Αντιμέτωποι με πολλαπλά και κρίσιμα προβλήματα βρίσκονται οι εργαζόμενοι στη χώρα. Προβλήματα που έρχονται να προστεθούν στα δεδομένα που έχει διαμορφώσει η επίθεση χρόνων στο εισόδημα, στα δικαιώματα, στις εργασιακές τους σχέσεις. Κι όμως, εν μέσω τραγικών συνθηκών, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να στηριχτούν ούτε στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, ούτε στις δυνάμεις που αρέσκονται να δηλώνουν «στο πλευρό τους», οι οποίες μοιάζουν να κινούνται χωρίς κατεύθυνση. Σωστότερα, κινούνται στην κατεύθυνση που ορίζει το γενικευμένο προεκλογικό κλίμα που έχει επιβληθεί και το οποίο ενισχύει τις λογικές της αναμονής, των αυταπατών, της «ελπίδας» σε μια κυβερνητική αλλαγή, σε μια εκλογική ενίσχυση, σε προεκλογικές «παροχές» και άμβλυνση της αντεργατικής επίθεσης.
Η ΓΣΕΕ, παρά την αρχική της «γκρίνια», αποδεικνύεται πολύ ευχαριστημένη με την αύξηση του κατώτατου μισθού απ’ την κυβέρνηση, επομένως δεν προγραμματίζει κανενός είδους κινητοποίηση για το... ορατό διάστημα. Το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ, που ελέγχει σημαντικό αριθμό συνδικαλιστικών οργανώσεων, παρά τις μεγαλοστομίες, κινείται με αποκλειστικό γνώμονα την ενίσχυση της εικόνας του και του συνολικού του προγράμματος, προπαγανδίζοντας τη δυνατότητά του να... εκπροσωπεί τους εργαζόμενους, βασικά στη Βουλή. Κατά τα λοιπά, αναμένει τις όποιες κινήσεις της ΓΣΕΕ. Το ίδιο μεγαλόπνοο σχέδιο φαίνεται πως ακολουθεί κι η ΑΔΕΔΥ, χωρίς να θέτει ουσιαστικά το παραμικρό ζήτημα προς διεκδίκηση.
Στην πραγματική ζωή, τα προβλήματα συσσωρεύονται στην πλάτη των εργαζόμενων και τους οδηγούν σε απόγνωση.
- Η ακρίβεια μόνο «παροδικό φαινόμενο» δεν είναι. Αντίθετα, ο εργαζόμενος καλείται εδώ και πολύ πια καιρό να δίνει ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του μισθού για ενοίκιο, για ρεύμα, για τρόφιμα, για καύσιμα. Είχε ήδη χρυσοπληρώσει την -όποια- θέρμανση και σύντομα θα βρεθεί στην ίδια και χειρότερη κατάσταση για τον -όποιο- κλιματισμό. Έτσι κι αλλιώς, αποταμιεύσεις δεν επέτρεπε εδώ και χρόνια το τσάκισμα των μισθών, η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων, η μαζική ανεργία, οι κάθε είδους περικοπές στις κοινωνικές λεγόμενες παροχές. Για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, είναι μεγάλο ερωτηματικό το πώς θα αντιμετωπιστεί το πρόσθετο βάρος των τελευταίων μηνών, το οποίο όλα τα δεδομένα οδηγούν στην εκτίμηση ότι θα αυξηθεί, καθώς και τα χρέη που ήδη πολλαπλασιάζονται.
- Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται, χωρίς να διαφαίνονται όροι για τον τερματισμό του. Αντίθετα, παράγει ολοένα πιο αρνητικά δεδομένα για όλους τους λαούς του κόσμου, όπως και για το λαό μας. Στην ίδια κατεύθυνση λειτουργεί και η κλιμακούμενη ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των απαιτήσεων που θέτουν για χώρες εξαρτημένες, όπως η δική μας, που «πρέπει» να στοιχιστεί απόλυτα στα σχέδια των αμερικανο-νατοϊκών, ανεξάρτητα από συνέπειες και κόστη. Άλλωστε αυτά μεταφέρονται εξ ολοκλήρου στο λαό και τους εργαζόμενους, οι οποίοι βομβαρδίζονται και με την απαιτούμενη προπαγάνδα. Ώστε να στοιχιστούν με τη σειρά τους πίσω από την άρχουσα τάξη, να προσφέρουν τα δικαιώματά τους θυσία στα «εθνικά οράματα», ν’ αποδεχτούν τη χρήση της χώρας ως προγεφύρωμα και «σταθερό πυλώνα» των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, να νομιμοποιήσουν τις εξωφρενικές εξοπλιστικές δαπάνες για «την αντιμετώπιση του εχθρού».
- Η αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και συνολικά των εργαζόμενων δείχνει τις τραγικές της συνέπειες μέσα σ’ αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα. Ο αγώνας για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς που να καλύπτουν το κόστος της ζωής, αποτελεί μεγάλο ζητούμενο που ουσιαστικά δεν τίθεται. Αυτή όμως είναι η κατεύθυνση που θα μπορούσε πραγματικά ν’ ανακουφίσει, με μόνιμο τρόπο, την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους και, σε μια πορεία, να τους οδηγήσει σε βελτίωση της θέσης τους. Η αμηχανία που κυριαρχεί σχετικά με το πώς ένα τέτοιο -τεράστιο αλλά και τεράστιας σημασίας- ζήτημα μπορεί να τεθεί πραγματικά, δηλαδή με αποφασιστικούς, παρατεταμένους απεργιακούς αγώνες, είναι ενδεικτική του προβλήματος. Και απαιτεί την ενίσχυση της κατεύθυνσης τόσο της οργάνωσης κάθε εργαζόμενου σε σωματείο, όσο και της σταθερής και αποφασιστικής παρέμβασης με στόχο τα σωματεία να ενεργοποιηθούν, να μαζικοποιηθούν, να εξυπηρετήσουν την κινητοποίηση των εργαζόμενων και τη συγκρότησή τους για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.
- Στην αντίθετη κατεύθυνση έχει προσφέρει ήδη πολλά (στο σύστημα) και έχει να προσφέρει πολλά περισσότερα ο νόμος 4808/2021 («Χατζηδάκη»). Οι διατάξεις του εμφανίζονται φαρδιές-πλατιές στις δικαστικές αποφάσεις που βγάζουν σωρηδόν παράνομη ουσιαστικά κάθε απεργιακή κινητοποίηση που μπαίνει στο στόχαστρο. Οι απολύσεις έχουν απελευθερωθεί, αφού μια αυξημένη αποζημίωση αρκεί για να εξαγοράσει ένας εργοδότης το «δικαίωμα» ν’ απολύει «παράνομα». Ο ασφυκτικός κλοιός γύρω απ’ τη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση αποτρέπει, μ’ έναν πρόσθετο τρόπο, την ενεργοποίηση των εργαζόμενων και απελευθερώνει την εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία. Η στάση που κρατάει το ΠΑΜΕ, που προσπαθεί να «προσπεράσει» την ανάγκη οι εργαζόμενοι να παλέψουν για την κατάργηση του ν.4808 υποστηρίζοντας ότι αυτός «έχει μείνει στα χαρτιά», είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς επιχειρεί ταυτόχρονα να εμφανίζεται «δικαιωμένο» (αφού η γραμμή του «έγινε πράξη») και ν’ απέχει απ’ το καθήκον της οργάνωσης του αγώνα.
- Η πάλη για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, που συνδέεται τόσο με τον αγώνα για πραγματικές αυξήσεις όσο και με την ανάγκη συλλογικής οργάνωσης, είναι θετικό ότι αρχίζει να τίθεται, έστω επιμέρους. Είναι όμως πρόβλημα η αποφυγή, η απόκρυψη απ’ τους εργαζόμενους, των απαιτήσεων αυτής της πάλης. Γιατί πρόκειται για μια δύσκολη υπόθεση μέσα στους σημερινούς συσχετισμούς, η οποία είτε θα παλευτεί πραγματικά, δηλαδή θα γίνει κτήμα των εργαζόμενων, οι οποίοι είναι αυτοί που θα δώσουν τους απεργιακούς αγώνες και θα μαζικοποιήσουν τις κινητοποιήσεις που θα χρειαστούν για να εξαναγκάσουν την εργοδοσία σε υποχώρηση, είτε θα γίνει με εικονικούς όρους, καταλήγοντας (ακόμα κι αν η εργοδοσία «κάνει τη χάρη» να υπογράψει μια ΣΣΕ) κενό γράμμα, χωρίς περιεχόμενο ή χωρίς εφαρμογή.
Το κλίμα παραίτησης, υποταγής και αναμονής που καλλιεργούν οι κυρίαρχες δυνάμεις δεν πρέπει να περάσει. Κάθε προσπάθεια για ανάπτυξη αντιστάσεων, για θέση των εργατικών δυνάμεων σε κίνηση, πρέπει να ενισχύεται και να υπηρετείται με αποφασιστικότητα και διάρκεια. Η πραγματικά δύσκολη καθημερινότητα που αντιμετωπίζουμε όλοι οι εργαζόμενοι μπορεί να βρει μόνο συλλογικές απαντήσεις, σε κατεύθυνση υπεράσπισης και διεκδίκησης των δικών μας δικαιωμάτων. Τους όρους που χρειαζόμαστε για ν’ αναμετρηθούμε με την πολιτική του συστήματος, όποιος κι αν την υπηρετεί, θα τους χτίσουμε μόνο μέσα στην πάλη, με επιμονή και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας.
