Συνεχίζεται ακατάπαυστα ο πόλεμος στην Ουκρανία, μεγαλώνοντας τον αιματηρό κατάλογο των νεκρών, των τραυματιών και των προσφύγων! Ο ουκρανικός λαός συνεχίζει να συνθλίβεται κυριολεκτικά ανάμεσα στις μυλόπετρες του ανταγωνισμού ΗΠΑ-Ρωσίας. Συντρίβεται η ζωή και το μέλλον του ανάμεσα στις συμπληγάδες της ρωσικής ιμπεριαλιστικής εισβολής και ενός καθεστώτος υποχείριου του αμερικανοΝΑΤΟϊκού ιμπεριαλισμού. Και από κοντά μεγαλώνει ακατάπαυστα ο κίνδυνος εξάπλωσης, επέκτασης και βαθέματός του στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Πολλά από τα αδιανόητα του παρελθόντος γίνονται εφιαλτικές πιθανότητες στο σήμερα και στο αύριο!
Στο Ντονμπάς κρίνονται πολλά
Ο ρώσικος στρατός φανερά έχει επικεντρώσει τις στρατιωτικές του επιχειρήσεις στην περιοχή του Ντονμπάς, κινούμενος από Βορρά, Νότο και Ανατολή και επιδεικνύοντας στρατηγική υπομονή. Καταφέρνει αργές αλλά σημαντικές προωθήσεις μερικών χιλιομέτρων κύρια από τον Βορρά και από τα ανατολικά. Έτσι αυτή τη στιγμή σφυροκοπά την περιοχή με επίκεντρο την Λίμαν (βορράς), βρίσκεται στα περίχωρα της σημαντικής πόλης του Σεβεροντονέτσκ (βορειοανατολικά) ενώ έχει καταλάβει την Ποπάσναγια (ανατολικά), η οποία αρχίζει να μετατρέπεται σε εφαλτήριο για την προώθηση προς την πόλη Μπαχμούτ (νοτιοανατοαλικά του Κραματόρσκ), που εκτιμάται ότι οι ουκρανικές δυνάμεις έχουν βαριά οχυρώσει. Στον Νότο η επίσης βαριά οχυρωμένη από το καθεστώς του Κιέβου πόλη Αβίντβκα συνεχίζει να αντέχει. Ο ρωσικός στρατός φαίνεται πως εξακολουθεί να διαμορφώνει το πεδίο μάχης και δεν ρίχνει παρά σταδιακά τις δυνάμεις του στην περιοχή. Ωστόσο, με την παράλληλη χρήση των σφοδρών βομβαρδισμών από ξηρά και αέρα, καταφέρνει βαριές απώλειες στις ουκρανικές δυνάμεις που -σύμφωνα με πηγές από τη Ρωσία- μετρούν πολλές εκατοντάδες νεκρούς στρατιώτες καθημερινά. Σκοπός, φυσικά, των ρωσικών κινήσεων παραμένει η καθόλου εύκολη κατάκτηση των πόλεων-κλειδιών του Κραματόρσκ-Σλαβιάνσκ, που είναι και το επίκεντρο του ουκρανικού δικτύου οχυρώσεων και που θα σημάνει λίγο έως πολύ και την κατάκτηση της περιοχής.
Σε μια άλλη εξέλιξη, οι ουκρανικές δυνάμεις απώθησαν τις ρωσικές γύρω από το Χάρκοβο. Αποτελεί ερωτηματικό εάν αυτό οφείλεται στην αναβάθμιση των δυνατοτήτων του ουκρανικού στρατού ή αντανακλά κυρίως μια τακτική υποχώρηση του ρωσικού στρατού με χαλάρωση του κλοιού γύρω από το Χάρκοβο, ώστε να απελευθερωθούν κι άλλες δυνάμεις για το Ντονμπάς.
Στο συνολικό πεδίο η Ρωσία έχει εντατικοποιήσει τις επιθέσεις σε σημεία κλειδιά του ουκρανικού σιδηροδρομικού δικτύου της δυτικής και κεντρικής Ουκρανίας και των υποσταθμών παραγωγής ενέργειας που τροφοδοτούν τα ηλεκτροκίνητα τρένα, δυσκολεύοντας έτσι πολύ τον ανεφοδιασμό των ουκρανικών δυνάμεων που μάχονται στο Ντονμπάς. Ταυτόχρονα έχουν επιδοθεί σε ένα «σαφάρι» βομβαρδισμών αποθηκών που στοιβάζονται τα όπλα που φτάνουν από την Δύση. Αξιοσημείωτος είναι και ο δύο φορές βομβαρδισμός μιας στρατηγικής γέφυρας που συνδέει την Οδησσό με τη Μολδαβία και τη Ρουμανία.
Η κατάσταση και οι κινήσεις της Ρωσίας
Διαψεύστηκε τελικά η Δύση, που προεξοφλούσε ότι με την ομιλία του ο Πούτιν στην επέτειο της 9ης Μάη, θα ανακοίνωνε κάτι τόσο συνταρακτικό που θα οδηγούσε ακόμα και «στη συντέλεια του κόσμου». Ο Πούτιν, αφού χρησιμοποίησε χωρίς καμιά ντροπή τη μεγάλη επέτειο συντριβής του ναζιφασισμού κάνοντας ανιστόρητους παραλληλισμούς, προσπάθησε να δικαιολογήσει την εισβολή, επαναλαμβάνοντας αυτά που είχε θέσει προς τους δυτικούς πριν την 24η Φεβρουαρίου. Ότι δηλαδή ο ίδιος και συνολικά η ρωσική ηγεσία υποστήριζε «την εγκαθίδρυση ενός συστήματος ίσης και αδιαίρετης ασφάλειας» και γι’ αυτό και πρότεινε τον Δεκέμβριο «την υπογραφή συνθήκης για τις εγγυήσεις ασφαλείας» όμως «οι χώρες του ΝΑΤΟ δεν ήθελαν να μας ακούσουν γιατί είχαν άλλα σχέδια». Έτσι, αφού δημιουργήθηκε «μια απειλή εντελώς απαράδεκτη για μας» αναγκάστηκαν σε «προληπτική αντεπίθεση». Τα προηγούμενα ίσως να αποτελούν μια υπενθύμιση προς τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και ειδικά προς τη Γερμανία και τη Γαλλία για τις συνέπειες του συρσίματος πίσω από τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, αλλά και πως παραμένει (η Ρωσία) ανοιχτή σε έναν μελλοντικό συμβιβασμό, που όμως θα παίρνει υπόψη τις «ανησυχίες ασφαλείας» που η ίδια έχει θέσει.
Σε κάθε περίπτωση και παρά το γεγονός πως για τη Ρωσία η κατάσταση συνολικά παραμένει δύσκολη, έχουν επίσης διαψευστεί οι δυτικές Κασσάνδρες που μιλούσαν για κατάρρευση της ρωσικής οικονομίας. Η μικρή διασύνδεση της ρωσικής οικονομίας με τη Δύση και η ροή δισ. από τις πωλήσεις υδρογονανθράκων ήταν από τους παράγοντες που λειτούργησαν για αυτή τη διάψευση.
Αν και η Ρωσία εμφανίζει, όπως προηγουμένως γράψαμε, στρατηγική υπομονή, ωστόσο πιέζεται από τις κινήσεις των δυτικών τόσο γενικά (ρήγμα στις ευρωρωσικές και συγκεκριμένα γερμανορωσικές σχέσεις, ένταξη Σουηδίας και Φιλανδίας στο ΝΑΤΟ, κλιμάκωση της πίεσης στα δυτικά σύνορά της, οικονομικές κυρώσεις,) όσο και στο πεδίο των μαχών (υπερεξοπλισμός και πληροφορίες σε πραγματικό χρόνο προς το καθεστώς του Κιέβου). Το διπλωματικό φάουλ του Λαβρόφ έναντι του Ισραήλ και η «διόρθωση» Πούτιν απηχεί πιθανά το γεγονός πως σε ορισμένες στιγμές η πίεση φεύγει από τα όρια.
Όπως επίσης δείχνουν οι εξελίξεις, η Ρωσία, έξω από το πεδίο των μαχών, χρησιμοποιεί ολοένα και πιο έντονα το ενεργειακό όπλο, τόσο με αρνητικό τρόπο (ΕΕ) όσο και με θετικό (Ινδία) με σημαντικές επιτυχίες, ενώ αξιοποιεί τις σχέσεις που έχει διαμορφώσει με Κίνα, Ινδία, Ιράν, Βραζιλία. Ωστόσο, ο ρωσικός ιμπεριαλισμός και σ’ αυτό το πεδίο έχει ισχυρούς προβληματισμούς για τη συνολική πορεία των σχέσεων με τους Ευρωπαίους, το πόσο και αν τελικά μπορεί να αποτελέσουν αντίβαρο οι σχέσεις με τις BRICS, ενώ σίγουρα παραμένει ζητούμενο μια πιο αναβαθμισμένη συνεννόηση με την Κίνα.
«Τέλος», αποτελεί ερώτημα εάν αυτά που διαρρέουν τα ρώσικα ΜΜΕ για διάλυση της Ουκρανίας στο μέλλον, με διαμοιρασμό των εδαφών της (εκτός φυσικά αυτών που θα έχουν περιέλθει στη Ρωσία), σε Πολωνία (Λβιβ, Βολινία), Ουγγαρία (Υπερκαρπαθία) και Ρουμανία (Μπουκοβίνα), θέλουν να αυξήσουν την πίεση στο πολιτικό προσωπικό του Κιέβου ή απηχούν και πραγματικές -αν και αδήλωτες- προθέσεις των αναφερθεισών χωρών. Πάντως, ανάμεσα σε Ουγγαρία και Ουκρανία υπάρχει ήδη ψύχρανση των σχέσεων. Όπως και να έχει, και αυτά είναι τμήμα «σεναρίων» που προβλέπουν επέκταση του πολέμου και της αλληλοσφαγής.
Οι ΗΠΑ συνεχίζουν να επενδύουν στην κλιμάκωση της σύγκρουσης
Η σύνοδος στο Ραμστάιν σηματοδότησε αντικειμενικά την κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επεμβατικής πολιτικής των ΗΠΑ (και με πιστό σκυλί το Λονδίνο) δια αντιπροσώπου (καθεστώς του Ζελένσκι) στον πόλεμο. Μία εβδομάδα μετά, το Κίεβο επισκέφθηκε η Νάνσι Πελόζι, η πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, για να επιβεβαιώσει τη «δέσμευση» των ΗΠΑ στην κατεύθυνση αυτή. Άλλωστε, οι εμπρηστικές τοποθετήσεις των Αμερικανών αξιωματούχων στο Ραμστάιν δεν άφηναν καμιά αμφιβολία για το ποια ήταν η γραμμή των ΗΠΑ.
Ωστόσο, η «αποκάλυψη» των New York Times (ΝΥΤ), με πηγές ανώτατους αξιωματούχους των ΗΠΑ, ότι οι αμερικανικές δυνάμεις έδωσαν τις πληροφορίες για να βυθιστεί στη συνέχεια το «Moskva», η ναυαρχίδα του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας, αλλά και τις πληροφορίες για να σκοτωθούν από τις ουκρανικές δυνάμεις τουλάχιστον δώδεκα Ρώσοι στρατηγοί, ενεργοποίησε για μια ακόμη φορά τους διχασμούς και τα διλήμματα στις κορυφές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Ήταν φανερό ότι οι «πηγές» μέσω των διαρροών αυτών προσπαθούσαν να ανιχνεύσουν, με τον πιο τυχοδιωκτικό τρόπο, τις κόκκινες γραμμές της Ρωσίας όσον αφορά το πού η ίδια θεωρεί ότι σταματάει η έμμεση και πού αρχίζει η άμεση εμπλοκή των δυτικών στην ρωσοουκρανική σύγκρουση. Το αμερικανικό Πεντάγωνο διέψευσε άμεσα τους ΝΥΤ και ο γνωστός Φρίντμαν με άρθρο του (πάλι στους ΝΥΤ) προειδοποίησε με αυστηρό ύφος για τις συνέπειες αυτών των «αποκαλύψεων». Τόνισε, μάλιστα, ότι σύμφωνα με ανώτατους αξιωματούχους των ΗΠΑ, αυτές δεν αποτελούν τμήμα μιας «μελετημένης στρατηγικής», ενώ εμφάνισε «έξαλλο» τον ίδιο τον Μπάιντεν να απαιτεί από τον Διευθυντή της CIA και τον υπουργό Άμυνας «να σταματήσουν αμέσως» αυτές οι «απερίσκεπτες» διαρροές «προτού καταλήξουμε σε έναν ακούσιο πόλεμο με τη Ρωσία».
Παρά τα ζιγκ-ζαγκ, όμως, οι ΗΠΑ συνεχίζουν την εμπρηστική τους πολιτική, με σκοπό την παράταση του πολέμου με κάθε τρόπο, τη χρησιμοποίηση της Ουκρανίας σαν την Ιφιγένεια, ώστε να φθαρεί ανεπανόρθωτα η Ρωσία. Αυτό καταδεικνύει η απόφαση του αμερικανικού Κογκρέσου για αποστολή επιπλέον βοήθειας (οικονομικής και σε πολεμικό εξοπλισμό) στο καθεστώς του Κιέβου, που φτάνει στο δυσθεώρητο ύψος των 40 δισ. δολαρίων, ενεργοποιώντας τον νόμο περί δανεισμού-μίσθωσης του Β’ ΠΠ (!) που επέτρεπε την ταχεία χορήγηση της βοήθειας στους τότε συμμάχους.
Η ΕΕ ζαλισμένη μέσα στο αμερικανορωσικό ρινγκ
Είναι πραγματικά αξιοσημείωτη αυτή η -μέσα σε λίγες εβδομάδες- προσαρμογή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ειδικότερα της ηγεμονικής της δύναμης, δηλαδή της Γερμανίας, στο πλαίσιο που χαράσσουν οι ΗΠΑ, με τη Βρετανία σε ρόλο βοηθού και προβοκάτορα. Το γερμανικό προσωπικό, με εξαίρεση τη Μέρκελ που εκκωφαντικά σιωπά τουλάχιστον μέχρι τώρα, έχει βαλθεί το τελευταίο διάστημα σε ένα μαζικό αυτομαστίγωμα και ρίχνει τη σαραντάχρονη και βάλε Ost Politik και τις ρωσογερμανικές σχέσεις στο «πυρ το εξώτερον». Από αυτή την άποψη, το διάγγελμα του Σολτς που υπογράμμιζε ότι η στοίχιση με τις ΗΠΑ έχει όριο τα ζωτικά συμφέροντα της Γερμανίας, είναι απλά «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε» ή συνιστούν μία πρώτη τροχιοδεικτική βολή για εξίσου εντυπωσιακές μετατοπίσεις στο μέλλον;
Φυσικά, ενόσω διαρκεί ο πόλεμος στην Ουκρανία, οι Γερμανοί ιθύνοντες γνωρίζουν πως τα περιθώριά τους για διαφοροποιήσεις είναι ελάχιστα. Μένει, βέβαια, να δούμε από την άλλη, πώς θα επιδράσει αυτή η συνεχής και κλιμακούμενη πίεση που δέχεται ο γερμανικός ιμπεριαλισμός από τις ΗΠΑ και τη γραμμή της παρατεταμένης σύγκρουσης στις ουκρανικές πεδιάδες. Μπορεί το σχοινί να τεντώνεται επ’ άπειρον χωρίς να κοπεί;
Το ίδιο εκνευρισμένος πρέπει να ήταν και ο Μακρόν, μιας και διαπίστωσε ξανά με την επικοινωνία του με τον Πούτιν, πως δεν υπάρχουν εύκολες και ανέξοδες διέξοδοι από τις αμερικανορωσικές συμπληγάδες.
Οι ίδιες οι εξελίξεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση σηματοδοτούν μια υφέρπουσα και πολυεπίπεδη κρίση, ενώ νωπά είναι τα μεγάλα τραύματα από την κρίση του 2008 και το BREXIT. Όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, δηλαδή οι λαοί τους πρώτα και κύρια αλλά και τμήματα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, δέχονται ήδη τις πρώτες σοβαρές συνέπειες των (αυτο)κυρώσεων. Οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές εταιρείες έχουν υποχωρήσει στις απαιτήσεις της Gazprom, πληρώνοντας σε ρούβλια το φυσικό αέριο. Όμως η συζήτηση για το εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο ήταν η πρώτη θρυαλλίδα για να διαλυθεί η επίπλαστη ενότητα. Άρχισαν ανοιχτές απειλές για βέτο, η ευρωπαϊκή επιτροπή έδινε εξαιρέσεις επί εξαιρέσεων (από το εμπάργκο) που και πάλι όμως δεν ικανοποιούσαν (π.χ. την Ουγγαρία) και έχουμε επιπλέον και άτακτη υποχώρηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο θέμα των ευρωπαϊκών πλοίων που μεταφέρουν ρωσικό πετρέλαιο. Και δεν είμαστε παρά στην αρχή!
Τα κύματα της αναστάτωσης μεγαλώνουν και επεκτείνονται
Η Σουηδία και η Φινλανδία ετοιμάζονται να μπουν στο ΝΑΤΟ και η Ρωσία κάνει ασκήσεις προσομοίωσης πυρηνικών επιθέσεων στο Καλίνινγκραντ. Η Λευκορωσία αναπτύσσει ειδικές δυνάμεις στα νότια και δυνάμεις άμυνας, πυροβολικού και πυραύλων στα δυτικά, σε απάντηση, όπως λέει η ηγεσία της, στη συγκέντρωση στρατευμάτων της Ουκρανίας, της Πολωνίας, της Λιθουανίας και της Λετονίας στα σύνορά της. Η Υπερδνειστερία παραμένει ως υποψήφιο θύμα μιας επέκτασης του πολέμου, ενώ πολωνικές δυνάμεις συμμετείχαν σε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με δυνάμεις της Μολδαβίας στην επικράτεια της τελευταίας. Στα Βαλκάνια οι υπόγειες ή φανερές διεργασίες αποσταθεροποίησης συνεχίζονται. Η Γεωργία δέχτηκε πιέσεις από το καθεστώς του Κιέβου (δηλαδή τις ΗΠΑ) ώστε να στείλει όπλα στην Ουκρανία, με τη Γεωργιανή πρόεδρο να καρφώνει το Κίεβο πως θέλει να ανοιχτεί δεύτερο μέτωπο της Ρωσίας στον Καύκασο. Στην ίδια περιοχή, στα νότια, περίεργες αναζωπυρώσεις έχουμε στο θέμα του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Στη Λιβύη τα πράγματα οδηγούνται ξανά σε αδιέξοδο.
Σε όλη την ευρύτερη περιοχή, γύρω από την Ουκρανία και με επίκεντρο την ίδια, έχουμε την εμφάνιση τάσεων αποσταθεροποίησης και αναστατώσεων, με τους ιμπεριαλιστές να ενεργοποιούν προϋπάρχουσες αντιθέσεις ή να πριμοδοτούν τη δημιουργία νέων, με πρωτοστάτη και εδώ τις ΗΠΑ. Όλη αυτή η αναστάτωση ξαναγυρίζει στο «κέντρο», πριμοδοτώντας τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις «πηγές» της πολεμικής αυτής σύγκρουσης: τον άγριο ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και πρώτα απ’ όλα των ΗΠΑ και της Ρωσίας!
