Οι φετινές φοιτητικές εκλογές διεξάγονται ύστερα από τρία χρόνια και σε ένα δύσκολο τοπίο για τη νεολαία. Η μαζική συμμετοχή και η στήριξη των Αγωνιστικών Κινήσεων αποτελεί σημαντικό βήμα ώστε να ξαναγίνουν οι Σύλλογοι όργανα πάλης.
Η σημασία των εκλογών της 18ης Μαΐου είναι σαφώς μεγαλύτερη από τις προηγούμενες εκλογικές διαδικασίες. Αρχικά, τα Διοικητικά Συμβούλια των περισσότερων Συλλόγων βρίσκονται σε μια κατάσταση αποσυγκρότησης, ειδικά από την έναρξη της πανδημίας και μετά. Λειτουργούν ηλεκτρονικά, υπολειτουργούν ή δεν λειτουργούν καν. Συνολικά, δεν ανταποκρίνονται στο ρόλο τους ως όργανα συντονισμού, ενεργοποίησης και υπεράσπισης των φοιτητών. Επιπλέον, στο πλαίσιο χτυπήματος του συνδικαλισμού, ο ίδιος ο τρόπος διεξαγωγής των εκλογών έχει αμφισβητηθεί από το σύστημα. Ο νόμος Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη (4777) προβλέπει ενιαία, απολίτικα ψηφοδέλτια, τα οποία περιλαμβάνουν όχι τις πολιτικές δυνάμεις και τους υποψηφίους ως φορείς των αντίστοιχων απόψεων αλλά μεμονωμένα άτομα. Το κράτος θα ήθελε φοιτητικές εκλογές αντίστοιχες των δεκαπενταμελών στα σχολεία, όπου τα κριτήρια ψήφου είναι κάθε άλλο παρά πολιτικά. Ακόμα, σύμφωνα με δημοσιεύματα, η εγκατάσταση της πανεπιστημιακής αστυνομίας ξεκινά στις 17/5, μία μέρα πριν από τις εκλογές. Τα τελευταία γεγονότα στο ΑΠΘ αποδεικνύουν το κλίμα που στήνεται. Η επιχείρηση τρομοκρατίας αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση για τους φοιτητές, πρέπει να καταγγελθεί και να αντιμετωπιστεί με όρους κινήματος πριν και κατά τη διάρκεια των εκλογών.
Η μεγαλύτερη σημασία, όμως, πηγάζει κυρίως από τον ορυμαγδό επίθεσης που βιώνει ο λαός και η νεολαία την τελευταία τριετία. Είχαμε την ψήφιση απανωτών και σοβαρών μέτρων στην εκπαίδευση, τα οποία υψώνουν ταξικούς φραγμούς, χτυπούν τα επαγγελματικά δικαιώματα, εντατικοποιούν τις σπουδές, ενώ επιχειρούν την πειθάρχηση και την τρομοκρατία της νεολαίας. ΕΒΕ, τράπεζα θεμάτων, μείωση εισακτέων, στροφή στην επαγγελματική εκπαίδευση, συγχωνεύσεις-καταργήσεις τμημάτων, διαγραφές φοιτητών, κατάργηση ασύλου, ΟΠΠΙ, πειθαρχικές διώξεις, κάμερες στα ΑΕΙ δημιουργούν ένα πολύ πιο βάρβαρο και ταξικό πανεπιστήμιο. Πρόκειται για ένα νομικό καθεστώς που όχι μόνο δεν «μένει στα χαρτιά», αλλά εφαρμόζεται και ετοιμάζεται να συμπληρωθεί από νέο νόμο-πλαίσιο. Έτσι, η Κεραμέως προτίθεται να καταθέσει νομοσχέδιο για επαναφορά των ΤΕΙ στο πλαίσιο της μεγαλύτερης ταξικής διαφοροποίησης, διοίκηση των ΑΕΙ από μάνατζερ που δεν μασάνε από φοιτητικές κινητοποιήσεις και εισαγωγή του «εσωτερικού Erasmus» για να χαθεί η ιδέα του ενιαίου πτυχίου.
Βέβαια, πέρα από όλους αυτούς τους νόμους, είχαμε επίθεση και στην ίδια την καθημερινότητα των φοιτητών. Τα νέα προγράμματα σπουδών έφεραν περισσότερες υποχρεωτικές παρουσίες, προαπαιτούμενα, μαθήματα «αλυσίδες» και κύκλους σπουδών. Η τηλεκπαίδευση όξυνε την ταξική διαφοροποίηση και ώθησε στην παραίτηση σημαντικά τμήματα νεολαίας.
Πέρα από την ίδια τη φοίτηση στο πανεπιστήμιο, ανατράπηκαν οι περισσότερες πλευρές της ζωής των νέων. Ζήσαμε μια πανδημία με απαγορεύσεις, καταστολή, πρόστιμα και διάλυση της περίθαλψης. Ζούμε έναν πόλεμο που βάζει στο στόχαστρο και τον ίδιο το λαό μας, δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερη αβεβαιότητα για το μέλλον της νεολαίας. Το κλίμα εθνικισμού οξύνθηκε, η υποταγή σε ΕΕ-ΝΑΤΟ απαιτεί στοίχιση της νεολαίας και η στρατιωτική θητεία αυξήθηκε. Μέσα σε όλα αυτά, ήρθε και ένα κύμα ακρίβειας να ρίξει το βιοτικό επίπεδο πλατιών μαζών, πιέζοντας πολλούς φοιτητές να δουλεύουν παράλληλα με τις σπουδές και να πιέζονται για ακόμα γρηγορότερη απόκτηση του πτυχίου. Η κατάσταση στην αγορά εργασίας γυρνά έναν αιώνα πίσω, με το νόμο Χατζηδάκη (4808) να μας υπόσχεται ένα εργασιακό μέλλον χωρίς 8ωρο, χωρίς ταξικό συνδικαλισμό. Εν ολίγοις, το σύστημα πετάει τα φτιασίδια του και αποκαλύπτει το σάπιο και εκμεταλλευτικό του πρόσωπο. Ταυτόχρονα, όμως, κάνει βήματα στην εμπέδωση της υποταγής και του ατομικού δρόμου.
Μέσα σε αυτή την περίοδο η νεολαία δεν έκατσε με σταυρωμένα χέρια. Ήδη από το φθινόπωρο του 2019 δόθηκαν σημαντικοί αγώνες μέσα από τους Συλλόγους σε μια κατεύθυνση αντίστασης στην επίθεση. Οι περσινές διαδηλώσεις ενάντια στο νόμο 4777 έσπασαν τις απαγορεύσεις, άλλαξαν το πολιτικό κλίμα δίνοντας αισιοδοξία σε μεγάλα κομμάτια του λαού, ανάγκασαν την κυβέρνηση να παγώσει την εφαρμογή κάποιων διατάξεων και έκοψαν τη φόρα της Κεραμέως που ετοίμαζε κι άλλο νόμο αμέσως μετά. Η καταστολή σε πλατείες, πάρκα και διαδηλώσεις ενεργοποίησε αγνά δημοκρατικά αντανακλαστικά, με αποτέλεσμα οι αντικατασταλτικές διαδηλώσεις να αναποδογυρίζουν το κλίμα αστυνομοκρατίας και τρόμου.
Η ρεφορμιστική αριστερά, η αριστερά της ήττας φέρει μεγάλη ευθύνη για την έκβαση αυτών των αγώνων. Ειδικά όσον αφορά τον αγώνα ενάντια στο ν. 4777 δεν θέλησε καθόλου να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Όπως περιγράφτηκε και στο προηγούμενο φύλλο της «Π.Σ.», λούφαξε στην καραντίνα καλώντας σε συμβολικές κινητοποιήσεις και αποδέχτηκε την τηλεκπαίδευση-τηλεξέταση. Έδειξε μεγάλη ανεμπιστοσύνη στις φοιτητικές μάζες. Γι’ αυτό, είτε έψαξε το υποκείμενο πάλης στο πρόσωπο καθηγητών και πρυτάνεων είτε έψαξε τη λύση στην κυβερνητική αλλαγή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όπου κυριάρχησε η γραμμή των ΚΝΕ-ΕΑΑΚ σταμάτησαν οι Γενικές Συνελεύσεις και οι διαδηλώσεις, κηρύσσοντας παύση κινήματος. Αντίστοιχα, οι αδιέξοδες λογικές τής αναρχίας δεν μπόρεσαν να δώσουν κάποια προοπτική, αλλά εκτονώθηκαν σε συγκρούσεις των αυτόκλητων «Ζορό».
Με βάση την κατάσταση των ΦΣ όπως αυτή περιγράφεται παραπάνω, η αποχή θα είναι ο μεγάλος νικητής των εκλογών για άλλη μια φορά και πιθανότατα θα αυξηθεί. Τα μικρότερα τρία έτη (δηλαδή η πλειοψηφία των φοιτητών) δεν έχουν ζήσει ποτέ εκλογές, ενώ και τα μεγαλύτερα έτη έχουν πολύ καιρό να εμπλακούν σε αυτές. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις δίνουν τη μάχη για να περιοριστεί το ποσοστό αποχής, αφού αυτή αποτελεί τον πιο σίγουρο δρόμο για να περάσει η επίθεση. Η μαζική συμμετοχή περιφρουρεί τη διαδικασία και ενισχύει τη δημοκρατική νομιμοποίηση των ΔΣ και των Συλλόγων συνολικά. Εκτός από τις απολίτικες απόψεις, πρέπει να παραμεριστούν και οι αντιοργανωτικές λογικές που εκφράζει ο α/α χώρος. Η νεολαία χρειάζεται συνδικαλιστικά όργανα πάλης, ζωντανά και μαζικά. Μια ματιά σε σχολές όπως η ΑΣΟΕΕ αρκεί για να καταδείξει πόσο μεγάλο πρόβλημα είναι η ανυπαρξία ΦΣ, πόσα βήματα πίσω βρίσκεται η πολιτική συνείδηση και ο συνδικαλισμός, πόσο εύκολα αλωνίζει το σύστημα. Αντίστοιχη είναι και η κατάσταση στα νέα τμήματα που δημιουργήθηκαν με το νόμο Γαβρόγλου. Αυτό ακριβώς συνειδητοποιούν το τελευταίο διάστημα οι φοιτητές του ΔΙΠΑΕ, που δημιουργούν Συλλόγους για να απαντήσουν στις συγχωνεύσεις.
Στις 18 Μαΐου πρέπει να «μαυριστούν» όλες οι συστημικές δυνάμεις (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ-«ανεξάρτητοι»-Bloco). Είναι οι φωνές του συστήματος μέσα στους Συλλόγους. Δεν έχουν να δείξουν την παραμικρή προοπτική στη νεολαία. Υποστηρίζουν τα μέτρα των κυβερνήσεων, με τη μόνη διαφορά τους να είναι η ταύτιση με άλλη κυβέρνηση. Είναι οι βασικοί υπαίτιοι για την κατάσταση διάλυσης των ΦΣ. Η συμμετοχή τους στις εκλογές δεν αποτελεί αντίφαση με την εμφανή αδιαφορία τους για τα προβλήματα των φοιτητών και την κατάσταση των ΦΣ. Συμμετέχουν, διεκδικούν ψήφους και έδρες στα ΔΣ ακριβώς για να συντηρούν και να προωθούν την αποσυγκρότηση. Για να περνάει η επίθεση ανενόχλητα.
Πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη και στις ρεφορμιστικές δυνάμεις των ΚΝΕ-ΕΑΑΚ. Η δεξιά στροφή τους δεν κρύβεται, όπως και ο εκλογικός κρετινισμός. Οι ίδιοι έχουν πάρει πτυχίο στη μετατροπή των ΦΣ σε ταμπέλες που περιφέρονται δεξιά κι αριστερά και δεν βλέπουν κάποια παραπάνω χρησιμότητα σε αυτά τα όργανα. Με την αποθέωση της αστικής επιστήμης, με τη λογική της ανάθεσης και της συνδιαχείρισης, με την άποψη ότι «οι αγώνες δεν επαρκούν» εγκλωβίζουν στα ίδια συστημικά μονοπάτια, παρά το αριστερό περιτύλιγμα.
Η επόμενη μέρα των φοιτητικών εκλογών πρέπει να βρει τους Συλλόγους έτοιμους να δώσουν απαντήσεις σε όλο το φάσμα της επίθεσης. Η εκλογική ενίσχυση των Αγωνιστικών Κινήσεων δεν είναι από μόνη της επαρκής όρος για να κατορθωθεί αυτό. Όμως, θα πρέπει να δοθούν καλύτεροι όροι παρέμβασης (μέσα κι έξω από ΔΣ) για να ακουστεί πιο δυνατά η φωνή τής αντίστασης και της διεκδίκησης, για να ανοίξει η προοπτική της ανατροπής. Διεκδικούμε τη στήριξη του κόσμου ακριβώς σε αυτή την πολιτική βάση. Οι Σύλλογοι έχουν ανάγκη την τοποθέτηση των Αγωνιστικών Κινήσεων, μια μοναδική τοποθέτηση που βάζει στο προσκήνιο την ανάγκη μαζικοποίησης των συλλογικών διαδικασιών για τη δημιουργία ενός κινήματος ανεξάρτητου από το κράτος και τους μηχανισμούς του. Ένα κίνημα που θα πατάει γερά στα πόδια του και δεν θα περιμένει τη λύση από παράγοντες του συστήματος. Η ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής-αντιιμπεριαλιστικής-αντισυνδιαχειριστικής και αντιφασιστικής κατεύθυνσης μπορεί να ανοίξει το δρόμο για τις νίκες που τόσο έχει ανάγκη η νεολαία.
Για τη γενιά που δεν έχει αύριο, οι αγώνες είναι το μέλλον! 18 Μαΐου στηρίζουμε-ψηφίζουμε Αγωνιστικές αποφάσεις!
