Ο χρόνος «άλλαξε», αλλά βέβαια η ζωή του λαού δεν απαλλάχθηκε από τα βάσανα που τη βάραιναν το 2021. Η νέα χρονιά είναι φορτωμένη με όλα τα ζητήματα της προηγούμενης και ταυτόχρονα φέρνει νέα προβλήματα και νέες επιδεινώσεις σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι εργάτες, ο λαός, η νεολαία.
Η πανδημία σαρώνει με θεόρατα νέα μαύρα ρεκόρ κρουσμάτων, που εκτός από όλα τα άλλα χτυπάνε μαζικά και το υγειονομικό προσωπικό, επιτείνοντας ακόμα περισσότερο τη διάλυση των νοσοκομείων και των δομών υγείας. Το «ένα μίλι» που είχε τάξει ήδη από τον Φλεβάρη του 2021 ως απόσταση από την «ελευθερία» ο Κυρ. Μητσοτάκης αποκτά πια κεντρική θέση στο βουνό από τις ψευτιές της κυβερνητικής προπαγάνδας. Ένα βουνό που δεν κρύβει, ωστόσο, τον κυνισμό και την άγρια ταξικότητα της πολιτικής της κυβέρνησης και του συστήματος (και) στο ζήτημα της περίθαλψης, της υγείας, της ίδιας της ζωής του λαού. Ένας κυνισμός απροκάλυπτος πια, καθώς με άλλοθι το εμβόλιο, από τους χώρους δουλειάς ως τα σχολεία και τα ΜΜΜ, εντείνεται η πολιτική της ανοσίας της αγέλης, για να μένει αδιατάρακτη η καπιταλιστική κανονικότητα και η πολιτική διάλυσης των δικαιωμάτων στην περίθαλψη. Μέσα από ένα καταιγισμό αντικρουόμενων δηλώσεων για το ποια τεστ και πόσες μέρες αρκούν για καραντίνα με το νέο στέλεχος, η «κανονικότητα» της κυβέρνησης καταλήγει στο χαράτσι των πολλαπλών ακριβοπληρωμένων τεστ από εργαζόμενους και νεολαία, την ίδια στιγμή που η εργοδοτική ασυδοσία απαιτεί την προσέλευση στη δουλειά, ανεξάρτητα της θετικότητας των τεστ, με απλά ένα ντεπόν.
Την ίδια ώρα, το τσουνάμι της ακρίβειας μεγαλώνει καθημερινά σε όλα τα βασικά είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης και φέρνει σε απόγνωση τα λαϊκά στρώματα. Εδώ ούτε η κυβερνητική προπαγάνδα δεν επιχειρεί να πει ψέματα για «προσωρινότητα του φαινομένου», καθώς οι ρίζες του «φαινομένου» είναι ευρύτερα φανερό ότι βρίσκονται στον ανταγωνισμό και τις συγκρούσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στο έδαφος της παγκόσμιας κρίσης. Και είναι ακριβώς αυτή η κατάσταση που σε μια χώρα σαν την Ελλάδα της εξάρτησης από τα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια «εισάγει» -ιδιαίτερα στην ενέργεια, αλλά όχι μόνο σε αυτήν- πολλαπλασιασμένο το κόστος αυτών των συγκρούσεων. Ωστόσο, και εδώ τα κυβερνητικά ψέματα καλά κρατούν, παρουσιάζοντας ως «αντιστάθμισμα» στη θηριώδη ακρίβεια τις λεγόμενες «αυξήσεις» σε μισθούς και συντάξεις, όπως για παράδειγμα το ότι ο κατώτατος μισθός αυξάνεται από τα 650 ευρώ (μικτά) στα 663 ευρώ, δηλαδή σε 558 ευρώ καθαρά! Για τις συντάξεις, διατυμπανίζεται η αύξηση μερικών ευρώ το μήνα, την ίδια ώρα που με βάση νομοθετική ρύθμιση φορολογούνται και εισπράττονται αναδρομικά από 1,1 εκατομμύρια συνταξιούχους 1,4 δις ευρώ για αυξήσεις που είχαν το 2015-16! Ούτε αυτό, όμως, αρκούσε για την κυβέρνηση, γι’ αυτό έκοψε και τις συντάξεις χηρείας από όσους λάμβαναν και κανονική σύνταξη δική τους. Ωστόσο, για να μετρηθούν σωστά το μέγεθος της πολλαπλής λεηλασίας του εργατικού λαϊκού εισοδήματος και η επέκταση και το βάθεμα της εξαθλίωσης, θα πρέπει να συνυπολογιστούν η ανεργία, η προσωρινή και ελαστική δουλειά, η δουλειά χωρίς ασφάλιση, η εκτεταμένη απληρωσιά, που είναι στοιχεία κυρίαρχα στη ζωή του εργαζόμενου λαού.
Αυτή την κατάσταση της εργασιακής βαρβαρότητας, το σύστημα και η κυβέρνησή του θέλουν να την επιδεινώσουν και να την εξαπλώσουν ακόμα περισσότερο, με την πλήρη εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη στο 2022. Και ταυτόχρονα, για να επιβάλλουν τις «βικτωριανές προδιαγραφές» στην εκμετάλλευση των εργατών και στη λεηλασία του λαού, αλλά και για να «καταργήσουν την ταξική πάλη» με τον ίδιο νόμο, στοχεύουν να βγάλουν «εκτός νόμου» τον αγωνιστικό συνδικαλισμό, την εργατική πάλη και την απεργία, την ίδια την ύπαρξη σωματείων που δεν θα είναι υποχείρια του κράτους και της εργοδοσίας.
Αντίστοιχη και καθοδηγούμενη από αυτές τις επιδιώξεις χτυπημάτων μεγάλου βάθους στην εργατική τάξη και στον εργαζόμενο λαό, είναι και η επίθεση στην εκπαίδευση και στη νεολαία. Τα σχολεία μένουν ανοιχτά με 50.000 κρούσματα, για να υποστηριχτεί η εν γένει καπιταλιστική κανονικότητα, αλλά και για να προωθηθούν και να εφαρμοστούν η αξιολόγηση, η Τράπεζα Θεμάτων, η ΕΒΕ, οι διαγραφές και τα πειθαρχικά, ο νέος νόμος πλαίσιο στα ΑΕΙ… Για να προωθηθεί, δηλαδή, η αντιδραστική ταξική ανατροπή μεγάλης κλίμακας στο δικαίωμα στις σπουδές, για να «παραχθούν» οι νέες γενιές που χρειάζεται η εργασιακή γαλέρα της ειδικής οικονομικής ζώνης που συνιστά ολόκληρη πλέον η χώρα, για να παταχθούν τα δικαιώματα στην αμφισβήτηση, στη συλλογική στάση, στην αντίσταση και στον αγώνα μαθητών, φοιτητών, εκπαιδευτικών.
Για όλα αυτά προετοιμάζεται, με αυτούς τους στόχους, με αυτή την πολιτική βαδίζει το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Βαδίζει και προετοιμάζεται σε όλα τα επίπεδα, παράγοντας και τροφοδοτώντας -στοχευμένα αλλά και από του «φυσικού» του- σκοταδισμό, παρακμή, αντικομμουνισμό. Τα αντιεμβολιαστικά κηρύγματα των μητροπολιτών και τα νεοφασιστικά τάγματα που αυτοαποκαλούνται «θεματοφύλακες του συντάγματος» είναι μερικά από τα παράγωγα αυτής της άκρως αντιδραστικής πολιτικής της κυβέρνησης. Οι στρατιές των δημοσιολόγων του, των επιστημόνων του, των οργανικών διανοούμενών του, όλο και περισσότερο συμμορφώνονται, στοιχίζονται ακόμα και πρωτοστατούν στην αντιδραστική «σταυροφορία». Δεν βρίσκουν λέξη, στίχο ή σκίτσο για να σχολιάσουν τη διάχυτη απανθρωπιά και τα καθημερινά εγκλήματα ενάντια στον εργάτη, τη γυναίκα, τον μετανάστη, τον νέο άνθρωπο. Όταν κάνουν κάποιο σχόλιο, είναι για να επισημάνουν τις «ευθύνες» του θύματος ή για να υποκριθούν πως τους βρωμάει η μπόχα της «ραδιο-αρβύλας» που την εκθείαζαν ως «ριζοσπαστικό χιούμορ» όλα τα προηγούμενα χρόνια, ενώ ταυτόχρονα ετοιμάζουν άλλες ακόμα πιο βρωμερές «αρβύλες». Ακόμα περισσότερο, δεν βγάζουν κιχ για την αμερικανοΝΑΤΟϊκή αρβύλα που πλημμύρισε τα Χανιά, την Αλεξανδρούπολη, ολόκληρη τη χώρα, που είναι πια «μια χώρα στα όπλα», όπως ακριβώς απαιτούν τα αμερικανοΝΑΤΟϊκά αφεντικά, οι σχεδιασμοί πολέμου και ολέθρου των ΗΠΑ στην περιοχή. Αντίθετα, όλοι αυτοί οι «ανεξάρτητου πνεύματος» επιδιώκουν να συμβάλλουν για να συντεθεί η νέα «αστική αφήγηση», η «αφήγηση» που θέλει να παρουσιάσει ως «εθνική υπερηφάνεια» τη μετατροπή της χώρας σε βάση και προκεχωρημένο φυλάκιο των φονιάδων του πλανήτη.
Προφανώς σε αυτή την προετοιμασία και σε αυτή την πορεία συμμετέχει ενεργά και η «αντιπολίτευση» του συστήματος. Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να εισπράξει έστω δημοσκοπικά κομμάτι από τη δυσαρέσκεια που προκαλεί η βαρβαρότητα της κυβερνητικής πολιτικής είναι μια πραγματική έκφραση της δέσμευσής του να είναι εντός του πλαισίου της πολιτικής του συστήματος. Μια δέσμευση που καταγράφεται καθημερινά σε όλα τα μεγάλα και μικρότερα ζητήματα με μια «αντιπολιτευτική» πολιτική, που δεν θέλει ούτε να διανοηθεί να προβάλλει δικαιώματα του λαού και πολύ περισσότερο το δικαίωμα του λαού να αγωνιστεί, να αντισταθεί. Σε αντιστάθμισμα, προβάλλονται η αναζωπύρωση των αυταπατών για «αριστερές» κυβερνήσεις τύπου Χιλής και «αριστερές διορθώσεις» πολιτικών τύπου Πορτογαλίας.
Οι συστημικές ελπίδες και ωθήσεις στο «νέο» (!) ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη υπάρχουν και επενδύονται ακριβώς γιατί είναι ένα κόμμα δοκιμασμένο εδώ και δεκαετίες στην προώθηση των πολιτικών του συστήματος, βασικό στήριγμα του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού στη χώρα. Για αυτό, όπως και να έρθουν τα εκλογικά νούμερα, όποιες και να είναι οι ενδεχόμενες νέες κυβερνητικές συμπράξεις, είναι τουλάχιστον χρήσιμο να υπάρχει και «τρίτος» αξιόμαχος κυβερνητικός εταίρος και παράγοντας. Εξάλλου είναι χαρακτηριστικό της προετοιμασίας των πολιτικών κομμάτων του συστήματος ότι από τη μια «οι εκλογές αργούν», σύμφωνα με την επίσημη κυβερνητική θέση, αλλά από την άλλη διαμορφώνονται από τώρα τα «διλήμματα» που θα χρειαστεί να τεθούν στον λαό σε αυτές τις εκλογές που «αργούν»… Όπως είναι επίσης χαρακτηριστικό της πορείας και της φοράς των εξελίξεων ότι είναι σε πλήρη εξέλιξη ο αναβρασμός και οι ζυμώσεις σε όλο τον συρφετό του ακροδεξιού φάσματος που αναζητά -αξιοποιώντας και την πανδημία- ισχυροποίηση και αναβαθμισμένο ρόλο την «επόμενη μέρα»…
Ο δρόμος που θα φέρει την «επόμενη μέρα» είναι ο δρόμος αυτής της άγριας πολιτικής που ζούμε και που γίνεται ολοένα πιο αντιλαϊκή-αντεργατική και επικίνδυνη για την ίδια τη ζωή του λαού. Το σύστημα και τα κόμματά του έχουν πάρει τις αποφάσεις τους. Κινούνται σταθερά στην τροχιά της σύγκρουσης με τον λαό, με τα δικαιώματά του. Θέλουν να απαγορεύσουν την ταξική πάλη των από κάτω, για να νικήσουν οι δικές τους ταξικές πολιτικές. Σε αυτό δεν χωράει καμιά αμφιβολία. Η ανυπαρξία απάντησης στη φετινή ψήφιση του προϋπολογισμού, που έως πέρσι θεωρούνταν...εθιμοτυπική από την επίσημη αριστερά και τα συνδικάτα που ελέγχει, είναι ενδεικτική της παραίτησης του ΚΚΕ, ακόμη και από δράσεις αυτοπροβολής, παρά τις ατελείωτες φλυαρίες του «Ρ» και των συνδικαλιστών του για κινηματικές απαντήσεις στην αντεργατική πολιτική.
Στον δρόμο αυτό, της μαζικής πάλης και των αγώνων, πρέπει να βγει μαζικά και ο λαός, οι εργάτες, η νεολαία. Χρειάζεται να «συνεχιστεί αυτό που ξεκίνησε» στην Cosco, στην efood, στους εκπαιδευτικούς, στα πετρέλαια της Καβάλας. Χρειάζεται να ζωντανέψει ξανά η σπίθα του μαθητικού αγώνα του περασμένου Οκτώβρη, να τροφοδοτηθεί εκ νέου ο φοιτητικός ξεσηκωμός της περασμένης άνοιξης. Αυτά φοβούνται, αυτά ξορκίζουν και αυτά θέλουν να απαγορεύσουν οι δυνάμεις του συστήματος. Αλλά οι εργάτες, ο λαός, η νεολαία μπορούν να αγωνιστούν, μπορούν να πετύχουν νίκες. Σε αυτό τον δρόμο των αγώνων και της μαζικής πάλης θα βρουν και θα συγκροτήσουν τις μεγάλες δικές τους δυνάμεις. Σε αυτό τον δρόμο βρίσκονται οι πραγματικές ελπίδες και οι πραγματικές δυνατότητες για τα δικαιώματά τους, για να ανοίξουν προοπτικές για τη ζωή τους.
