Περισσεύουν, αυτή την εποχή, τα σχέδια και οι μεγάλες φιλοδοξίες στην πλευρά της αστικής τάξης. Πριν από όλα, για «νέα κυριαρχία» στην Α. Μεσόγειο, αλλά και για αναβάθμιση του ρόλου της στα Βαλκάνια, με βάση τους κόμβους, τους αγωγούς και τις αναζητούμενες συμφωνίες με τις αντίστοιχες δυνάμεις της περιοχής. Σχέδια και φιλοδοξίες, που της σερβίρονται και της καλλιεργούνται από τον αμερικάνικο παράγοντα, ενώ, παράλληλα, οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές -και όσο όλα αυτά δεν φτάνουν σε κρίσιμους κόμπους- δείχνουν «ανοχή», όντας οι ίδιοι μέσα σε πέλαγος προβλημάτων. Ο ρεαλισμός αυτών των αστικών φιλοδοξιών είναι αντιστρόφως ανάλογος με τα επικίνδυνα σχέδια που υπηρετούν σε όλη την περιοχή, με τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά και δεδομένα που φέρνουν και εμπεδώνουν στη χώρα μας.
Δίπλα σε αυτή την … μεγάλη πολιτική των μωροφιλοδοξιών και των αντιδραστικών τυχοδιωκτισμών, ξετυλίγεται και εξοπλίζεται διαρκώς περισσότερο η αντιλαϊκή επίθεση. Ο λαός βομβαρδίζεται από υποσχέσεις έκτακτων μερισμάτων, ελαφρύνσεων, αναδρομικών επιστροφών και επιχειρείται να μείνει στη γωνία των εξελίξεων. Στη γωνία των χαμηλών ως ανύπαρκτων προσδοκιών, «ελπίζοντας» ξανά και ξανά ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί «ωφελούμενος». Από μια ολιγόμηνη σύμβαση ελέω ΕΣΠΑ, από την παράταση κάποιων δόσεων για τα χρέη του, από μια μείωση στην αύξηση των χαρατσιών του, από τη λοταρία των αποδείξεων. Εν τω μεταξύ, αν.. τολμήσει να σκεφτεί για συλλογική στάση και μαζική αντίσταση, σπεύδει το κράτος να του πει ότι στα σωματεία θα κάνει αυτό κουμάντο (με εισαγγελείς, ΣΔΟΕ και ασφαλίτες), ότι το λαϊκό Άσυλο είναι «παράνομο», ενώ, από δίπλα, οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες κάνουν τα πάντα για να υπονομεύσουν το όπλο της απεργίας!
Η ανασυγκρότηση της μαζικής πάλης είναι παραπάνω από αναγκαία! Η ανασυγκρότηση της μαζικής πάλης είναι, όμως, πριν από όλα, πολιτική υπόθεση και δεν μπορεί να γίνει αναπαράγοντας και αναπαλαιώνοντας τα υλικά της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος και με την άρνηση όλων των θεμελιωδών επαναστατικών χαρακτηριστικών που απαιτεί μια τέτοια κατεύθυνση απέναντι στο σύστημα και στον ιμπεριαλισμό. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να γίνει με άξονα τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό που κυριαρχεί στις θέσεις και τις επιλογές της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Απέναντι από το λαό και τη νεολαία βρίσκονται το σύστημα και οι κάθε λογής δυνάμεις του και όχι «δίπλα του» ή «έξω και πέρα» από τους αγώνες, που χρειάζεται να συγκροτηθούν! Δεν είναι – μόνο- η θεωρία και η ιστορία, αλλά η σημερινή πραγματικότητα που επιμένει στην ανάγκη μιας τέτοιας γραμμής , οργάνωσης και πάλης!
Ανταγωνισμοί και διλήμματα
Αυτές οι λέξεις αποδίδουν την κατάσταση που επικρατεί σήμερα εντός και μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και καταγράφεται τόσο στις εξελίξεις στο εσωτερικό τους, όσο και στις επιλογές, τις κινήσεις και τα μπρος πίσω που εκδηλώνουν στις επεμβάσεις τους και τις παρεμβάσεις τους διεθνώς και στην περιοχή. Αυτά τα διλήμματα απηχούν τα «μοιρασμένα» αποτελέσματα των ενδιάμεσων εκλογών στις ΗΠΑ, όπου, και ενώ ο Τραμπ βρίσκεται ήδη στο μέσον της θητείας του, οι κυρίαρχες δυνάμεις δεν μπορούν να ομονοήσουν για το πώς θα προωθηθεί, απέναντι σε αντιπάλους και «συμμάχους», ο κοινός για όλους στόχος της παγκόσμιας κυριαρχίας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Ανάλογες και περισσότερες επιπλοκές αντιμετωπίζουν οι ιμπεριαλιστικοί πυλώνες της ΕΕ, με τον έναν από αυτούς να βρίσκεται σε πορεία αποχώρησης (brexit) που όμως παρουσιάζει έως και κινδύνους απώλειας εδάφους για το Ηνωμένο Βασίλειο! Στο Λονδίνο τα διλήμματα αυτά ήδη αποσυγκρότησαν την κυβέρνηση και διαμόρφωσαν όρους πολιτικής αστάθειας. Ταυτόχρονα, στο Βερολίνο η … σταδιακή και κομπιαστή αποχώρηση της Μέρκελ εκφράζει το παλιό δίλημμα της αναζήτησης «ζωτικού χώρου» για τον γερμανικό ιμπεριαλισμό, με δεδομένα τα αποτελέσματα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου αλλά και τα «όρια» που αντιμετωπίζει η ενίσχυση του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Ενώ από την άλλη, το θάμπωμα του «φαινομένου Μακρόν» που στήθηκε από τα κέντρα του συστήματος είναι, επίσης, έκφραση των γαλλικών αντιφάσεων και προβλημάτων. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχει στρατιωτικά μεγέθη που, όμως, μόνα τους «δεν φτάνουν» στις σημερινές συνθήκες έντασης και στρατιωτικοποίησης των ανταγωνισμών. Δίπλα στις ΗΠΑ, θα γίνουν υπηρέτες των αμερικανικών σχεδίων ενώ το Βερολίνο δεν θέλει προφανώς να χάσει την πρωτοκαθεδρία στην ΕΕ, υιοθετώντας τις γαλλικές προτάσεις «εμβάθυνσης της ευρωζώνης». Εξάλλου, ο «πραγματικός ευρωστρατός» -που τόσο άνετα χλεύασε ο Τραμπ- ήταν και παραμένει ο μύθος της υπέρβασης του ιμπεριαλισμού από τον … ιμπεριαλισμό (παγκοσμιοποίηση). Με αυτά τα δεδομένα, εντός των πυλώνων της ΕΕ και με πολλά δύσκολα γύρω και έξω από αυτήν (προσφυγικό, Μ. Ανατολή, Βαλκάνια, σχέσεις με Ρωσία κοκ), βρίσκει χώρο διεκδίκησης και η τρίτη ιμπεριαλιστική δύναμη της «Ένωσης» , η Ιταλία! Που, με την απειλή των μεγεθών της (2,8 τρις ευρώ είναι το χρέος της), επιδιώκει να ξεφεύγει από τους λογαριασμούς και τους κανόνες που ευνοούν το Βερολίνο και στενεύουν τους δικούς της όρους κερδοφορίας και ενίσχυσης!
Αυτό το πλαίσιο των μετεωρισμών και των διλημμάτων είναι προφανές ότι δεν θα μείνει αναλλοίωτο. Εξελίσσεται και διαμορφώνεται, καθώς η διεθνής πραγματικότητα πιέζει την κάθε μια δύναμη για στάσεις και επιλογές. Και η κάθε ιμπεριαλιστική αστική τάξη, στη βάση της ισχύος της αλλά και παίρνοντας υπόψη της στο μέτρο που της αντιστοιχεί τις άλλες , αργά ή γρήγορα θα κάνει τις κινήσεις της και τις επιλογές της.
Αναφερθήκαμε μόνο στις βασικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης, όχι γιατί πριν από όλα η Ρωσία αλλά και η Κίνα δεν παίζουν ρόλο στις εξελίξεις στο ιμπεριαλιστικό ταμπλό. Κάθε άλλο παρά αυτό ισχύει. Αλλά περιοριστήκαμε στη Δύση, γιατί οι εξελίξεις στις σχέσεις και τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών σε ΗΠΑ και ΕΕ θα παίξουν έως και καθοριστικό ρόλο για την Ελλάδα της διπλής ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Πρόκειται για μια παράμετρο, που ανάμεσα σε πολλά άλλα, η κυβέρνηση και συνολικά η αστική τάξη θέλει να την «ξεχνάει», καθώς βρίσκεται σήμερα βυθισμένη στους μεγάλους της σχεδιασμούς και θεωρεί ότι μπορεί να «πουλάει γεωστρατηγιλίκι» με τις πλάτες και στη βάση των σχεδίων των ΗΠΑ. Ενώ από την άλλη, κάθε αρμός της οικονομικής λειτουργίας της στηρίζεται στο ΕΣΠΑ και στην εξάρτηση της από τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ.
Μεγάλα σχέδια σε κινούμενη άμμο
Στο ταμπλό του χρηματιστηρίου -και πολύ περισσότερο στην πραγματική οικονομία- καταγράφεται ξανά και ξανά το πρόβλημα των τραπεζών που είναι γεμάτες «σκελετούς» και υποχείρια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ο πρόσφατος υποβιβασμός των τριών, από τις τέσσερις συστημικές, είναι άλλη μια ένδειξη της κατάστασης αυτής και των εκβιασμών που επικρέμονται. Το ζήτημα της χρηματοδότησης -η περίφημη «έξοδος στις αγορές»- παραμένει άλυτο. Θα αρκούσαν αυτά τα δύο θεμελιώδη ζητήματα για να συμπεράνει κανείς ότι η αστική τάξη βρίσκεται σε «κινούμενη άμμο» και να αντιληφθεί ότι τα μεγάλα της σχέδια είναι έωλα.
Βέβαια, σε αυτά τα δύο πρέπει κανείς να προσθέσει μια ολόκληρη πορεία δεκαετιών , πορεία αποβιομηχάνισης, πορεία συρρίκνωσης του πρωτογενή τομέα, πορεία ξεπουλημάτων των βασικών υποδομών στο ξένο κεφάλαιο, πορεία παραρτηματοποίησης της οικονομίας της χώρας στο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Αναφερόμαστε, όχι μόνο σε όσα με δραματικούς ρυθμούς εξελίχθηκαν στα λεγόμενα μνημονιακά χρόνια αλλά σε όλα τα χρόνια από την ένταξη στην ΕΟΚ (1980) την πορεία προς την ΟΝΕ και μέχρι σήμερα. Εξάλλου, ολόκληρη αυτή η πορεία αποτέλεσε και τη βάση των εξελίξεων των τελευταίων χρόνων, μέσα στα οποία οι «θεσμοί» είχαν τη δυνατότητα να ρυθμίζουν ακόμα και το ύψος του ΦΠΑ στις τουριστικές υπηρεσίες που αποτελούν τη «βαριά βιομηχανία» της αστικής «μας» τάξης.
Ωστόσο, μπορεί κανείς να «αντιτάξει», και εμείς να συμφωνήσουμε, ότι ιμπεριαλιστική εξάρτηση και στρέβλωση-παραρτηματοποίηση, πάνε μαζί! Ότι δεν είναι καθόλου «πρωτότυπο» -ιδιαίτερα σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης και έντασης των ανταγωνισμών- να απογυμνώνεται μια εξαρτημένη αστική τάξη από τα «ασημικά της» , ότι μπορεί ακόμα και να χάνει την εσωτερική «της» αγορά αλλά παρόλα αυτά να βρίσκει (να της βρίσκουν) διεξόδους, να της δίνουν οι προστάτες της δρόμους αναπαραγωγής των κερδών της.
Το ερώτημα, βέβαια, δεν είναι αν η αστική τάξη της χώρας, η οποία με βάση τα παραπάνω αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα και στο ζήτημα των «κοινωνικών συμβολαίων» που μπορεί να διαμορφώσει και στο ζήτημα του πολιτικού συστήματος που μπορεί να έχει, θα «αυτοκαταργηθεί» και θα απαλλάξει την εργατική τάξη και το λαό από την παρουσία της. Το πολιτικό ερώτημα που ενδιαφέρει το λαό είναι ποιες είναι σήμερα οι διέξοδοι που της «προσφέρουν» -ή νομίζει ότι της προσφέρουν- οι ιμπεριαλιστές πάτρωνες της και τι πραγματικά σημαίνουν αυτές οι διέξοδοι για τη χώρα, το λαό και την περιοχή.
Αυτό, λοιπόν, που ονομάζεται «πόλεμος των γεωτρύπανων», εξελίσσεται στην Αν. Μεσόγειο και είναι το επίκεντρο των ελπίδων και φιλοδοξιών της αστικής τάξης, μαρτυρά ότι η πορεία των στρεβλώσεων και της παραρτηματοποίησης έχει ως «επόμενο βήμα» της την έξαρση του τυχοδιωκτισμού! Μαρτυρά ότι το «μεγάλο» αστικό σχέδιο (ήδη από την εποχή Σαμαρά) της ανακήρυξης των ΑΟΖ και του αποκλεισμού της Τουρκίας από την περιοχή, δεν είναι παρά ένα κομμάτι ενός ιμπεριαλιστικού παζλ με προφανείς γεωπολιτικές ακόμα και πολεμικές εκδοχές. Όλες οι μεγάλες δυνάμεις βρίσκονται εκεί ανταγωνιζόμενες για τα δικά τους συμφέροντα και η ελληνική πλευρά -όντας ανιστόρητη- φαντασιώνεται ότι από όλο αυτό θα βγει τετραπλασιάζοντας την έκταση της κυριαρχίας της. Μαζί και δίπλα με το Ισραήλ -που ο Τσίπρας κατά αμερικάνικη υπόδειξη το έφερε και στα Βαλκάνια- φαντασιώνεται «δομές κυριαρχίας» υπό την άμεση και στενή παρουσία των ΗΠΑ (όπως γράφει και η καθημερινή της 11/11). Βέβαια, το βασικό δια ταύτα που βρίσκει η αστική ανάλυση, στις υπό διαμόρφωση αυτές «δομές», είναι ότι «μας λείπουν» φρεγάτες και κορβέτες για να σταθούμε αξιοπρεπώς στην όλη επιχείρηση! Ενώ το πολιτικό δια ταύτα αυτού του «υψηλού σχεδίου» είναι να τηρεί ομόφωνα η Βουλή (της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΚΚΕ μη εξαιρουμένης) ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του Κατσίφα. Μια χώρα που «θα επεκταθεί», δεν μπορεί παρά να τιμά επίσημα τους «ακτιβισμούς με Καλάσνικοφ» στις γειτονικές της χώρες!
Όλη η εξουσία … στις εκλογές!
Συνεπώς, ο πυρήνας των «μεγάλων σχεδίων» δεν είναι άλλος από την όλο και πιο στενή υπηρέτηση των αμερικάνικων σχεδίων στην περιοχή και τη μετατροπή της χώρας σε αμερικάνικη πλατφόρμα. Αυτή είναι η εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για να ονειρεύονται ανταλλάγματα η κυβέρνηση και οι αστικές δυνάμεις της χώρας. Σε αυτή τη βάση, δυναμώνει διαρκώς το αντιδραστικό, εθνικιστικό πολιτικό κλίμα. Η γραμμή της υποτέλειας και της υποταγής στους ιμπεριαλιστές, τα αστικά αδιέξοδα και όχι από μόνη της η Χ.Α. είναι που τροφοδοτούν αυτή την πορεία και βάζουν τη χώρα και το λαό στην τροχιά των στροβίλων που απειλούν την περιοχή! Με τις πλάτες αυτών των «μεγάλων εθνικών αποστολών», τα κόμματα και συνολικά οι δυνάμεις του συστήματος απαιτούν υποταγή στις πολιτικές της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης και επιχειρούν νέα έφοδο στις εργατικές-λαϊκές ελευθερίες.
Παράλληλα, εντείνεται εν όψει των εκλογών και η επιχείρηση αποπροσανατολισμού των λαϊκών μαζών, με τη φάμπρικα των υποτιθέμενων παροχών και ελαφρύνσεων, για να δεθεί ένας ολόκληρος κόσμος στην προσμονή για τα «δώρα» που θα φέρουν οι κάλπες. Η αλήθεια είναι ότι οι κάλπες θα φέρουν νέο γύρο επίθεσης ενώ, παράλληλα και ανεξάρτητα από αυτές, θα εξελίσσονται οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι που απειλούν την περιοχή.
Η απάντηση, σε αυτή την επιδίωξη του συστήματος, δεν μπορεί να έχει το βλέμμα στις κάλπες αλλά στην ανάγκη μαζικού αγώνα και πάλης! Η βροχή προτάσεων νόμων (όπως η τελευταία του ΚΚΕ για τον ΦΠΑ στα νησιά) όχι μόνο δεν «αποκαλύπτει» τις δυνάμεις του συστήματος αλλά αντίθετα εγκλωβίζει παραπέρα το λαό στο δόγμα «όλη η εξουσία στη Βουλή και στις εκλογές» . Όμως, η δύναμη του λαού και της νεολαίας δεν βρίσκεται στη Βουλή, στα σχέδια για «μεταβατικές κυβερνήσεις» , για την ενίσχυση ή την παρουσία της τάδε κοινοβουλευτικής ομάδας. Η δύναμη του λαού και της νεολαίας βρίσκεται στην εξωκοινοβουλευτική πάλη, στο μαζικό αγώνα. Αυτό το πεδίο, το πεδίο της πάλης, που το σύστημα το απαγορεύει και ο ρεφορμισμός το χρησιμοποιεί ως καρικατούρα, χρειάζεται να παλέψουμε να γίνει ξανά το πεδίο της μαζικής έκφρασης του λαού.
