Η ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις με επίκεντρο το Αιγαίο τις τελευταίες μέρες σημάδεψε το πολιτικό σκηνικό. Πρόκειται ασφαλώς για μια κορύφωση επιθετικών δηλώσεων, που όμως συνοδεύονταν και από στρατιωτικού τύπου αντεγκλήσεις, που δικαίως ανησυχούν τους λαούς και των δυο πλευρών του Αιγαίου. Και αν αυτή είναι η εικόνα που παρουσιάζουν με έντονους τίτλους τα ΜΜΕ και των δύο πλευρών, θα επιμείνουμε ότι πρόκειται για τη μισή ή, καλύτερα, μέρος της αλήθειας που διαδραματίζεται εδώ και πολύ καιρό στην περιοχή, χωρίς να θέλουμε να κάνουμε αναφορά στη διαχρονικότητα αυτών των γεγονότων.
Η εμπόλεμη ζώνη που περιλαμβάνει πλέον μεγάλο μέρος της Αν. Μεσογείου και η εμπλοκή σε αυτήν όλων των ισχυρών ιμπεριαλιστών δεν είναι κάτι το… πρόσφατο. Καλά κρατεί για χρόνια, ενώ ολοένα και δοκιμάζονται οι δυνατότητες περιφερειακών δυνάμεων να ανανεώσουν και να διευρύνουν το ρόλο τους στην περιοχή. Όμως η καθοριστική εμπλοκή της Μόσχας στη Συρία αλλά και η αναμονή διευκρίνισης της νέας πολιτικής που θα ακολουθήσει η Ουάσιγκτον πυροδοτεί νέες αντιπαραθέσεις αλλά και διατηρεί μια επικινδυνότητα στην περιοχή που εύκολα μπορεί να ξεφύγει σε… πρωτοβουλίες τυχοδιωκτικές όπως η κατάρριψη του ρώσικου μαχητικού ή σε στρατιωτικές ασκήσεις επίδειξης δύναμης ακόμη και στα χωρικά ύδατα γειτονικών χωρών.
Η τούρκικη αστική τάξη, μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα και προ του επερχόμενου δημοψηφίσματος που θα αυξήσει τις εξουσίες του Ερντογάν, διακατέχεται από έντονη νευρικότητα όσον αφορά την επικράτηση του ισλαμικού κατεστημένου έναντι του βαθέως κράτους των κεμαλιστών. Με ανοικτό το κούρδικο μέτωπο και με την αντιφατική της στάση απέναντι στη Συρία, είναι αναμενόμενο να επιζητεί ο νέος σουλτάνος την άσκηση μιας πολιτικής που θα ενισχύσει τη συσπείρωση του τραυματισμένου στρατιωτικού κατεστημένου αλλά και την περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεών του με τους γκρίζους λύκους (MHP), όπως φαίνεται από τις ολοένα κοινές τους εμφανίσεις. Οι δηλώσεις του Μπαχτσελί, του ηγέτη των γκρίζων λύκων, για νησιά «υπό κατοχή» αλλά και η αναδρομή του στον τρόπο που ηττήθηκε ο ελληνικός στρατός στη Μικρά Ασία το 1922 έρχονται να συνδράμουν τις αερομαχίες και τις προσεγγίσεις τούρκικων ακταιωρών στα Ίμια. Οι βολές όμως του «Κουσάντασι» κοντά στο Φαρμακονήσι στις 17/2 έδειξαν ότι σχετικά εύκολα μπορούν να γίνουν επικίνδυνα «ατυχήματα» στην περιοχή.
Από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, οι τσαμπουκάδες του Καμμένου αλλά και η κοινή εμφάνιση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ με τους φασίστες της ΧΑ στο Καστελόριζο δείχνουν ότι και εδώ οι κυβερνώντες επενδύουν σε έναν φασίζοντα και επικίνδυνο εθνικοπατριωτισμό που κάθε άλλο παρά την αποκλιμάκωση της έντασης ευνοεί.
Το ερώτημα όμως εξακολουθεί να είναι αν αυτή η «αγριάδα» που εξακοντίζεται από τις δύο πλευρές του Αιγαίου είναι η πραγματική εικόνα των όσων διαμείβονται στην περιοχή. Κι αυτό γιατί οι ερμηνείες που δίνονται ότι οι δύο αστικές τάξεις υπερασπίζονται τα ταξικά τους (βλέπε μονοπώλια) συμφέροντα ή και κατ” άλλους τα «εθνικά» τους συμφέροντα μόνο συσκότιση μπορούν να δημιουργήσουν. Την ίδια στιγμή που δημοσιεύματα κάνουν λόγο για συμφωνίες που έγιναν στην πρόσφατη διάσκεψη ασφαλείας του Μονάχου, όπου η λεγόμενη πολιτική της συγκυριαρχίας προωθήθηκε με μέτρα όπως η παραίτηση της χώρας από τα 12 μίλια στις αποκαλούμενες γκρίζες ζώνες, ενώ στην πρόσφατη σύνοδο των υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ επιβεβαιώθηκε ότι η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο απαιτεί συμμόρφωση από όλους και μόνο παροδική δεν θα είναι.
Αποκρύπτουν λοιπόν τον εξαρτημένο χαρακτήρα τους ως ηγετικές δυνάμεις των ντόπιων αστών και τον καθοριστικό ρόλο που διαδραματίζουν οι ιμπεριαλιστές και δη οι Αμερικάνοι με τα στρατιωτικά και πολιτικά κέντρα που διαθέτουν στην περιοχή. Η σταθερότητα στο Αιγαίο είναι κεφαλαιώδους σημασίας για τη στρατηγική των ΗΠΑ, όπως έχει φανεί και από την πολύ σημαντική στρατιωτική κινητικότητα. Το αεροπλανοφόρο «USS George H.W. Bush» στάθμευσε για δεύτερη φορά σε δύο εβδομάδες στον Ναύσταθμο της Σούδας. Πριν από λίγες ημέρες (25/2), η 10η Ταξιαρχία Αεροπορίας Στρατού των ΗΠΑ χρησιμοποίησε το λιμάνι της Θεσσαλονίκης ως σταθμό για την αποβίβαση εννέα ελικοπτέρων τύπου Μπλακ Χοκ και 70 ακόμη τμημάτων εξοπλισμού, τα οποία θα προωθηθούν στην Ανατολική Ευρώπη, στο πλαίσιο της επιχείρησης «Atlantic Resolve». Δεν είναι λοιπόν εύκολες οι… αυτόνομες κινήσεις στην περιοχή, όσο κι αν μέσω αυτών επιδιώκουν κάποιοι να γείρουν προς όφελός τους τη εύνοια της νέας αμερικάνικης κυβέρνησης. Τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι πολύ μεγάλα για να αφεθούν στα χέρια του Τσίπρα ή του Ερντογάν και ο έλεγχος της θαλάσσιας οδού καθόδου του ρώσικου στόλου υπερβαίνει τους τσαμπουκάδες των δυο αστικών τάξεων.
Αυτό όμως δεν εμποδίζει την εκπόνηση και νέων εξοπλιστικών προγραμμάτων και για τους δύο. Κάθε άλλο. Τις επιβάλλει. Άλλωστε και οι δύο χώρες συγκαταλέγονται στις πλέον συνεπείς στις απαιτήσεις του ΝΑΤΟ στην αγορά όπλων αλλά και στη συνεισφορά τους στο στρατιωτικό συνασπισμό. Και οι δύο συναγωνίζονται στο ποιος θα παραχωρήσει νέες βάσεις ή θα παραγγείλει στρατιωτικό εξοπλισμό. Ίσως η εδώ κυβέρνηση να δυσκολεύεται -λόγω και της οικονομικής κρίσης που τη μαστίζει- να ανοίξει μια νέα «αγορά του αιώνα», όμως οι πρόσφατες εξαγγελίες του Καμμένου για αναβάθμιση των αεροσκαφών F-16 αλλά και την προμήθεια F-35 βάζουν ένα ακόμη δυσβάστακτο σαμάρι πολλών δισ. στη ράχη του λαού και των εργαζόμενων. Κι αυτά πέρα από τον συνεχή εξοπλισμό και σε άλλα στρατιωτικά συστήματα αλλά και από τη δημιουργία στην Καλαμάτα πολυεθνικού κέντρου εκπαίδευσης (διάβαζε ΝΑΤΟϊκό εκπαιδευτήριο).
Στην ίδια ρότα της ανάγκης νέων εξοπλιστικών προγραμμάτων παρεμβαίνουν βεβαίως και οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές (Γαλλία και Γερμανία) και δεν είναι περίεργο που ολοένα και συχνότερα αποκαλύπτονται μίζες και ρεμούλες -από τους Αμερικάνους συνήθως- ως προς τα εξοπλιστικά παλιότερων ετών. Η διαμάχη είναι σκληρή αφού τα κέρδη είναι τεράστια και καθόλου δεν υποχωρεί μπροστά στην οικονομική εξαθλίωση του λαού που συντελείται από τα λεγόμενα μνημόνια. Πρόκειται για μια σύγκρουση που δεν έχει στόχο μόνο τα κέρδη αλλά και το ποιος θα βάλει καλύτερα στο χέρι, μέσω των εξοπλισμών, τις ντόπιες εξουσίες. Η στρατιωτική εξάρτηση ιδιαίτερα σε μια περιοχή όπου ο πόλεμος (Μ. Ανατολή) ή ο κίνδυνος πολέμου (Βαλκάνια) εκτρέφεται συστηματικά από τους ιμπεριαλιστές και ενισχύεται από αλυτρωτισμούς γίνεται καθοριστική για την περιφερειακή πολιτική τόσο των Αμερικάνων όσο και των Ευρωπαίων. Όποιος δεν αποκαλύπτει τους πραγματικούς παίχτες αυτού του δράματος που παίζεται στις ζωές των λαών της περιοχής και αναζητά επιτιθέμενους και αμυνόμενους, εκτουρκισμούς και ισλαμοεπεκτάσεις, ακόμη κι αν φορά την αριστερή προβιά, στην πραγματικότητα συσκοτίζει τους λαούς ως προς το ποιος είναι ο εχθρός του αλλά και ποιοι είναι οι πραγματικοί φίλοι του.
