Αν και τα Βαλκάνια ποτέ ουσιαστικά δεν βγήκαν από την ατζέντα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, ωστόσο δεν είναι καθόλου τυχαία η επαναφορά τους με έναν πιο έντονο τρόπο, ως ένα από τα επίκεντρα της ενδοϊμπεριαλιστικής διαπάλης τα τελευταία χρόνια. Μετά την ουκρανική κρίση και τον διαμελισμό της Ουκρανίας, η περιοχή απέκτησε ξανά μια ιδιαίτερη σημασία για όλους τους βασικούς ιμπεριαλιστές (ΗΠΑ, Ρωσία, Ευρωπαίους). Συγκεκριμένα, οι κλιμακούμενες πολεμικές κινήσεις των ΗΠΑ μέσω ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη απαιτούσαν και απαιτούν το μαλακό βαλκανικό υπογάστριο πλήρως ευθυγραμμισμένο με την στρατηγική αυτή. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν συνέβαινε αλλά άρχισε να γίνεται φανερή η προσπάθεια της Ρωσίας να εκμεταλλευτεί κάθε χαραμάδα δυσαρέσκειας των τοπικών «ηγεσιών» απέναντι στους δυτικούς «προστάτες». Γι’ αυτό χρησιμοποίησε τους σαφείς εθνολογικούς, ιστορικούς και πολιτιστικούς δεσμούς αλλά και τις εναπομείναντες –από τη δυτική επέλαση- οικονομικές και πολιτικές σχέσεις. Έτσι, είχαμε την εκλογή φιλορώσων προέδρων σε Μολδαβία και Βουλγαρία, την πρόσφατη συμφωνία για την πώληση σημαντικού στρατιωτικού υλικού στην -έτσι κι αλλιώς – επαμφοτερίζουσα ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή Σερβία, τις κινήσεις προσέγγισης της εθνικιστικής ηγεσίας της ΠΓΔΜ. Και από δίπλα, άρχισε να αυξάνεται η ανησυχία των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, με προεξάρχουσα τη Γερμανία, και για τα μερίδια ελέγχου που έχει κατακτήσει στην περιοχή αλλά και για το πώς θα επηρεάσει την ήδη γεμάτη αναταράξεις πορεία της ΕΕ, η αναμόχλευση όλων των γεωπολιτικών ισορροπιών στην περιοχή.
ΠΓΔΜ: Γενική αποσταθεροποίηση – Κίνδυνος διαμελισμού!
Ανησυχητικές και επικίνδυνες βαίνουν ξανά οι εξελίξεις στην πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Σαν να ήταν χθες, δεκαέξι χρόνια πριν, οι Αλβανοί αλυτρωτιστές του UCK προκαλούσαν ένοπλες συγκρούσεις στο δυτικό τμήμα της ΠΓΔΜ, πράγμα που οδήγησε μερικούς μήνες μετά, στις 13 Αυγούστου του 2001, στην αμερικανόπνευστη συμφωνία της Οχρίδας. Συμφωνία που, όπως υπογραμμίζαμε από τότε, αν στο γενικό της μέρος μετέτρεπε σε ρυθμιστή των πολιτικών πραγμάτων τον UCK και το αλβανικό εθνικό στοιχείο της ΠΓΔΜ, στο μέρος που αφορούσε τη νέα διοικητική διαίρεση της χώρας προωθούσε συγκεκριμένα και χειροπιαστά την ομηρία του γειτονικού κράτους, και έβαλε τις βάσεις για καντονοποίησή της, την μετέτρεπε σε ένα κράτος υπό προθεσμία και υπό την αίρεση των συμφερόντων των ΗΠΑ.
Η γειτονική χώρα, λοιπόν, ήρθε ξανά στο προσκήνιο δύο χρόνια πριν, όταν όλα έδειχναν πως πήγαινε να υλοποιηθεί ένα σενάριο «έγχρωμης επανάστασης» αλά βαλκανικά, με πρόσχημα τις τηλεφωνικές υποκλοπές στις οποίες επιδιδόταν το κυβερνόν κόμμα του Ν. Γκρούεφσκι. Ο ηγέτης της αντιπολίτευσης, φανερά ενεργούμενο των ΗΠΑ, ήταν επικεφαλής της όλης προσπάθειας, που οδήγησε σε πολιτική κρίση την ΠΓΔΜ. Πίσω από τα προσχήματα, κρυβόταν (;) η δυσαρέσκεια των ΗΠΑ για την άρνηση της ηγεσίας της χώρας να συναινέσει στις κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία, αλλά και η διαφαινόμενη επαναπροσέγγιση ΠΓΔΜ-Ρωσίας με αφορμή (αλλά και αιτία) την επανασχεδίαση του South Stream (τώρα ονομάζεται Turkish Stream), που είχε ναυαγήσει έπειτα από αμερικανικές παρεμβάσεις σε Βουλγαρία και Ελλάδα. Με απειλές και εκβιασμούς , ο Γκρούεφσκι οδηγήθηκε να συμφωνήσει στη διαδικασία που επέβαλε ο Αμερικανός πρέσβης στα Σκόπια και ο επίτροπος για θέματα διεύρυνσης της ΕΕ. Αυτή προέβλεπε μεταξύ άλλων νέες εκλογές μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2016. Τελικά, μετά από μια συνεχή μετάθεση των εκλογών από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, με αιτιάσεις που αφορούσαν το αδιάβλητο της διαδικασίας, αυτές πραγματοποιήθηκαν στις 11 Δεκεμβρίου του 2016.
Σ’ αυτές, το εθνικιστικό, κυβερνόν κόμμα VMRO του Νίκολα Γκρούεφσκι, με το 39% των ψήφων, πήρε 51 έδρες, έναντι 38% της SDSM του Ζόραν Ζάεβ και 49 στη νέα 120μελή βουλή. Για να σχηματιστεί κυβερνητική πλειοψηφία απαιτούνταν 61 βουλευτές, οι οποίοι όμως επιτυγχάνονται μόνο με τη σύμπραξη αλβανικών κομμάτων, τα οποία παραδοσιακά είναι κυβερνητικοί εταίροι είτε του VMRO είτε της SDSM. Πιο συγκεκριμένα, η DUI (Δημοκρατική Ένωση για την Ενσωμάτωση) του Αλί Αχμέτι και πρώην κυβερνητικού εταίρου του VMRO πήρε 7,5% και 10 έδρες, το αλβανικό Κίνημα Μπέσα πήρε 5% και 5 έδρες, η Συμμαχία για τους Αλβανούς 3% και 3 έδρες και το Δημοκρατικό Κόμμα των Αλβανών 2,7% και 2 έδρες, ενώ ακολουθούσαν τα σλαβομακεδονικά κόμματα VMRO-Λαϊκό Κόμμα με 2% και η Αριστερά (για πρώτη φορά) με 1%, αλλά χωρίς έδρες.
Τα αλβανικά κόμματα προσήλθαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με μια κοινή διακήρυξη/ πλατφόρμα, η οποία συντάχθηκε από τον Αλβανό πρωθυπουργό Έντι Ράμα και υπεγράφη στα Τίρανα στις 29 Δεκεμβρίου του 2016, κατά τη συνάντηση που έγινε μεταξύ του προέδρου της αλβανικής κυβέρνησης και των ηγετών των προαναφερόμενων αλβανικών κομμάτων της ΠΓΔΜ! Διακήρυξη/πλατφόρμα στην οποία διατυπώνεται το αίτημα για καθιέρωση της αλβανικής ως δεύτερης επίσημης γλώσσας στην ΠΓΔΜ και την έναρξη ενός διεξοδικού διαλόγου στην ΠΓΔΜ για την αλλαγή της σημαίας, του ύμνου και του εθνόσημου της χώρας.
Ενώ το VMRO αρνήθηκε, η Σοσιαλδημοκρατική Ένωση του Ζάεβ έκανε αποδεκτή την «αλβανική πλατφόρμα» και δημιουργώντας έτσι μια πλειοψηφία 67 εδρών σε σύνολο 120, ζήτησε από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Γκιόργκι Ιβανόφ (ο οποίος προέρχεται από το κόμμα VMRO-DPMNE του Νίκολα Γκρούεφκσι) την εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση. Η άρνηση του προέδρου της χώρας, στις 1 Μαρτίου, να δώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης κορύφωσε την πολιτική ένταση στην ΠΓΔΜ και ξεδίπλωσε όλα τα στοιχεία της πολιτικής κρίσης που σοβούσαν το τελευταίο διάστημα. Το αιτιολογικό της απόφασής του, το έδωσε με γραπτή ανακοίνωση στην οποία αναφέρονταν μεταξύ άλλων:
«Σύμφωνα με το Σύνταγμα, ο πρόεδρος Ιβανόφ δεν μπορεί να δώσει την εντολή σε κάποιον που διαπραγματεύεται με βάση την Πλατφόρμα μιας ξένης χώρας που χρησιμοποιείται για να εκβιασθεί η Μακεδονία, και να θέσει σε κίνδυνο την ακεραιότητα, την ανεξαρτησία και τον ενιαίο χαρακτήρα της. Η Πλατφόρμα αυτή, που παρουσιάσθηκε μετεκλογικά, παραβιάζει το Σύνταγμα και τη Συμφωνία της Αχρίδας και θέτει τη Μακεδονία σε θέση υποτελούς άλλης χώρας […]».
Από το σημείο αυτό και πέρα, οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Ενώ τα τρία αλβανικά κόμματα τον κατήγγειλαν, το VMRO -DPMNE του απερχόμενου πρωθυπουργού στήριξε τον πρόεδρο Ιβανόφ, αναφερόμενο και το ίδιο στον κίνδυνο «καντονοποίησης και στο τέλος διαμελισμού του κράτους».
Η σαφής αναφορά του Ιβανόφ στην αλβανική ηγεσία των Τιράνων και της Πρίστινα διεύρυνε τον κύκλο της αντιπαράθεσης. Ο Αλβανός πρωθυπουργός, μέσω ανάρτησής του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, τόνισε –σχεδόν απειλητικά- προς στον πρόεδρο της πΓΔΜ: «Κύριε Ιβανόφ, η αλβανική γλώσσα δεν είναι εχθρός σας. Αυτή είναι η γλώσσα ενός λαού που συνιστά συστατικό στοιχείο της κρατικής υπόστασης της Μακεδονίας. Δίχως Αλβανούς, δεν υπάρχει Μακεδονία». Στο ίδιο πνεύμα ήταν και οι δηλώσεις του –διαβόητου πρώην αρχηγού του UCK και τώρα πρωθυπουργού του ευρωνατοϊκού προτεκτοράτου του Κοσσόβου- Χακίμ Θάτσι στην Πρίστινα. Ανταπαντώντας στον Έντι Ράμα, ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ Εμίλ Ντιμίτριεφ τον κατηγόρησε για «συνεχείς παρεμβάσεις» στα εσωτερικά της χώρας του, τις οποίες χαρακτήρισε «επιζήμιες για τις σχέσεις καλής γειτονίας». Κάνοντας ένα βήμα ακόμη, ο κ. Ιβανόφ προειδοποίησε ότι πρέπει να αποφευχθεί η αποσταθεροποίηση και κάλεσε την Ε.Ε. να καταδικάζει την παρέμβαση των Τιράνων και να επαναβεβαιώσει την αρχή του απαραβίαστου των συνόρων στα Βαλκάνια.
Εν τω μεταξύ, η ύπατος Αρμοστής για θέματα Άμυνας και Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ Φραντσέσκα Μονγκερίνι, ο Επίτροπος Διεύρυνσης της ΕΕ Γιοχάνες Χαν και ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουν, διεμήνυσαν στον πρόεδρο της ΠΓΔΜ Γκιόργκι Ιβάνοφ να τηρήσει το γράμμα και το πνεύμα του Συντάγματος της χώρας (!) και να αναθέσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης σε αυτόν που κατόρθωσε να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δηλ. στον Ζόραν Ζάεβ, προκειμένου να τερματιστεί η παρατεταμένη πολιτική κρίση που ταλανίζει την ΠΓΔΜ!
Το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών, σε μια πρωτοφανή για τα διπλωματικά δεδομένα ανακοίνωση, ανοιχτά υποστηρίζει ότι «η εξωτερική παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της Δημοκρατίας της Μακεδονίας παίρνει όλο και πιο απαράδεκτες μορφές […]. Παρά τη χειραγώγηση, η αντιπολίτευση, που υποστηρίζεται ανοικτά από την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ, υπέστη εκλογική ήττα. Ωστόσο, ο επίτροπος Johannes Hahn, η Federica Mogherini, ο γ.γ του NATO Jens Stoltenberg και άλλοι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της “φωτισμένης Ευρώπης”, που κόπτονται για τις δημοκρατικές διαδικασίες, συνεχίζουν κατάφωρα να πιέζουν τον πρόεδρο της Μακεδονίας Gjorge Ivanov να δώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στην αντιπολίτευση, η οποία έχει αποδεχθεί την δίκην τελεσιγράφου “αλβανική πλατφόρμα”. […] τα μέτρα αυτά, που διατυπώθηκαν στα Τίρανα, οδηγούν σε ομοσπονδοποίηση της Μακεδονίας και αναμόρφωση της αρχιτεκτονικής ισχύος, ακόμη και των κρατικών συμβόλων, με αποτέλεσμα την υπονόμευση των συνταγματικών θεμελίων και εν τέλει τον διαμελισμό της χώρας. Η συμπεριφορά αυτή των Ευρωπαίων ιθυνόντων υιοθετήθηκε από τον “ηγέτη” του λεγόμενου Κοσσόβου Hashim Thaci, ο οποίος απερίφραστα κάλεσε τους Αλβανούς της Μακεδονίας να “πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους”, σε συμφωνία με το σχέδιο της Μεγάλης Αλβανίας που διεκδικεί μεγάλες εκτάσεις αρκετών βαλκανικών κρατών. Πρόκειται για άλλη μία απόδειξη του ότι η τεχνητή οιονεί κρατική οντότητα του Κοσσόβου αποτελεί μία από τις βασικές πηγές αστάθειας και το κύριο όχημα δυνάμει συγκρούσεων στα Βαλκάνια».
Σε άλλο σημείο της, αναφέρει ότι «η πολιτική κρίση στην ΠΓΔΜ, η οποία προκλήθηκε από εξωτερικές ωμές παρεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις αυτής της χώρας, επιδεινώνεται» και πως με την «ενεργό συνδρομή των ηγετών του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε, επιχειρούν να επιβάλλουν την “αλβανική πλατφόρμα”, που συντάχθηκε στα Τίρανα, στο γραφείο του πρωθυπουργού υπό τον Χάρτη της λεγόμενης Μεγάλης Αλβανίας, με τον οποίο προβάλλονται εδαφικές αξιώσεις σε περιοχές των γειτονικών χωρών, του Μαυροβουνίου, της Σερβίας, της ΠΓΔΜ και της Ελλάδας». Ενώ θεωρεί την γραμμή αυτή που ακολουθείται «εξαιρετικά επικίνδυνη, καθώς εγκυμονεί την καταστροφή της κρατικής οντότητας της ΠΓΔΜ και γενικά την αποσταθεροποίηση στα Βαλκάνια». Τέλος, καλεί όσους εμπλέκονται σ’ αυτές τις προσπάθειες «να σεβασθούν το δικαίωμα των πολιτών της ΠΓΔΜ να αποφασίζουν αυτοτελώς για το μέλλον τους, σύμφωνα με τις βασικές αρχές της Δημοκρατίας».
«Παρούσα» στην περιοχή δηλώνει πάντως και η γερμανική διπλωματία, καθώς, με ανακοίνωση του Ζίγκμαν Γκάμπριελ, γίνεται μεν κριτική στην στάση του Ιβανόφ αλλά ο τόνος δίνεται στην ανάγκη επίλυσης του θέματος της ονομασίας. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν και οι δηλώσεις του εκπροσώπου του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών Martin Schaefer: «Σαφώς και ο ΟΗΕ καλείται να ασχοληθεί με το ζήτημα, αλλά αυτό δεν αποκλείει την παροχή καλών υπηρεσιών στο παρασκήνιο». Εξέφρασε παράλληλα την προτίμηση να μη χρειάζεται να χρησιμοποιεί «ας πούμε, και τα επόμενα δέκα χρόνια, τέτοια λεκτικά τερατουργήματα (όπως πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας) για να αναφερθεί σε μια χώρα».
Τέλος, αξίζει να θυμίσουμε, πως πολύ πρόσφατα και λίγο πριν ξεσπάσει η πολιτική κρίση στην γειτονική χώρα, ο ρεπουμπλικάνος πρόεδρος της υποεπιτροπής του Κογκρέσου των ΗΠΑ για θέματα Ευρώπης Ντάνα Ροραμπάχερ, ανέφερε ότι η ΠΓΔΜ είναι ένα αποτυχημένο κράτος και πρέπει να διχοτομηθεί. Πρότεινε μάλιστα το δυτικό τμήμα (που κατοικείται κυρίως από Αλβανούς) να ενωθεί με το Κόσσοβο και το ανατολικό τμήμα (στο οποίο κατοικούν κυρίως οι Σλαβομακεδόνες) να ενωθεί με τη Βουλγαρία.
Άραγε, δεν είναι φανερό πως τα γεγονότα έχουν μια βασική παράμετρο: την αμερικανορωσική αντιπαράθεση για τον έλεγχο των Βαλκανίων και μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο την αμερικανική απαίτηση προς την πολιτική ηγεσία της ΠΓΔΜ να σταματήσει τα λοξοκοιτάγματα προς τη Ρωσία; Απαίτηση που έχει σαν μοχλό υλοποίησης –για μια ακόμη φορά- τις αλυτρωτικές βλέψεις του αλβανικού εθνικισμού και η οποία (απαίτηση) πραγματικά δεν γνωρίζουμε (ή μάλλον γνωρίζουμε…) μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Και πως έτσι, ακόμα και αν υποθέσουμε πως οι ΗΠΑ δεν έχουν ακόμα αποφασίσει να διαλύσουν την ΠΓΔΜ, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος, μόνο και μόνο από το γεγονός πως αφήνουν να βγουν στην τεταμένη ατμόσφαιρα της περιοχής, οι άνεμοι των αλυτρωτικών βλέψεων. Άνεμοι που φέρνουν πόλεμο, αίμα και καταστροφή στη Χερσόνησο του Αίμου και για τους οποίους δεν μπορεί να εγγυηθεί κανείς (ούτε οι ΗΠΑ) πως θα ξαναμπούν εύκολα στον ιμπεριαλιστικό ασκό που τους συντηρεί και τους διαιωνίζει!
Κόσσοβο – Βοσνία – Μαυροβούνιο – Σερβία
Νέα επεισόδια σε ανοιχτές πληγές
Μια νέα κρίση στις σχέσεις ανάμεσα στη Σερβία και την πρώην επαρχία της και νυν ευρωνατοϊκό προτεκτοράτο του Κοσσόβου. Η αφορμή δόθηκε όταν σερβικό τρένο που έφερε την επιγραφή «Το Κόσσοβο είναι Σερβικό», που θα συνέδεε το Βελιγράδι με την Μιτρόβιτσα, «πρωτεύουσα» του σέρβικου θύλακα στα βόρεια του Κοσσόβου, ακινητοποιήθηκε από τις κοσσοβάρικες Αρχές στα σύνορα. Η αλβανική ηγεσία του Κοσσόβου εξέλαβε την επιγραφή ως πρόκληση και σταμάτησε την αμαξοστοιχία στα σύνορα, ενώ υπήρχαν και ανεπιβεβαίωτες φήμες ότι Αλβανοί ένοπλοι σχεδίαζαν επίθεση στον συρμό.
Το περιστατικό προκάλεσε την έντονη παρέμβαση του Σέρβου προέδρου Τόμισλαβ Νίκολιτς, ο οποίος κατηγόρησε το Κόσσοβο ότι «θέλει πόλεμο» και προειδοποίησε ότι το Βελιγράδι είναι διατεθειμένο να στείλει στρατεύματα σε κοσσοβάρικο έδαφος ώστε να προστατεύσει την εκεί σερβική μειονότητα. «Είμαστε μία χώρα που πρέπει να προστατεύσει τον λαό του και τα εδάφη του» δήλωσε χαρακτηριστικά, για να υπογραμμίσει την πάγια θέση της Σερβίας που δεν αναγνωρίζει (όπως και η Μόσχα) τη μονομερή ανακήρυξη της «ανεξαρτησίας» του Κόσσοβου το 2008, ελέω ΗΠΑ και ΕΕ. «Ανεξαρτησία» που ήλθε δέκα σχεδόν χρόνια μετά τους δολοφονικούς βομβαρδισμούς της Σερβίας, το 1999.
Εν τω μεταξύ, τελευταία έχουν παρατηρηθεί και κινήσεις Αλβανών αλυτρωτιστών στη νότια Σερβία, κοντά στα σύνορα με το Κόσσοβο, περιοχή που οι αλυτρωτιστές ονομάζουν «Ανατολικό Κόσσοβο».
Αυτά γίνονται σε μια φάση που η μαφιόζικη και υποτελής στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό «ηγεσία» του Κοσσόβου συμμετέχει ενεργά στην αποσταθεροποίηση της ΠΓΔΜ.
Δεν είναι απίθανο, η ένταση αυτή να έχει σοβαρή σχέση με την πρόσφατη συμφωνία μεταξύ Σερβίας και Ρωσίας, για την πώληση σημαντικού στρατιωτικού εξοπλισμού που περιελάμβανε 6 μαχητικά αεροπλάνα και 60 άρματα μάχης, ύψους έως και 240 εκατομμυρίων δολαρίων, και με προνομιακούς όρους. Που έρχεται να συμπληρώσει την κλιμακούμενη τα τελευταία χρόνια ενεργειακή εξάρτηση της Σερβίας από τη Ρωσία, προκαλώντας ρίγη ανησυχίας τόσο στην ΕΕ όσο και στις ΗΠΑ.
Επίσης, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει πως στο άλλο ευρωνατοϊκό προτεκτοράτο, αυτό της Βοσνίας –Ερζεγοβίνης, με τα ατέλειωτα προβλήματα των εθνοτήτων της, ο πρόεδρος των Σέρβων της Βοσνίας, που διατηρεί στενές σχέσεις με τη Ρωσία, πιέζει το τελευταίο διάστημα για ανεξαρτητοποίηση της περιοχής, με απώτερο σκοπό την ένωση με την Σερβία.
Για όποιον γνωρίζει τα βαλκανικά δεδομένα, όσο και αν έχουν αλλάξει τα πράγματα τις προηγούμενες τρεις δεκαετίες, ένα είναι σίγουρο: η Σερβία εξακολουθεί να αποτελεί έναν κρίσιμο από κάθε άποψη παράγοντα, που ο προσανατολισμός της προς τα εδώ ή προς τα εκεί επηρεάζει αναπόφευκτα όλη τη βαλκανική χερσόνησο. Και αυτό μάλλον αποτελεί με τους σημερινούς όρους, πηγή δυστυχίας για τον λαό της. Οι προσεχείς προεδρικές εκλογές του Απρίλη θα δώσουν πιθανά μια πρώτη αποτύπωση, όσον αφορά τους τωρινούς συσχετισμούς δύναμης ανάμεσα στις φιλοδυτικές και φιλορώσικες δυνάμεις, αλλά και το πώς εκλαμβάνονται από την άρχουσα τάξη οι τελευταίες εξελίξεις στην βαλκανική.
Τέλος, παραμένει η κρίση και στο Μαυροβούνιο, από την στιγμή και έπειτα που η φιλοδυτική κυβέρνηση του Μίλο Τζουκάνοβιτς «αποκάλυψε» απόπειρα πραξικοπήματος την παραμονή των εκλογών της 16ης Οκτωβρίου, και κατηγόρησε γι’ αυτήν ρώσικα και σερβικά εθνικιστικά στοιχεία. Αυτή η ομάδα των Ρώσων και Σέρβων εθνικιστών, σύμφωνα με τον Τζουκάνοβιτς, θα επιχειρούσε να δολοφονήσει τον ίδιο και να καταλάβει το Κοινοβούλιο. Τίποτε από αυτές τις «αποκαλύψεις» δεν έχει επιβεβαιωθεί με στοιχεία μέχρι τα τώρα, ενώ από την άλλη η όλη υπόθεση τον βοήθησε να επανεκλεγεί. Τώρα το Μαυροβούνιο βρίσκεται ενόψει της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, όπου αναμένεται η ένταξή του στη δολοφονική αυτή ιμπεριαλιστική συμμαχία, και ενώ δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία του λαού δεν συμφωνεί με αυτή την επιλογή.
