Το γκρίζο παρόν για τη φοιτητική πλειοψηφία και τα ερωτήματα που γεννά
Iδιαίτερα η φετινή εκλογική αναμέτρηση στους χώρους σπουδών έχει έντονο πολιτικό χαρακτήρα για δύο κυρίως λόγους. Αφενός, οι φετινές φοιτητικές εκλογές γίνονται εν όψει της διπλής αναμέτρησης σε δημοτικές κάλπες και ευρωεκλογές, δηλαδή σε ένα φόντο όπου η κεντρική πολιτική σκηνή θα παίξει σημαντικό ρόλο και θα διαμορφώνει κλίμα και στους φοιτητές. Αφετέρου, είναι πλέον φανερό ότι η αντιλαϊκή επίθεση έχει διαπεράσει το δέρμα του φοιτητικού σώματος και χτυπάει πια απευθείας στον πυρήνα των φοιτητικών και σπουδαστικών δικαιωμάτων. Ο κόσμος απαιτεί πιο πολιτικές απαντήσεις από ποτέ για τις αιτίες της υποχώρησης του φοιτητικού κινήματος (και ευρύτερα του λαϊκού) αλλά και για το πού πρέπει να βαδίσει. Ήδη η εφαρμογή του Νόμου Διαμαντοπούλου του 2011 έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα: πλήθος ταξικών φραγμών (εν όψει διδάκτρων και διαγραφών), κατάργηση της φοιτητικής μέριμνας, μεγάλη εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών («σχολειοποίηση» του πανεπιστημίου), καταστολή και πειθάρχηση (κατάργηση του Ασύλου) και περιορισμός των συνδικαλιστικών ελευθεριών.
Το γεγονός ότι σε αυτές τις συνθήκες, στα αμφιθέατρα δεν επικρατεί η εκρηκτική αναστάτωση που θα ήθελε κάποιος να φανταστεί αλλά αντίθετα το κλίμα είναι βαρύ, επαναφέρει χρόνο με το χρόνο όλο και πιο επιτακτικά ερωτήματα. Τι φταίει; Φταίει η σύσταση του φοιτητικού κόσμου (είναι όλοι οικονομικά «άνετοι»); Φταίνε οι δομές; Απαρχαιώθηκαν οι σύλλογοι; Με ποιους στόχους και με ποια αιτήματα πάλης πρέπει να προχωρήσει το φοιτητικό κίνημα; Στο στόμα του κόσμου τα ερωτήματα είναι ακόμα πιο αιχμηρά και εντείνονται από την παρέμβαση των δυνάμεων του συστήματος και τη σύγχυση της αριστεράς: Φταίνε οι παρατάξεις; Υπάρχει προοπτική στους καθημερινούς αγώνες; Και πώς να συμμετέχω στην πάλη όταν η οικονομική πίεση από το σπίτι αλλά και οι συνθήκες σπουδών με στραγγαλίζουν;
Έτσι η συχνότητα των γενικών συνελεύσεων και η ποιότητα των διαδικασιών υποχωρεί σημαντικά χρόνο με το χρόνο. Οι συλλογικές διαδικασίες, μέσα σε αυτές και οι φοιτητικές εκλογές, μαραζώνουν πολιτικά. Οι αγώνες που ξεσπούν έξω στην κοινωνία, παρότι έχουν να αντιμετωπίσουν με τη σειρά τους τη συνολική υποχώρηση του λαϊκού εργατικού κινήματος, εν τούτοις δε λείπουν και επαναφέρουν συνεχώς το ερώτημα: πού είναι οι φοιτητές;
Η πραγματικότητα είναι ότι η ζυγαριά έχει γείρει αρνητικά στο μυαλό του φοιτητή και προσωρινά τον έχει εγκλωβίσει σε ένα φαύλο κύκλο συμμόρφωσης και ασφυκτικής πίεσης. Η υποχώρηση του φοιτητικού κινήματος που ακολούθησε την τελευταία μεγαλειώδη αναμέτρηση του 2006-2007 – Νόμος Γιαννάκου, αναθεώρηση άρθρου 16- ήρθε και συνάντησε τον σημερινό παροξυσμό της επίθεσης ντόπιου και ξένου κεφαλαίου στις λαϊκές και εργατικές κατακτήσεις συνολικά. Η αποτυχημένη πρόσφατη απόπειρα/σκίρτημα των φοιτητικών συλλόγων ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου το 2011 ενέτεινε την αμφισβήτηση και την απογοήτευση.
Όχι, η σύσταση των ελληνικών πανεπιστημίων δεν έχει μεταμορφωθεί σε μια νύχτα ώστε να περιέχει πλέον «πλουσιόπαιδα». (Άλλωστε, αν αυτό ήταν αλήθεια, προς τι η λύσσα των ιμπεριαλιστών και της κυβέρνησης να περάσουν δεκάδες ταξικούς φραγμούς, από το σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια και το νέο σχολείο, μέχρι τις διαγραφές και τα δίδακτρα;) Οι δεκάδες χιλιάδες φοιτητές και σπουδαστές που προορίζονται να διαγραφούν, να λυγίσουν κάτω από κόστος σπουδών και με μύριους τρόπους να αποβληθούν από το σώμα της τριτοβάθμιας και να εξαναγκαστούν σε παραίτηση από το δικαίωμα στις σπουδές, δεν έχουν εύκολους δρόμους διαφυγής. Η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών που πλήττονται από την αντιλαϊκή επίθεση δε διαθέτει στην πραγματικότητα ατομική διέξοδο. Τη στιγμή μάλιστα που όλες οι αλλαγές στους όρους σπουδών εξελίσσονται σε πλήρη αντιστοιχία με την «αγορά ανεργίας» και τη ζούγκλα των εργασιακών σχέσεων που επικρατεί έξω στην κοινωνία και δεν υπόσχεται προοπτικές για κανέναν. Ποιος καλλιεργεί λοιπόν το αδιέξοδο και πού πατάει αυτό για να αναπαράγεται;
Απόψεις εχθρικές προς το φοιτητικό κίνημα (ο ρόλος των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ)
Αυτό που κατ’ αρχάς συμβαίνει είναι ότι το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, η αστική τάξη και οι ιμπεριαλιστές, κάνουν καλά τη δουλειά τους. Στο έδαφος της επίθεσης σπέρνουν το φόβο και την καθήλωση, φροντίζοντας παράλληλα να καλλιεργούν αυταπάτες ατομικών λύσεων όσο αυτό είναι δυνατό.
Οι κυβερνητικές παρατάξεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ προσέρχονται στις εκλογές προβάλλοντας την αντιλαϊκή πολιτική ως τη μοναδική «διέξοδο για τη σωτηρία της χώρας», χωρίς την οποία θα επικρατούσε δήθεν χάος και καταστροφή. Το γνωστό ποίημα για «ρεαλιστικές περικοπές» και «ρεαλιστική μείωση εισακτέων και αποφοίτων» σε συνθήκες κρίσης καλά κρατεί. Αποδοχή των διαγραφών, αρκεί αυτές να γίνουν «δίκαια και αξιοκρατικά», με τον αυθαίρετο διαχωρισμό των φοιτητών σε ενεργούς και ανενεργούς. Η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ είναι που εδώ και χρόνια μιλούν για «ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα της χώρας», που βέβαια πατάει πάνω στην οικονομική εξόντωση των λαϊκών μαζών και φροντίζουν να υπενθυμίζουν το «ρεαλιστικό» δίλλημα (που άλλωστε είχε θέσει το 2011 η Διαμαντοπούλου): «ποσότητα ή ποιότητα αποφοίτων;» Τα βασικά ιδεολογήματα που προβάλλει το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο στα κεφάλια της νεολαίας φρόντιζαν να διαχέονται μέσω των κυβερνητικών παρατάξεων και να στρώνουν το έδαφος για το «πανεπιστήμιο των λίγων κι εκλεκτών».
Ακριβώς στο ίδιο μοτίβο, οι ΔΑΠ και ΠΑΣΠ βρίσκονται πάντα πρόθυμες να κρατούν ζωντανό το ατομικό εξοντωτικό κυνήγι της δια βίου κατάρτισης, να ενημερώνουν τους φοιτητές για τη διεξαγωγή σεμιναρίων, για τα διάφορα ευρωπαϊκά προγράμματα ανταλλαγής, απασχόλησης, κλπ (το σύγχρονο δουλεμπόριο με τη σφραγίδα των ιμπεριαλιστών) και να παρέχουν στα τραπεζάκια διευκολύνσεις και σημειώσεις για τους «φίλους» της παράταξης. Τα «προγράμματα παιδείας» που προτείνουν σε ορισμένα σημεία είναι ένα βήμα πιο μπροστά από αυτά που τολμά επίσημα να προωθήσει το υπουργείο παιδείας, πιο βάρβαρα και πιο ταξικά. Τα έξαλλα πάρτι και το εμπόριο φιλίας είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Παράλληλα, κινούνται πολυεπίπεδα. Φροντίζουν να πατούν πάνω στις αδυναμίες της αριστεράς, να βρίσκουν τα τρωτά σημεία του φοιτητικού συνδικαλιστικού κινήματος και να τα προβάλλουν με έξυπνο τρόπο. Η υπόθεση «έξω οι παρατάξεις» που προβλήθηκε από αυτές ακριβώς τις μεγαλύτερες παρατάξεις -ΔΑΠ, ΠΑΣΠ- βρήκε έδαφος στην απογοήτευση και τη δυσαρέσκεια του κόσμου και την ανατροφοδότησε βάζοντας στο στόχο ξεκάθαρα τις αριστερές παρατάξεις και το φοιτητικό συνδικαλισμό. Αυτή η κατεύθυνση, που δεν είναι καινούργια, εμφάνισε έξαρση την περίοδο του «σχεδίου Αθηνά» και επανήλθε φέτος δριμύτερη. Είναι η κατεύθυνση που χάραξαν τα ίδια τα αστικά πολιτικά κόμματα, στην κεντρική πολιτική σκηνή, ενισχύοντας το «έξω τα κόμματα» (το είδαμε και στους «αγανακτισμένους» των πλατειών), προκειμένου να χτυπήσουν το λαϊκό και εργατικό κίνημα.
Η καμπάνια της ΔΑΠ «σύλλογοι πέρα από κόμματα» στηρίχθηκε σε ερωτήματα του τύπου «σας αρέσουν οι συνελεύσεις όπως γίνονται;» για να προωθήσει το στόχο της: Αφενός, τη διάλυση των αριστερών παρατάξεων και τον αφοπλισμό του φοιτητικού κινήματος. Αφετέρου, την διάλυση των συλλόγων («επανίδρυση», όπως ονομάζεται), με την πρόταση της ΔΑΠ για θέσπιση «Εθνικού Συμβουλίου Φοιτητών κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα» (υπό την προεδρία του Υπουργού Παιδείας της χώρας δηλαδή). Η δεύτερη πρόταση βρίσκεται σε ευθεία αντιστοιχία με τη διαπλοκή των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ με τους πανεπιστημιακούς μηχανισμούς συνδιοίκησης-ενσωμάτωσης του φοιτητικού κινήματος εδώ και χρόνια.
Ο ρόλος των κυβερνητικών παρατάξεων είναι ξεκάθαρος για τις Αγωνιστικές Κινήσεις. Είναι το μακρύ εχθρικό χέρι του συστήματος στο φοιτητικό κίνημα. Όσο βαθαίνει η επίθεση τόσο πιο απροκάλυπτος γίνεται ο ρόλος αυτός. Και μπορεί η ΠΑΣΠ (σε αντιστοιχία με το ΠΑΣΟΚ) να βρίσκεται πια σε κατάσταση αποσύνθεσης, όμως εδώ είναι η ΔΑΠ να τραβήξει τα υπολείμματα και, την ίδια στιγμή, να ενισχυθεί πατώντας στην αποσυγκρότηση και την απογοήτευση του κόσμου. Κάτι που πιθανά θα εκφραστεί και με την εκλογική της ενίσχυση.
Απόψεις που αποπροσανατολίζουν το φοιτητικό κίνημα
Για το πρόσφορο έδαφος που βρίσκουν είτε τα αστικά ιδεολογήματα είτε η ηττοπάθεια στους φοιτητές, η Αριστερά φέρει ευθύνες. Πώς απαντάει στο βάθος και την έκταση της επίθεσης που δέχεται το φοιτητικό σώμα σήμερα; Οι απόψεις που κυριαρχούν σε όλο της το φάσμα -από την επίσημη ως την εξωκοινοβουλευτική- φαίνεται πως μετατοπίζονται όλο και …δεξιότερα υπό το βάρος του αρνητικού συσχετισμού.
«Ψηφίζουμε και φεύγουν» διαδίδει η ΑΡΕΝ, η οποία προσπαθεί εν όψει εκλογών να επανεμφανιστεί πανελλαδικά στις σχολές -αξιοποιώντας το κύμα ΣΥΡΙΖΑ- ως βασικός φορέας των κυβερνητικών αυταπατών. Καλεί τους φοιτητές στις σχολές να ενισχύσουν το «ρεύμα της αλλαγής» και παγιδεύει τον κόσμο στη λογική της ανάθεσης σε μια κυβέρνηση της αριστεράς που θα επιλύσει τα προβλήματα. Απαντήσεις που δεν κατάφερε να δώσει συνολικά το λαϊκό κίνημα με την πάλη του τα τελευταία χρόνια, υποστηρίζουν πως θα τις δώσει ένα άλλο κυβερνητικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση στα πλαίσια πάντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Και όλα αυτά τη στιγμήπουο ΣΥΡΙΖΑγια να φτάσει να διεκδικεί σοβαρά μια θέση στο κυβερνητικό σαλόνι έπρεπε να μεταλλαχθεί ολοκληρωτικά όλο και δεξιότερα ώστε να εγγυάται στο ξένο και το ντόπιο κεφάλαιο τη συνέχιση της επίθεσης.
Τι έχει να αντιτείνει σε όλα αυτά η ΠΚΣ, που φαίνεται να αστράφτει και να βροντάει εναντία στο «ρεύμα ΣΥΡΙΖΑ»; Έχει βάλει κι αυτή ένα λιθάρι σ’ αυτή την κατάσταση με την απροθυμία της να ανοίξει αληθινή διέξοδο στο φοιτητικό κίνημα. Κι αυτό γιατί το όραμα τηςμελλοντικής «λαϊκής εξουσίας» δεν προκύπτει από πουθενά, όταν την ίδια στιγμή η ΠΚΣ αναχωρεί από την πάλη των φοιτητών στο σήμερα (όπως έκανε το 2011 με το νόμο Διαμαντοπούλου). Η αποφυγή της αναμέτρησης κάθε φορά συνοδεύεται με ένα τάχα πιο «προχωρημένο» σχέδιο και ένα ιδανικό εκπαιδευτικό μοντέλο για την παιδεία των λαϊκών αναγκών. Στην ερώτηση πώς τα σχεδιάζουν όλα αυτά μέσα σε ένα εκμεταλλευτικό σύστημα και με το φοιτητικό κίνημα στη γωνία, η απάντηση επανέρχεται φέτος πιο ηχηρή: «ενισχύστε εκλογικά το ΚΚΕ πάντα και παντού».
Την ίδια στιγμή, τόσο η ΠΚΣ όσο και η ΕΑΑΚ περιγράφουν με παραλλαγές τη μετατροπή του πανεπιστημίου σε «επιχείρηση» και την αλλοίωση της «γνώσης» που λαμβάνει η νεολαία. Φανερώνουν έτσι τις αυταπάτες που έχουν για το ρόλο της εκπαίδευσης στο καπιταλιστικό σύστημα, που πάντοτε υπηρετούσε και θα εξακολουθεί να υπηρετεί ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Ο «επιστημονισμός» πάει χέρι χέρι με την εντατικοποίηση όταν ζητούν πιο «ολοκληρωμένα προγράμματα σπουδών». Έτσι, δε θέτουν στις φοιτητικές μάζες το πραγματικό ζήτημα: τη μετατροπή του πανεπιστημίου σε άγρια ταξικό χώρο για λίγους κι εκλεκτούς, το χτύπημα του δικαιώματος στις σπουδές και την αυριανή εργασία.
Τα μεταβατικά προγράμματα που αναπαράγει η ΕΑΑΚ και που προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (σε ποιον άραγε;) επαναφέρουν το φοιτητή στον ίδιο φαύλο κύκλο ανάθεσης και αυταπατών. Τελικά, μπορεί το φοιτητικό κίνημα σήμερα να καταχτά νίκες χωρίς προαπαιτούμενο την πτώση της κυβέρνησης και την εφαρμογή αυτών των «ιδανικών» εναλλακτικών προγραμμάτων; (η ΕΑΑΚ απαντά όχι). Και όσο αναπαράγει και η ίδια το αδιέξοδο και την κινηματική υποχώρηση, καταφεύγει στον «εικονικό συνδικαλισμό», τον ακτιβισμό, την καλλιέργεια ψεύτικου κλίματος «όπου να “ναι ξεσπούν συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις» και τελικά τροφοδοτεί ξανά την απογοήτευση.
Η αναρχία/αυτονομία είναι ένα μωσαϊκό από απόψεις που χωρίς να τοποθετείται πάνω στα κεντρικά πολιτικά ζητήματα δεν παύει να ενισχύεται από τις υπάρχουσες συνθήκες. Η ηττοπάθεια, η απαξίωση των συλλογικών οργάνων, το «έξω οι παρατάξεις», ο ατομισμός και η λογική των λίγων πεφωτισμένων που κινούνται στη λογική των «παραδειγματικών ενεργειών» είναι κοινός τόπος. Αυτές οι λογικές διαποτίζουν από την υπόθεση της «αυτοθέσμισης» μέχρι το σύνθημα του α/α χώρου για αποχή από τις φοιτητικές εκλογές.
Το πραγματικό ζήτημα και οι στόχοι των Αγωνιστικών Κινήσεων
Όλα τα παραπάνω αποτελούν την περιγραφή του προβλήματος και την έλλειψη πρότασης κινήματος. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις προσέρχονται στις φοιτητικές εκλογές με ξεκάθαρη άποψη ότι διέξοδος υπάρχει και βρίσκεται στην ανασυγκρότηση μαζικού φοιτητικού κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης. Ότι οι σύλλογοι μπορούν να αποτελέσουν ξανά τα κύτταρα οργάνωσης των φοιτητών και πως ο εκφυλισμός τους δεν είναι πρόβλημα δομών (ύπαρξης Δ.Σ. και συνελεύσεων, ύπαρξης πλαισίων ή τοποθετήσεων) αλλά πρόβλημα κυριαρχίας εχθρικών και αποπροσανατολιστικών πολιτικών απόψεων σε αυτές. Ακριβώς γι αυτό το λόγο επιμένουν να ενισχύουν τις δημοκρατικές εκλογικές διαδικασίες των συλλόγων, κόντρα στην απαξίωση και την αποχή και να καταθέτουν φέτος πανελλαδικά σε 12 πόλεις και 46 σχολές τα ψηφοδέλτιά τους με τους εξής παρακάτω άξονες:
- Η πολιτική του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος στην εκπαίδευση βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με το χτύπημα των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων στην κοινωνία. Συνδέεται με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα Ευρωπαίων και Αμερικανών στην περιοχή που βαθαίνουν την εξάρτηση της χώρας, την αποβιομηχάνιση και τον κοινωνικό εργασιακό μεσαίωνα. Σε αυτές τις συνθήκες έρχεται να αντιστοιχηθεί η παιδεία των λίγων κι εκλεκτών και το σπρώξιμο των παιδιών από φτωχά λαϊκά στρώματα στο κοινωνικό περιθώριο που δημιουργεί η ανεργία και η εργασιακή περιπλάνηση. Γι αυτό και είναι πιο αναγκαία από ποτέ η πάλη ενάντια στην εξάρτηση -και συνολικότερα την αντιλαϊκή πολιτική- στο πλευρό του λαού. Γι αυτό και είναι κύριο ζήτημα η υπεράσπιση του δικαιώματος στις σπουδές.
- Κανένα κυβερνητικό ή μεταβατικό πρόγραμμα και κανένα εκπαιδευτικό μοντέλο δεν αποτελεί απάντηση στην επίθεση. Το κύριο καθήκον του φοιτητικού κινήματος σήμερα είναι να προβάλλει αιτήματα πάλης ενάντια στους ταξικούς φραγμούς, την εντατικοποίηση, τις διαγραφές, τα δίδακτρα. Που υπερασπίζονται το δικαίωμα σε σπουδές-δουλειά-ελευθερίες. Με αιχμές που αγγίζουν σχεδόν το σύνολο των φοιτητών (πχ. διαγραφές). Οι Αγωνιστικές Κινήσεις παλεύουν να δημιουργήσουν εστίες αντίστασης σε κάθε σχολή και πόλη με στόχο την ανατροπή των μέτρων. Η γραμμή της αντίστασης είναι η καθοριστική κατεύθυνση που ορισμένες δυνάμεις εχθρεύονται ή έντεχνα αποφεύγουν. Ένα μέτωπο τέτοιων αντιστάσεων μπορεί να ανοίξει διέξοδο στους φοιτητές και να ενισχύσει τις ευρύτερες αντιστάσεις του λαού μας.
- Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να υπερασπιστεί τις συλλογικές δομές του ενάντια στον εκφυλισμό, την απαξίωση και τον εικονικό συνδικαλισμό. Να συνεχίζει να υπερασπίζεται την ύπαρξη του Ασύλου και των δημοκρατικών ελευθεριών. Την ελεύθερη ύπαρξη και δράση των παρατάξεων και των συλλογικοτήτων στις σχολές.
- Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να μείνει έξω από την παγίδα της συνδιοίκησης και της συνδιαλλαγής με το κράτος και τους μηχανισμούς του. Γι αυτό και οι Αγωνιστικές Κινήσεις απέχουν από τις κάλπες της συνδιοίκησης και τα ψηφοδέλτια τους είναι τα μόνα που δεν προσμετρούνται σε αυτές.
- Η κοινή δράση πολιτικών δυνάμεων είναι αναγκαία. Όχι στη βάση εκλογικών συγκολλήσεων χωρίς αντίκρισμα ή συμφωνίας πάνω σε ένα πρόγραμμα επί χάρτου αλλά στη βάση της πάλης.
- Η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος μπορεί να έχει μοναδικό πραγματικό θεμέλιο τη συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών που πλήττονται από την επίθεση των ταξικών φραγμών και την έλλειψη προοπτικής. Ο «απλός φοιτητής» όχι μόνο δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με απαξία, σαν ακολουθητής ενός ρεύματος αλλαγής, οπαδός ενός φωτισμένου προγράμματος, αλλά είναι αυτός που θα πρωτοστατήσει στην οργάνωση της πάλης του.
Καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς, οι Αγωνιστικές Κινήσεις κινήθηκαν στην παραπάνω κατεύθυνση με πλούσιο πανελλαδικό υλικό, αφίσες και κατά τόπους εκδηλώσεις. Συνέβαλλαν σε επί μέρους μέτωπα πάλης ενάντια στη διάλυση της φοιτητικής μέριμνας (σίτιση, στέγαση) στις πόλεις όπου παρεμβαίνουν. Στην Αλεξανδρούπολη πρωτοστάτησαν στη νίκη των φοιτητών ενάντια στα προαπαιτούμενα και τις αλυσίδες μαθημάτων. Ανέδειξαν τις διαθεσιμότητες-απολύσεις ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Στάθηκαν στο πλευρό των απεργών διοικητικών υπαλλήλων (κυρίως σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη) και πάλεψαν για την ουσιαστική σύνδεση με τους φοιτητές παρά τις αρνητικές συνθήκες. Συμπαραστάθηκαν έμπρακτα στην απεργία των εργατών της Κόκα Κόλα με κοινές παρεμβάσεις και σε τοπικά κινήματα όπως της Χαλκιδικής. Ανέδειξαν ζητήματα φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής, και καταπάτησης του Ασύλου, ιδιαίτερα στην Αθήνα. Κατήγγειλαν την επιθετικότητα των ιμπεριαλιστών στη Συρία και πρόσφατα στην Ουκρανία και το κομμάτιασμα των λαών. Συμμετείχαν, είτε με διακριτά μπλοκ είτε μέσω της Λαϊκής Αντίστασης -Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας- σε όλες τις λαϊκές και εργατικές κινητοποιήσεις.
Το στοίχημα για τις Αγωνιστικές Κινήσεις βρίσκεται στην επόμενη μέρα των εκλογών. Σε αυτή την κατεύθυνση από τον Απρίλιο απηύθυναν κάλεσμα κινηματικής συστράτευσης σε όλες τις δυνάμεις της αριστεράς και στον κόσμο του κινήματος για το ζήτημα των διαγραφών. Με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του κόσμου, οι Αγωνιστικές Κινήσεις επιχειρούν ένα σημαντικό βήμα κοινής δράσης για την ανάδειξη ενός τόσο καυτού θέματος όπως οι διαγραφές που θίγει πανελλαδικά το δικαίωμα σε σπουδές και εργασία για χιλιάδες νεολαίους. Στις φοιτητικές εκλογές οι Αγωνιστικές Κινήσεις καταθέτουν τις απόψεις τους γνωρίζοντας ότι δε μπορούν να υποσχεθούν κανέναν εύκολο και γρήγορο «αέρα αλλαγής». Μπορούν όμως να συνεχίσουν να συμβάλλουν με καλύτερους όρους στην υπόθεση του φοιτητικού κινήματος και έχουν καθήκον να το κάνουν.
