Με δύο συγκεντρώσεις μέχρι τα σήμερα, στην πλατεία Συντάγματος, οι οπαδοί της Ε.Ε. διαμαρτυρήθηκαν για την πρόθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να ξεφύγει από το πρόγραμμά της για παραμονή σε ΕΕ και ευρωζώνη και να την καταγγείλουν ότι έχει κρυφή ατζέντα για ρήξη με τους εταίρους. Οι οπαδοί του «ανήκουμε εις την Δύσην» δεν μπορούν να αποδεχθούν τις οπισθοχωρήσεις του Αλ. Τσίπρα αλλά και συνολικά της κυβέρνησης από αυτή την κατεύθυνση, καθώς πιστεύουν ότι η διαπραγμάτευση με τους εταίρους- δανειστές βάζει σε κίνδυνο τον στρατηγικό προσανατολισμό της ντόπιας αστικής τάξης (συγνώμη, της χώρας, θέλαμε να γράψουμε). Πολύ περισσότερο δεν πρέπει να αφεθούν τα αριστερά και κομμουνιστικά στοιχεία της κυβέρνησης, των βουλευτών και των στελεχών του κόμματος να την εκτρέψουν από την πορεία της ανάπτυξης, τις ευκαιρίες των επενδυτικών πακέτων «Γιούνκερ» (35 δις είναι αυτά, δεν είναι παίξε- γέλασε), την ένταξη στην «ποσοτική χαλάρωση» της ΕΚΤ- Ντράγκι. Βασικά στοιχεία όλα αυτά για την «παραγωγική ανασυγκρότηση» της οικονομίας και της χώρας, καθώς η ντόπια κεφαλαιοκρατία, ως γνωστό, αξιοποιεί για δεκαετίες και παραπάνω, την ξένη βοήθεια, που έσωσε την Ελλάδα από τον κομμουνισμό και την φτώχεια, από το σχέδιο Μάρσαλ μέχρι τα πακέτα Ντελόρ, τα ΕΣΠΑ και έπεται συνέχεια…
Όποιος βρίσκει αναλογίες σε αυτές τις «κινητοποιήσεις» που θέλουν να σπρώξουν την κυβέρνηση προς την δεξιά τήρηση του προγράμματός της με άλλες που θέλουν να την πιέσουν για τις αριστερές δεσμεύσεις της, δεν φταίμε εμείς για αυτό, αλλά ο χαρακτήρας των κινητοποιήσεων που οργανώνονται και κυρίως η ίδια η κυβερνητική πολιτική της υποταγής στις απαιτήσεις του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών.
Οι συγκεντρώσεις του «μένουμε Ευρώπη» έγινε συστηματική προσπάθεια να φανούν σαν αυθόρμητες κινητοποιήσεις πολιτών που ανησυχούν μήπως και η κυβέρνηση μας βγάλει από τον παράδεισο της Ε.Ε. και επέλθει το χάος. Στην πραγματικότητα και όπως καθημερινά αποκαλύπτεται, αποτέλεσε οργανωμένη προσπάθεια των αστικών πολιτικών δυνάμεων ΝΔ- ΠΟΤΑΜΙ- ΠΑΣΟΚ αλλά και του γραφείου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Αθήνα, είχαν σπόνσορες επικοινωνίας τα γνωστά κανάλια ενημέρωσης και… πλαστικοποιημένα ταμπελάκια- πικέτες όπου τα συνθήματα στα αγγλικά κυριαρχούσαν. Στις δύο συγκεντρώσεις έδωσαν το παρών από τον Άδωνι Γεωργιάδη μέχρι τον Μητσοτάκη και άλλους βουλευτές της ΝΔ μέχρι στελέχη από το ΠΟΤΑΜΙ και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, έτσι ώστε να είναι ξεκάθαρη η πολιτική στήριξη και κατεύθυνση της κινητοποίησης. Όλοι αυτοί από το αστικό πολιτικό προσωπικό που υποτίθεται ότι θα έφευγαν με τα ελικόπτερα κυνηγημένοι από τον λαό, σήμερα αγκαλιάζουν «λαϊκές κινητοποιήσεις» στο Σύνταγμα και προηγούμενα στήριξαν τους εργάτες της Χαλκιδικής για να μην χάσουν τις δουλειές τους και το ψωμί τους.
Η υποκρισία των αστών πολιτικών σε όλο της το μεγαλείο. Οι ίδιοι που διέταζαν τα ΜΑΤ να αδειάσουν με γκλoπ και δακρυγόνα το Σύνταγμα από τις δεκάδες χιλιάδες λαού που διαδήλωναν ενάντια στα βάρβαρα μέτρα τους, αυτοί που ψήφισαν και εφάρμοσαν όλο το αντιλαϊκό- αντεργατικό πλαίσιο της φτώχειας και της εξαθλίωσης, σήμερα «συμπονάνε» τον λαό αλλά κυρίως προσπαθούν να χειραγωγήσουν κάποια τμήματά του και να τα κάνουν ενεργούς υποστηρικτές των πιο μαύρων σχεδίων του συστήματος.
Η χειραγώγηση ανθρώπων του λαού ή τμημάτων του από τις αντιδραστικές δυνάμεις δεν είναι σημερινή υπόθεση αλλά έχει ιστορία όση και η αποκρουστική φύση του εκμεταλλευτικού – καταπιεστικού συστήματος.
Η κυριαρχία πάνω στην εργατική τάξη, τους εργαζόμενους και τα μεσοστρώματα δεν εξασφαλίζεται μόνο στους όρους που διαμορφώνουν οι σχέσεις παραγωγής αλλά γίνεται πολύ συγκεκριμένη «δουλειά» για να επεκταθεί σε όλο το κοινωνικό εποικοδόμημα τόσο ιδεολογικά όσο και πολιτικά. Από την συγκρότηση των δυνάμεων καταστολής (στρατός, αστυνομία κ.λ.π.) μέχρι την εκκλησία και το σχολείο, από τις ΜΚΟ και τους «ανεξάρτητους μπλόγκερς», μέχρι τους μηχανισμούς των ιμπεριαλιστών και του «βαθέως κράτους» όλοι έχουν μία στόχευση, την υποταγή του λαού στο σύστημα. Πολύ περισσότερο οι επιδιώξεις επεκτείνονται στην «στράτευση» του λαού σε αντιδραστικά σχέδια, με την αυταπάτη ότι η μακροημέρευση του εκμεταλλευτικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος ταυτίζεται με τα συμφέροντα των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων της κοινωνίας. Και σε μία εξαρτημένη από τους ιμπεριαλιστές χώρα όπως η Ελλάδα, δεν αρκεί η «στράτευση» μόνο στην ντόπια κεφαλαιοκρατία αλλά πρώτα από όλα στους ιμπεριαλιστές-προστάτες και στα συμφέροντά τους. Η επιτυχία των δυνάμεων του συστήματος μέσα και έξω από την χώρα να χειραγωγήσουν ή να στρατεύσουν τμήματα του λαού είναι αντιστρόφως ανάλογη από την επιτυχία των αριστερών και κομμουνιστικών δυνάμεων να οργανώσουν και να κινητοποιήσουν τον λαό ενάντια στους δυνάστες του. Όσο αυτό καθυστερεί, όσο κινείται σε λαθεμένους δρόμους, όσο μπολιάζεται η εργατική-λαϊκή συνείδηση με ρεφορμιστικές αυταπάτες ή απογειώσεις, τόσο πιο εύκολη γίνεται η «δουλειά» των δυνάμεων του συστήματος. Εδώ βέβαια δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμα και στις πιο μαζικές και κορυφαίες στιγμές του λαϊκού αγώνα, το σύστημα έχει την δυνατότητα να στρατεύει υποστηρικτές του μέσα από τον λαό για να τους στρέψει ενάντιά του. Από την άποψη αυτή, όλοι αυτοί που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στρατεύονται στην υπηρεσία του συστήματος δεν μπορούν να χαρακτηριστούν «λαός» αλλά υποτακτικοί του συστήματος της εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, δυνάμεις κρούσης, στον δρόμο, ενάντια στις εργατικές-λαϊκές δυνάμεις. Και η παράδοση της αντίδρασης τόσο στην χώρα μας όσο και διεθνώς στην οργάνωση και την καθοδήγηση τέτοιων ομάδων είναι πολύ πλούσια και κυρίως επικίνδυνη. Όλα τα παραπάνω δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με την προσπάθεια του κινήματος να αποσπάσει από την ιδεολογική και πολιτική επιρροή του συστήματος λαϊκό κόσμο αλλά κυρίως να ξεκαθαρίσει ποιες δυνάμεις και ομάδες βρίσκονται απέναντι από τα συμφέροντα και την πάλη των εργατών και του λαού ανεξάρτητα από την ταξική τους προέλευση.
Κλείνοντας αυτό το σημείωμα για τις φιλο- ΕΕ συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, πρέπει να ομολογήσουμε ότι μας απασχόλησε ένα ερώτημα. Γιατί δεν εμφανίστηκαν σημαίες του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ; Δεν υπάρχει απειλή από τους «σταλινικούς» και τους «κομμουνιστές» μέσα στην κυβέρνηση να μας οδηγήσουν έξω από τις συμμαχίες που προστατεύουν τα «ιερά και όσια» και να μας παρασύρουν σε άλλες προστάτιδες δυνάμεις; Μάλλον έχουν πεισθεί από τις κινήσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αλλά και τις αντιδράσεις των συμμάχων ότι το «μνημόνιο» της πολιτικο-στρατιωτικής εξάρτησης κυρίως από τους Αμερικανονατοϊκούς ιμπεριαλιστές προχωράει ικανοποιητικά και κυρίως αθόρυβα, όσο αφορά τον λαό, οπότε δεν υπάρχει λόγος «κινητοποίησης». Από την άλλη πάλι, μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι αστικές πολιτικές δυνάμεις που έκαναν τις συγκεκριμένες κινητοποιήσεις δεν είχαν «επιφορτιστεί» από τα ανάλογα κέντρα να ανοίξουν και τέτοιο ζήτημα.
Σε κάθε περίπτωση, ο αντιδραστικός χαρακτήρας αυτών των συγκεντρώσεων αποτελεί την προσπάθεια του ντόπιου πολιτικού συστήματος και των επικυρίαρχων ιμπεριαλιστών να αναβαπτιστούν στην «λαϊκή κολυμπήθρα» και εκμεταλλευόμενοι την οπισθοχώρηση του κινήματος που επέβαλαν οι ρεφορμιστές και οι «φίλοι» τους, να εμποδίσουν κάθε συνάντηση του εργαζόμενου λαού με τις επαναστατικές και κομμουνιστικές ιδέες και πολιτικές κατευθύνσεις στην νέα φάση κλιμάκωσης της επίθεσης. Καθώς η επίθεση του συστήματος κλιμακώνεται και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως και οι προηγούμενοι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και οι πριν από αυτούς, δεν μπορεί να «σταθεί» κυβέρνηση, εντός πλαισίων συστήματος, χωρίς αντεργατικό-αντιλαϊκό πλαίσιο και πολιτική, δεν θα είναι και εύκολο στο σύστημα, σε μαζικό επίπεδο, να πείθει κόσμο να βγαίνει στους δρόμους για να στηρίξει την πολιτική του. Άσε που κάτι τέτοιο μπορεί να αποδειχθεί και επικίνδυνο για το ίδιο το σύστημα που δεν θέλει τον λαό στον δρόμο από «θέση αρχής». Από την άποψη αυτή, μπορούμε να πούμε ότι τέτοιου χαρακτήρα «κινητοποιήσεις» θα είναι «χωρίς αντικείμενο», όταν οι εξελίξεις μπουν στις «ράγες» του συστήματος μέσα από συμφωνίες – υποταγής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τους ιμπεριαλιστές. Από την άλλη, βέβαια, το «πνεύμα» τους και η διαμορφωμένη οργανωτική τους συγκρότηση θα παραμείνουν ακόμα μία εφεδρεία, απόλυτα ελεγχόμενη για τις ξένες και ντόπιες δυνάμεις του συστήματος για «κάθε χρήση» στο επόμενο διάστημα.
