Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι το μόνο παρόν και μέλλον που τάζει το σύστημα στην νεολαία είναι μια πραγματικότητα χωρίς δικαιώματα αλλά και χωρίς καμιά δυνατότητα έκφρασης και αντίδρασης σε όλα όσα της φέρνουν.
Τόσο στην δευτεροβάθμια όσο και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, το στίγμα της επίθεσης το δίνει το νέο λύκειο, η μαθητεία, οι διαγραφές αλλά και ο νόμος πλαίσιο συνολικότερα. Κοινό στοιχείο όλων είναι η εντατικοποίηση, η πειθάρχηση και η ένταση των ταξικών φραγμών.
Όλα όσα προωθούνται δεν είναι τυχαία, έχουν σαν στόχο την δημιουργία των εργαζόμενων του αύριο, που θα δουλεύουν και θα ζουν με όρους εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα. Που θα είναι φτηνοί, ευέλικτοι και χωρίς καμιά δυνατότητα διεκδίκησης.
Παρά την αρνητική φάση του κινήματος, το τελευταίο διάστημα η νεολαία έχει κάνει αρκετά βήματα, τόσο στην οργάνωση των αγώνων της, όσο και στην προσπάθεια απάντησης σε όσα της φέρνουν. Ξεκινώντας από τις μαθητικές καταλήψεις με ένα σαφές πολιτικό στίγμα ενάντια στο «νέο λύκειο» και προχωρώντας στις καταλήψεις των σχολών ενάντια στις διαγραφές, στο κλίμα αστυνομοκρατίας και ενόψει της επετείου του Πολυτεχνείου αυτό που φάνηκε ξεκάθαρα είναι η διάθεση της νεολαίας να συγκρουστεί με όσα της προστάζουν.
Η απάντηση του κράτους σε όλες τις περιπτώσεις ήταν μία και πολύ επιθετική, πρέπει να εμπεδωθεί παντού το δόγμα «νόμος και τάξη», η όποια αντίσταση θα καταστέλλεται εν τη γενέσει της. Σαν συνέχεια λοιπόν της καταστολής των μαθητικών καταλήψεων έχουμε την ευθεία αμφισβήτηση του ασύλου και των συνδικαλιστικών ελευθεριών στα πανεπιστήμια. Αυτό που η κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλει ευρύτερα στην κοινωνία με την φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής, στα πανεπιστήμια αυτή την πολιτική την προωθούν με τον πιο ωμό τρόπο οι πρυτάνεις. Στο ΠΑΜΑΚ ο πρύτανης αφού προσπάθησε να εμποδίσει την διεξαγωγή γενικής συνέλευσης, απείλησε τους φοιτητές με εισαγγελική παρέμβαση. Με ακόμα πιο βίαιο τρόπο στο κέντρο της Αθήνας είχαμε το κλείσιμο της Νομικής και της ΑΣΟΕΕ με τα ΜΑΤ να αναλαμβάνουν το ρόλο της «προστασίας» των σχολών από τους ίδιους τους φοιτητές τους. Αυτό που ακολούθησε ήταν κυνηγητό, γκλόπ και δακρυγόνα ενώ η μέρα έκλεισε με μεγάλη διαδήλωση ενάντια στην καταστολή, αλλά και εκ νέου απροκάλυπτη επίθεση των ΜΑΤ σε φοιτητές που κατευθύνονταν στο Πολυτεχνείο. Και όλα τα παραπάνω να συμβαίνουν τέσσερεις μέρες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου, θυμίζοντας πως το κράτος δεν ξεχνάει τους ανοιχτούς λογαριασμούς του με το κίνημα, χαρακτηρίζοντας μέσα από τη βουλή ακόμα και τρομοκράτες τους νεολαίους που αγωνίζονται για το μέλλον τους.
Φαίνεται πως το σύστημα φοβάται ακόμα και την σκιά του, ή καλύτερα φοβάται όλα όσα θα μπορούσε να σημάνει ένα ξέσπασμα της νεολαίας που ασφυκτιά κάτω από τα πλαίσια που της θέτει. Ξέρουν πολύ καλά όλοι οι παράγοντες του συστήματος ότι αυτή η νεολαία που βράζει μπορεί να λειτουργήσει ως πυροδότης για το ευρύτερο εργατικό και λαϊκό κίνημα όπως το έκανε και πριν από 41 χρόνια. Στο χέρι μας επομένως είναι η εφιάλτες του συστήματος να γίνουν πράξη. Η πορεία του Πολυτεχνείου, αλλά και οι νέες γενικές συνελεύσεις την επόμενη βδομάδα αποτελούν το επόμενα σημαντικά ραντεβού που θα δώσουν και την συνέχεια στο κίνημα της νεολαίας.
