Στο εκρηκτικό τοπίο του πολέμου και των αντιδραστικών πολιτικών
Να ξεσηκωθούμε για να σταματήσει η κρεατομηχανή του πολέμου!
Οι τρεις μήνες του πολέμου στην Ουκρανία ανέδειξαν με πρωτόγνωρη ένταση τη συσσώρευση των αδιεξόδων, τη γενικευμένη κρίση του συστήματος και τους οξύτατους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που εξελίσσονταν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Το αιματηρό πολεμικό θέατρο γίνεται όλο και περισσότερο «εργαστήρι» εκβιασμών για τη διεύρυνση και γενίκευση της σύγκρουσης, καθώς οι ανταγωνισμοί σε όλα τα επί μέρους πεδία (ενεργειακό, οικονομικό, εμπορικό, νομισματικό) από τη μια δεν μπορούν να δώσουν απαντήσεις και από την άλλη συσσωρεύουν όρους στην κεντρική αντιπαράθεση. Οι ΗΠΑ, για να κρατήσουν συντεταγμένη την Ευρώπη στη Δυτική συμμαχία, πρωτοστατούν στην πολιτική των πολεμικών εκβιασμών, βάζουν Φιλανδία και Σουηδία στο ΝΑΤΟ, ενώ ο Μπάιντεν κάνει περιοδεία στην Ασία, εκτοξεύοντας ανοιχτές απειλές προς την Κίνα! Η Ρωσία συνεχίζει και θα συνεχίσει στον πολεμικό δρόμο της ιμπεριαλιστικής εισβολής της στην Ουκρανία, καθώς η διεύρυνση και κατοχύρωση των επιτυχιών της επί του εδάφους είναι το βασικό στοιχείο με το οποίο θα απαντά στην παγκόσμια έκθεσή της που αυτή η εισβολή σήμαινε και σημαίνει. Το πλαίσιο των παγκόσμιων απειλών που διαμορφώνεται με προφανείς τους πιο μεγάλους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς, προκαλεί ενστάσεις, όχι μόνο εντός των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων –που σύρονται στο αμερικάνικο άρμα– αλλά και εντός των ΗΠΑ, με χαρακτηριστική μεταξύ πολλών άλλων την παρέμβαση Κίσινγκερ.
Σε αυτό το πλαίσιο επισημαίνεται από τα πιο επίσημα και καθεστωτικά χείλη του ΟΗΕ και στο φόρουμ του Νταβός, η ήδη εξελισσόμενη κατάσταση λιμού που σαρώνει εκατομμύρια ανθρώπων στις περιφερειακές και εξαρτημένες χώρες, αλλά και κύματα συντριβής των όποιων όρων διαβίωσης είχαν οι μάζες των μικρομεσαίων στρωμάτων, που χτυπιούνται από την κρίση σε τρόφιμα και ενέργεια, ακόμα και στις ιμπεριαλιστικές χώρες.
Η θέση-σύνθημα «για να ζήσουμε πρέπει να αγωνιστούμε», με την οποία κινητοποιηθήκαμε ενόψει της φετινής εργατικής Πρωτομαγιάς, γίνεται όλο και πιο επιτακτική για όλους τους λαούς, σε όλα τα πεδία και σε όλη τη μακρά περίοδο δοκιμασίας που βρίσκεται μπροστά μας. Αναμφίβολα είναι θέση αφετηρίας και κατεύθυνσης για τον λαό μας, σε μια χώρα που στροβιλίζεται στους πιο μεγάλους κινδύνους και αντιμετωπίζει αδιέξοδα που η κυβέρνηση και τα κόμματα του συστήματος τα διαχειρίζονται με εγκληματικό για τα συμφέροντα και την ίδια τη ζωή του λαού, τρόπο.
Αλυσοδέσιμο στις ΗΠΑ, οξύνσεις στην περιοχή
Η επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ σχολιάστηκε με διθυράμβους από το κυβερνητικό επιτελείο και τους συστημικούς αναλυτές, ενώ βρήκε απέναντί της μια ορισμένη κριτική από τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις της λεγόμενης αντιπολίτευσης. Και οι διθύραμβοι και η συγκεκριμένη κριτική επιβεβαιώνουν και αναδεικνύουν μια βασική αλήθεια. Την αλήθεια που λέει ότι τα όρια και οι «αρμοδιότητες» της άρχουσας τάξης και του πολιτικού της προσωπικού τελειώνουν και αφορούν στην αναζήτηση θέσης εντός του πλαισίου που καθορίζουν οι ΑμερικανοΝΑΤΟϊκοί προστάτες τους.
Στις σημερινές συνθήκες, οι ΗΠΑ απαιτούν την πλήρη στοίχιση των συμμάχων τους και των υποτακτικών στην κλιμακούμενη αντιπαράθεσή τους με τη Ρωσία. Αυτή η απαίτηση για τη χώρα μας σημαίνει πριν από όλα τη μετατροπή της σε μια απέραντη πολεμική βάση των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, διαθέσιμη και ενεργή στην πρώτη γραμμή της περικύκλωσης περίσφιξης της Ρωσίας. Σημαίνει, επιπλέον, την –έστω συμβολικής σημασίας– αποστολή όπλων στο ουκρανικό πεδίο. Σημαίνει οπωσδήποτε την ευθυγράμμιση και την ενεργητική στήριξη κάθε γεωπολιτικού σχεδίου των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή (από τα Βαλκάνια ως τη ΝΑ Μεσόγειο) που διαμορφώνεται και θα διαμορφώνεται στη βάση του ίδιου αμερικάνικου στόχου για την εκδίωξη κάθε ρώσικης επιρροής και παρουσίας στην περιοχή, για τη στοίχιση όλων των χωρών της περιοχής στο αμερικανικό άρμα.
Σε όλα αυτά είπε «ναι» η επίσκεψη Μητσοτάκη, η οποία εξάλλου έγινε για να δεσμευτεί η χώρα σε όλα αυτά τα οποία μέλλει να εξελιχθούν στο επόμενο διάστημα. Για όλα αυτά πανηγυρίζουν, επιχαίρουν, συμφωνούν το κυβερνητικό κόμμα, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και οι εμβριθείς αναλυτές και δημοσιολόγοι του συστήματος. Ο κυνισμός της υποτέλειας όλων αυτών είναι πιο ευδιάκριτος από ποτέ: Σέρνουμε τη χώρα στον χορό του απειλούμενου ιμπεριαλιστικού πολέμου με κάθε τρόπο δίπλα στη Δύση και στις ΗΠΑ, γιατί εκεί ανήκουμε! Γιατί μόνο με αυτή την επιλογή μπορεί η άρχουσα τάξη να προσδοκά, όποιες και αν είναι οι εξελίξεις και οι συνέπειες για τον λαό, ότι θα αναπαραχθεί ως άρχουσα και ότι ενδεχομένως θα έχει και «κέρδη» από την επιλογή αυτή. Σε αυτή τη βάση της ταξικής πολιτικής της υποτέλειας πανηγυρίζουν ήδη, καθώς η νέα αγορά δισεκατομμυρίων δολαρίων που καλείται να πληρώσει ο λαός «για την άμυνα της χώρας» για τα F-35 επιταχύνεται πολύ πριν από το 2028 που αρχικά αναγγέλθηκε.
Στην ίδια βάση είναι και η συγκεκριμένη κριτική του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων δυνάμεων κοντά και γύρω από αυτόν. Μια «κριτική» που κάθε άλλο παρά αμφισβητεί τη βασική επιλογή της ένταξης στο αμερικάνικο πλαίσιο και της ανάληψης των ρόλων που αυτή η ένταξη σήμερα σημαίνει. Αλλά είναι μια «κριτική» που ζητάει να δει στη βάση αυτής της, δεδομένης και για τον ΣΥΡΙΖΑ, επιλογής άμεσα ανταλλάγματα έναντι της ανταγωνίστριας αστικής τάξης της Τουρκίας. Η κυβέρνηση με την ευθύνη της άμεσης διαχείρισης απαντά πως «δεν είναι καλή εποχή να λες στο ΝΑΤΟ κακές κουβέντες για την Τουρκία» και η κούρσα της υποτέλειας συνεχίζεται από όλους, ενώ ταυτόχρονα φορτώνεται από δεξιούς και «προοδευτικούς» με όλο και περισσότερους τόνους εθνικισμού, που αποτελεί συστατικό του αντιδραστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού.
Σε κάθε περίπτωση -όπως έδειξε και η επίσκεψη Δένδια στην Αλβανία που συνάντησε εκ νέου τα αιτήματα για τους «τσάμηδες»- το όλο και πιο καταθλιπτικό πλαίσιο της επικυριαρχίας των αμερικανοΝΑΤΟϊκών στις χώρες της περιοχής, όχι μόνο δεν δημιουργεί συνθήκες «φιλίας και συμμαχίας» των χωρών και των λαών, αλλά αντίθετα τροφοδοτεί έχθρες, εντάσεις, διχασμούς. Γιατί πριν από όλα οι αμερικανοΝΑΤΟϊκοί θέλουν διατεταγμένους τους υποτακτικούς τους, αλλά και άλυτα και αναπαραγόμενα όλα τα (πραγματικά και κατασκευασμένα) στοιχεία των ανταγωνισμών τους. Γιατί -και αυτό είναι εξίσου σημαντικό- η κάθε αστική τάξη και κυρίαρχη κλίκα που ανήκει στις δυνάμεις που υπάγονται στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, υπάγεται σε αυτήν με τη «λογική» της διεκδίκησης ωφελημάτων έναντι των ανταγωνιστών της. Υπάγεται με την επιδίωξη να υπηρετήσει «καλύτερα» τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και ως εκ τούτου να «ανταμειφτεί» για αυτό έναντι των ανταγωνιστών της. Υπάγεται για να «αξιοποιήσει» την εξάρτησή της, στην προώθηση των τυχοδιωκτισμών που κυοφορούν οι μαξιμαλισμοί και οι μεγαλοϊδεατισμοί που αφθονούν στις δύο πλευρές του Αιγαίου και σε όλες τις χώρες της περιοχής. Συνεπώς, αυτός ο αντιδραστικός ανταγωνισμός της «πιο αποτελεσματικής υποτέλειας» των αστικών τάξεων υπηρετεί τον ιμπεριαλισμό και τους κινδύνους των άδικων πολέμων και στρέφεται ενάντια στους λαούς φορτώνοντάς τους ολοένα μεγαλύτερα βάρη και κινδύνους.
Σε αυτή τη βάση και η κριτική της ηγεσίας του ΚΚΕ -και όχι μόνο αυτής της ηγεσίας- για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ «που ενθαρρύνουν και υποθάλπουν τις τουρκικές επιδιώξεις» μόνο «αντιιμπεριαλιστική» κριτική δεν είναι! Είναι μια κριτική στο «πνεύμα» της κριτικής του ΣΥΡΙΖΑ, μια κριτική που σιγοντάρει τον σοβινισμό, μια κριτική που αναζητά και «διεκδικεί» από την αστική τάξη «αξιόμαχο στράτευμα για την υπεράσπιση της χώρας από τον τουρκικό κίνδυνο» και για αυτό είναι μια κριτική αποδεκτή και εντός των πλαισίων της πολιτικής νομιμότητας που ορίζει το σύστημα.
Η «διέξοδος» των εκλογών και η διέξοδος του λαού
Ο επίσημος πληθωρισμός ξεπέρασε ήδη το 10%, αλλά βέβαια ο πληθωρισμός που αφορά στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, αυτά στα οποία εξαντλείται το λαϊκό εισόδημα, είναι πολύ μεγαλύτερος. Δηλαδή μέσα σε λίγους μήνες επιβλήθηκε βίαια μια κατακόρυφη μείωση του λαϊκού εισοδήματος, που μετατρέπει την εκτεταμένη φτώχεια σε μαζική εξαθλίωση.
Παράλληλα, η Κομισιόν από τη μια εισηγείται την παράταση της ρήτρας διαφυγής για το 2023, αλλά από την άλλη εντείνονται οι «προειδοποιήσεις» για την ανάγκη διατήρησης της δημοσιονομικής σταθερότητας και η εκδήλωση «ανησυχιών» των επιτελείων της ΕΕ για το «χρέος των χωρών του Νότου». Χαρακτηριστικά ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Λίντνερ, στις δηλώσεις του στο περιθώριο της Συνόδου των Υπουργών Οικονομικών και κεντρικών τραπεζιτών του G-7 στις 19 Μαΐου έστρωσε τον δρόμο για «νέο πρόγραμμα εποπτείας» για την Ελλάδα, επισημαίνοντας ότι «θα πρέπει να γίνουμε πιο σκληροί, όχι πιο ήπιοι». Η ημερομηνία των δηλώσεων δεν είναι τυχαία (αμέσως μετά την επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ και τη συμφωνία για την αγορά των F-35) και ούτε άσχετη με τη γερμανική δυσαρέσκεια για την όλο και μεγαλύτερη ελληνική στροφή προς τις ΗΠΑ, ενώ «εκκρεμεί» και η δυσαρέσκεια για τις αγορές των γαλλικών όπλων. Αλλά και συνολικότερα, το πλαίσιο του «πολέμου» των ιμπεριαλιστικών κυρώσεων είναι σαφές ότι καταλήγει και ξεσπάει στις πλάτες των λαών και του λαού μας, που καλούνται να πληρώσουν το μάρμαρο και να αντιμετωπίσουν πρωτόγνωρες συνθήκες εξαθλίωσης.
Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα, η κυβέρνηση και συνολικά το πολιτικό σύστημα όχι μόνο δεν έχουν απαντήσεις που να υπερασπίζονται στοιχειωδώς τη ζωή του λαού, αλλά αντίθετα είναι δέσμιες στην κατεύθυνση που επιταχύνει και μεγαλώνει τα λαϊκά δεινά. Ο κυνισμός που αποτυπώνουν οι δηλώσεις του Μητσοτάκη και των κυβερνητικών στελεχών «σημασία δεν έχει πόσα λεφτά παίρνεις», «η καλύτερη οικονομία είναι η μείωση της κατανάλωσης» απηχεί την πραγματική κατεύθυνση της πολιτικής του συστήματος απέναντι σε έναν λαό που δεν μπορεί να πληρώσει τους λογαριασμούς του ρεύματος και του σούπερ μάρκετ και μάλιστα την ίδια ώρα που έχουν το θράσος να μιλούν για «ανάπτυξη»!
Συνεπώς, η κυβέρνηση και τα κόμματα του συστήματος έχουν να αντιμετωπίσουν και το ξέρουν, τη διαρκώς ογκούμενη οργή του λαού και της νεολαίας, που αναζητά όρους για να εκδηλωθεί. Η εκλογική ήττα της ΔΑΠ μετά από δεκαετίες είναι ένα χαρακτηριστικό μήνυμα αυτών των διεργασιών, που η σημασία του δεν μειώνεται από το γεγονός ότι η ΠΚΣ-ΚΝΕ, που εισέπραξε εκλογικά αυτή τη δυσαρέσκεια, ήταν η δύναμη που τα προηγούμενα χρόνια πρωτοστάτησε στη γραμμή και την πρακτική της απαξίωσης των συλλόγων και της άρνησης των αγώνων. Αλλά το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών προσφέρεται ως παράδειγμα για να αποτυπωθεί το συνολικότερο ζήτημα που βρίσκεται μπροστά μας, μπροστά στον λαό και στη νεολαία και τις δυνάμεις που θέλουν να υπηρετήσουν την αγωνιστική γραμμή, τη γραμμή της συγκρότησης και ανάπτυξης της μαζικής πάλης, των αγώνων, του κινήματος που θα αντιστέκεται και θα διεκδικεί απέναντι στην πολιτική του συστήματος, απέναντι στη γραμμή της εξάρτησης, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό.
Από τη μια, λοιπόν, τα κόμματα του συστήματος με συνέδρια, με ένα ολόκληρο αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο, με κλιμάκωση του δίπολου φασιστικοποίηση-αντικομμουνισμός και με τις πλάτες των πατρώνων τους, προετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν τις εκρήξεις της λαϊκής οργής. Σε αυτό το πλαίσιο οι εκλογές αναδεικνύονται ως «ορόσημο» για την αντιπολίτευση, αλλά και ως κρίσιμο ατού για την ίδια την κυβέρνηση.
Από την άλλη, εμείς θεωρούμε ότι οι εκλογές, όποτε γίνουν, δεν μπορούν να δώσουν «λύσεις και διέξοδο». Πριν από όλα στον λαό και στη νεολαία, στα δικαιώματά τους και στα συμφέροντά τους. Αλλά δεν θα δώσουν λύση ούτε στα αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος, που θα συνεχίζει να έχει απέναντί του την οργή του λαού, την ανάγκη του να ζήσει με δικαιώματα, ενώ η όποια κυβερνητική λύση θα συνεχίζει στη γραμμή της σημερινής και στο πλαίσιο του πολέμου και της εξαθλίωσης που έχουν διαμορφώσει οι ιμπεριαλιστές.
Σε αυτό το σύνθετο και εκρηκτικό τοπίο που έχει διαμορφωθεί και εξελίσσεται, το ζήτημα που πρυτανεύει για τα λαϊκά συμφέροντα και τη λαϊκή υπόθεση είναι ένα και μόνο. Η οργή να γίνεται μαζικός αγώνας και μέσα στον αγώνα που παλεύει για τη νίκη και για να παλεύει για τη νίκη, να γίνονται βήματα συγκρότησης οργάνων πάλης των εργαζομένων και της νεολαίας. Να αναβαθμίζεται πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά η συγκρότηση των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων, σε βάση ταξική και αντιιμπεριαλιστική και στην κατεύθυνση της επαναστατικής προοπτικής του λαού.
