Υπογράφτηκε στα τέλη Φλεβάρη νέα τριετής επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση μεταξύ της ΔΕΗ και της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, με τη συμμετοχή δεκατριών από τα πρωτοβάθμια σωματεία που λειτουργούν στη ΔΕΗ. Πολύς σάλος έγινε γύρω από αυτή τη σύμβαση, σάλος που ακόμα κι αν εμφανίζεται να προέρχεται από διαφορετικές κατευθύνσεις, έχει ωστόσο κοινό στόχο: την τρομοκράτηση των εργαζόμενων (όχι μόνο της ΔΕΗ αλλά και όλων των υπολοίπων) και την κατάπνιξη οποιασδήποτε έστω σκέψης για διεκδίκηση. Ο κοινός αυτός στόχος αφορά όχι μόνο τους επικριτές αλλά και τους υποστηρικτές της σύμβασης, κι αυτό γιατί η υπογραφή της σύμβασης αυτής σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί νίκη από τη μεριά των εργαζόμενων.
Πρώτα από όλα, η όλη διαδικασία διαπραγμάτευσης, η οποία ξεκίνησε σχεδόν ένα χρόνο πριν τη λήξη της προηγούμενης σύμβασης, προχώρησε στην ουσία στα κρυφά. Δεν συνοδεύτηκε από κανενός είδους κινητοποίηση, σε μια προσπάθεια να κρατηθούν οι εργαζόμενοι στο περιθώριο, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στους «ειδικούς» της ΓΕΝΟΠ. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες κι ενώ οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ έχουν εδώ και κάποια χρόνια οδηγηθεί στην ηττοπάθεια, αν εξαιρέσουμε τις σύντομες κινητοποιήσεις του καλοκαιριού απέναντι στη σχεδιαζόμενη ιδιωτικοποίηση, ήταν αναμενόμενο η διαδικασία να καταλήξει σε μια συμφωνία μακριά από τις ανάγκες των ίδιων των εργαζόμενων.
Η σύμβαση λοιπόν στην ουσία της αναπαράγει το υπάρχον καθεστώς, μισθολογικά και θεσμικά, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις. Ανανεώνεται η πιστή εφαρμογή των μνημονιακών ρυθμίσεων, που είχαν προκαλέσει μειώσεις από 35 ως 60%, και συνεχίζεται ο διαχωρισμός των μόνιμων από τους έκτακτους, τους συμβασιούχους και τους εργολαβικούς εργαζόμενους, με τη σύμβαση να καλύπτει μόνο τους μόνιμους υπαλλήλους της ΔΕΗ. Σε ό, τι αφορά τις διαφοροποιήσεις, αυτές είναι περιορισμένες. Προβλέπονται δύο επιδόματα («Επίδομα Ευδόκιμης Παραμονής» και «Επίδομα Παραμονής»), που βασικά αφορούν εργαζόμενους κοντά στη σύνταξη. Θεσπίζεται άδεια μιας μέρας το τρίμηνο για όσους δουλεύουν σε ταμεία των καταστημάτων. Προβλέπεται τροφείο στο χώρο δουλειάς αξίας μέχρι 6 ευρώ τη μέρα. Από την άλλη, καταργείται η ρύθμιση της προηγούμενης σύμβασης που διέκοπτε το επίδομα βάρδιας σε εκλεγμένους συνδικαλιστές για το χρόνο της συνδικαλιστικής τους άδειας και πλέον το επίδομα αυτό θα δίνεται και μάλιστα αναδρομικά. Ταυτόχρονα, στη σύμβαση συμφωνήθηκε η παρακράτηση «έκτακτης» (για 3 χρόνια) συνδικαλιστικής εισφοράς ύψους 2 ευρώ/μήνα κατευθείαν από κάθε εργαζόμενο για λογαριασμό της ΓΕΝΟΠ (που αποτελεί δευτεροβάθμιο όργανο και επομένως ήδη λαμβάνει τις -πρόσφατα αυξημένες- εισφορές των πρωτοβάθμιων σωματείων που ανήκουν σε αυτή). Για λόγους εντυπώσεων, η σύμβαση περιλαμβάνει και ρυθμίσεις για μετά το τέλος του Μεσοπρόθεσμου (επέκταση του καταληκτικού μισθολογικού κλιμακίου κατά ένα, χορήγηση επιδόματος ως 5 ευρώ τη μέρα για εργαζόμενους στα ταμεία των καταστημάτων) αλλά δεν αποτελούν παρά κούφια λόγια. Αξίζει να σημειωθεί, ότι και το τροφείο των έως 6 ευρώ και η μια μέρα άδεια το τρίμηνο αφήνονται να εφαρμοστούν σύμφωνα με τις αποφάσεις του Διευθύνοντος Συμβούλου, ενώ οι ρυθμίσεις που αφορούν τους εκλεγμένους και τη ΓΕΝΟΠ εφαρμόζονται άμεσα. Επιπλέον, η δέσμευση της εταιρίας να μην προχωρήσει σε απολύσεις «για οικονοτεχνικούς λόγους, παρά μόνο εφόσον συντρέχει σπουδαίος λόγος» είναι απλή επανάληψη αντίστοιχης διατύπωσης στην προηγούμενη σύμβαση και σε καμιά περίπτωση δεν διασφαλίζει τη μονιμότητα των εργαζόμενων στη ΔΕΗ, όπως υποστηρίζει η ΓΕΝΟΠ.
Συνοψίζοντας, η ΕΣΣΕ που υπογράφτηκε επεκτείνει την υποταγή στις ρυθμίσεις του μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου σε μια προσπάθεια διασφάλισης της λεγόμενης εργασιακής ειρήνης για μια τριετία, κλείνει το μάτι σε συνδικαλιστές που είχαν διεκδικήσει δικαστικά να παίρνουν το επίδομα βάρδιας και διασφαλίζει τα έσοδα της ΓΕΝΟΠ, η οποία χαρατσώνει τους εργαζόμενους για να ξεπληρώσει τα δάνεια που πήρε και διαχειρίστηκε η ίδια από τη ΔΕΗ. Παρά τα χαρακτηριστικά της αυτά, η συμφωνία έγινε αντικείμενο κριτικής από σχεδόν όλες τις μεριές του πολιτικού συστήματος. Αφορμή υπήρξε το τροφείο, το οποίο μεταφράστηκε από ΜΜΕ και πολιτικό προσωπικό σε «αύξηση» (ενώ αποτελεί ακριβώς το άλλοθι για το πάγωμα των μειωμένων μισθών). Απέναντι στην «αύξηση» αυτή βρέθηκαν στοιχισμένοι τόσο η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ η επίσημη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν «ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις» και «καμία παρέμβαση της κυβέρνησης», στο ίδιο κείμενο η κυβέρνηση εξηγούσε ότι η συμφωνία είχε ολοκληρωθεί πριν από τις εκλογές και ότι η διοίκηση της ΔΕΗ είναι διορισμένη από προηγούμενες κυβερνήσεις, επομένως δεν είναι σωστό να χρεωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ το μέγα σφάλμα του τροφείου. Το πόσο μεγάλο θεωρεί αυτό το σφάλμα η κυβέρνηση φάνηκε τις μέρες μετά την υπογραφή. Μετά τις δηλώσεις Βαρουφάκη («αν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, έχω πρόβλημα») και Φίλη («όταν η κυβέρνηση ιδρώνει να βρει ευρώ το ευρώ τα χρήματα για τα κουπόνια σίτισης των φτωχών στη χώρα μας, είναι προκλητικό να υπογράφεται σύμβαση με [...] αυξήσεις μισθών»), ο Διευθύνων Σύμβουλος (Α. Ζερβός) αποφάσισε το τροφείο να περιοριστεί μόνο στους εργαζόμενους σε ορυχεία και εργοστάσια παραγωγής. Η κίνηση αυτή δεν ήταν αρκετή για τον αρμόδιο υπουργό Λαφαζάνη, ο οποίος έκανε δεκτή την παραίτηση Ζερβού με αφορμή μια δικαστική δίωξη.
Η «συζήτηση» που άνοιξε με αφορμή τη συλλογική σύμβαση που υπογράφτηκε στη ΔΕΗ έχει βαθιά αντιδραστικά χαρακτηριστικά. Το σύστημα αξιοποιεί το συσχετισμό και επιτίθεται συνολικά στην εργατική τάξη και τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ από τη μια φορτώνονται μια τριετή σύμβαση που επιβλήθηκε από την ίδια τη συνδικαλιστική τους ηγεσία έξω και μακριά από τους ίδιους και από την άλλη χρησιμοποιούνται ως αφορμή για το ξεκαθάρισμα των διαθέσεων και των προσδοκιών της νέας κυβέρνησης και του πλαισίου το οποίο υπηρετεί: η συνέχιση, η επέκταση και το βάθεμα της επίθεσης σε κάθε δικαίωμα του λαού και των εργαζόμενων είναι μονόδρομος. Ένας μονόδρομος στον οποίο πρέπει να υποταχτούν όλοι οι εργαζόμενοι, που δεν πρέπει καν να διανοούνται να αντισταθούν στην πολιτική αυτή, πόσο μάλλον να διεκδικήσουν καλύτερους όρους δουλειάς και ζωής. Είναι ανάγκη απέναντι στο μονόδρομο φτώχειας και εξαθλίωσης, η εργατική τάξη και ο λαός να βαδίσουν το δικό τους δρόμο, το δρόμο της συγκρότησης και οργάνωσης, το δρόμο των αγώνων και των νικών.
