντιλέκ Ντογάν και οι πέντε γυναίκες στη Σιλώπη. Κανένας αστυνομικός δεν καταδικάστηκε! Οι δολοφονίες απεργών και διαδηλωτών από τους αστυνομικούς είναι «φυσικά φαινόμενα» ή «της μοίρας τους γραφτό» και δεν οδηγούν σε καταδίκη.
Οι φυλακισμένοι δημοσιογράφοι στην Τουρκία είναι επίσημα 166, ενώ μόνο το 2016 έγιναν 352 προσαγωγές, ακυρώθηκαν 780 δημοσιογραφικές ταυτότητες, χιλιάδες δημοσιογράφοι απολύθηκαν με το κλείσιμο εφημερίδων, περιοδικών, ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών, διαδικτυακών μέσων ενημέρωσης και στις λίστες των απολυμένων προστέθηκαν χιλιάδες εκπαιδευτικοί αμέσως μετά το δημοψήφισμα.
Οι απολυμένοι εκπαιδευτικοί που αντιστέκονται στις απολύσεις τους είναι αντιμέτωποι με έρευνες στα σπίτια και συλλήψεις, απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, όπως πριν από 20 μέρες στο Τεκίρνταγ. Όσοι εκπαιδευτικοί συμμετείχαν σε διαδηλώσεις και απεργίες ενάντια στον πόλεμο και στις απαγορεύσεις κυκλοφορίας στις κουρδικές πόλεις δέχτηκαν καταιγισμό ποινών από την επιθεώρηση, με μεγάλη περικοπή μισθών, στασιμότητα στην εξέλιξη και διωγμό από το σχολείο μετά τη λήξη του σχολικού έτους, όπως στην κουρδική πόλη Μπάτμαν, στο Καρς.
Οι δυο εκπαιδευτικοί Νουριγιέ Γκιουλμέν και Σεμίχ Οζακτσά, που βρίσκονται σε απεργία πείνας πάνω από 70 μέρες για να επιστρέψουν στη δουλειά τους, έχουν ξεσηκώσει κύμα αλληλεγγύης τοπικά και διεθνώς. Οι συγκεντρώσεις συμπαράστασης με αίτημα τη δικαίωση των απεργών για να μη χάσουν τη ζωή τους πληθαίνουν. Έγινε υπόθεση πολλών σωματείων και λαϊκών ανθρώπων. Ταυτόχρονα πληθαίνουν οι επεμβάσεις της αστυνομίας και οι προσαγωγές. Η αστυνομία προχώρησε στη φυλάκισή τους αλλά δεν το βάζουν κάτω! «Έχουμε δίκιο και ο αγώνας μας είναι δίκαιος!» λένε οι απεργοί. Στην 60ή μέρα έγινε εκδήλωση όπου η Γκιουλμέν μεταξύ άλλων είπε: “Δεν θέλουμε να συνεχίσουμε την απεργία, ούτε να πεθάνουμε, ούτε να μείνουμε ανάπηροι. Είμαστε σαφείς. Το μόνο που θέλουμε είναι η δουλειά μας… Θέλουμε να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι είναι ένας αγώνας για τη ζωή, να θυμηθούν ότι ο αγώνας για τη ζωή είναι ένας έντιμος αγώνας. Είναι ένας αγώνας για να ανεβεί η σημαία της αντίστασης πιο ψηλά, ενάντια στις επιθέσεις που στρέφονται κατά της κοινωνίας και των αξιών μας”
Ο πατέρας του Μουράτ Γκιουν, ο 70χρονος Κεμάλ Γκιουν, συνέχισε ανυποχώρητα την απεργία πείνας, ξεπερνώντας τις 90 μέρες, με σοβαρές βλάβες στην υγεία του, μέχρι που πέτυχε να του δοθούν τα οστά του γιου του, όπως και των υπολοίπων ανταρτών, που δολοφονήθηκαν στην αεροπορική επιχείρηση των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων ενάντια στο DHKP-C.
Σ’ αυτήν την κατάσταση η οργή δυναμώνει, οι εκατοντάδες χιλιάδες που γέμισαν τις πλατείες και τους δρόμους την Πρωτομαγιά κόντρα στις απαγορεύσεις και την κρατική τρομοκρατία, οι απεργοί που ενώ χτυπιούνται έξω από τα εργοστάσια, πολλές φορές και μέσα στα εργοστάσια από την αστυνομία για την υπεράσπιση του μεγάλου κεφαλαίου, συνεχίζουν την αντίστασή τους, δείχνουν ότι δεν μπορούν να φιμώσουν τις μάζες, ο λαός δεν παραιτείται από τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών.
