Την Κυριακή 15/5/22 πραγματοποιήθηκαν οι εσωκομματικές εκλογές στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την ανάδειξη αρχηγού και νέας κεντρικής επιτροπής. Κατά τα πρότυπα Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, ο αρχηγός εκλέχτηκε με άμεση ψηφοφορία των μελών και όχι από το σώμα του κομματικού συνεδρίου. Μάλιστα και η νέα Κεντρική Επιτροπή προήλθε με εκλογή απευθείας από τα μέλη, εγκαινιάζοντας μια ακόμη αστική καινοτομία σε αυτό το επίπεδο.
Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο, αφού δεν υπήρχε άλλος (ανθ)υποψήφιος πλην του Α.Τσίπρα. Το ζήτημα αφορούσε το πόσα μέλη, παλιότερα και νεότερα, θα συμμετείχαν στις 1.000 κάλπες που στήθηκαν σε δημαρχεία, σχολεία και κομματικά γραφεία. Σειρά κρατικών υποδομών χρησιμοποιήθηκαν για τη συγκεκριμένη διαδικασία. Δείγμα και αυτό του στενού εναγκαλισμού των αστικών κομμάτων με το αστικό κράτος που τους παρέχει κάθε δυνατότητα και διευκόλυνση. Η εφορευτική επιτροπή που συστάθηκε για το λόγο αυτό ενημέρωσε ότι συμμετείχαν πάνω από 152.000 άτομα στην ψηφοφορία για αρχηγό. Έκανε λόγο μάλιστα για 110.000 νέα μέλη που μαζί με τα 62.000 παλαιότερα αποτελούν τη σημερινή οργανωτική αποτύπωση του κόμματος.
Η ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ να αντιστοιχηθεί οργανωτικά κάπως το κόμμα με την εκλογική κοινοβουλευτική δύναμη ήταν ανέκαθεν ένα μεγάλο στοίχημα και άγχος για την ηγεσία του. Πολύ περισσότερο που, όπως αναγνωρίζεται, υπολείπεται σε παρουσία σε σημαντικούς θεσμούς και τομείς της κρατικής και δημόσιας σφαίρας. Σε αντιδιαστολή το ΠΑΣΟΚ, παρ’ όλο το εκλογικό στραπάτσο που έπαθε την τελευταία δεκαετία, εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να έχει τις προσβάσεις και τα ανάλογα στελέχη στους χώρους αυτούς. Το ερώτημα φυσικά τίθεται αναφορικά με το τι “διαφορετικό-άλλο” κόμμα είναι αυτό που δημιουργείται, όπως ισχυρίστηκε ο ίδιος ο αρχηγός του το βράδυ των εσωκομματικών εκλογών. Το ποσοτικό στοιχείο δεν είναι σίγουρα αμελητέο, όμως αυτό που έχει ουσιώδη σημασία είναι το ποιοτικό. Η προσπάθεια, δηλαδή, “αναβάπτισης” του ίδιου και της υπόλοιπης ηγεσίας στη “λαϊκή” βούληση. Και η εξίσου επικοινωνιακή προβολή μιας λίγο-πολύ εν αναμονή κυβέρνησης.
Δεκάδες χιλιάδες, λοιπόν, ψηφοφόροι και εν δυνάμει ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές γράφτηκαν και ψήφισαν στις εσωκομματικές. Το πόσοι απ’ αυτούς θα αποτελέσουν ένα ενεργό κομματικό δυναμικό είναι άγνωστο. Όπως είναι επίσης αβέβαιο και για τα υπόλοιπα αστικά κόμματα που επέλεξαν κι επιλέγουν αντίστοιχες διαδικασίες. Το βέβαιο είναι ότι δίνεται μια βασική δημόσια εντύπωση για την αστική αντίληψη περί δημοκρατίας, καλλιεργείται και με αυτόν τον τρόπο η αυταπάτη της “απόφασης” και “συμμετοχής” της βάσης στα τεκταινόμενα στα ανώτατα ηγετικά πατώματα και στην όποια πιθανή μελλοντική κυβερνητική διαχείριση. Κανένα κάλεσμα σε αγώνα, πέραν του εκλογικού. Καμιά ώθηση σε ανάληψη δράσης για τα πραγματικά προβλήματα που άπτονται της ίδιας της ζωής. Η αποθέωση της ανάθεσης σε όλο της το μεγαλείο. Η δημιουργία νέων (αυτ)απατών σε δεκτικές συνειδήσεις.
Μάλιστα το κόμμα, στο πλαίσιο προφανώς της θεσμοθετημένης λειτουργίας της λίστας, περνά ως αντίληψη και στην πράξη την πεμπτουσία της αστικής δημοκρατίας. Δεν έχει κανείς παρά να ψηφίζει σε τακτά διαστήματα και με τον τρόπο αυτό να διώχνει από πάνω του το δικαίωμα να διαμορφώνει ο ίδιος με την πάλη του το κοινωνικό γίγνεσθαι. Και για να μην υπάρχει και αποκάλυψη σε δημόσια θέα του στενού πυρήνα που τις περισσότερες φορές αποφασίζει και δρα ερήμην της πλειοψηφίας, θεσμοθετήθηκε και η λειτουργία των τάσεων και των πλατφορμών με ποσόστωση (!) στα κομματικά όργανα. Άλλωστε, όπως λέει και η προϊστορία για τα μεγάλα τουλάχιστον αστικά κόμματα, η “πολυσυλλεκτικότητα” είναι το κλειδί για τη μαζικότητα. Ασχέτως αν τις κρίσιμες αποφάσεις καμιά αστική και ρεφορμιστική ηγεσία δεν τις μοιράζεται με τα μέλη. Ανεξάρτητα αν ούτε καν ενημερώνει για ή και αποκρύπτει μείζονα πολιτικά ζητήματα.
Απόδειξη γι’ αυτό είναι και οι μεγαλοστομίες ότι δήθεν ο λαός με τη μαζική συμμετοχή του στις εσωκομματικές εκλογές “πήρε στα χέρια του τον ΣΥΡΙΖΑ” και “ετοιμάζεται να πάρει αύριο και τη διακυβέρνηση της χώρας! Η ιδιαίτερη ιδεολογικού τύπου παρέμβαση αυτής της αποστροφής τού λόγου του Τσίπρα θυμίζει έντονα μια εξίσου γνωστή στους παλαιότερους ατάκα, απατηλού περιεχομένου, του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου. “Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία”. Μια ανάλογη παραλλαγή λανσάρεται εμμέσως πλην σαφώς σήμερα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι και αυτή δείγμα του πώς (δεν) εννοεί την παρέμβαση του λαού μια αστική ηγεσία. Για τι τον χρειάζεται και σε τι τον προορίζει.
Όσο κι αν τοποθετήθηκαν σκωπτικά η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για τη διαδικασία και το αποτέλεσμα των εκλογών στον ΣΥΡΙΖΑ, η αλήθεια είναι ότι την ίδια ακριβώς μεθοδολογία και την ίδια ακριβώς αστική αντίληψη μεταλαμπαδεύουν στα μέλη, τους φίλους τους και ευρύτερα την κοινωνία. Αναζητούν βαστάζους και ιδίως χειροκροτητές των αντιλαϊκών και αντεργατικών πολιτικών τους. Στην ουσία θέλουν ένα εκλογικό ακροατήριο διευρυμένο, αφού οι εκλογές γι’ αυτούς είναι η “μητέρα των μαχών”, μια μάζα που να “ακουμπά” τις τύχες της σε ηγεσίες που έχουν τόση σχέση με τις ανάγκες των τάξεων που καταπιέζονται όση σχέση έχει η ελευθερία και η δημοκρατία με την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές προστάτες της. Μόνο που αυτά τα θέματα είναι που δεν πρόκειται ποτέ να ανοίξει στα μέλη της καμιά αστική ηγεσία τύπου ΣΥΡΙΖΑ.
