Οι πολλαπλές αναθεωρητικές, όπως χαρακτηρίστηκαν, αναφορές του Ερντογάν, αλλά και συνολικά του τούρκικου κατεστημένου, στη συνθήκη της Λοζάνης, έχει σίγουρα πολλές αναγνώσεις, μα καμιά απ’ αυτές δε μπορεί να οδηγεί σε εφησυχασμούς. Και αυτό γιατί τα σύνορα στην ευρύτερη περιοχή με βάση την πολυετή ιμπεριαλιστική επέμβαση ρευστοποιούνται ολοένα και περισσότερο. Την επόμενη των πρώτων δηλώσεων Ερντογάν περί Λοζάνης, ο αρχηγός του ρεπουμπλικανικού λαϊκού κόμματος (CHP) απαντάει αποκαθιστώντας τον Κεμάλ Ατατούρκ, στο πλαίσιο της τουρκικής ενδοαστικής σύγκρουσης, αλλά ταυτόχρονα στο πλαίσιο της αντιπολίτευσης στον Ερντογάν του χρεώνει την παράδοση 16 νησιών στο Αιγαίο όπου «υψώθηκε η ελληνική σημαία»…
Μια μέρα μετά, το τουρκικό ΥΠΕΞ επίσημα δηλώνει πως «δεν υπάρχουν σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας που να έχουν καθοριστεί με διεθνή συμφωνία και να έχει ισχύ». Αναφέρεται στα θαλάσσια σύνορα, όμως το προχωράει λέγοντας πως αυτά «εξετάζονται στο πλαίσιο υφιστάμενου μηχανισμού διαλόγου με την Ελλάδα». Κατά μια έννοια, τίποτα καινούριο σε σχέση με τη διαχρονική κόντρα των αστικών τάξεων Ελλάδας-Τουρκίας, που η ελληνική θεωρεί ότι ρύθμιση χρειάζεται μονάχα η υφαλοκρηπίδα, ενώ η τουρκική θέτει ζήτημα «γκρίζων ζωνών».
Η συσχέτιση της αναφοράς στη συνθήκη της Λοζάνης με τις βλέψεις της Τουρκίας στη Μοσούλη, όπου ξεκίνησε το προδιαγεγραμμένο μακελειό, αλλά και με τις κουρδικές περιοχές της Βόρειας Συρίας είναι σαφής και δεδομένη. Όμως, η αναφορά στο Αιγαίο, τα νησιά, τη Θράκη ως και τη Θεσσαλονίκη δεν είναι τυχαία, ούτε άσχετη με τις εξελίξεις ούτε άνευ σημασίας. Ούτε φυσικά μπορεί να εφησυχάζει κανείς στη χώρα μας όταν οι εσωτερικές αναταράξεις και αναδιατάξεις στη γειτονική χώρα, που γίνονται σ’ ένα πλαίσιο άγριου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στην περιοχή, έχουν επίδικα κρίσιμα ζητήματα συνόρων με τις γύρω χώρες. Και μιλάμε για σύνορα που και τώρα και στο παρελθόν και ιδιαίτερα σε φάσεις που οι λαϊκές δυνάμεις βρίσκονται αποσυγκροτημένες στο περιθώριο, έχει τρέξει και τρέχει ποτάμι το αίμα των λαών. Αν σήμερα το μακελειό εξελίσσεται στο Χαλέπι και τη Μοσούλη, αυτό καθόλου δε σημαίνει πως από την Κύπρο και το Αιγαίο μέχρι τη Θράκη και φυσικά ευρύτερα στα Βαλκάνια οι εστίες έντασης δεν απειλούν τους λαούς.
Η Κύπρος ωθείται άμεσα στη ζώνη της επικίνδυνης αστάθειας
Στους κινδύνους στο κυπριακό έχουμε ήδη αναφερθεί από την Π.Σ. Οι τελευταίες εξελίξεις δικαιολογούν τις ανησυχίες που έχουμε διατυπώσει για ένταξη της Κύπρου στο πλαίσιο αστάθειας της περιοχής. Οι πιέσεις στον Τσίπρα από Μέρκελ και Ολάντ για το κυπριακό και οι σχετικές επισκέψεις Ευρωπαίων αξιωματούχων, σχετίζονται με τις δυσκολίες παρέμβασης των ιμπεριαλιστών της Ε.Ε. στη Μέση Ανατολή. Με δοσμένες αυτές τις δυσκολίες, που οφείλονται στο βάρος της παρέμβασης ΗΠΑ- Ρωσίας, οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και ιδιαίτερα οι Γερμανοί, με βάση και το προσφυγικό αλλά όχι μόνο, ισορροπούν τη σχέση τους με την Τουρκία σε τεντωμένο σκοινί. Έτσι, με δεδομένες τις συνεχείς ανατροπές σε αντιθετικές συμμαχίες και κινήσεις στα όρια ευρύτερης περιφερειακής σύγκρουσης, η Τουρκία αξιοποιεί σταθερά την αδυναμία παρέμβασης των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και τολμά να απαιτεί απ’ αυτούς και να εκβιάζει, σε αντίθεση με τις σχέσεις της με ΗΠΑ- Ρωσία, που αναγκαστικά, παρότι αντιφατικές, της βάζουν συγκεκριμένα και σαφή όρια. Από την πλευρά τους, Γάλλοι και Γερμανοί ιμπεριαλιστές απαιτούν από τις κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου «ευελιξία» και συμμόρφωση με βάση και τον εκβιασμό των μνημονίων και του χρέους…
Κάπως έτσι ζητιέται ανοχή από την κυπριακή πλευρά προκειμένου να σωθεί η συμφωνία για το προσφυγικό. Ζήτημα με το οποίο εκβιάζεται και η ελληνική αστική τάξη και η κυβέρνησή της. Έτσι ο Γιούνκερ εκλαμβάνει ως εκπληρωμένα τα 65 από τα 72 κριτήρια του οδικού χάρτη της Τουρκίας, παρότι η Τουρκία εξακολουθεί να μην αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία που είναι κράτος μέλος της Ε.Ε. Επίσης Γιούνκερ και Σουλτς μιλούν για «τελευταία ευκαιρία» στο Κυπριακό δίνοντας πάτημα στον αντιπρόσωπο της Τουρκίας στον ΟΗΕ να πει, πως αν δεν υπάρξει λύση στο Κυπριακό το 2016, «τότε το παιγνίδι τελειώνει», υπονοώντας ότι ξεκινά η διχοτόμηση. Όμως, έτσι κι αλλιώς, το 2017, εκτός από την αλλαγή στο Λευκό Οίκο αλλά και του Γ.Γ. του ΟΗΕ, ξεκινά και η εξόρυξη αερίου από την ΑΟΖ της Κύπρου σύμφωνα με τα χρονοδιαγράμματα. Και η εξόρυξη του αερίου αλλά και οι δρόμοι μεταφοράς υδρογονανθράκων της ευρύτερης περιοχής, συμπλέκονται επικίνδυνα μάλιστα με τον καθορισμό της ΑΟΖ και κυρίως με την «επίλυση» του Κυπριακού.
Όλα αυτά, και όχι μόνο αυτά, ξέρει και η διπλωματία των ΗΠΑ που κανοναρχεί τις εξελίξεις βάζοντας μπροστά την αντιμετώπιση της Ρωσία με μόνιμο στόχο το ξεπέταγμά της. Κάτι τέτοιο η Ρωσία αποδείχνει συνεχώς πως δε το αποδέχεται και έτσι το πράγμα αγριεύει επικίνδυνα στην ευρύτερη περιοχή. Στη βάση αυτή, ο Ομπάμα είναι δεδομένο πως δε θα απαιτήσει μόνο άγριες αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις» από την ελληνική κυβέρνηση για τις «ευεργεσίες» του για το χρέος… Ήδη, εδώ και μέρες, γράφεται πως θα απαιτηθεί από τον Τσίπρα να πιέσει ακόμη και τον δυτικόδουλο Αναστασιάδη, για να μπορέσει να αποδεχτεί το σχέδιο των ΗΠΑ- ΝΑΤΟ, που μετατρέπει την Κύπρο από το σημερινό στάτους της τουρκικής κατοχής και των δύο κρατικών οντοτήτων κυριολεκτικά σε προτεκτοράτο της Δύσης, με τον πρώτο λόγο στις ΗΠΑ και μετά σε Ε.Ε. και Αγγλία και πλήρη εκτοπισμό της Ρωσίας.
Το Αιγαίο και η αντιπαράταξη των στόλων ΗΠΑ- Ρωσίας
Σε άμεση συνάρτηση είναι και η ελληνοτουρκική κόντρα στο Αιγαίο, είτε αυτή αφορά ΑΟΖ, ενεργειακά κοιτάσματα και δρόμους μεταφοράς τους, είτε το συνολικό ανταγωνισμό των αστικών τάξεων με κρίσιμο επίδικο τον έλεγχο του Αιγαίου. Από την πλευρά μας, έχουμε ξεκάθαρο πως και στο ζήτημα των δρόμων μεταφοράς της ενέργειας και στο ζήτημα ελέγχου της κρίσιμης πια θαλάσσιας περιοχής Αιγαίου- Νοτιοανατολικής Μεσογείου, τα ζητήματα κρίνονται με τρόπο που επιλέγεται ή προκύπτει κάθε φορά από τον άγριο και επικίνδυνο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό στην ευρύτερη περιοχή. Ήδη η παρουσία του νατοϊκού στόλου, με πρόσχημα το προσφυγικό, καταλαμβάνει ντε φάκτο θέση στο Αιγαίο για να δυσκολέψει την κίνηση των Ρώσων. Η κινητικότητα των τελευταίων ημερών στη Σούδα είναι αποκαλυπτική.
Η επικίνδυνη σύγκρουση ΗΠΑ- Ρωσίας είναι προφανώς συνολική και αν τελικά επικρατήσει η Κλίντον θα οξυνθεί παραπέρα. Η έκφρασή της στην περιοχή μας, παρότι αρχικά αποτέλεσε μεταφορά και αποκλιμάκωση από το υπέρθερμο μέτωπο της Ουκρανίας, ωστόσο μέρα με τη μέρα θερμαίνεται επικίνδυνα. Καιρό τώρα, στη δια αντιπροσώπων σύγκρουση που διαδέχτηκε την άμεση φονική επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ, οι λαοί της περιοχής πληρώνουν ήδη και θα πληρώσουν παραπέρα. Συνολικότερα υποθηκεύεται επικίνδυνα το μέλλον τους όσο καθυστερούν τα αναγκαία βήματα στη συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων σε κάθε χώρα, και ανάλογα το μέτωπο των λαών της περιοχής.
Στο μπλεγμένο κουβάρι της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης στην περιοχή, εκτός από την κόντρα ΗΠΑ- Ρωσίας, εκδηλώνεται και η κόντρα Δύσης – Ρωσίας, με τους Άγγλους – Γάλλους να κάνουν θόρυβο και τη Γερμανία μάλλον αμήχανη να προσπαθεί να διαχειριστεί κυρίως τη σχέση της με την Τουρκία, όσο και την επιρροή που μπορεί να ασκεί μέσω οικονομίας και Ε.Ε. στην Ελλάδα – Κύπρο. Ιστορικά οι μεγάλες δυνάμεις -κοινώς ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας- καθορίζουν την εξέλιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων και τη συνολικότερη πορεία και των δύο χωρών. Και η συνθήκη των Σεβρών και αυτή της Λοζάνης δεν ήταν αποτέλεσμα συνεννόησης των χωρών μετά από ένα ολέθριο μακελειό. Ήταν αποτέλεσμα ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών που υπηρετούνται από τότε από μωροφιλόδοξες και αντιδραστικές άρχουσες τάξεις, που άλλοτε χαϊδεύονται και άλλοτε περιορίζονται και πάντα με το αίμα των λαών. Έτσι διαιωνίζεται ο έλεγχος, μέσα από την πολιτική του διαίρει και βασίλευε παλιότερα, αλλά πλέον και με πιο σύγχρονες μεθόδους εξαρτήσεων, εκβιασμών έως και πυροδότησης όπως πάντα φονικών πολεμικών αναμετρήσεων.
Οι εξελίξεις σήμερα αποδείχνουν πως το αντιδραστικό τουρκικό κράτος στις μέρες μας όσο στριμώχνεται γίνεται επιθετικό και επικίνδυνο πρώτα- πρώτα για τους λαούς της Τουρκίας, που ήδη υφίστανται μεγάλα δεινά. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν αποτρέπεται μα αντίθετα αξιοποιείται συστηματικά και με συνεχείς κινήσεις στη σκακιέρα της περιοχής από τους ιμπεριαλιστές ΗΠΑ- Ε.Ε.- Ρωσίας. Αντίστοιχα αντιδραστική και επικίνδυνη είναι όμως και η πολιτική του βαθέματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, με παράλληλη εμπλοκή στις διενέξεις στην περιοχή που ακολουθεί τα τελευταία ιδιαίτερα χρόνια, με βάση το δικό της στρίμωγμα, η ελληνική αστική τάξη. Διενέξεις που αφορούν τις ΑΟΖ και αγωγούς και έχουν να κάνουν με πηγές και κυρίως δρόμους μεταφοράς της ενέργειας προς την Ευρώπη και γεωπολιτικές συμμαχίες που σχετίζονται με τον συνολικότερο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και τη σύγκρουση που είναι σ’ εξέλιξη. Ανεξάρτητα από τις ήττες της, η αστική τάξη της Ελλάδας συνεχίζει να είναι ικανή τόσο για ενδοτισμούς όσο και για τυχοδιωκτισμούς. Κινείται ζυγίζοντας πάντα συμφέροντα, φιλοδοξίες και δυνατότητες στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Αυτή η πολιτική που τελικά υπηρετεί τα σχέδια των ιμπεριαλιστών, είναι σε κάθε περίπτωση επικίνδυνη και εναντίον των λαών.
Επικίνδυνες συμμαχίες σε αντιδραστική κατεύθυνση
Σ’ αυτή τη βάση χαρακτηρίζουμε αντιδραστικές και επικίνδυνες τις συμμαχίες Ελλάδας – Κύπρου- Αιγύπτου αλλά και παράλληλα Ελλάδας – Κύπρου- Ισραήλ. Είναι συμμαχίες με τα αντιδραστικά και μισητά από τους λαούς της περιοχής καθεστώτα της χούντας της Αιγύπτου και του σιωνιστικού Ισραήλ, που όχι μόνο δεν υπηρετούν τη σταθερότητα και την Ειρήνη, αλλά αντίθετα εντάσσονται και αξιοποιούνται στα πιο επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Αυτές οι συμμαχίες αντιστρατεύονται και υπονομεύουν ευθέως τη φιλία και την αλληλεγγύη των λαών, που είναι όρος για την εξασφάλιση της Ειρήνης. Ταυτόχρονα οξύνουν τη σύγκρουση στο Αιγαίο με επίδικο τον τελευταίο καιρό τη διαδρομή αγωγών αερίου ή των καλωδίων. Καθόλου τυχαία δεν είναι η πρόσφατη αντιπαράθεση με τις NOTAM στο Καστελόριζο. Είναι γνωστό πως η αναγνώριση ΑΟΖ στο Καστελόριζο δίνει τη δυνατότητα επαφής των ΑΟΖ Ελλάδας- Κύπρου- Αιγύπτου. Ούτε τυχαία, παράλληλα με την τέταρτη συνάντηση κορυφής στο Κάιρο των τριών χωρών, ο τουρκοκύπριος Ακιντζί, στην ενεργειακή σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, έθετε ζήτημα όδευσης του φυσικού αερίου της Νοτιοανατολικής Μεσογείου μέσω Τουρκίας… Στην ίδια σύνοδο, Πούτιν – Ερντογάν συμφώνησαν ξανά τον Turkish Stream… Οι κινήσεις είναι αλλεπάλληλες, οι ανατροπές συνεχείς και ιδιαίτερα αυτές με το Ισραήλ, και το παιχνίδι χοντραίνει διαρκώς…
Η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμένου- Κοτζιά συνεχίζει απαρέγκλιτα την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, αποκαλύπτοντας πως κάτι τέτοιο υπηρετεί δοσμένες κατευθύνσεις της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης. Κατευθύνσεις και βλέψεις στο πλαίσιο της πιο επικίνδυνης ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, στις πιο επικίνδυνες εποχές με έντονο το στοιχείο του τυχοδιωκτισμού αλλά και της εμπλοκής στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ- ΝΑΤΟ. Στην ίδια κατεύθυνση και η παραχώρηση γης, αέρα και θάλασσας σε ΗΠΑ- ΝΑΤΟ, αλλά και στους σιωνιστές του Ισραήλ. Είναι μάλιστα πρωτόγνωρη η αντιδραστική πολιτική της παραπέρα ενίσχυσης του καθεστώτος των βάσεων, όπως εκδηλώνεται ξετσίπωτα και συχνά πανηγυρικά από τον Καμένο, ή με την πρόσφατη επίσκεψη του νατοϊκού αρχηγού που συναντήθηκε με τον Τσίπρα και προς τιμή του έγιναν και βολές Πάτριοτ στο πεδίο Βολής Κρήτης. Και βέβαια η σημειολογία της επικείμενης επίσκεψης Ομπάμα, ανεξάρτητα αν έρθει και στη Σούδα, είναι δεδομένη και θα θέσει ζητήματα ως προς αυτό. Οι δηλώσεις του Καμένου, στην πρόσφατη άσκηση Παρμενίων στην Αλεξανδρούπολη, είναι ενδεικτική του πώς βλέπει η αστική τάξη τη θέση της και τη στάση της στο εύφλεκτο τοπίο της περιοχής. «Οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, η παρατηρούμενη αστάθεια στο εσωτερικό χωρών αυτής με κορυφαία περίπτωση την αποτελμάτωση και τον εμφύλιο στη Συρία, οι κοινωνικοί και πολιτικοί κλυδωνισμοί στην Τουρκία και το προσφυγικό ζήτημα, είναι παράγοντες που ενισχύουν τη γεωπολιτική θέση της χώρας [...]». Και πιο κάτω, μιλώντας για το μερίδιο ευθύνης που αναλογεί στις ένοπλες δυνάμεις, «[…] να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ως μια χώρα δυτική, μια χώρα ευρωπαϊκή, μια χώρα που θέλει να μετέχει στο κεντρικό ρεύμα των εξελίξεων μέσα στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, αλλά και μια χώρα που έχει τα δικά της εθνικά συμφέροντα, τις δικές της προτεραιότητες και τις δικές της συμμαχίες στην ευρύτερη περιοχή».
Η εργατική τάξη και ο λαός να διεκδικήσουν την Ειρήνη και το δίκιο τους
Οι μικρομεγαλισμοί και οι λεονταρισμοί είναι δοσμένοι και από τις δυο μεριές του Αιγαίου. Όμως, η αδυναμία αλλά και ο εφησυχασμός από την πλευρά της Αριστεράς και η κινηματική αδράνεια, αφήνει έδαφος στις κινήσεις της αστικής τάξης σ’ όλα τα πεδία αλλά και στις πιο επικίνδυνες απόψεις. Στην αριστερή φιλολογία ή δεν υπάρχει καν αναφορά σε τέτοια ζητήματα ή είναι επιδερμική ή ακόμη χειρότερα είναι σαφώς εθνικιστική με επικέντρωση στην υπαρκτή επιθετικότητα της Τουρκίας, χωρίς ταυτόχρονη καταγγελία του βαθέματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, των τυχοδιωκτισμών και της επικίνδυνης εμπλοκής και της ελληνικής αστικής τάξης στα συγκεκριμένα πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστών, που αιματοκυλούν ήδη τους λαούς, και όχι των μονοπωλίων γενικά και αόριστα. Μιλάμε για τη στάση του ΚΚΕ και όχι μόνο, που δεν της λείπει μέσα από τις αντιφάσεις (;) της ούτε η τροτσκιστική επιρροή ούτε ο εθνικισμός υπέρ της ντόπιας αστικής τάξης. Φυσικά δεν είναι μονάχα η στάση του ΚΚΕ λειψή και προβληματική. Όταν στο Αιγαίο οι νατοϊκές αρμάδες στοιχίζονται σε αντιπαράταξη με τον ρώσικο στόλο και όταν χαράζονται νέοι δρόμοι μεταφοράς ενέργειας και το μακελειό στην περιοχή απλώνεται με βάση και τον γενικότερο ανταγωνισμό, τότε οι δηλώσεις Ερντογάν για τη Λοζάνη δεν είναι «για πλάκα», ούτε ο Ομπάμα έρχεται τυχαία. Αντίθετα, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για να τα χειρίζεται για λογαριασμό της μεγαλοαστικής τάξης ο Καμένος, με τον λαό, που τελικά θα πληρώσει το μάρμαρο, να είναι στο περιθώριο. Γιατί η Λοζάνη και τα σταθερά σύνορα είναι ήδη παρελθόν με βάση τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ενώ το αίμα των λαών κυλά ποτάμι στην περιοχή εδώ και χρόνια. Από δίπλα και τα καραβάνια της προσφυγιάς….
Φυσικά τα ελλείμματα της λαϊκής πάλης είναι συνολικότερα και αναγκαστικά συνολικά μπορούν και πρέπει ν’ αντιμετωπιστούν. Όμως και οι κίνδυνοι είναι δοσμένοι για το λαό μας και αυτό ας μας ωθήσει με ψυχραιμία, αποφασιστικότητα και πίστη στη δύναμη της λαϊκής πάλης, στο αναγκαίο δυνάμωμα των προσπαθειών μας.
