Δεν θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε
Το μνημόνιο πέθανε! Ζήτω το νέο μνημόνιο!
Περίθαλψη ανάλογα με τα ένσημα διακηρύσσει ο διοικητής του ΙΚΑ Σπυρόπουλος, ταυτόχρονα με τον Ντάισενμπλουρ και την Βούλτεψη που δηλώνουν ότι «από την 1η Γενάρη η χώρα θα πορευτεί με τις δικές της δυνάμεις έξω από μνημόνια και τους ιμπεριαλιστικούς επιτηρητές αλλά με λιτότητα». Πρόκειται για δυο πρόσφατες αναφορές όπου το ψέμα κρύβει την αλήθεια και η διάψευση τη πραγματικότητα.
Βρισκόμαστε λοιπόν πριν την τελική κρίση από την τρόικα που θα μας εγκρίνει την αποδέσμευση από μνημόνια και ελέγχους ή βαδίζουμε ολοταχώς σε νέο μνημόνιο -έστω και με άλλο όνομα- και ακόμη χειρότερα μέτρα; Σε αυτά τα βασανιστικά δίπολα προσπαθεί να εγκλωβίσει η κυβέρνηση αλλά και η αντιπολίτευση τους εργαζόμενους, αποσιωπώντας την ωμή πραγματικότητα που αυτοί βιώνουν ώστε να συρθούν στο πεδίο που αυτοί (κυβέρνηση, αντιπολίτευση) ελέγχουν με καλύτερους όρους: το ποιος θα «διασφαλίσει» ομαλότερη έξοδο. Γιατί δυστυχώς για μας, το λαό, τα πράγματα δείχνουν να τραβούν ακόμη αντιδραστικότερα με όσα έχουν προαποφασιστεί και απαιτούνται εκ μέρους των ιμπεριαλιστών, είτε έως τις 8 Δεκέμβρη είτε εάν δοθεί σιωπηλή παράταση για μετά τις προεδρικές εκλογές, ώστε να διαμορφωθούν καλύτερα δεδομένα όσον αφορά την πολιτική κρίση, κάτι που βασανίζει ξένα και ντόπια κέντρα της χώρας.
Το σκηνικό ενόψει του ελέγχου της τρόικας επαναλαμβάνεται μονότονα. «Κόκκινες» γραμμές από την κυβέρνηση και δηλώσεις άρνησης υποστήριξης νέων μέτρων από βουλευτές των δυο συγκυβερνώντων, αφού βεβαίως προηγουμένως ψηφιστούν αυτά, όπως γίνεται εδώ και 4 χρόνια. Μέχρι και ανυπακοή σε μέιλ της τρόικας -αφού έτσι καθορίζεται η πολιτική αυτής της ξεπουλημένης άρχουσας τάξης- τόλμησε να προβάλει ο Σαμαράς με τις 100 δόσεις για τα χρέη σε δημόσιο και ασφαλιστικά. Άλλο αν στη πράξη και αυτό το μέτρο θα καταλήξει μια από τα ίδια για την συντριπτική πλειοψηφία των φτωχών νοικοκυριών, αυξάνοντας τα ανείσπρακτα ποσά από την φορομπηχτική πολιτική και την τραπεζική λεηλασία σε δυσθεώρητα ύψη.
Τα μέτρα θα προωθηθούν
Όσο κι αν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θέλουν να προβάλλουν νότες αισιοδοξίας και ανάπτυξης, οι 19 απαιτήσεις που καταθέτουν οι ιμπεριαλιστές προδιαγράφουν με περισσή ωμότητα αυτό που εισηγήθηκε ο Σπυρόπουλος. Δηλαδή η περίθαλψη και η ασφάλιση θα δίνεται αναλογικά με τα ένσημα, όσο κι αν ο Βρούτσης μιλάει για προσωπικές απόψεις. Όπως επίσης έρχονται νέες μειώσεις σε μισθούς στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό, κι ας προσπάθησε το ΠΑΣΟΚ να εμφανιστεί ότι δεν είχε συμφωνήσει στις εξαγγελίες Μητσοτάκη. Η τακτική του «λαγού» έχει πολλάκις χρησιμοποιηθεί και η αφαίμαξη ενός ολόκληρου λαού συνεχίζει να περνάει μέσα από πολιτικάντικες αλληλοδιαψεύσεις.
Οι ιμπεριαλιστές απαιτούν νέα συνταξιοδοτικά όρια και πετσόκομμα επιδομάτων και επικουρικών σε μια λογική «ρήτρας μηδενικού ελλείματος» όσον αφορά τα ταμεία, που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι θα παίρνεις σύνταξη και περίθαλψη εάν και εφόσον υπάρχει ρευστό στα ταμεία, που όμως, με βάση την ανεργία, τη μαύρη εργασία αλλά και τον νέο εργασιακό μεσαίωνα που έχει επιβληθεί, πάνε με μαθηματική ακρίβεια για φούντο.
Παράλληλα, απαιτούν πλήρη ελευθερία σε μαζικές απολύσεις και πλήρη άρνηση σε συνδικαλιστική δράση. Όσον αφορά δε τους πλειστηριασμούς κατοικιών, δεν κατανοούν γιατί θα πρέπει κάποιος να ‘χει σπίτι να μείνει, εφόσον μένει άνεργος και γιατί θα ‘ταν λάθος να μην μένει και άστεγος. Ακόμη περισσότερο ζητείται η θέσπιση εργασίας χωρίς πληρωμή, όπως πρόσφατα πρότεινε ο Λοβέρδος για τους καθηγητές, έναντι μορίων που θα προσθέτουν στον φάκελό τους ή έναντι ενός συσσιτίου, όπως προτάθηκε στη Γαλλία. Τόσο απλά και ωμά τίθενται τα πράγματα από τους ιμπεριαλιστές ώστε να συνδράμουν στην «απελευθέρωση» από το παλιό μνημόνιο και που θα οδηγήσει την αστική τάξη σε μια νέα συμφωνία τροποποιημένων όρων επιτροπείας, δηλαδή σε ένα νέο μνημόνιο, ανεξάρτητα του ονόματος που αυτή θα φέρει.
Όταν μπλέκονται και τα γεωπολιτικά
Οι ιμπεριαλιστές γνωρίζουν τις δυσχέρειες που αντιμετωπίζει το πολιτικό σύστημα, και ιδιαίτερα οι δύο βασικοί πυλώνες που στήριξαν με θέρμη την εφαρμογή αυτής της σκληρής επίθεσης για τόσα χρόνια. Δεν πρόκειται όμως να παραιτηθούν από τις απαιτήσεις τους, αφού η αναζωπύρωση και η επέκταση της κρίσης στην ευρωπαϊκή ήπειρο και στις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις κάνει ακόμη πιο επιτακτική την εφαρμογή τους.
Οι πιέσεις στο ντόπιο πολιτικό προσωπικό γίνονται ακόμη πιο έντονες όταν οι παραπάνω εξελίξεις διαπλέκονται με τις γεωστρατηγικές αναταράξεις που διατρέχουν την ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής και της Α. Μεσογείου. Αναταράξεις που έχουν αναφορά στο ενεργειακό και τα κοιτάσματα που έχουν εντοπιστεί στην ΑΟΖ της Κύπρου αλλά στην ουσία τους αφορούν τον εδώ και καιρό ακήρυχτο πόλεμο των ιμπεριαλιστών για την ανακατανομή των σφαιρών επιρροής και του γενικότερου ελέγχου των ενεργειακών πόρων και οδών μεταφοράς τους στην πλούσια σε κοιτάσματα περιοχή.
Θα ‘ταν επιπόλαιη μια πολιτική ανάλυση που θα ερμήνευε τα ζητήματα που αναδείχτηκαν με τα κυπριακά θαλάσσια οικόπεδα και τις παραβιάσεις του Μπαρμαρός απλά ως αντιθέσεις για τα οικονομικά οφέλη που επιδιώκουν να έχουν οι αστικές τάξεις των εμπλεκόμενων χωρών -έτσι κι αλλιώς αυτές υπάρχουν. Πρωτεύοντα ρόλο έχουν οι κινήσεις των ιμπεριαλιστών που, στη βάση των οξυμένων στρατηγικών ανταγωνισμών που ενυπάρχουν σε αυτή την περιοχή, έχουν κυριολεκτικά διαλύσει και λεηλατήσει χώρες μακελεύοντας τους λαούς τους χωρίς οίκτο και αναστολές. Στην πραγματικότητα έχουμε μπροστά μας αυτό που δήλωσε πρόσφατα ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Τσακ Χάγκελ:«Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να είναι έτοιμες για μια καινούργια εποχή– την εποχή των ατέλειωτων πολέμων»! Ας αφήσουμε που αυτά τα οφέλη δεν είναι παρά τα ψίχουλα που θα επιτρέψουν οι πολυεθνικές τους να μοιραστούν τμήματα των ξεπουλημένων αστικών τάξεων για το ρόλο που ανέλαβαν.
Οι τακτικές κινήσεις που επέλεξε η ντόπια εξαρτημένη αστική τάξη και η αντίστοιχη κυπριακή για «τριγωνικές» συμφωνίες συνεργασίας και οριοθέτησης των ΑΟΖ με Αίγυπτο και Ισραήλ ξέρουν πολύ καλά ότι υπόκεινται στα όρια και την ανοχή που οι Αμερικάνοι, κυρίως, αλλά και οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές επιτρέπουν, για να ασκήσουν προφανώς τις δικές τους πιέσεις στις αστικές τάξεις χωρών της περιοχής που αντιδρούν στα σχέδιά τους. Καμία τέτοια συμφωνία συνεπώς δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη, όπως έδειξε και η παλιότερη συμφωνία για την ΑΟΖ με την Αλβανία που ακυρώθηκε.
Ήταν λοιπόν αναμενόμενες οι κινήσεις πίεσης από τα πολεμικά πλοία της Τουρκίας καθώς και οι εμπρηστικές δηλώσεις του ναυάρχου για «ετοιμότητα εμπλοκής», ώστε να αποτραπούν τετελεσμένα τόσο στην ευρύτερη περιοχή όπου η άρχουσα τάξη της Τουρκίας θεωρεί ότι της πέφτει λόγος όσο και στην Κύπρο. Και κυρίως στην τελευταία όπου έχει ανοίξει ο διάλογος, στην πραγματικότητα μονόλογος των Αμερικάνων, για ένα νέο σχέδιο «Ανάν» που θα υποτάσσει το νησί στην κηδεμονία των «εγγυητριών» ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, έτοιμο να χρησιμοποιηθεί στα μακιαβελικά τους σχέδια.
Το τι συμβιβασμός θα επέλθει με τη συνάντηση Νταβούτογλου και Σαμαρά που έχει κανονιστεί στις αρχές Δεκέμβρη μένει να ιδωθεί. Το σίγουρο είναι ότι για άλλη μια φορά οι «εγγυήτριες» δυνάμεις θα βρουν πεδίο πίεσης και «συμμόρφωσης» των δύο συμμάχων τους στα κελεύσματά τους.
Η πολιτική αστάθεια περιπλέκει τα ζητήματα
Και οι πέντε εμπλεκόμενες αστικές τάξεις ξέρουν πολύ καλά ότι -έστω και με διαφορετικό περιεχόμενο και ένταση- αντιμετωπίζουν οξύτατα προβλήματα πολιτικά στο εσωτερικό τους και ως εκ τούτου γίνονται ακόμη πιο ευάλωτες σε υποχωρήσεις απέναντι κυρίως στους ιμπεριαλιστές αλλά και στις ενδοαστικές τους αντιθέσεις.
Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, διατηρώντας τις μωροφιλοδοξίες της για το ρόλο που μπορεί να «διεκδικήσει» στην περιοχή, στη βάση των δυσκολιών που αντιμετωπίζει ο Ερντογάν σε Συρία και Κουρδιστάν, γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνη για το λαό. Τα απανωτά χαστούκια που εισπράττει με ανάλογες «επιτυχίες» που διατυμπάνιζε ως «ανάπτυξη» αντί να την συνεφέρουν, ακριβώς λόγω των πολιτικών αδιεξόδων στα οποία έχει περιέλθει και της αυξανόμενης αποστοίχησης λαϊκών στρωμάτων από αυτήν, οδεύει από τυχοδιωκτισμό σε τυχοδιωκτισμό. Η αναζήτηση τμημάτων της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης γεφυρών με τον ενδεχόμενο αυριανό διαχειριστή της κυβέρνησης, η απόρριψη από την ΕΕ της συμφωνίας με τους Αζέρους για τη ΔΕΣΦΑ και τα συνεχή εμπόδια που θέτει όσον αφορά την είσοδο των Κινέζων ιμπεριαλιστών στο λιμάνι του Πειραιά, η με μορφή τελεσιγράφου απαίτηση για εφαρμογή των συμφωνηθέντων από την τρόικα την πανικοβάλλουν και την σπρώχνουν σε επινοήσεις τύπου success story και βερμπαλιστικές ανακαλύψεις φωτός στο τέλος του τούνελ που έχει οδηγήσει το λαό.
Δεν είναι παράξενο συνεπώς, σε αυτά τα «σωσίβια» να προστεθεί και μια εθνικοπατριωτική νότα συσπείρωσης στη βάση των τυχοδιωκτισμών της τούρκικης αστικής τάξης αλλά και στην αναζωπύρωση των βαλκανικών εθνικισμών τύπου Αλβανίας ή και στις πιέσεις από τους Αμερικάνους για σχέδιο «Ανάν» και ονόματος της πΓΔΜ. Γι’ αυτό επιμένουμε ότι τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο επικίνδυνα για τους λαούς και οι πολιτικές εξελίξεις στρέφονται ακόμη πιο αντιδραστικά.
Πιέσεις για προσαρμογή
Σε αυτό το σκηνικό που στήνουν οι ιμπεριαλιστές δεν μπορεί να μην ληφθεί υπόψη και η συντηρητικότερη μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ, μιας και κατανοεί ότι αν αυτές οι πιέσεις ασκούνται σε πολιτικές δυνάμεις που απλόχερα προώθησαν την αντιλαϊκή έφοδο του κεφαλαίου, σε ενδεχόμενη δική του ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών τα ζητήματα θα τεθούν ακόμη πιο ασφυκτικά. Η προσαρμογή του προχωρά εντατικά (η στάση του στο μαθητικό είναι χαρακτηριστική) αλλά θα χρειαστούν κι άλλα βήματα. Συνεπώς οι αναφορές παραγόντων του ντόπιου κεφαλαίου αλλά και στελεχών της «πεφωτισμένης» δεξιάς (βλέπε Αβραμόπουλος, Ντόρα) για δυνατότητες συγκυβέρνησης ή σύμπραξης σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πρέπει να θεωρούνται αποκυήματα φαντασίας. Αυτό μαρτυρούν και οι ανοικτές πιέσεις του Βήματος για ξεκαθάρισμα στο εσωτερικό του από τα όποια υπολείμματα αριστερού ριζοσπαστισμού που αποτελούν τροχοπέδη.
Πρέπει να αντισταθούμε
Ένα πράγμα γίνεται απόλυτα σαφές στο λαό από αυτές τις εξελίξεις, αλλά και σε όσους θέλουν να αναφέρονται από την πλευρά των εργαζόμενων. Όσο βαθαίνει η κρίση αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, τόσο τα αντίπαλα ταξικά συμφέροντα θα παίρνουν την ωμή τους όψη. Οι ταξικοί φραγμοί και αποκλεισμοί θα τίθενται ολοένα και πιο απροκάλυπτοι. Κανένα δικαίωμα δεν θα αναγνωρίζεται στον κόσμο της εργασίας και στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ούτε η σταθερή δουλειά, ούτε η ασφάλιση, ούτε η περίθαλψη, ούτε αυτή η στοιχειώδης εκπαίδευση. Τα πάντα τίθενται εν αμφιβόλω. Οι διακηρύξεις για μίνιμουμ σύνταξη ή μισθό είναι καθαρή απάτη.
Δεν πρόκειται να σταματήσουν, αν δεν δεχτούν αντίσταση. Αν ο λαός δεν οργανωθεί και απαιτήσει να πάρει τη τύχη της ζωής του στα χέρια του. Και αν υπάρχει ένας λόγος επιπλέον για να διαδηλώσουμε στο Πολυτεχνείο είναι ακριβώς αυτός. Να αναδείξουμε την ανάγκη νέων εξεγέρσεων απέναντι σε ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους εκφραστές τους. Ούτε τότε ούτε τώρα η λύση ήταν οι εκλογές, έστω και με τους διαφορετικούς όρους που τις χαρακτήριζαν.
Οι λαοί πρέπει να μετατρέψουν την οργή τους σε αντίσταση και όχι να την υποθηκεύσουν σε αστικορεφορμιστικά μορφώματα που ανέδειξε η ήττα του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος τύπου ΣΥΡΙΖΑ, POTREMOS ή και λαϊκιστικά αντιδραστικά κόμματα τύπου Γκρίλο, Ποτάμι.
Να ενισχύσουμε την πεποίθησή μας ότι η εργατική τάξη και οι λαοί μπορούν να ανατρέψουν τον ρου της ιστορίας.
