Να συγκροτήσουμε δυνάμεις πάλης και αγώνα!
Όξυνση όλων των αντιθέσεων και προετοιμασία όρων από τη μεριά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε όλα τα επίπεδα για τις επόμενες αντιπαραθέσεις που γεννιούνται μέσα σε αυτές που εξελίσσονται. Αδιέξοδα, βαλτώματα και μπλοκαρίσματα των σχεδίων και των επιδιώξεών τους –και σε όλη την ιμπεριαλιστική «κλίμακα» ξεκινώντας από τις ΗΠΑ- τέτοια που «ζητούν» ακόμα πιο δραστικές επιλογές ακόμα και τυχοδιωκτισμούς. Ένταση της επιθετικότητας του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου ενάντια στους λαούς και τους εργάτες, που ολοένα περισσότερο πληρώνουν με το αίμα τους και τα στοιχειώδη δικαιώματά τους τη βαρβαρότητα και τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, τον ακήρυχτο πόλεμο όλων εναντίον όλων, τις «διεξόδους» προς μια μεγάλη παράταση της πιο στυγνής κυριαρχίας του που αναζητούν οι δυνάμεις του και οι υπηρέτες τους.
Με αυτά τα στοιχεία να κυριαρχούν και να χαρακτηρίζουν τις εξελίξεις διεθνώς και στην περιοχή τελειώνει η χρονιά, με αυτά ανοίγει και το 2016. Σε αυτό το πλαίσιο υπόκειται και η χώρα μας, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να κομπάζει αλά Σαμαρά για ένα νέο “success story”, υπενθυμίζοντας μέσω αυτού στους αφέντες της ότι «δεν έχουν άλλον» διαθέσιμο –σε αυτή τη φάση τουλάχιστον- να τους κάνει τη δουλειά τους. Στους αφέντες της και όχι στο λαό, που δεν πρέπει να ξεχάσει ούτε την προεκλογική ευφορία που καλλιεργήθηκε από πολλές πλευρές και δυνάμεις, τέτοιες μέρες ένα χρόνο πριν, ενόψει της «ελπίδας» που έφερνε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε όλα όσα ακολούθησαν από τότε ως σήμερα! Δεν πρέπει να ξεχάσει όσα του ζήτησαν να αρνηθεί και να σταματήσει όταν βρισκόταν στο δρόμο του αγώνα την περίοδο 2010-12, δεν πρέπει να ξεχάσει όσα κάλπικα του ζήτησαν να δεχτεί και να αποδεχτεί ως δικιά του ελπίδα και προοπτική. Γιατί είχε και έχει τη δύναμη να βγάλει τα συμπεράσματά του και να βγει στο προσκήνιο δημιουργώντας τα δικά του δεδομένα!
Προετοιμασίες στην τροχιά της έντασης
Η πολεμική ρώσικη επέμβαση στη Συρία γίνεται όλο και πιο φανερό με το πέρασμα του χρόνου, ότι έχει τροποποιήσει τα δεδομένα και έχει φουντώσει τις ανησυχίες και τις διεργασίες σε όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του πλανήτη. Αποτελεί καταρχήν μια «μετέωρη επιτυχία» του ρώσικου ιμπεριαλισμού που –καθώς διεκδικεί στερέωμα ρόλου παίκτη παγκόσμιας εμβέλειας στον ανταγωνισμό- θα δοκιμαστεί να αποδείξει αν μπορεί να την διαχειριστεί και να την κεφαλαιοποιήσει ή αν –με ανοιχτά μέτωπα και πληγές σε Ουκρανία και Βαλκάνια- θα βρεθεί στην αντίθετη κατάσταση από αυτή που ως τώρα έχει διαμορφώσει για τις επιδιώξεις του. Η επιτυχία αυτή βασίστηκε ως τώρα στη «διάσπαση», την πολυφωνία, τις αντιθέσεις της ιμπεριαλιστικής Δύσης, με τις ΗΠΑ να αποτελούν το κεντρικό «ερωτηματικό» για το αν και πώς μπορεί αυτή η πολυφωνία να αρθεί. Μετά την αποτυχία της πολιτικής Μπους, ο Ομπάμα –διανύοντας την τελευταία χρονιά της θητείας του- επιμένει στη γραμμή της «ηγεμονίας», του εκβιασμού δηλαδή μιας ευρύτερης συμμαχίας με την οποία ηγούμενες οι ΗΠΑ θα προωθήσουν τα κοσμοκρατορικά τους σχέδια. Ωστόσο και η γραμμή αυτή παρουσιάζει αντιφάσεις και σημαντικές καθυστερήσεις που δημιουργούν στο εσωτερικό των ΗΠΑ πιέσεις προς πιο επιθετικές επιλογές. Η πρόσφατη απόφαση ένταξης του Μαυροβουνίου στο ΝΑΤΟ –με τους Ευρωπαίους να έχουν δηλώσει την αντίθεσή τους σε αυτή την επιλογή- και συνολικά η προσπάθεια διαμόρφωσης ενός νέου αμερικάνικου μετώπου στα Βαλκάνια είναι μια υβριδική κατεύθυνση μεταξύ του εκβιασμού των Ευρωπαίων και της ενίσχυσης της επιθετικότητας των ΗΠΑ. Ανάλογο χαραχτήρα έχουν και οι κινήσεις τους με την Τουρκία, η οποία επιδιώκουν να αποτελέσει κατά κάποιο τρόπο τη δύναμη της «πρώτης απόβασής τους» στη Συρία, σε μια ζώνη που φτάνει ως τη Μοσούλη του Ιράκ, του οποίου έχουν ήδη αναιρέσει τα σύνορα. Σε αυτό το πλαίσιο κινήθηκε και η επίσκεψη Κέρι στην Αθήνα που με όχημα το ενεργειακό και την υπόθεση των ΑΟΖ επιδιώκει να αξιοποιήσει τους υποτακτικούς του και τους ντόπιους χωροφύλακες του (Ελλάδα-Αίγυπτο-Ισραήλ), στην κατεύθυνση σύζευξης δυνάμεων και δημιουργίας νέων γεωστρατηγικών δεδομένων στην Ανατολική Μεσόγειο, με την υπόθεση της «επίλυσης» του Κυπριακού, στη βάση αυτών των επιδιώξεών τους, να αποτελεί σημαντικό τμήμα του όλου λογαριασμού.
Οι κινήσεις αυτές είναι προφανές ότι αυξάνουν τις ανησυχίες των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών που βρίσκονται «ανάμεσα» στην αντιπαράθεση ΗΠΑ-Ρωσίας και βλέπουν να εξελίσσεται στη δικιά τους περιοχή και στα «δικά τους» μέλη (της ΕΕ) μια πορεία σοβαρών ανακατατάξεων. Ενώ ταυτόχρονα πιέζονται από τα προσφυγικά κύματα καθαυτά, αλλά και από τη χρήση που μπορεί να έχουν στα πλαίσια των αμερικάνικων σχεδίων για τη δημιουργία «βάσεων» και «διαδρόμων» στα Βαλκάνια. Απέναντι σε αυτά και με υπαρκτές τις κεντρόφυγες (από την «ένωσή» τους) δυνάμεις, Γαλλία και Γερμανία έφτασαν στο σημείο να διακηρύττουν τη δημιουργία κοινής συνοροφυλακής και ακτοφυλακής! Όχι βέβαια γιατί μπορούν οι ιμπεριαλιστικές αστικές τάξεις να υπερβούν τους εαυτούς τους και να φτιάξουν «κοινό στρατό»! Αλλά γιατί νοιώθουν την ανάγκη να διακηρύξουν την υπεράσπιση της ΕΕ τους, μιας και αυτή αποτελεί τη βάση για να έχει και να διεκδικεί η κάθε ιμπεριαλιστική ευρωπαϊκή δύναμη ευρύτερους στόχους. Στόχοι που κάθε άλλο παρά κοινοί είναι μεταξύ Γερμανών και Γάλλων, όπως καταγράφεται και στην περίπτωση του ανταγωνισμού τους εντός ΕΕ αλλά και έξω από αυτήν. Στην ίδια βάση και λογική –της προετοιμασίας και της «εσωτερικής συγκρότησης» ενόψει του εξελισσόμενου ανταγωνισμού- βρίσκονται εξάλλου και οι πολύ περισσότερο πραγματικές κινήσεις στα εθνικά όριά τους. Εμφανώς στη Γαλλία, που με την δικαιολογία του μακελειού στο Παρίσι αναβαθμίζει ακόμα και θεσμικά και νομικά την ιμπεριαλιστική της «διάσταση» και διάταξη. Όσο και στη Γερμανία, που έστω και με δυνάμεις επιμελητείας έσπευσε να δηλώσει παρούσα στη Συρία ενώ σταθερά επιχειρεί να έχει ρόλο και λόγο στην Τουρκία και τα Βαλκάνια. Ανάλογα επίσης κινήθηκε και ο βρετανικός ιμπεριαλισμός στο Συριακό ζήτημα που από την άλλη δεν σταματά να βάζει όρους και ζητήματα στην υπόθεση της ΕΕ.
Κατάσταση «περιορισμένου ελέγχου»
Από τη μια, ο «περιορισμένος έλεγχος» είναι μόνο σχήμα λόγου όσον αφορά τη χώρα μας, αν το δει κανείς από τη σκοπιά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της αστικής κυριαρχίας που σε αυτή τη φάση δεν απειλούνται από την εργατική τάξη και το λαό. Από την άλλη, ωστόσο, τόσο το στρίμωγμα της κυβερνητικής πορείας ανάμεσα σε σκοπέλους και αντιφάσεις στα πλαίσια των πολλαπλών υπηρεσιών της προς τα ξένα και ντόπια αφεντικά, όσο βέβαια και η κατάσταση στο κόμμα της ΝΔ, που ακόμα και παραμονές των εκλογών της δεν δείχνει να διαμορφώνει μια κοινή συνισταμένη, είναι στοιχεία που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν έναν τέτοιο χαρακτηρισμό αναφορικά με την κατάσταση στο πολιτικό σκηνικό και σύστημα. Η ίδια η αναβολή του «μεγάλου πακέτου» της επίθεσης (ασφαλιστικό, κόκκινα δάνεια για πρώτη κατοικία, καταναλωτικά κλπ), η «καθυστέρηση» σε μια σειρά άλλα (πχ πώληση ΑΔΜΗΕ), με τη συναίνεση βέβαια των ευρωπαϊκών κέντρων, είναι ένα μέτρο αυτής της κατάστασης και των μεγάλων δυσκολιών του συστήματος, που κρύβονται κυρίως ή και μόνο εξ αιτίας της απουσίας μαζικών λαϊκών –νεολαιίστικων αγώνων και αντιστάσεων. Η αναβολή αυτή σίγουρα συνδέεται με τις εξελίξεις στη ΝΔ και προφανώς στο επόμενο διάστημα θα δούμε αν η «ατμόσφαιρα» έως και διάσπασής της που διαμορφώθηκε από κέντρα μέσα στη χώρα, έχει και τη συναίνεση ξένων κέντρων, που αναζητούν επειγόντως με αυτό τον τρόπο λύσεις για τη στήριξη της κυβέρνησης και της άγριας επίθεσης που έχει αναλάβει να προωθήσει ενάντια στο λαό.
Σε κάθε περίπτωση, ο δρόμος της μαζικής αντίστασης και πάλης είναι ο μονόδρομος του λαού! Για να παλευτεί όμως και να ανοίξει αυτή η κατεύθυνση, κρίσιμη και απαράβατη προϋπόθεση είναι η αποφασιστική συμβολή στη συγκρότηση των υποκειμένων της πάλης σε όλα τα επίπεδα του λαϊκού-εργατικού και νεολαίιστικου κινήματος. Η συγκρότηση σε αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική-αντισυνδιαχειριστική κατεύθυνση δυνάμεων στους χώρους δουλειάς και σπουδών, στις γειτονιές στις πόλεις και στα χωριά, είναι στις σημερινές συνθήκες περισσότερο από ποτέ αναγκαία για να αρχίσουν να απαντώνται οι αιτίες της υποχώρησης και της απογοήτευσης και να ξεδιπλωθούν μαζικοί αγώνες. Την ανάγκη αυτή αναδεικνύει ακόμα παραπάνω η κατεύθυνση αποφυγής και άρνησης της κοινής δράσης που κατά κανόνα επικρατεί σήμερα από τις δυνάμεις της αριστεράς «μας», αποφυγή που γίνεται στο όνομα της… επίκλησης της κοινής δράσης! Το ζήτημα προφανώς είναι βαθιά πολιτικό και ιδεολογικό όσον αφορά τους δρόμους διαφυγής και υποταγής που χρόνια τώρα ακολουθούνται και επικρατούν, με τελευταίο χαρακτηριστικό των καιρών κρούσμα την καταφυγή της ΛΑΕ… στο ρώσικο ιμπεριαλισμό!
Σε αυτή τη βάση, η ενίσχυση και το άπλωμα των σχημάτων πάλης στους χώρους δουλειάς και νεολαίας, τα βήματα παραπέρα συγκρότησης και δράσης των δυνάμεων της Λαϊκής Αντίστασης-ΑΑΣ, στη βάση των μετώπων πάλης απέναντι στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και την επίθεση είναι μόνιμο και καθοριστικό καθήκον για την υπόθεση του λαού!
