Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε ο Μητσοτάκης αυτές τις μέρες που γιγαντώνονται οι κίνδυνοι για τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τους πρόσφυγες και μετανάστες, για όλο τον λαό. Στην βλέψη μιας τέτοιας ευκαιρίας, που θα τους είναι χρησιμότατη και για μετά, τρίβουν τα χέρια τους στην κυβέρνηση και σε όλο το αστικό προσωπικό. Από κοντά οι πληρωμένοι διανοούμενοί τους, όπως ο Ράμφος.
Βλέπουν «ευκαιρίες» να εμπιστευτούμε το κράτος τους, που μας δείχνει με το δάχτυλο και μας ενημερώνει ότι η καταστροφή που εκτυλίσσεται είναι δική μας ευθύνη. Να τους «εμπιστευτούμε», γιατί έχουν αμολήσει τις δυνάμεις καταστολής, τους «προστάτες» που θα διαφυλάσσουν τις κάθε λογής απαγορεύσεις που εξαγγέλλονται. Να «εμπιστευτούμε» τον πλήρη έλεγχό τους επάνω στο πού κατευθυνόμαστε και γιατί, από πού ερχόμαστε και πού μένουμε και να επιδεικνύουμε την υπογραφή μας. Γιατί όλα αυτά γίνονται «για το καλό μας».
Αλλά αυτό το κράτος και αυτό το σύστημα που υπηρετεί αυτή και οι άλλες κυβερνήσεις, αυτό που ζητάει τις δηλώσεις και την εμπιστοσύνη μας, αποκαλύπτεται κάθε μέρα και περισσότερο.
Αυτοί είναι που μας στερούν εγκληματικά το διαγνωστικό τεστ. Η κυβέρνηση, το κράτος τους, το σύστημα αυτό είναι που αρνείται τη διάγνωση ακόμη και σε άτομα με νοσηρότητες. Την ίδια στιγμή που ακόμη και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας παραδέχεται πόσο καθοριστική είναι η μαζική διενέργειά τους.
Αυτοί είναι που μας φέρνουν αντιμέτωπους με τους κίνδυνους της πανδημίας χωρίς να προχωράνε σε μισή πρόσληψη γιατρού, από αυτούς που έχουν μειώσει δραματικά τα τελευταία χρόνια στα δημόσια νοσοκομεία. Που αφήνουν το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό να αναμετριέται με τον ιό χωρίς μέτρα προστασίας, με αποτέλεσμα να νοσεί. Που δεν ανοίγουν νέες ΜΕΘ, ενώ η κατακρεούργηση του συστήματος περίθαλψης έχει οδηγήσει στη δραματική αναλογία των 6 κλινών ΜΕΘ ανά 100.000 (μισές σε αναλογία από τη γειτονική Ιταλία).
Είναι προκλητικότατοι
Ποια εμπιστοσύνη σε αυτούς που πρώτα εξήγγειλαν απαγόρευση συναθροίσεων και κατόπιν πήγαν να συναθροιστούν οι ίδιοι στις εκκλησίες;
Ποια εμπιστοσύνη στο απάνθρωπο σύστημά τους και στους μηχανισμούς του, όταν οι βιομηχανικές ζώνες δουλεύουν εν μέσω πανδημίας ακόμη πιο εντατικά, όταν η εργατιά πηγαίνει σαν αναλώσιμο υλικό χωρίς κανένα μέσο προστασίας στα εργοστάσια;
Ποια εμπιστοσύνη σε αυτούς που μας «διδάσκουν» πόσο σημαντικό είναι να μείνουμε σπίτι, ενώ κόσμος άστεγος αφήνεται να κοιμάται κάτω από όποιο υπόστεγο βρει χωρίς καμία τέτοια επιλογή;
Ποια εμπιστοσύνη στην ψευτιά και την υποκρισία τους, που τολμά ο πρωθυπουργός να ορκίζεται στον ανθρωπισμό ως άξονα των κυβερνητικών κινήσεων, ενώ χιλιάδες άνθρωποι, πρόσφυγες και μετανάστες βρίσκονται στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης καθώς εξελίσσεται η πανδημία;
Αν κάτι φανερώνει αυτή η κατάσταση, είναι το ακριβώς αντίθετο. Τον βρώμικο ρόλο της κυβέρνησης και όλου του αστικού πολιτικού προσωπικού που έχει κατακρεουργήσει (μεταξύ άλλων) το σύστημα υγείας και αρνούνται, ακόμη και την ύστατη στιγμή, να πάρουν ουσιαστικά μέτρα ενίσχυσής του. Την χρεωκοπία ενός συστήματος που βασίζεται στην εκμετάλλευση και το κέρδος, που αδιαφορεί για τις ζωές των πολλών και τις τσαλαπατά.
Ελένη Στριμπάκου, φοιτήτρια Ιατρικής ΑΠΘ
Απαγόρευση κυκλοφορίας
Μέτρα περιορισμού του ιού ή των αντιδράσεων;
Όχι στην κατακρεούργησηεργασιακών δικαιωμάτων
Αγώνας για ΠΛΗΡΗ και ΔΩΡΕΑΝ περίθαλψη για όλο τον λαό!
