Με τους λαούς ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό!
Έξω οι βάσεις και οι φονιάδες από την Ελλάδα!
Η εκ νέου όξυνση της Ουκρανικής κρίσης, δηλαδή της αντιπαράθεσης ΗΠΑ, ΝΑΤΟ (Δύσης) από τη μια με τη Ρωσία από την άλλη, ανέδειξε και αναδεικνύει με τον πιο ανάγλυφο τρόπο το βάθος της εμπλοκής της χώρας μας στα πολεμικά αμερικανοΝΑΤΟϊκά σχέδια. Χωρίς ίχνος υπερβολής, η Ελλάδα έχει διαμορφωθεί σε πολιτική και στρατιωτική πλατφόρμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του στρατιωτικού πολιτικού συνασπισμού του ΝΑΤΟ, στον οποίο ηγούνται και καθορίζουν τα γεράκια της Ουάσιγκτον. Με τον πιο ανοιχτό τρόπο και από τα πιο επίσημα χείλη, όλο αυτό το τελευταίο διάστημα που στην ευρύτερη περιοχή εξελίσσονται πρόβες πολέμου και μακελέματος των λαών, διαρκώς αναδεικνύονται τα δεδομένα που επιβεβαιώνουν πως η χώρα είναι στην πρώτη γραμμή αυτών των εφιαλτικών προετοιμασιών. Ενδεικτικά να καταγράψουμε κάποια βασικά δεδομένα:
- Από τη βάση της Σούδας καθημερινά απογειώνονται κατασκοπευτικά αεροπλάνα των ΗΠΑ για να καταγράψουν τις ρώσικες κινήσεις στην Κριμαία και στη Μαύρη Θάλασσα.
- Έχει αυξηθεί και η παρουσία ΝΑΤΟϊκών πλοίων στο Αιγαίο, ελέγχοντας τις κινήσεις ρωσικών πολεμικών που μετακινούνται από την Ερυθρά Θάλασσα και την Ανατολική Μεσόγειο, μέσα από τα Στενά προς τη Μαύρη Θάλασσα.
- Τεράστιες ποσότητες στρατιωτικού υλικού και στρατιωτικών δυνάμεων μεταφέρθηκαν από την Αλεξανδρούπολη σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και στη «μεθόριο» των πολεμικών προετοιμασιών. Επιπλέον, αποκαλύφθηκε πως το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ αναζητά να μισθώσει σύντομα άλλο ένα γιγαντιαίο μεταγωγικό πλοίο για τη μεταφορά μεταξύ άλλων τροχοφόρων και ερπυστριοφόρων οχημάτων. Λιμάνι φόρτωσης ορίζεται το Charleston στη Νότια Καρολίνα και σημείο παράδοσης η Αλεξανδρούπολη, με προγραμματιζόμενο διάστημα φόρτωσης και εκφόρτωσης του νέου πολεμικού φορτίου που θέλουν να περάσουν προς τη συνοριογραμμή με τη Ρωσία μέσα από τον Έβρο, τον Μάρτη.
- Παράλληλα με όλα αυτά, Μητσοτάκης και Δένδιας κινούνται… δραστήρια στα Βαλκάνια και σε άλλες χώρες της περιοχής, ενώ για λογαριασμό των αμερικανοΝΑΤΟϊκών συμβάλλουν, όσο τους αντιστοιχεί, σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο για την προώθηση σχεδίων που στόχο έχουν την αναίρεση της ρώσικης παρουσίας στις χώρες αυτές και τη διαμόρφωσή τους σε «καθαρό» πεδίο κυριαρχίας των ΗΠΑ. Είναι παραπάνω από φανερό ότι τα σχέδια αυτά, όπως φαίνεται χαρακτηριστικά στο ζήτημα Σερβίας-Αλβανίας-Κοσσόβου, «προβλέπουν» το ενδεχόμενο νέων κύκλων αίματος για τους λαούς αυτούς.
Σε αυτή τη βάση, πρόσφατα ο γνωστός στο πανελλήνιο Τζέφρυ Πάιατ είχε δηλώσει πως «η Αλεξανδρούπολη έχει αναδειχθεί ως βασικός κόμβος επιμελητείας, ειδικά για τον στρατό στην Ευρώπη, για τη μετακίνηση δυνάμεων και πόρων προς και από τη νοτιοανατολική πλευρά του ΝΑΤΟ». Επιπλέον, πρόσφατα στην Καθημερινή ο Μάικλ Κάρπεντερ, στενός συνεργάτης του Μπάιντεν, απαντούσε ως εξής στο ερώτημα τι θα κάνουν οι ΗΠΑ σε περίπτωση ρώσικης εισβολής στην Ουκρανία: «Θα φροντίσουμε να ενισχύσουμε την αποτρεπτική ισχύ μας μαζί με τους Έλληνες φίλους μας. Και, ξέρετε, ο κόλπος της Σούδας δεν είναι μυστικό ότι αποτελεί ένα από τα βασικά στρατηγικά μας πλεονεκτήματα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε». Ταυτόχρονα, για τον ρόλο της Αλεξανδρούπολης ο ίδιος σημείωσε χωρίς περιστροφές: «Η ελληνοαμερικανική συνεργασία αποσκοπεί στο να φέρει τις δύο χώρες πιο κοντά στην αμυντική μας συμμαχία, που είναι το ΝΑΤΟ».
Η αστική-κυβερνητική «γραμμή» πλεύσης
Η κυβέρνηση και συνολικά οι αστικές δυνάμεις από τη μια κοκορεύονται ότι έχουν βρει «αποκούμπι» για τον λαό και τη χώρα, αφού «ανήκουμε» στην ισχυρή συμμαχία της Δύσης. Δεν διστάζουν, μάλιστα, να αναπαράξουν -όπως πρόσφατα έκανε ο πρόεδρος της Βουλής, Τασούλας- το «στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας»! Πρόκειται για τη βασική -και ειλικρινή- εκδήλωση της φύσης και των χαρακτηριστικών της υποτέλειάς τους. Από την άλλη, ωστόσο, και καθώς οι εξελίξεις θερμαίνονται επικίνδυνα και ο ρώσικος ιμπεριαλισμός έστειλε τα δικά του τελεσίγραφα, αντιλαμβάνονται όσο μπορούν και με τους δικούς τους ταξικούς όρους, τους κινδύνους που βρίσκονται μπροστά. Όχι τους κινδύνους που αντιμετωπίζει ο λαός και οι λαοί της περιοχής, για αυτούς δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή. Αλλά τους κινδύνους που διαμορφώνονται κατά πρώτον στενά στο οικονομικό πεδίο. Ποια «τουριστική βιομηχανία» και ποιες «επενδύσεις και ανάπτυξη» σε μια χώρα που είναι μέσα στη φωτιά των πολεμικών προετοιμασιών μπορούν να περιμένουν, όταν μάλιστα μια πυρηνική υπερδύναμη (Ρωσία) τη βάζει στο στόχαστρό της; Πολύ περισσότερο (πρέπει να…) αντιλαμβάνονται ότι οι διαφορετικές ταχύτητες μεταξύ Ευρωπαίων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών στην Ουκρανική κρίση θέτουν για τους ντόπιους υπερασπιστές του δόγματος «ανήκουμε στη Δύση» ένα βασικό ερώτημα: Σε «ποια ακριβώς Δύση» ανήκουμε; Πού θα οδηγήσουν και τι θα παράξουν για «την Ελλάδα της Δύσης» οι ενδεχόμενες μεγεθύνσεις των αμερικανο-ευρωπαϊκών αποκλίσεων από μια θερμή έκβαση της κρίσης που εξελίσσεται; Πώς θα ισορροπηθούν οι προσδοκίες από το ευρωπαϊκό Ταμείο ανάκαμψης και τον γενικότερο ρόλο των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στη χώρα με τη «στενή φιλία» με τις ΗΠΑ που «πάνε σε πόλεμο» στην Ευρώπη, εκβιάζοντας Βερολίνο, Παρίσι και λοιπούς συμμάχους; Και μέσα σε όλο αυτό το «χάος», τι θα γίνει με το βασικό ζήτημα της άρχουσας τάξης, αυτό του αντιδραστικού ανταγωνισμού της με την αντίστοιχη της Τουρκίας;
Σε όλα αυτά, δηλαδή στα αδιέξοδα της διπλής εξάρτησης εν μέσω μεγάλης όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, η κυβέρνηση και συνολικά η αστική τάξη δεν έχει, δεν μπορεί να έχει απαντήσεις. Προς το παρόν η κυβέρνηση προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από τη «θέση»-αίτημα για «ενιαία στάση» των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στην Ουκρανική κρίση. Ουσιαστικά, δεν πρόκειται για «θέση», αλλά για ευχή, αφού καθόλου και σε τίποτα δεν μπορεί να καθορίσει τους ανταγωνισμούς των πολλών προστατών της. Έτσι, το μόνο που παράγουν αυτά τα αδιέξοδα είναι… αδιέξοδες και αντιδραστικές αντιπαραθέσεις ανάμεσα αλλά και στο εσωτερικό των αστικών κομμάτων. Από τη μια, φαίνεται να πρυτανεύει η εκτίμηση πως η Τουρκία στη βάση όλων των εξελίξεων δεν έχει στο ορατό μέλλον προοπτική ένταξης στην ΕΕ και συνεπώς είναι οι ΗΠΑ οι μόνες «αρμόδιες» στις οποίες πρέπει να προστρέξει η αστική τάξη της Ελλάδας, ζητώντας κατοχύρωση ρόλων έναντι της τουρκικής. Αν, όμως, αυτή η εκτίμησή τους σημαίνει ότι καλώς γέρνει η διπλή εξάρτηση όλο και πιο αμερικάνικα, από την άλλη καθόλου δεν μπορεί να «προσπεραστεί» ο άλλος προστάτης, οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές.
Τα αδιέξοδα και οι συγχύσεις αυτές αποτυπώθηκαν και στους καβγάδες στη Βουλή. Τόσο στην ψήφιση της «ελληνοαμερικάνικης συμφωνίας» στο τέλος του περασμένου Γενάρη, όσο και στην πριν λίγες μέρες ψήφιση του νομοσχεδίου για την «αμυντική θωράκιση της χώρας»(!) δηλαδή την ψήφιση για την αγορά των γαλλικών φρεγατών, των Ραφάλ και των τορπιλών και βλημάτων που τα συνοδεύουν. Σε αυτή τη δεύτερη συζήτηση, είναι μεταξύ άλλων αξιοσημείωτη και η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ. Ενώ καταψήφισε την αγορά των φρεγατών και των Ραφάλ, ψήφισε, όπως και το ΜΕΡΑ25, «παρών» για τις τορπίλες που εξοπλίζουν τις φρεγάτες! Πρόκειται για μια στάση που δείχνει ότι ούτε σε επίπεδο κοινοβουλευτικής διαμαρτυρίας δεν τολμά το κόμμα αυτό να διαχωριστεί από τα ιερά και τα όσια του αστικού πλαισίου, που αναζητεί επιτυχίες στον αντιδραστικό ανταγωνισμό με την Τουρκία, βαθαίνοντας όλο και περισσότερο την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και σκορπίζοντας στον λαό το δηλητήριο του εθνικισμού και του σοβινισμού.
Αδιαίρετη η «ασφάλεια» των λαών!
Ενόσω η αστική τάξη και τα κόμματά της βυθίζονται σε νέα αδιέξοδα και οδηγούνται σε νέους τυχοδιωκτισμούς, γίνεται φανερό ότι οι απαντήσεις του ζητήματος για την εργατική τάξη και τον λαό μόνο από αυτούς και την πάλη τους μπορούν οικοδομηθούν και να κατακτηθούν. Πάλη μαζική, ενάντια στην εξάρτηση, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό. Πάλη αλληλεγγύης, συναδέλφωσης και συγκρότησης κοινού μετώπου με όλους τους λαούς της περιοχής.
Η πάλη αυτή έχει μια βασική θέση αφετηρίας: Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες! Η πάλη αυτή είναι επιτακτικά αναγκαία, είναι υπόθεση κυριολεκτικά ζωής, αλλά είναι και άρρηκτα δεμένη με τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης, με τα πιο βασικά δικαιώματα του λαού και της νεολαίας. Και αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το ποια θα είναι η άμεση έκβαση της κρίσης που εξελίσσεται. Αν υπάρξει μια «εκτόνωση», αυτή θα είναι προσωρινή και θα εκφράζει τις δυσκολίες της κάθε ιμπεριαλιστικής πλευράς να κάνει το «επόμενο βήμα». Αλλά τα επίδικα του ανταγωνισμού όχι μόνο δεν εξαλείφονται, αλλά αντίθετα φορτώνονται ολοένα και περισσότερο και αναζητούν διέξοδο στον πόλεμο, στον σφαγιασμό των λαών.
Για να παραφράσουμε, λοιπόν, τα λεγόμενα των ημερών από τη ρώσικη διπλωματία, είναι πράγματι αδιαίρετη η ασφάλεια των λαών. Ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός έχει αντιδραστικά και μόνο χαρακτηριστικά για όλους τους λαούς και σε κάθε εκδοχή της εξέλιξής του. Δεν υπάρχουν μέσα σε αυτό τον ανταγωνισμό και σε ό,τι μπορεί να φέρει, «θετικές» εκδοχές ή «θετικές» παρενέργειες για κανέναν λαό. Σε αυτή τη βάση είναι «αδιαίρετη η ασφάλεια» των λαών! Δηλαδή, η πάλη τους για την ειρήνη και για την ανεξαρτησία είναι κοινή υπόθεση όλων, χωρίς «προτιμήσεις» υπέρ της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής πλευράς, χωρίς αναζητήσεις για αλλαγή προστάτη, που και αυτό ακόμα βαφτίζεται στις μέρες μας «ανεξαρτησία»! Κανένας λαός δεν πρόκειται να ωφεληθεί από την ήττα ή τις μεγαλύτερες απώλειες ενός άλλου λαού.
Συνεπώς, για τη χώρα μας, που είναι προπύργιο και τσιφλίκι των αμερικανοΝΑΤΟϊκών, η πάλη ενάντιά τους είναι από τη μια όρος ζωής και οικοδόμησης βασικών στοιχείων για την προοπτική να πάρει η εργατική τάξη και ο λαός τις τύχες στα χέρια τους. Ταυτόχρονα, όμως, αυτή η πάλη ενάντια στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, η πάλη ενάντια και για την ανατροπή της εξάρτησης, είναι η μόνη πραγματική γέφυρα συναδέλφωσης και αλληλεγγύης με όλους τους λαούς της περιοχής. Με τους λαούς, δηλαδή, που έχουμε «κοινή μοίρα» και που το Μέτωπο Πάλης τους θα κρίνει την κατεύθυνση των εξελίξεων.
