Τα «καλοκαίρια του 2015» δεν τελείωσαν, είναι ξανά μπροστά μας. Δεν πρόκειται βέβαια για μια αντιγραφή των εκβιασμών και των όρων ληστείας και εκμετάλλευσης που τότε επιβλήθηκαν στο λαό μας και στη χώρα, αλλά για την «δυναμική των αδιεξόδων» μέσα στα οποία στροβιλίζεται η αστική τάξη και συνολικά το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Μια αστική τάξη που έχει ως πλαίσιο αναφοράς και λειτουργίας της τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της Ευρώπης, σε μια εποχή που το παγκόσμιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα τραντάζεται από τους σπασμούς της κρίσης του και των οξύτατων ανταγωνισμών. Σε μια εποχή όπου οι βεβαιότητες για τη διάταξη, τις σχέσεις και τη συνοχή των συμμαχιών και των συμμάχων έγιναν αμφιβολίες με ερωτηματικά ακόμα και για την αντιστροφή τους.
Σε ένα τέτοιο φόντο και πλαίσιο τροφοδοτούνται διαρκώς τα αδιέξοδα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης , αποκαλύπτεται η γύμνια και οξύνεται η αντιδραστικότητα και στην πραγματικότητα η κυβέρνηση και συνολικά το πολιτικό σύστημα, είναι «έτοιμοι για όλα». Για όλα όσα χρειαστεί να κάνουν για να παραμείνουν πάνω στο τεντωμένο σχοινί των (αν)ισορροπιών της εξάρτησης, αυξάνοντας διαρκώς το κόστος της αναπαραγωγής της αστικής κυριαρχίας για τους εργάτες και το λαό.
Γι αυτό όποιες και να είναι οι συγκεκριμένες και ειδικότερες μορφές των εξελίξεων τους επόμενους μήνες, πρέπει να είναι σαφές ότι «μας καρτερούν μαστιγωτές και συμπληγάδες». Πρέπει να είναι σαφές ότι τα κέντρα εξουσίας έξω και μέσα στη χώρα προετοιμάζουν νέα βάρη για το λαό, ότι η ίδια η δυναμική των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή απειλεί με ένταση των κινδύνων που ήδη εκδηλώνονται με αιματηρό τρόπο για τους λαούς.
Το σπάσιμο αυτού του «φαύλου κύκλου», η τροποποίηση των δεδομένων προς την αντίθετη για το λαό κατεύθυνση δεν πρόκειται να γίνει οικειοθελώς από τις κυρίαρχες δυνάμεις. Η διαμόρφωση όρων απάντησης και αντιστροφής της κατεύθυνσης των εξελίξεων δεν μπορεί να αναζητηθεί στους από πάνω, στις πολιτικές δυνάμεις που τους υπηρετούν και στους κάθε λογής κολαούζους τους. Μπορεί να αναζητηθεί μόνο στους από κάτω, στους εργάτες και το λαό, στις δυνάμεις που μέσα σε αυτούς και με αυτούς επιδιώκουν να παλέψουν για τα δικαιώματα και την προοπτική των μαζών.
Φορτωμένοι μήνες
Οι τελευταίες εξελίξεις -κυρίως στην Ιταλία- που υποχρέωσαν τους δημοσιολόγους να μιλήσουν για «δίνες» και «στροβιλισμούς» που αντιμετωπίζει η χώρα, κάθε άλλο παρά «κεραυνός σε αίθριο ουρανό» δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Φυσικά οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ, όπως επισημαίναμε όλο το τελευταίο διάστημα, είχαν κάθε λόγο να επιχειρούν να εμφανίσουν ότι το οικοδόμημά τους «πάει καλά» και μάλιστα βρίσκεται και σε τροχιά… ανάπτυξης. Αντίστοιχα και οι ντόπιοι ιθύνοντες είχαν και έχουν τους λόγους τους να υπερασπίζονται τη «μεγάλη ιδέα» τους δίπλα στην άλλη, ακόμα μεγαλύτερη «ιδέα» της αναβίωσης με όρους μετατροπής της χώρας σε αμερικάνικη βάση του δόγματος Τρούμαν. Και βέβαια, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήθελε και θέλει να κοροϊδέψει το λαό με τα παραμύθια της περί «καθαρής εξόδου». Ωστόσο, ούτε η αποδόμηση του ιταλικού πολιτικού συστήματος, ούτε το χρέος των περίπου 2,5τρις ευρώ που αποτελούν τα συγκεκριμένα και κρίσιμα στοιχεία της ιταλικής κρίσης, δεν δημιουργήθηκαν τις τελευταίες εβδομάδες. Πολύ περισσότερο τα ζητήματα της συνοχής της ΕΕ που εκδηλώθηκαν πολύ… τρανταχτά με το Brexit και τροφοδοτούνται διαρκώς με τις αμερικάνικες παρεμβάσεις εντός, γύρω και έξω από την ΕΕ. Γιατί βέβαια, αν θέλουμε να πάρουμε υπόψη μας όλους τους βασικούς παράγοντες που τροφοδοτούν με ανησυχία και αναταραχή σχετικά με το ελληνικό ζήτημα δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την επιθετικότητα που εκδήλωσε η διοίκηση Τραμπ έναντι του Ιράν, η οποία με τη σειρά της ενεργοποίησε νέα κύματα αντιθέσεων και ανησυχιών στους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Όπως επίσης δεν μπορούμε να προσπεράσουμε την ένταση της επιθετικότητας των αμερικάνων στην Μ. Ανατολή μέσω Ισραήλ (μεταφορά πρεσβείας) και την πλήρη ενεργοποίηση τους στα δυτικά Βαλκάνια με αιχμή το ζήτημα της πΓΔΜ.
Όλα αυτά αποτελούν ένα πλέγμα εξελίξεων που από τη μια επιβεβαιώνει και τροφοδοτεί την πορεία των αντιθέσεων εντός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Δύσης, στη βάση της δεσπόζουσας αντίθεσης ΗΠΑ-Ρωσίας, την οποία οι Αμερικανοί επιδιώκουν να επιλύσουν με την απώθηση-εξουθένωση της Ρωσίας και εκβιάζοντας ταυτόχρονα και εν θερμώ τους ευρωπαίους συμμάχους-ανταγωνιστές τους.
Από την άλλη ωστόσο, όλα αυτά τροφοδοτούν αναταράξεις για την Ελλάδα της διπλής ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, ακριβώς γιατί αναπαράγουν εντάσεις και αντιθέσεις μεταξύ των δυτικών πατρώνων της. Συνεπώς το ζήτημα της ρύθμισης του ελληνικού χρέους και των όρων χρηματοδότησης μετά τη λήξη της τρέχουσας δανειακής σύμβασης, συναντά (ξανά!) αυτές τις αναταραχές και αντιθέσεις. Επιπλέον συναντά το «γενετικό» πρόβλημα του ίδιου του ευρώ και της ΟΝΕ έτσι όπως αυτό εκδηλώνεται με την πάγια αντίθεση Γερμανίας-Γαλλίας. Μια αντίθεση που τροφοδοτείται από τις αμερικάνικες παρεμβάσεις και επεμβάσεις και από αυτή καθαυτή την ιταλική κρίση. Μια αντίθεση που εκφράστηκε και στην περίπτωση της πΓΔΜ, με το Βερολίνο να σπεύδει να δημιουργήσει δικούς του όρους απέναντι στην πρωτοβουλία των ΗΠΑ και τη Γαλλία να εμφανίζεται ουσιαστικά αρνητική στο ενδεχόμενο μιας κάποιας σύνδεσης της πΓΔΜ με την ΕΕ.
Οι επόμενοι μήνες λοιπόν είναι «φορτωμένοι» με το πλέγμα αυτών των εξελίξεων και όσα αυτές θα φέρουν εντός της ΕΕ, στην περιοχή και στη χώρα. Οι «ευχές» του Τσίπρα στην ομιλία του στο ΣΕΒ, η ανησυχία που επανήλθε σε πολλές πλευρές για το αν «τελικά» είναι χρήσιμη η πιστοληπτική γραμμή στήριξης μιας και τα επιτόκια των ομολόγων εκτοξεύονται ξανά στα ύψη, τα σενάρια παράτασης του μνημονίου κλπ είναι ενδεικτικά των ανησυχιών που έχουν αναπτυχθεί εντός των αστικών κύκλων και δυνάμεων. Με όλα αυτά αποδεικνύεται ξανά αυτό που ήταν πάντα δεδομένο. Ότι για το ζήτημα του χρέους και των όρων χρηματοδότησής της η αστική τάξη και η κυβέρνηση είναι θεατής των εξελίξεων. Ότι αποτελεί εργαλείο εκβιασμού των ιμπεριαλιστών αλλά και αντικείμενο των αντιθέσεων τους. Βέβαια και από τους ιμπεριαλιστές και από την αστική τάξη χρησιμοποιείται ως εργαλείο εκβιασμού και καθυπόταξης του λαού.
Ο τελικός αποδέκτης
Για το τι, πότε, και πως θα γίνει σχετικά με την ελληνική εκκρεμότητα θα αποφασίσουν συνεπώς οι ιμπεριαλιστές και η εξέλιξη των αντιθέσεών τους. Ασφαλώς ο καθένας από αυτούς παίρνει υπόψη του, με βάση τους δικούς του ευρύτερους λογαριασμούς, τα συμφέροντά του στην Ελλάδα από γεωπολιτική, στρατιωτική και οικονομική άποψη. Ήδη όπως φαίνεται με την εξέλιξη σχετικά με την επιδιωκόμενη συμφωνία για την πΓΔΜ, η κυβέρνηση θα τρέξει ως «το τέλος» κάθε δυνατότητα ώστε να υπάρξει συμφωνία παρά τα μεγάλα προβλήματα που υπάρχουν. Πρόκειται για μια κατά κύριο λόγο «αποστολή» για λογαριασμό των ΗΠΑ, στην οποία όπως αναφέραμε έσπευσε να αποκτήσει ρόλο και λόγο και η Μέρκελ. Η ελληνική πλευρά προσβλέπει σε ανταλλάγματα τα οποία ωστόσο δεν έχουν ακόμα προσδιοριστεί. Ασφαλώς σχετίζονται με το βασικό ανταγωνιστή της, την Τουρκία, της οποίας οι σχέσεις της με τις ΗΠΑ παραμένουν σε μεγάλη ασάφεια καθώς βαδίζει προς εκλογές. Η κυβέρνηση προφανώς επιδιώκει να «λύσει» αυτό το θέμα έτσι ώστε να πάρει σημαντικό πολιτικό προβάδισμα που θα μπορούσε να το αξιοποιήσει ακόμα και για εκλογικό αιφνιδιασμό. Εξάλλου στον άμεσο χρονικό ορίζοντα βρίσκεται και άλλο ένα αντιδραστικό και επικίνδυνο για το λαό μας -και όχι μόνο για αυτόν- «ορόσημο», η επικείμενη ΔΕΘ με τις ΗΠΑ τιμώμενη χώρα!
Είναι σαφές λοιπόν ότι σε κάθε περίπτωση ο τελικός «αποδέκτης» και σε όλα τα επίπεδα όλων αυτών των αντιθέσεων και αντιδραστικών εξελίξεων, είναι ο λαός. Αυτός καλείται να υποστεί τα νέα 88 μέτρα της τέταρτης αξιολόγησης που η κυβέρνηση φέρνει εσπευσμένα για ψήφιση για να δώσει άλλο ένα δείγμα της ευθυγράμμισής της. Ενάντια σε αυτόν στρέφονται οι άλλες κυοφορούμενες «επιταχύνσεις» για το πετσόκομα των συντάξεων και του ορίου του αφορολόγητου, τα νέα χτυπήματα στα δικαιώματά του στην ασφάλιση, και όλα όσα προβλέπει το «επικαιροποιημένο μνημόνιο» που η Κομισιόν δημοσίευσε στις 24/5. Και δίπλα σε αυτά και μαζί με αυτά, αυτός καλείται να αποδεχτεί την ολοένα βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά πολεμικά σχέδια, να «καλωσορίζει» τα πυρηνικά τερατόπλοια των ΗΠΑ στα Χανιά, τα πηγαινέλα των πυρηνικών υπευθύνων τους στον Άραξο, τη μετατροπή της χώρας ολόκληρης σε πλατφόρμα των πολεμικών τους επιδιώξεων.
Αντίσταση και συγκρότηση της πάλης
Σε κανένα ζήτημα και σε κανένα σημείο δεν τέμνονται οι ανησυχίες και τα προβλήματα των εργατών και του λαού από τη μια με τα αντίστοιχα της αστικής τάξης, της κυβέρνησης και των κομμάτων του συστήματος από την άλλη. Όχι μόνο δεν τέμνονται αλλά βρίσκονται και στον αντίποδα τους! Αυτή η στοιχειώδης διαπίστωση καθόλου δεν αλλάζει από το γεγονός πως σήμερα ο λαός για μια σειρά πολιτικούς κυρίως λόγους δεν έχει κατακτήσει τη δυνατότητα να εκφράζει με τους δικούς του πολιτικούς, ιδεολογικούς και οργανωτικούς όρους αυτή την πλήρη αντίθεση που τον χωρίζει από την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές πάτρωνες της. Αντίθετα αυτό το αρνητικό δεδομένο -που διαμορφώθηκε σε μια πορεία δεκαετιών- υπογραμμίζει την ανάγκη να παλέψουμε για να κατακτήσει ο λαός μας αυτό που σήμερα δεν έχει! Μια πραγματική φωτογραφία αυτής της αναγκαιότητας έδειξε και η απεργία της 30 Μάη. Την αρνητική εικόνα αυτής της απεργίας δεν την αναιρεί η κατασκευασμένη «ικανοποίηση» που επιχείρησε να εμφανίσει η ηγεσία του ΚΚΕ. Ούτε βέβαια μπορεί να απαντηθεί από τις απόψεις για «μη συμμετοχή» στην απεργία που προβλήθηκαν από μια σειρά δυνάμεις συμβάλλοντας, στο βαθμό που τους αναλογεί, στην ακόμα μικρότερη συμμετοχή στην απεργία. Σε κάθε περίπτωση το ζήτημα της συγκρότησης της εργατικής –λαϊκής πάλης δεν μπορεί να απαντηθεί από αυτούς που είναι βασικοί υπεύθυνοι και σε μια πορεία δεκαετιών για τον πολιτικό-ιδεολογικό αφοπλισμό των μαζών, αλλά ούτε από φαεινές που δεν εκφράζουν παρά την «αγωνιστική» συμμόρφωση στο σημερινό συσχετισμό.
Το ζήτημα της συγκρότησης των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων δε χωράει σε εκλογικούς υπολογισμούς και βρίσκεται απέναντι από τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό και τον ακτιβισμό των εικονικών «λύσεων». Είναι επείγουσα, αλλά όχι εύκολη και γρήγορη, διαδικασία πάλης. Μια πάλη που στις σημερινές συνθήκες έχει διπλό μέτωπο. Από τη μια ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο που απειλεί τους λαούς της περιοχής. Όλα τα δεδομένα επιβεβαιώνουν ξανά και ξανά πως ο λαός μας και οι λαοί της περιοχής είναι υποχρεωμένοι να σηκώσουν αυτόν τον αγώνα, να μπουν αποφασιστικά σε αυτή την πάλη. Ο ιμπεριαλιστικός κλοιός και η όξυνση των αντιθέσεων στην περιοχή δεν πρόκειται να αναιρεθούν και να αρθούν «από μόνα τους». Η χρήση της χώρας μας μέσα σε αυτό το πεδίο ως «βάση πολέμου» των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να σταματήσει από τους ιμπεριαλιστές. Από την άλλη, σταθερά απαιτείται η συγκρότηση αντιστάσεων και διεκδικήσεων απέναντι στην άγρια καπιταλιστική επίθεση. Μια επίθεση που επίσης δεν πρόκειται να σταματήσει, να ανακοπεί, από «μόνη της», αλλά θα συνεχιστεί ως αναγκαία επιλογή και βασική τάση του ιμπεριαλισμού και του ντόπιου κεφαλαίου.
Και στα δύο αυτά μέτωπα, απαιτείται επίμονα και σταθερά η συγκέντρωση δυνάμεων με όρους πάλης και αγώνα. Με πρωτοβουλίες κινηματικές, όπως αυτή που εξελίσσεται ήδη για τη ΔΕΘ, αλλά και με εκδηλώσεις και κινήσεις σε χώρους δουλειάς, νεολαίας και σε γειτονιές. Σε όλες τις περιπτώσεις απαιτείται η ανάδειξη των βασικών πολιτικών χαρακτηριστικών που χρειάζεται η πάλη σε αυτά τα μέτωπα. Απαιτούνται μέτωπα αντιπαράθεσης απέναντι στην «ποικιλία» των απόψεων που αρνούνται τη δυνατότητα συγκρότησης του λαού και της νεολαίας στη βάση των δικών τους δυνάμεων, στόχων και συμφερόντων. Αυτή η δύσκολη και απαιτητική κατεύθυνση είναι η μόνη ρεαλιστική επιλογή για τη λαϊκή υπόθεση και πρέπει να προωθείται σταθερά με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις και τις δυνατότητες της εργατικής-λαϊκής πάλης.
