Όταν ανακοινώθηκε επίσημα ότι ο Μητσοτάκης θα γίνει δεκτός από τον Μπάιντεν και μάλιστα θα μιλήσει στο Κογκρέσο ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός, κύματα ενθουσιασμού κατέκλυσαν τα ελεγχόμενα ΜΜΕ και τους συστημικούς δημοσιολογούντες. Επιτέλους, οι υπηρεσίες και η πλήρης ευθυγράμμιση σε όλες τις απαιτήσεις αποδίδουν καρπούς. Και όταν μάλιστα αυτό γίνεται σε βάρος του γείτονα ανταγωνιστή, τότε τα πράγματα δείχνουν ότι μπορούν να πάνε πολύ καλύτερα στο μέλλον, αρκεί η υποταγή στα κελεύσματα των ΗΠΑ να είναι απόλυτη και χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις. Η υποτέλεια, που αποτελεί φυσική κατάσταση για το ντόπιο εξαρτημένο εκμεταλλευτικό σύστημα, βρίσκεται στην ανώτερη βαθμίδα της, μέχρι την επόμενη φάση, που θα καθοριστεί από τις εξελίξεις και τις ανάγκες των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Οι δεσμεύσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι τόσο ισχυρές, που δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι θα προχωρήσει χωρίς δισταγμό σε ό,τι απαιτήσουν οι ΗΠΑ.
Η επίσκεψη αποτέλεσε το αντάλλαγμα της διοίκησης Μπάιντεν στον «πιστό σύμμαχο», που ψήφισε την «αμυντική συμφωνία» για την παραμονή και την επέκταση των αμερικάνικων βάσεων, που γίνεται πλέον αορίστου χρόνου μετά τα πέντε πρώτα χρόνια, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές από τη μία να εγκαθιστούν όλο και περισσότερους στρατιωτικούς σχηματισμούς και επιθετικό πολεμικό εξοπλισμό και από την άλλη να έχουν την ευχέρεια για καλύτερο και πιο μακρόπνοο στρατηγικό σχεδιασμό για τις πολεμικές τους εξορμήσεις ενάντια στους ανταγωνιστές τους.
Σε μία περίοδο που το «αργοκίνητο υπερωκεάνιο» της ΕΕ δεν μπορεί να καλύψει και να στηρίξει τη ντόπια αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό απέναντι στις επιπτώσεις της κρίσης, γίνεται αναγκαιότητα η ακόμα μεγαλύτερη πρόσδεση στο ιμπεριαλιστικό άρμα των ΗΠΑ. Όσον αφορά τις πιθανές συνέπειες από τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, αυτές μάλλον δεν υπολογίζονται προσωρινά και όσο διαρκεί ο πόλεμος στην Ουκρανία, καθώς οι Γερμανοί και Γάλλοι έχουν στριμωχτεί σοβαρά από τους Αμερικάνους. Παρόλα αυτά, φαίνεται ότι οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές δεν χωνεύουν εύκολα τέτοιες απαξιώσεις και το «ουδέν σχόλιο» του εκπροσώπου της ΕΕ σε σχέση με την επιλογή Ερντογάν να μην συνομιλήσει ξανά με τον Μητσοτάκη ήταν ιδιαίτερα εκκωφαντικό.
Η στρατηγική συμμαχία των «3+1», με Ισραήλ και Κύπρο κάτω από τον άμεσο έλεγχο των ΗΠΑ, όχι μόνο δεν υποχωρεί κάτω από βάρος της οριστικής εγκατάλειψης του αγωγού East Med, που με συνοπτικές διαδικασίες αποφάσισαν και ανακοίνωσαν οι Αμερικάνοι, αλλά συνεχίζει, ενισχύεται και αναβαθμίζεται. Αυτό σημαίνει άμεση συμμετοχή στους αντιδραστικούς σχεδιασμούς των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών και των σιωνιστών στη Μέση Ανατολή και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο.
«Πρέπει να ενδυναμώσουμε τους δημοκρατικούς μας θεσμούς, ώστε να αντιμετωπίσουμε τη δυσπιστία και τον θυμό, να μετασχηματίσουμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ώστε να είναι λιγότερο διαβρωτικοί παράγοντες για την κοινωνία», λέει ο Μητσοτάκης προς τους Αμερικανούς παράγοντες, αναζητώντας βοήθεια για να χτυπηθεί ακόμα περισσότερο ο… λαϊκιστής λαός, έτσι ώστε να μην μπορέσει να μετατρέψει την οργή και τον θυμό του σε οργανωμένη αντίσταση, πάλη και διεκδίκηση. Η παρέμβαση των Αμερικάνων στον τομέα αυτό μπορεί να πάρει διάφορες μορφές και σε διάφορα επίπεδα και η ιστορία έχει δείξει ότι μπορεί να φτάσει και μέχρι την ωμή επέμβαση, για να αποτρέψει οποιονδήποτε κίνδυνο για το ντόπιο καθεστώς της εξάρτησης.
Καθώς ο Μητσοτάκης γνωρίζει πολύ καλά ότι η κρίση (οικονομική, ενεργειακή, γεωπολιτική) είναι βαθιά και εν πολλοίς αξεπέραστη, αναζητά προστασία από τους «προστάτες». «Τα απολυταρχικά καθεστώτα αμφισβητούν την ικανότητα να προσφέρουμε ευημερία σε όλους. Πολλοί δυστυχώς προτίθενται να το αποδεχθούν», λέει στο Κογκρέσο. Εδώ τα ζητήματα είναι κατά βάση δύο: ο ανταγωνισμός με την Τουρκία και η πίεση που προκύπτει από αυτή την κατάσταση από τη μία και από την άλλη τα παρακάλια για επενδύσεις, δηλώνοντας με κάθε τρόπο ότι δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να παραδώσει οτιδήποτε του ζητηθεί, προκειμένου να εξασφαλίσει την εύνοια των ΗΠΑ και ταυτόχρονα να ευνοήσει το ντόπιο κεφάλαιο στον μεταπρατικό του ρόλο. Το αμερικάνικο ενδιαφέρον είναι μεγάλο, αλλά το αποτέλεσμα μικρό. Αντί αυτού, η κυβέρνηση προχωράει σε νέα αφαίμαξη του λαού, που στενάζει κάτω από το βάρος της ακρίβειας, με νέα εξοπλιστικά προγράμματα αγοράς επιθετικών αεροπλάνων F-35 αξίας 4 δισ. τουλάχιστον.
Με την αναφορά στις υπερπτήσεις στο Αιγαίο (που έφτασαν μόλις 2,5 ναυτικά μίλια από την Αλεξανδρούπολη μετά την επίσκεψη), στις εξελίξεις στο Κυπριακό και στο ζήτημα των εξοπλισμών της Τουρκίας, ο Μητσοτάκης προσπαθεί να κερδίσει πόντους απέναντι στον ανταγωνιστή και ταυτόχρονα να κάνει πιο «βατό» στο εσωτερικό της χώρας τον οποιοδήποτε συμβιβασμό χρειαστεί να κάνει, κατά απαίτηση των ΗΠΑ, για την ενίσχυση της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ.
Από την άλλη, η ανιστόρητη σύγκριση της Μαριούπολης με την έξοδο του Μεσολογγίου αποτελεί το προκάλυμμα για τη μετατροπή της χώρας σε βάση πολεμικών εξορμήσεων των Αμερικανών από το προκεχωρημένο φυλάκιο της Αλεξανδρούπολης και προσπαθεί να καλύψει… διπλωματικά την εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο, με τις επίσημες και ανεπίσημες αποστολές όπλων στην Ουκρανία. Για τον Μητσοτάκη, τη ΝΔ και όλους τους απολογητές της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, η «σωστή πλευρά της ιστορίας» είναι πάντα στις διαταγές των ιμπεριαλιστών, από την εποχή που κάποιος μεγαλόσχημος αστός πολιτικός (Π. Κανελλόπουλος) υποδεχόταν τον Αμερικάνο στρατηγό Βαν Φλιτ με το εξευτελιστικό «στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας» μέχρι τον σημερινό υπουργό Άμυνας Παναγιωτόπουλο να δηλώνει ότι «οι άνδρες μας μάτωσαν δίπλα σε Αμερικανούς στρατιώτες στους πολέμους στους οποίους συμμετείχαμε και αυτό θα γίνει επίσης και στο μέλλον».
Με πολύ ενθουσιασμό και πολλές υποσχέσεις στις αποσκευές του επέστρεψε ο Μητσοτάκης από τις ΗΠΑ, για να αναγκαστεί μέσα σε πολύ λίγες μέρες να σκεφτεί και αυτός, όπως ο Καραμανλής, η αδερφή του Ντόρα, ο Αποστολάκης και πολλοί άλλοι από το ντόπιο αστικό στερέωμα ότι «όταν φτάσει η ώρα της σύγκρουσης, θα είμαστε μόνοι μας», καθώς επακολούθησε ένας ορυμαγδός δηλώσεων και κινήσεων από τη μεριά του Ερντογάν και της Τουρκίας, που προβλημάτισαν σοβαρά την κυβέρνηση. Όχι τόσο για την έντασή τους, αλλά για τη στάση των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ, η οποία κινήθηκε ξανά στα γνωστά πλαίσια της εξισορρόπησης των εντάσεων ανάμεσα σε «συμμάχους».
Στο αστικό πολιτικό σύστημα, η σκυτάλη της εξάρτησης και της υποτέλειας μεταφέρεται εύκολα από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ, που σήμερα τη διευρύνει και την οδηγεί σε επικίνδυνους δρόμους για τον λαό. Αντίθετα, η σκυτάλη του αντιπολεμικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος από τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και στο Ιράκ και παλιότερα ενάντια στις βάσεις, τους Αμερικάνους και το ΝΑΤΟ, αναζητάει σήμερα παραλήπτες-συνεχιστές, για να οικοδομήσουν μαζικούς όρους κινήματος από τη «σωστή πλευρά της ιστορίας».
