Άρον άρον έσπευσε η κυβέρνηση να προωθήσει για ψήφιση στη Βουλή τη νέα Συμφωνία για τις αμερικανονατοϊκές βάσεις στη χώρα μας. Στο μακρύ χρονικό διάστημα προπαρασκευής της, τόσο από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όσο και απ’ αυτήν της ΝΔ, φάνηκε ότι οι απαιτήσεις των αμερικάνων ιμπεριαλιστών δεν είχαν τέλος, ενώ αυτές απογειώθηκαν κυριολεκτικά τους τελευταίους μήνες που μαίνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία. Μάλιστα, ακόμη και πριν από την επικύρωσή της απ’ τη Βουλή, όλος ο χερσαίος, εναέριος και θαλάσσιος χώρος της χώρας μας μετατράπηκε de facto σε προγεφύρωμα, ορμητήριο και πλατφόρμα εφόρμησης των ιμπεριαλιστικών στρατευμάτων και διακίνησης των εξοπλισμών κι εφοδίων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Η ντόπια αστική τάξη θεώρησε και θεωρεί δεδομένη την απόλυτη ευθυγράμμισή της με τους υπερατλαντικούς προστάτες της, ευελπιστώντας στην εύνοιά τους και στο κέρδισμα πόντων έναντι της ανταγωνίστριάς της τουρκικής.
Η ύπαρξη, παραμονή, αναβάθμιση και επέκταση των βάσεων αποτελεί κορυφαία έκφραση του εξαρτημένου χαρακτήρα της ντόπιας άρχουσας τάξης, υπογραμμίζει τα αναβαθμισμένα καθήκοντα που αντιστοιχούν στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και τον διπλό στόχο πάλης που πρέπει να κατακτήσει ο λαός μας (ενάντια στην ντόπια ολιγαρχία του πλούτου και στον ιμπεριαλιστικό παράγοντα) για την ελευθερία και την αυτοδιάθεσή του. Ταυτόχρονα, αποτελούν μαγνήτη και στόχο των αντίπαλων ιμπεριαλιστών (η Ρωσία έχει ήδη συμπεριλάβει τη χώρα μας και τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις της στις εχθρικές προς αυτήν χώρες), ενώ οι διευκολύνσεις που παρέχει η άρχουσα τάξη και η εμπλοκή της στον ουκρανικό πόλεμο γιγαντώνουν την επικινδυνότητα της κατάστασης. Η στρατιωτικοποίηση των ανταγωνισμών ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις καθιστά απαραίτητες για τις ΗΠΑ τις βάσεις αυτές του θανάτου αλλά ταυτόχρονα και πόλο ανασφάλειας για το λαό μας.
Τον Οκτώβρη του 2021 οι υπουργοί Εξωτερικών ΗΠΑ και Ελλάδας, Μπλίνκεν και Δένδιας, υπέγραψαν τη δεύτερη επικαιροποίηση προηγούμενης Συμφωνίας που είχε τεθεί σε ισχύ στις 6/11/1990, με αρχικά 8ετή διάρκεια και συνεχείς και αδιάλειπτες ετήσιες μετέπειτα ανανεώσεις. Ήταν φανερό ότι οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές απαιτούσαν μια μόνιμη από πλευράς συμβατικών όρων κατάσταση και το επέβαλαν. Η Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας, όπως λέγεται, (Mutual Defence Cooperation Agreement - MDCA) θα παραμείνει σε ισχύ αρχικά για 5 χρόνια και στη συνέχεια θα μετατραπεί σε αορίστου χρόνου, “εκτός αν τερματιστεί μονομερώς από το ένα μέρος με γραπτή ειδοποίηση προς το άλλο μέρος 2 χρόνια πριν διά της διπλωματικής οδού”. Η ΣΑΑΣ, μεταξύ των άλλων, προβλέπει την “εμβάθυνση και περαιτέρω επέκταση της στρατηγικής αμυντικής εταιρικής σχέσης και συνεργασίας των δύο χωρών”. Επίσης, ότι “οι δυνάμεις των ΗΠΑ θα εκπαιδευτούν και θα επιχειρούν από πρόσθετες τοποθεσίες”, καταγράφοντας με τον τρόπο αυτό και την de jure επέκταση των βάσεων.
Η Συμφωνία αυτή δρομολογήθηκε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ - που σήμερα παριστάνει τον ανήξερο και εγείρει “ενστάσεις” που ανάγκασαν τον απελθόντα αμερικανό πρέσβη να του υπενθυμίσει τη στάση του όταν ήταν στην κυβέρνηση - εγκαινιάζοντας μάλιστα αυτό που αποκαλέστηκε “στρατηγικός διάλογος με τις ΗΠΑ” και που περιλαμβάνει και τα διάφορα 3μερή και 4μερή σχήματα με Κύπρο, Ισραήλ, Αίγυπτο και, βέβαια, ΗΠΑ. Ρητά αναφέρονται (προφανώς ως σπουδαίας σημασίας) οι βάσεις στο στρατόπεδο “Γιαννούλη” στην Αλεξανδρούπολη, στο στρατόπεδο “Γεωργούλα” στο Βόλο, στη Λάρισα, στο Στεφανοβίκειο, στο Λιτόχωρο Πιερίας και ιδίως η επέκταση της αεροναυτικής Βάσης της Σούδας στη Κρήτη. Αν σ’ αυτές προστεθούν οι γνωστές από παλιά βάσεις στο Άκτιο, την Καλαμάτα, την Ανδραβίδα, τον Άραξο και άλλες που διαχρονικά έχουν καταγραφεί, προκύπτει το “πανόραμα” της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στη χώρα μας. Πρόκειται για μια πλούσια καταγραφή που εμπλουτίζεται με τοποθεσίες, υποδομές και διευκολύνσεις καθόλου αμελητέες.
Η επιλογή της κυβέρνησης της ΝΔ να “κλείσει” με τον πιο επίσημο και φαινομενικά “τελεσίδικο” τρόπο το ζήτημα των βάσεων έχει να κάνει και με το επικείμενο ταξίδι του Μητσοτάκη στην Ουάσινγκτον στις 16 του τρέχοντα μήνα. Πολιτικά θέλει να επαναβεβαιώσει για λογαριασμό της αστικής τάξης το πόσο πιστός και συνεπής σύμμαχος είναι, να προσφέρει τη χώρα και το λαό της ως ένα ακόμη “δώρο” στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά του και να ζητήσει την ανανέωση της στήριξης και την πριμοδότηση των συμφερόντων των ντόπιων αστών έναντι αυτών της τουρκικής άρχουσας τάξης. Ήδη διαρρέει ότι θα θέσει στις συζητήσεις το θέμα της “τουρκικής προκλητικότητας”. Το τι θα λάβει, ωστόσο, παραμένει γρίφος, την ώρα που τούρκοι αξιωματούχοι ήδη βρίσκονται στις ΗΠΑ για να ζητήσουν την έγκριση του αμερικανικού πολιτικού συστήματος για τον εξοπλισμό τής τουρκικής αεροπορίας με τα εκσυγχρονισμένα F-16. Αυτό που βαραίνει δεν είναι ούτε οι υπερατλαντικές επενδύσεις, που βέβαια ζητούνται, ούτε τα ενεργειακά που έχουν μια αναβαθμισμένη σημασία στις μέρες μας, όπως ισχυρίζονται δυνάμεις της Αριστεράς στη χώρα μας, με πρώτο και καλύτερο το ΚΚΕ που ακόμη και στον πόλεμο στην Ουκρανία ψάχνει την…επιχειρηματικότητα. Η γεωστρατηγική παράμετρος είναι αυτή που μετράει περισσότερο, εκείνη που μετρούσε ανέκαθεν.
Η Συμφωνία για τις βάσεις αποτελεί έναν ακόμη βρόγχο στο λαιμό του λαού μας, μέσα στο συνολικό πλέγμα εκμετάλλευσης, εξάρτησης και καταπίεσης που βιώνει. Όσο κι αν η άρχουσα τάξη και οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές προστάτες της επιχειρούν να την παρουσιάσουν ως “επωφελή” και “διασφαλίζουσα την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή”, είναι ακριβώς το αντίθετο από όλα αυτά. Το μόνο που εξασφαλίζει είναι η πολυεπίπεδη στήριξη του ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου απέναντι στο λαό, η επιβεβαίωση για πολλοστή φορά της φύσης και του χαρακτήρα του ντόπιου κατεστημένου. Είναι μια Συμφωνία που στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα των ανθρώπων της δουλειάς και του μόχθου, που διαιωνίζει την ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Μια Συμφωνία που, όσο κι αν η αστική προπαγάνδα θέλει να την παρουσιάζει ως “χρήσιμη και αναγκαία”, μόνο νέα δεινά έρχεται να προσθέσει τόσο σε καιρούς “ειρήνης” όσο και σε καιρούς πολέμου. Ο αγώνας για το διώξιμο των αμερικανικών βάσεων, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ από τη χώρα μας συνεχίζεται!
