Είναι σχεδόν… μαγική εικόνα! Τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία σε ΗΠΑ, Ευρώπη, Ρωσία, Κίνα βρίσκονται σε αναστάτωση, αν όχι σε αναβρασμό, και όλα τα πιθανά, αλλά και πολλά «απίθανα», ερωτήματα έχουν τεθεί δημόσια, σε ένα τοπίο ασαφειών και μεγάλων εντάσεων. Η ΕΕ κλυδωνίζεται ξανά και ξανά και οι πυλώνες της αναζητούν νέες θέσεις ισορροπίας. Στον Ειρηνικό ωκεανό, η κυβέρνηση Τραμπ στήνει κεφαλές πολέμου. Στα Βαλκάνια, το αίμα και το μίσος που έχυσαν και έσπειραν οι αμερικανονατοϊκοί, φουντώνει ξανά νέες απειλές για όλη τη χερσόνησο. Η τούρκικη άρχουσα τάξη μέσα στο κέντρο στροβίλων, απειλεί, παζαρεύει και αιτείται προς όλες τις κατευθύνσεις επιδιώκοντας τη μέγιστη αξιοποίηση του «βάρους» της χώρας της….
Κι όμως! Μέσα σε ένα τόσο θολό και ταραγμένο πλανήτη, στην Ελλάδα, που είναι σφηνωμένη σε μια από τις πιο θερμές και κρίσιμες γωνιές του, η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου εμφανίζεται… σταθερή και αγέρωχη! Φαίνεται τόσο πιστή στα παλιά προεκλογικά της σλόγκαν («αλλάζουμε την Ελλάδα και την Ευρώπη») που είναι έτοιμη να τα ξεπεράσει και να αλλάξει… όλο τον κόσμο. Προς το παρόν, ξεπέρασε την επίσημη εγχώρια πραγματικότητα αφού –κατά πώς λένε οι κυβερνητικοί- τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, που ακόμα και αυτά δείχνουν βάθεμα της ύφεσης, δεν πρέπει να τα πάρουμε και πολύ υπόψη μας!
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η ανύπαρκτη ισχύς της, από τη μια, πατάει στη θολούρα και την ασάφεια με βάση την οποία ξένα αλλά και ντόπια κέντρα βολεύονται –ακόμα- με την κυβέρνηση των «πιο πολλών μεταρρυθμίσεων», σύμφωνα με το Γερμανικό Υπουργείο Οικονομικών. Από την άλλη, αυτός ο απερίγραπτος κυνισμός, ο συστημικός κουτσαβακισμός της κυβέρνησης είναι έκφραση μιας άρχουσας τάξης που μόνο ιθύνουσα δεν μπορεί να είναι για τον λαό και τη χώρα. Μιας τάξης που παραδέρνει μέσα στις αντιθέσεις των πατρώνων της και δεν ξέρει τι της ξημερώνει. Ενώ από την άλλη, ο λαός ξέρει -και δεν χρειάζεται τα στοιχεία των Υπηρεσιών του συστήματος- ότι ζει σε συνθήκες εργασιακής ζούγκλας, εξαθλίωσης και κοινωνικής βαρβαρότητας, κυκλωμένος ταυτόχρονα από τους κινδύνους των πολεμικών ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων αλλά και των τυχοδιωκτισμών των υποτελών τους.
Πόσα θα φορτώσουμε στον λαό;
Αυτό ήταν –ήδη από το Γιούρογκρουπ της 20/2- και αυτό αναδεικνύεται κάθε μέρα ως το μόνο πραγματικό ερώτημα που διαπραγματεύονται κυβέρνηση και «θεσμοί» στη μακρόσυρτη δεύτερη αξιολόγηση. Τα άλλα που επίσης είναι ζωτικά για τα αστικά συμφέροντα (ποσοτική χαλάρωση, ρύθμιση χρέους) μένουν σταθερά στην άκρη, καθώς κάθε μέρα νέες δηλώσεις και αντιδηλώσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών μερών επιβεβαιώνουν την… ασάφεια των σχέσεων τους, το πλήθος και την όξυνση των αντιθέσεών τους. Αυτή η «ασάφεια» βέβαια κοστίζει συνολικά στην άρχουσα τάξη, που μετεωρίζεται περιμένοντας να βγει μια κάποια ισορροπία. Μετεωρίζεται πάνω από ένα «κενό» που είναι πολύ πιο χαώδες από τα περίπου 7 δις που πρέπει να καταβληθούν τον ερχόμενο Ιούλη στους «δανειστές». Γιατί το τρέχον «πρόγραμμα» επιτροπείας λήγει το καλοκαίρι του 2018. Γιατί η ΕΕ γιορτάζει τα 50 χρόνια «Ευρώπης» αλλά οι ιμπεριαλιστικοί πυλώνες της δεν ξέρουν με ποιο είδος συνοχής θα συνεχίσουν το εγχείρημά τους και ήδη στις Βερσαλλίες δήλωσαν πως θα δηλώσουν αυτό που ο κόσμος το ‘χει τούμπανο, ότι δηλαδή η ΕΕ είναι πολλών ταχυτήτων και επισήμως ήδη δύο ζωνών. Γιατί οι ΗΠΑ του Τραμπ τα έβαλαν με όλους και απειλούν ότι έως και θα επιδιώξουν τη διάλυση της ΟΝΕ! Με όλα αυτά η μεγαλοαστική τάξη είναι έμπλεη της θεμελιώδους της αγωνίας: Πού και πώς θα μας έχουν εμάς οι Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι προστάτες μας; Πώς θα φτάσουμε ως το 2018, με τι συνθήκες εντός της Δυτικής συμμαχίας στην οποία ανήκουμε και με βάση την οποία είμαστε η άρχουσα τάξη της χώρας και τι πλαίσιο θα μας διαμορφώσουν στη συνέχεια;
Σε αυτά τα ερωτήματα της υποτέλειας η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ «απαντά» με τους όρους της πολυπλόκαμης εξάρτησης που τη διέπουν. Από τη μια, αναζητά δάνειο από την Παγκόσμια Τράπεζα –άντρο των αμερικάνικων λύκων, για να χρηματοδοτήσει λέει θέσεις εργασίας. Στην πραγματικότητα, ψάχνουν όρους συγκρότησης των διαβόητων ΕΟΖ, των οικονομικών ζωνών βαρβαρότητας εντός της χώρας που θα γίνουν θύλακες της «ανάπτυξης» που ονειρεύονται. Από την άλλη, δίνουν βορά στα διεθνή αρπακτικά τον πλούτο της χώρας με επίκεντρο, στη συγκυρία, την ενέργεια (ΔΕΗ, ΔΕΣΦΑ), γύρω από την οποία γίνεται μεγάλος καυγάς των έξω για τα κομμάτια της λείας. Και ταυτόχρονα χτίζουν μέρα με τη μέρα την επιτυχία της αξιολόγησης, γράφοντας και υπογράφοντας τη νέα επίθεση στα εργασιακά, στο δικαίωμα στην απεργία, στη φορολεηλασία, στις συντάξεις.
Με αυτά πάει «μέρα με τη μέρα» η κυβέρνηση παριστάνοντας έως και ότι δεν καταλαβαίνει σε ποιες συνθήκες απολαμβάνει τη «σταθερότητά» της και ξεπερνώντας κατά πολύ τα περί “success story” της κυβέρνησης Σαμαρά –Βενιζέλου, με ένα ρεσιτάλ πρόκλησης του λαού, που υποφέρει. Ταυτόχρονα, ο Τσίπρας και οι περί αυτόν επιδιώκουν να φροντίσουν το πολιτικό μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ και να διαμορφώσουν όρους βαθύτερης στερέωσής τους στα πλαίσια των ντόπιων κέντρων. Επέστρεψαν τα λεφτά στους «υπερθεματιστές», μετά από τόση φασαρία, ότι τάχα τα παίρνουν από τους πάνω για να τα δώσουν στον λαό. Επιχειρούν να στήσουν καταστάσεις στους Δήμους για να δέσουν τα «κοινωνικά» τους δίκτυα, προωθούν διαδικασίες για τη συνταγματική αναθεώρηση για να βαθύνουν σχέσεις και να διαμορφώσουν δεδομένα και σε άλλα επίπεδα. Με όλα αυτά απαντούν στο ενδεχόμενο μιας εκλογικής τους ήττας απέναντι στη ΝΔ στην οποία και παρά τη δημοσκοπική κυριαρχία της βγήκαν ακόμα πιο καθαρά τα προβλήματα των φατριών της. Ενώ από την άλλη, η λεγόμενη κεντροαριστερά από τη μια «διχάζεται» ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και επιπλέον δεν βρίσκει πλαίσιο συνένωσης των παραγόντων της και των αρχηγίσκων της. Αφού λοιπόν το βασικό πρόβλημα της αδυναμίας χάραξης γραμμής για τη χώρα και της αναμονής πλαισίου από τους πάτρωνες και την πορεία των αντιθέσεων τους είναι κοινό για όλους, γιατί να μην είμαστε εμείς ξανά οι βασικοί διεκδικητές της κυβέρνησης στις όποιες νέες συνθήκες της επόμενης φάσης; Έτσι δείχνει να σκέφτεται και με βάση αυτό πράττει το κυβερνητικό επιτελείο.
Η παράμετρος των «εθνικών» θεμάτων
Αυτό το αντιδραστικό και εξαρτημένο σκορποχώρι της κυβέρνησης, της ΝΔ και των λοιπών αστικών δυνάμεων, που απολαμβάνει «άνεση» και «σταθερότητα» ελέω της… απουσίας του λαού από τους δρόμους και τους αγώνες, δεν είναι λοιπόν καθόλου άνετο και ισχυρό όπως θέλει να δείχνει. Όχι μόνο γιατί οι «στιβαροί» τραπεζίτες και κεφαλαιοκράτες που υπηρετεί τρέμουν στην ιδέα ότι δεν θα καταφέρουν, παρά τα ξεπουλήματα και τις ευθυγραμμίσεις, να δώσουν ομόλογα και να πάρουν μερικά δις ευρώ από την ΕΚΤ και τον Ντράγκι στα πλαίσια της «ποσοτικής χαλάρωσης» (που τείνει να γίνει η νέα μεγάλη ιδέα του έθνους), με τα οποία δις θα φορτώσουν κι άλλες υποθηκεύσεις στο μέλλον του λαού και της νεολαίας. Όχι μόνο γιατί συνολικά η οικονομική υπόσταση της άρχουσας τάξης είναι αδιάρρηκτα δεμένη με τους ρόλους και το πλαίσιο που οι ιμπεριαλιστές της Ευρώπης και των ΗΠΑ θα της παράσχουν. Αλλά γιατί πολύ περισσότερο και η ίδια η κυριαρχία της χώρας άπτεται και υπόκειται στις εμπλοκές και τις αντιθέσεις που διαμορφώνει το πλαίσιο των γεωπολιτικών αντιθέσεων και των γεωστρατηγικών επιδιώξεων των ιμπεριαλιστών στην περιοχή.
Σε αυτή τη βάση, έχει θερμανθεί ήδη εδώ και μήνες το «ανατολικό μέτωπο» με την Τουρκία αλλά προέκυψε επιπλέον και το «βόρειο μέτωπο» των Βαλκανίων, με θρυαλλίδα την εύφλεκτη πΓΔΜ. Οι γενικότεροι όροι αυτών των ζητημάτων αφορούν στο σύνολο των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων (Συρία, Μ. Ανατολή, Ουκρανία), στο σύνολο των αντιθέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας αλλά και των ενδοδυτικών και προκαλούν σειρά παρενεργειών και οξύνσεων στους αντιδραστικούς ανταγωνισμούς της ελληνικής αστικής τάξης με την τουρκική και τις αντίστοιχες κλίκες και τάξεις (πΓΔΜ, Αλβανία…) στα Βαλκάνια. Ενδεικτικό της κατάστασης μη-ελέγχου (αλλά και των κινδύνων που υπάρχουν) είναι η προαναγγελία (!) θερμού επεισοδίου από την Τουρκία στα οικόπεδα της Κύπρου που έγινε από την Κυπριακή κυβέρνηση. Προαναγγελία που διέψευσε ως «αβάσιμη» (!) η ελληνική κυβέρνηση. Τα πολεμικά επεισόδια πράγματι δεν προαναγγέλλονται, αλλά η ουσία είναι ότι οι ελληνικές και κυπριακές φιλοδοξίες να «χωθούν» στην Τουρκία, με επίδικο την Κυπριακή ΑΟΖ και υπό την αιγίδα των ιμπεριαλιστών, αποτελούν πράγματι αιτία κλιμάκωσης της αντιπαράθεσης ακόμα και με στρατιωτικούς όρους. Η Τουρκία επέδειξε ήδη στις συνομιλίες για την «επίλυση» του Κυπριακού την αποφασιστικότητά της να παζαρέψει σκληρά απέναντι στα πολλαπλά της στριμώγματα τον ρόλο της στην περιοχή. Και από την άλλη, οι ελληνικές επιδιώξεις απέναντί της (που αποσκοπούν στα ταξικό συμφέρον της αστικής τάξης και όχι στην… ενίσχυση της «εθνικής οικονομίας») έχουν στοιχεία πρόκλησης και τυχοδιωκτισμού που μπορούν να ρίξουν λάδι στη φωτιά που σταθερά σιγοκαίει. Αν κανείς συνυπολογίσει και την ένταση που προκύπτει από τη βόρεια πλευρά των συνόρων και αν όλα αυτά τα βάλει στον λογαριασμό των ιμπεριαλιστικών εκβιασμών και τυχοδιωκτισμών που μπορεί να υπάρξουν στα πλαίσια του «πολέμου» όλων με όλους, μπορεί να αντιληφθεί ότι τα αδιέξοδα στα οποία το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης σέρνει τον λαό της χώρας δεν αφορούν «μόνο» στα κοινωνικοοικονομικά ζητήματα. Και βέβαια η κυβέρνηση παριστάνει και εδώ πως «δεν καταλαβαίνει» και εξαντλεί σε δημόσιο επίπεδο την αμηχανία της, βάζοντας τον υπουργό Άμυνας να παριστάνει τον «πατριώτη», με κηρύγματα «εθνικιστικής αποφασιστικότητας», που διαμορφώνουν αντιδραστικό και επικίνδυνο κλίμα μέσα στον λαό. Αλλά την ίδια ώρα, στα πυκνά πήγαινε- έλα των παρασκηνίων με τον Αμερικάνο πρέσβη που ενορχήστρωσε το πραξικόπημα στην Ουκρανία και με τους άλλους παράγοντες των ιμπεριαλιστών, προωθεί τη στοίχιση της χώρας στις αμερικανονατοϊκές επιταγές…
Να στηριχθεί η γραμμή των μαζικών αγώνων
Είναι δύσκολες και παρακινδυνευμένες οι εκτιμήσεις που θέλουν να δώσουν απαντήσεις στο ερώτημα «τι θα γίνει», με όλο αυτό τον παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό καυγά και «τι θα προκύψει» από τις αντιθέσεις των «δανειστών» για τη χώρα στο αξεδιάλυτο κουβάρι των οικονομικών και γεωπολιτικών ανταγωνισμών τους. Οι βδομάδες και οι μήνες είναι φορτωμένοι με την ένταση των αντιλαϊκών επιδιώξεων τους. Ωστόσο, μια σίγουρη εκτίμηση και θα λέγαμε βεβαιότητα, αν πάρουμε υπόψη μας όλες τις πρόσφατες εξελίξεις, είναι ότι κάθε επόμενη μέρα θα είναι χειρότερη για τον λαό μας, όσο συνεχίζεται η απουσία αγώνων και αντιστάσεων.
Αυτό είναι το σημείο από το οποίο πρέπει να «αρχίζει» η σκέψη κάθε εργαζόμενου και νεολαίου στη δουλειά, στη γειτονιά, στη σχολή, στο σύλλογο, στο σωματείο. Παρατηρώντας μάλιστα πλαίσια, όρους και προϋποθέσεις, προβληματισμούς (ή και «προβληματισμούς») που τίθενται από διάφορες πλευρές για το «αν», «πώς», «ποιες» πρέπει να είναι οι πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση ανάπτυξης αγώνων, θα είχαμε να καταθέσουμε μια στοιχειώδη επισήμανση. Ασφαλώς και πρέπει οι αγώνες και τα ξεσπάσματα των μαζών να έχουν στόχους και κατεύθυνση. Και όσον μας αφορά, δεν βρίσκουμε καμιά «δυσκολία» να προσδιορίσουμε τους στόχους αυτούς, γιατί απλόχερα μας τους παρέχει η πολιτική του συστήματος και της κυβέρνησής του. Είναι η εναντίωση, η αντίσταση, η πάλη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, που καθημερινά χτυπά και σφαγιάζει τα πιο βασικά δικαιώματα στη δουλειά, στην ελευθερία, στην ίδια τη ζωή των εργαζόμενων και λαϊκών μαζών. Είναι η πάλη για να μην περάσουν τα νέα μέτρα, είναι η πάλη ενάντια στα παλιά και νέα μνημόνια και το σύνολο της αντεργατικής-αντιλαϊκής επιδρομής. Είναι η πάλη ενάντια στην εξάρτηση, στο ξεπούλημα της χώρας, στη μετατροπή της σε στρατιωτική πλατφόρμα των ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Η συγκρότηση-ανάπτυξη εστιών αντίστασης-διεκδίκησης στη βάση των παραπάνω ζητημάτων είναι στην πραγματικότητα ο βασικός όρος για να φρεναριστεί η επίθεση, για να σπάσει το κλίμα της απογοήτευσης που κυριαρχεί, για να τραβηχτεί ένα ευρύτερο δυναμικό έξω από το τέλμα της υποταγής και της αδράνειας. Και είναι ταυτόχρονα και όρος για να συζητηθούν σε πραγματικές συνθήκες τα προβλήματα του κινήματος, για να μπορεί να μπει σε μια πορεία η υπόθεση του Μετώπου Αντίστασης, Διεκδίκησης και Αναμέτρησης. Η αντίστροφη απαίτηση, να λυθούν τα προβλήματα του κινήματος… χωρίς να υπάρχει κίνημα, είναι από μεταφυσική έως φιλοκυβερνητική. Γιατί τάχα οι εργαζόμενοι και η νεολαία «οφείλουν» να αντιμετωπίζουν με… δέος τους αγώνες που χρειάζονται για να υπερασπιστούν και να διεκδικήσουν το ψωμί τους και τα στοιχειώδη δικαιώματα τους, αν δεν ξέρουν με «λεπτομέρειες» ως πού τελικά θα τους πάνε; Ενώ ταυτόχρονα πρέπει να αντιμετωπίζουν με «υπομονή» έως και «κατανόηση» την κυβερνητική πολιτική και συνολικά την άρχουσα τάξη, που άγεται και φέρεται από τα αφεντικά της, με μόνη σταθερά την ένταση της αντιδραστικής και αντιλαϊκής κατεύθυνσής της;
Εδώ, λοιπόν, σε αυτό το πραγματικό πεδίο της ταξικής πάλης, όπου χτυπάει μόνο ο αντίπαλος και λείπει η φωνή και η πάλη του λαού, χρειάζεται και κρίνεται η συνεισφορά όλων όσων θέλουν να αναφέρονται στα δικαιώματά του, στην υπόθεσή του. Χωρίς απογειώσεις, που είναι μια άλλη μορφή αποφυγής του πραγματικού ζητούμενου αλλά και χωρίς… εκλογές, που θα ήταν ίσως μια διέξοδος για μια σειρά δυνάμεις. Με κριτήριο την έμπρακτη στήριξη της γραμμής της μαζικής πάλης και της κοινής δράσης, απέναντι στα μεγάλα λαϊκά προβλήματα.
