Ζούμε πράγματι έναν πόλεμο. Όχι αυτόν που ισχυρίζονται τα κυβερνητικά στελέχη και σύσσωμο το αστικό και ρεφορμιστικό πολιτικό προσωπικό και εν χορώ τα συστρατευμένα ΜΜΕξαπάτησης. Έναν πόλεμο που ο εχθρός είναι πέρα για πέρα φανερός και όχι αόρατος, όπως αρέσκονται να παπαγαλίζουν οι θιασώτες των αστικών θεωριών συνωμοσίας. Γιατί απ’ τα σπλάχνα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος προέκυψε ο κορωνοϊός ως αποτέλεσμα της λεηλασίας και διαστροφής της φύσης αλλά και ως συνέπεια της φτώχειας και της εξαθλίωσης που διευρύνεται σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Και που δυστυχώς, ακόμη κι αν “ξεπεραστεί” η σημερινή κρίσιμη κατάσταση, θα “επιστρέψει” στο απροσδιόριστο αλλά προβλεπτό μέλλον με παραλλαγμένη και ίσως μεταλλαγμένη επί τα χείρω μορφή.
Είναι τέτοιος, λοιπόν, ο “εχθρός” για το σύστημα, που αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο χρησιμοποίησης ακόμη και του στρατού, όπως υπονόησε, “αποκλείοντάς” το, ο υφυπουργός Χαρδαλιάς; Η απάντηση είναι προφανής για όσους δεν έχουν πάθει λοβοτομή, όπως ίσως αρκετοί, ακόμη και στην Αριστερά. Ο εχθρός είναι ο λαός! Πρώτα και κύρια η υγεία του, η ζωή του, η ύπαρξή του. Τόσο σε εποχές που “περισσεύει” σαν τη σημερινή, όσο και σ’ αυτές που τον χρειάζονταν ως μαζικό εργαλείο κι εξάρτημα της καπιταλιστικής μηχανής. Σίγησαν, ωστόσο, οι εκστασιασμένοι με τη λεγόμενη 4η βιομηχανική επανάσταση -περιμένοντας, ίσως, την 5η, 6η κ.λπ.- και τα επιτεύγματά της. Γιατί το “παντοδύναμο” σύστημα που αδρά τους μισθοδοτεί, γονάτισε. Ξέσκισε το ίδιο τα ρούχα του, αποκαλύπτοντας τη γύμνια και ταυτόχρονα την αντικοινωνική, καταστροφική, εγκληματική και δολοφονική του φύση.
“Δολοφόνοι-αφεντικά” φωνάζουν οι εργάτες στα κάτεργα-σύγχρονα κρεματόρια του ιταλικού Βορρά, της 7ης οικονομίας του πλανήτη, που στοιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλο όσο δουλεύουν, ενώ τους απαγορεύεται η κυκλοφορία μόλις επιστρέψουν στα σπίτια τους. Στη χώρα μας, γεμίσαμε εκπροσώπους του “νόμου και της τάξης” που ξεχύθηκαν να καταστείλουν, να τρομοκρατήσουν και να ξεπαραδιάσουν όποιον δεν συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις. Εφηύραν ήδη το αφήγημα της λεγόμενης ατομικής ευθύνης και κοινωνικής υπευθυνότητας, πασπαλισμένο με τους χρησιμοποιούμενους δια πάσαν νόσον “λόγους δημοσίου συμφέροντος”, αυτούς που χρησιμοποίησαν για την επιβολή των μνημονίων και των συνεπειών τους. Τι να σου κάνει το δόλιο το κράτος τους, την ώρα που “κάνει ότι μπορεί” κατά την κυβέρνηση, μέσα στο δοσμένο και “χαλαρωμένο” -και με τη βούλα της ΕΕ- οικονομικό-δημοσιονομικό πλαίσιο; Η αντιδραστική θεωρία της “ψωροκώσταινας” επανέρχεται στις σημερινές συνθήκες με άλλη μορφή.
