«Θα βρεθεί λύση» λένε και ξαναλένε οι κυβερνητικοί παράγοντες μπροστά στο νέο μπλοκάρισμα της κακόφημης «δεύτερης αξιολόγησης» και καθώς οι ιμπεριαλιστές πάτρωνες συγκρούονται και παζαρεύουν για την άμεση και γενικότερη τύχη της χώρας. «Θα βρεθεί λύση» λοιπόν και γι αυτό το «έθνος» ετοιμάζεται. Στήνοντας δίκες στο Κιλκίς με εμφυλιακά νομοθετήματα του 1951 που απαγορεύουν το μοίρασμα προκήρυξης. Με την κυβέρνηση αγκαλιά με την –υποτίθεται υπόδικη- ναζιστική Χ.Α. και την απαραίτητο σύμμαχό της, τους ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ, να κάνουν ασκήσεις «πατριωτισμού» στη Ρω και στο Καστελόριζο. «Θα βρεθεί λύση» και γι’ αυτό η «πατρίς ευγνωμονούσα» τις δυνάμεις της μαύρης αντίδρασης που πάντα υπήρξαν ο ακρογωνιαίος λίθος για να σώζεται η μεγαλοαστική τάξη της υποτέλειας και της εξάρτησης, ξαναβγάζει αυτές τις μαύρες δυνάμεις στο προσκήνιο. Αλλά για την ώρα στον πρώτο ρόλο παραμένουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ! Σε αυτούς έλαχε ο κλήρος –όπως θα έλεγε και ο Α. Παπανδρέου- να ανοίξουν διάπλατα τον δρόμο σε αυτές τις «λύσεις». Γιατί είναι και αποδεικνύονται καθημερινά κατάλληλες για κάθε τυχοδιωκτισμό για την υπηρέτηση κάθε αντιδραστικής επιλογής. Με την ευλυγισία των ασπόνδυλων, με την κουλτούρα της ευρωκομμουνιστικής κληρονομιάς τους, πηδάνε εύκολα και γρήγορα. Από την πλατεία της Επανάστασης στην Αβάνα, σε παρέλαση μαζί με τους φασίστες. Και από το μοντέλο της «κοινωνικής αλληλεγγύης» στις αποφάσεις του Γιουρογκρουπ, στα λιβανιστήρια για τον Ομπάμα, στους άξονες με το Νετανιάχου.
«Θα βρεθεί λύση» για να τσαλαπατηθεί ακόμα περισσότερο –και με διακηρυγμένο ορίζοντα δεκαετιών- ο λαός. «Θα βρεθεί λύση» για να υπηρετηθούν οι πόλεμοι των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και οι σφαγές των λαών, για να «φορέσουν δίκοχο» στη χώρα, που εμπλέκεται όλο και περισσότερο στον χορό του αίματος. Αυτή την «αισιοδοξία», αυτό το δηλητήριο αποπνέει το κυβερνητικό επιτελείο εγκλωβισμένο μέσα στην υποτέλειά του και την υποταγή του στα ντόπια κέντρα αλλά και ταυτόχρονα αδίστακτο απέναντι στον λαό. Και αν δεν φυσήξει ο καθαρός άνεμος των μαζικών λαϊκών αγώνων και των νεολαιίστικων ξεσηκωμών, με αυτό το δηλητήριο λογαριάζουν να μας πνίξουν και να μας σύρουν σε πολύχρονη δυστυχία.
Επιτέλους «επιτυχία»!
Έσπευσε να πανηγυρίσει η κυβέρνηση για τις αποφάσεις του Γιουρογκρουπ της 5ης Δεκέμβρη, με τις οποίες ισχυρίστηκε ότι πήρε ελάφρυνση του χρέους. Για να έχουμε ένα πραγματικό μέτρο αυτής της «επιτυχίας», χρειάζεται να αναφέρουμε ότι οι χρηματοπιστωτικές μανούβρες που αποφασίστηκαν πετυχαίνουν μείωση του κόστους των μεικτών δανειακών αναγκών της χώρας κατά 5% του ΑΕΠ αθροιστικά ως το… 2060! Και το πρώτο ίσως που θα έπρεπε να συγκρατήσει ο λαός από τη δική του μεριά είναι ακριβώς αυτή η χρονολογία. Δηλαδή ότι η καλή εκδοχή των εξελίξεων, σύμφωνα με τους ιμπεριαλιστές και την θριαμβολογούσα κυβέρνηση, είναι ότι μετά από 44 χρόνια, η τάξη μεγέθους του λεγόμενου χρέους θα παραμένει η ίδια! Μας προδιαγράφουν, δηλαδή, ότι για τον επόμενο… μισό αιώνα –αλλά και μετά- θα συνεχιστεί ο εκβιασμός και η κατακρεούργηση των δικαιωμάτων μας, αφού… αισίως το «χρέος» τότε θα είναι ας πούμε 160% του ΑΕΠ και όχι 180% που είναι σήμερα!
Προφανώς αυτοί οι λογαριασμοί και υπολογισμοί, σε μια ΕΕ που γέμισε τριγμούς, σε έναν πλανήτη που σπαράσσεται από τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και επεμβάσεις, σε μια περιοχή που φλέγεται και μια χώρα μετέωρη, δεν έχουν καμιά τύχη και αξία όσον αφορά αυτό το πολύ μακρινό μέλλον. Η μόνη –σχετική- πολιτική αξία για την κυβέρνηση και συνολικά τη μεγαλοαστική τάξη της χώρας, είναι ότι η απόφαση αυτή συνιστά μια κάποια έκφραση «κατανόησης» από τη μεριά των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. «Κατανόηση» που λίγες ώρες μετά την απόφαση του Γιούρογκρουπ μπήκε σε αμφισβήτηση με την ανακοίνωση του ΔΝΤ, που δεν βρήκε «επαρκή» τα μέτρα για το χρέος. Αλλά και από την ίδια τη Γερμανία, που έσπευσε τις επόμενες μέρες να επαναλάβει ξανά τη σκληρή γραμμή της έναντι των αιτημάτων της μεγαλοαστικής τάξης της χώρας. Βέβαια, η κυβέρνηση συνεχίζει να ελπίζει –καθώς και η Ιταλία μπήκε επίσημα στον χορό της αναστάτωσης- ότι η ευρωπαϊκή πλευρά θα επιδιώξει και θα επιταχύνει έναν συμβιβασμό για το «ελληνικό ζήτημα». Έναν συμβιβασμό που θα της δώσει μια σχετική επικύρωση κλείνοντας τη λεγόμενη δεύτερη αξιολόγηση.
Ωστόσο, τα σχοινιά είναι πολύ τεντωμένα και ο κόμπος πολύ σφιχτός. Όχι μόνο γιατί η γερμανική πλευρά υπερασπίζεται το «έχειν» της και ό,τι έχει οικοδομήσει στην ευρωζώνη και την ΕΕ απέναντι στους Ευρωπαίους συμμάχους και ανταγωνιστές της. Ούτε γιατί οι ΗΠΑ μέσω του ΔΝΤ πιέζουν με μοχλό το ελληνικό χρέος για μια γερμανική υποχώρηση εντός της ΕΕ. Αλλά και γιατί –και ίσως κυρίως- στην ανάστατη Ανατολική Μεσόγειο, τα λεγόμενα εθνικά θέματα της χώρας ανακύπτουν ξανά, με ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία για τους ιμπεριαλιστές. Κυπριακό, Αιγαίο, ΑΟΖ, ρόλοι και αποστολές της χώρας στην περιοχή είναι στην ανεπίσημη ημερήσια διάταξη. Η πρόσφατη συνάντηση Τσίπρα με Νετανιάχου και Αναστασιάδη –στα πλαίσια της «3μερούς»- και ο προγραμματισμός της επόμενης στη Θεσσαλονίκη, αφορά σε αυτά ακριβώς τα ζητήματα. Ζητήματα που σχετίζονται ακόμα και με τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και για τα οποία οι ιμπεριαλιστικοί (αμερικανονατοϊκοί) εκβιασμοί και επιδιώξεις πάνε δίπλα-δίπλα με αυτούς που αφορούν στο χρέος και στην οικονομική υπόσταση και τις μπίζνες της μεγαλοαστικής τάξης. Το ναυάγιο και η επανέναρξη των συνομιλιών για το Κυπριακό, τα σχέδια για την τροφοδότηση της Ευρώπης με τους υδρογονάνθρακες από Κύπρο και Ισραήλ μέσω Ελλάδας και η ταυτόχρονη «επανένταξη» της Τουρκίας στις αμερικανονατοϊκές επιδιώξεις είναι στοιχεία και επιδιώξεις που δικαιολογούν τις πιο σοβαρές ανησυχίες για τα επίδικα της διαπραγμάτευσης στο άλλο, το γεωπολιτικό-πολεμικό μνημόνιο που υπηρετεί η κυβέρνηση και εμπλέκεται η χώρα. Και βέβαια όλα αυτά τελούν υπό την αίρεση των αναδιαμορφώσεων της πολιτικής και της τακτικής των ΗΠΑ, που αναμένεται με την ανάληψη της προεδρίας από τον Τραμπ.
Με αυτούς τους όρους, η κυβέρνηση κάθε άλλο παρά σταθερή είναι και αισθάνεται. Ο εκλογικός εκβιασμός που ήπια ασκεί είναι περισσότερο κατάθεση αδιεξόδου –που είναι συνολικό για το πολιτικό σύστημα- ενώ ταυτόχρονα αναζητεί στα ασφυκτικά περιθώρια που έχει, κινήσεις που να δείχνουν ότι ελέγχει την κατάσταση και ότι μπορεί να καλύψει μέρος του δημοσκοπικού χάσματος που εμφανίζει από τη ΝΔ.
Οι τύχες του λαού
Η «επιτυχία» για το χρέος συνοδεύτηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, από τις πιο άγριες απαιτήσεις ενάντια στους εργάτες και τον λαό. Εδώ όλες οι πλευρές που με τους ανταγωνισμούς τους βραχυκυκλώνουν την συμφωνία επί του «ελληνικού προγράμματος» ομονοούν. Και μαζί τους ομονοούν και όλα τα ντόπια κέντρα. Όλοι μαζί απαιτούν «αίμα διαρκείας» από τον φτωχό λαό, που θέλουν να καταγράφεται στα κακόφημα πρωτογενή πλεονάσματα. Όλοι μαζί αναζητούν τους προσφορότερους –για το κεφάλαιο, την εργοδοσία και τους «επενδυτές»- τρόπους ώστε να απαξιωθεί και άλλο η εργατική δύναμη, να αποσυγκροτηθεί κι άλλο ο κόσμος της δουλειάς. Ο εκβιασμός του «χρέους», στην πραγματικότητα ο εκβιασμός της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας, απογειώνεται με την επίκληση του… 2060, ώστε ο λαός της… ψωροκώσταινας να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα το μέλλον της καταβύθισής του σε ακόμα μεγαλύτερη βαρβαρότητα. Η αξιολόγηση που… καθυστερεί, ολοένα και φορτώνει περισσότερα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα, γιατί μόνο έτσι θα μπορεί να είναι επιτυχής! Και βέβαια όλη αυτή η πορεία των τελευταίων χρόνων, στα οποία η «ελπίδα» που ήρθε (δηλαδή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ!) είναι ο πρώτος υμνητής των δολοφόνων και των ληστών του λαού μας και των λαών, είναι πορεία αντιδραστική, στην οποία ισχυροποιούνται όλες οι δεξιές αντιδραστικές, φασιστικές δυνάμεις και απόψεις.
Η απογοήτευση που κυριαρχεί –που καταγράφηκε και στις αναιμικές απεργιακές συγκεντρώσεις της 8/12- έχει συμμάχους την Αριστερά της ήττας, του συμβιβασμού και των εικονικών αγώνων, που συνεχίζει αμετάπειστα στην ίδια ρότα, βαθαίνοντας τα αδιέξοδά της αλλά και δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την κίνηση τμημάτων του λαού και της νεολαίας στον δρόμο του πραγματικού αγώνα. Ωστόσο, η απογοήτευση και η ηττοπάθεια έχουν και πραγματικό αντίπαλο: Τα συμφέροντα του λαού και της νεολαίας, την ανάγκη τους να ζήσουν, να κατακτήσουν τα δικαιώματά τους. Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία μπορεί και πρέπει να παλευτεί και να χτιστεί το ζωντάνεμα της λαϊκής πάλης απέναντι στην άγρια καπιταλιστική επίθεση και την ιμπεριαλιστική επέλαση. Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία μπορεί να συγκροτηθεί με αξιόμαχη εμβέλεια η πολιτική κατεύθυνση που αναδεικνύει η Πανελλαδική Σύσκεψη της Ταξικής Πορείας. Σε αυτή τη βάση στηρίζονται συνολικά οι προσπάθειες του ΚΚΕ(μ-λ) και των σχημάτων που αναφέρονται σε αυτό αλλά και η σταθερή επιδίωξη βημάτων συγκρότησης από τα σχήματα της Λαϊκής Αντίστασης-ΑΑΣ. Αυτός είναι ο δύσκολος αλλά και ο μόνος ρεαλιστικός για τη λαϊκή υπόθεση δρόμος, σε αυτόν υπάρχει ελπίδα και προοπτική!
