Οι αντιδραστικές κοκορομαχίες και η εκλογολογία (δεν) συγκαλύπτουν την οδυνηρή πραγματικότητα
Τα μέτωπα πάλης είναι εδώ και απαιτούν απάντηση!
Σε αναταραχή διαρκείας βρίσκονται τα κόμματα και τα κέντρα του συστήματος στη χώρα. Μια αναταραχή που οι πηγές της και οι αιτίες της βρίσκονται έξω από τη χώρα και οπωσδήποτε δεν ελέγχονται από τους ντόπιους ιθύνοντες. Μια αναταραχή που «ξεκινά» από τη χαίνουσα ουκρανική πληγή, την οποία άνοιξε η ιμπεριαλιστική σύγκρουση και για την οποία, όπως ανέδειξε η σύνοδος των δολοφόνων του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη, οι ΗΠΑ αναζητούν όρους συνέχισης, κλιμάκωσης, διάχυσης. Αυτή η γραμμή της συνέχισης και έντασης του πολέμου που προωθούν και επιβάλλουν οι ΗΠΑ προκαλεί τριγμούς, αναστατώσεις και κρίσεις σε όλα τα επίπεδα, στους συμμάχους τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, στην περιοχή και σε όλο τον κόσμο. Αυτή η γραμμή, και όσα αυτή προκαλεί στην Ευρώπη και την περιοχή, αποτελεί και τη βασική αιτία της αναταραχής στη χώρα που οι τύχες της καθορίζονται από τη διπλή της εξάρτηση από ΗΠΑ και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Αυτό το πλαίσιο τροφοδοτεί και μεγαλώνει τους κινδύνους που παράγονται από τον αντιδραστικό ανταγωνισμό των αστικών τάξεων Ελλάδας-Τουρκίας. Σε αυτό το πλαίσιο, που έχει παροξύνει τους ενεργειακούς ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών και έχει πολλαπλασιάσει τα μπλοκαρίσματα στην παραγωγή και την κυκλοφορία των εμπορευμάτων, ο λαός μας -σε μια χώρα παράρτημα των δυτικών μονοπωλίων- βρίσκεται αντιμέτωπος με το φάσμα της πείνας και της εξαθλίωσης.
Αυτό το πλαίσιο είναι που τη μια «στιγμή» φαίνεται να επιταχύνει τη διενέργεια των εκλογών, την επόμενη φαίνεται να τις μπλοκάρει. Γιατί ακριβώς το πλαίσιο αυτό παράγει αντιτιθέμενες ακόμα και συγκρουόμενες υποδείξεις και κατευθύνσεις των πολλών προστατών της χώρας προς τα κόμματα και τα ντόπια κέντρα εξουσίας. Γιατί το πολιτικό σύστημα, που είναι πολύ λιγότερο «σταθερό» και «ισχυρό» από ό,τι τυπικά δείχνει, χρειάζεται ενδεχομένως να υποστεί κατεργασίες και επεμβάσεις για να διαταχθεί κατάλληλα, ώστε να αναλάβει και να ανταποκριθεί σε όσα ετοιμάζει ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας για τη χώρα και την περιοχή. Σε κάθε περίπτωση, η έγνοια του λαού δεν μπορεί να βρίσκεται στο πότε θα γίνουν οι εκλογές! Η έγνοια και η ελπίδα του λαού πρέπει και μπορεί να βρίσκεται στους αγώνες! Στους αγώνες και τη μαζική πάλη που είναι ο μόνος δρόμος για να υπερασπιστεί τη ζωή του και τα δικαιώματα του, για να διαμορφώσει όρους για τη δική του προοπτική.
Αντιδραστικές κοκορομαχίες
Η κυβέρνηση της ΝΔ βρίσκεται αντιμέτωπη με τη διπλή και πλήρη διάψευση των εξαγγελιών της. Και αυτές που αφορούσαν την «ανάπτυξη», τις «επενδύσεις», την «αποκατάσταση της μεσαίας τάξης» κ.ο.κ. και βέβαια αυτές που αφορούσαν τη «γεωπολιτική αναβάθμιση» της χώρας και την ανάδειξή της σε «ενεργειακό κόμβο» στην περιοχή και προφανώς σε βάρος των αντίστοιχων και ανάλογων επιδιώξεων της αστικής τάξης της Τουρκίας. Ενώ ακολούθησε πιστά την πολιτική «ανήκουμε στη Δύση, προσδενόμαστε όλο και πιο στενά στο άρμα των ΗΠΑ» αυτές οι εξαγγελίες κονιορτοποιήθηκαν κάτω από το βάρος της έντασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της κρίσης, που όχι μόνο δεν άφηναν χώρο για τις αστικές μωροφιλοδοξίες, αλλά αντίθετα δημιούργησαν μια δυναμική νέων και μεγαλύτερων αδιεξόδων. Αδιέξοδα κοινά για όλες τις αστικές δυνάμεις, αδιέξοδα που αφορούν την ίδια τη φύση και τα χαρακτηριστικά του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Εξάλλου, η πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ συνέχισε από εκεί που σταμάτησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση σεβάστηκε και στήριξε ουσιαστικά όλες τις βασικές επιλογές της κυβέρνησης της ΝΔ.
Κάτω από αυτό το κοινό βάρος των αδιεξόδων ανταγωνίζονται σήμερα σε μια αντιδραστική για το λαό σύγκρουση, διεκδικώντας θέση για την επόμενη μέρα, η οποία ουσιαστικά δεν ξέρουν τι «τους ξημερώνει». Όλα αυτά αναδείχτηκαν και στην κοκορομαχία που είχαν στη Βουλή, στη συζήτηση που προκάλεσε ο ίδιος ο Μητσοτάκης με βασική κατεύθυνση να υπενθυμίσει και να προβάλλει το αντιδραστικό του έργο ενάντια στον λαό, επισείοντας ταυτόχρονα την ήττα των αυταπατών στις οποίες ηγήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Μια ήττα που τη χρησιμοποιεί όχι βέβαια για τον ΣΥΡΙΖΑ -που έχει πείσει με τις πράξεις του τα κέντρα εξουσίας των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων ότι είναι δικό τους όργανο- αλλά ενάντια στον λαό, για να τον εκβιάσει ότι ο δρόμος της πάλης ενάντια στην πολιτική του συστήματος, ενάντια στις πολιτικές της εξάρτησης είναι κι αυτός «τυχοδιωκτισμός» και «αδιέξοδη επιλογή».
Στην πραγματικότητα λοιπόν ο Μητσοτάκης επιχειρεί να αντιμετωπίσει την κυβερνητική φθορά, να ελέγξει τις τάσεις δυσαρέσκειας και διαφωνιών εντός της ΝΔ και να αιτηθεί στήριξη και χρίσμα από τα κέντρα, επιτείνοντας και εντείνοντας την αντιδραστική-αντιλαϊκή κατεύθυνση της πολιτικής του. Ταυτόχρονα και παράλληλα ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας κρύβονται στην κυριολεξία πίσω από το … αίτημα των εκλογών, που είναι η μοναδική «αντιπολιτευτική» επιλογή τους, αφού με αυτήν μπορεί τάχα να «τελειώσει ο εφιάλτης» και να έρθει η «πολιτική αλλαγή». Πρόκειται για μια γραμμή στήριξης της αντιλαϊκής πολιτικής, μια στήριξη που είναι και πρακτικά ενεργητική εκεί που είναι ζητούμενη η ανάπτυξη αντιστάσεων και διεκδικήσεων, δηλαδή στους χώρους της νεολαίας και των εργαζομένων (όπως πολύ πρόσφατα στο συνέδριο της ΟΛΜΕ).
Ένα μέτρο πάντως της αντιδραστικής κατάστασης και της γύμνιας των δυνάμεων του συστήματος είναι ότι στην εφ’ όλης της ύλης συζήτηση των αρχηγών, και ενώ ο λαός ζει με την αγωνία της επιβίωσης, δεν υπάρχει ουσιαστικά λέξη για την επόμενη μέρα, η οποία «καλύπτεται» από τον καβγά για τον χρόνο των εκλογών, από τα …κάποια ευρώ αύξηση τον χρόνο που θα φέρει στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους η κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης και από τον καβγά για τα «σκάνδαλα»! Και στο ζήτημα αυτό πάντως η …σολομώντεια (και προπαντός «ανεξάρτητη») αστική δικαιοσύνη μεγαλούργησε ξανά! Κατάφερε και τον ΣΥΡΙΖΑ να ικανοποιήσει, απορρίπτοντας τη «σκευωρία» για τη NOVARTIS, αλλά και τη ΝΔ να υπερασπιστεί αποφασίζοντας δίωξη για Παπαγγελόπουλο και Τουλουπάκη. Την ίδια ώρα ωστόσο επιβεβαιώνεται ότι ο λαός δεν έχει τίποτε να κερδίσει από αυτούς τους αντιδραστικούς καυγάδες. Γιατί παρόλο που η υπόθεση NOVARTIS ανακηρύσσεται επισήμως σε «σκάνδαλο», αυτό καθόλου δεν μεταφράζεται σε κάποια κατάκτηση για τον λαό! Αντίθετα ο αντιδραστικός σκυλοκαυγάς λειτουργεί ως προκάλυμμα για την άγρια κυβερνητική επίθεση στην υγεία, που διαλύει ακόμα περισσότερο το δικαίωμα στην περίθαλψη του λαού, ενώ ο ΕΟΔΥ για να προφυλάξει… την λειτουργία των τουριστικών κάτεργων αποφασίζει να σταματήσει την ημερήσια ανακοίνωση των κρουσμάτων της πανδημίας που φούντωσε ξανά και ξεπέρασε τα 25.000 κρούσματα την ημέρα!
Σε αυτή την αντιδραστική ρότα θα συνεχίσει και θα ενταθεί ο ανταγωνισμός των δύο βασικών κομμάτων του συστήματος, που όπως πολλά δείχνουν (πιέσεις στο ΠΑΣΟΚ, αποχωρήσεις και παραιτήσεις από το ΜΕΡΑ25) τα κέντρα επιδιώκουν την ισχυροποίηση τους ως μια βασική προϋπόθεση «σταθερότητας και λειτουργικότητας» του πολιτικού συστήματος στα αχαρτογράφητα νερά της περιόδου.
Εκλογικές (αυτ)απάτες και πραγματικές αναγκαιότητες
Το μπρος-πίσω με τις εκλογές εκφράζει λοιπόν υπαρκτές και μεγάλες δυσκολίες του συστήματος και των κομμάτων του, αλλά ταυτόχρονα η επικράτηση της εκλογολογίας στην πολιτική ζωή παρέχει σημαντικές υπηρεσίες στην πολιτική του συστήματος! Γιατί ακριβώς η συζήτηση περί εκλογών χρησιμοποιείται ως ένας ακόμα παράγοντας για να «πάει στην άκρη» ο λαός και η νεολαία, περιμένοντας τις εκλογές! Να «πάει στην άκρη» σημαίνει και να δέχεται τον βομβαρδισμό των αντιδραστικών εκβιασμών και του εθνικιστικού παροξυσμού που διαμορφώνεται και βέβαια να μείνει αδρανής ενώ δέχεται καταιγιστική επίθεση στο σύνολο των δικαιωμάτων του, ενώ η ίδια η ζωή του κινδυνεύει από τις πολεμικές εξελίξεις που προωθούν οι ιμπεριαλιστές στην περιοχή.
Αυτή η άσχημη κατάσταση έχει διαμορφωθεί βέβαια πριν από όλα από τα κόμματα του συστήματος, ωστόσο είναι σημαντική και η συμβολή των κομμάτων που αναφέρονται στην Αριστερά και το κίνημα! Πριν από όλα της ηγεσίας του ΚΚΕ που βρίσκεται σε παρατεταμένη προεκλογική εκστρατεία εδώ και μήνες. Στις απανωτές προεκλογικές εκδηλώσεις του κόμματος αυτού το τελευταίο διάστημα ο ίδιος ο Κουτσούμπας αναδεικνύει ξανά και ξανά τον εκλογικό στόχο για ένα «μεγάλο ΚΚΕ» που θα σταθεί «εμπόδιο στα αντιλαϊκά σενάρια» της επόμενης μέρας. Ο καθένας ωστόσο μπορεί να αναρωτηθεί: γιατί το λες και δεν το κάνεις σήμερα; Γιατί βέβαια το ΚΚΕ και σήμερα δεν είναι ένα «μικρό» κόμμα. Ελέγχει εκατοντάδες ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα, σωματεία, όπου προωθείται η ολόπλευρη και καθολική εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη. Είναι «πρώτη δύναμη» στους φοιτητές, όπου εξελίσσεται η εφαρμογή του κακόφημου νόμου 4777 και ψηφίζεται τις επόμενες μέρες το τερατούργημα του νέου νόμου-πλαίσιο. Έχει αυξημένες δυνάμεις στους εκπαιδευτικούς –στην Πρωτοβάθμια αλλά και τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση- όπου εξελίσσεται η εφαρμογή της αξιολόγησης και μιας σειράς ταξικών αντιδραστικών μέτρων που σφαγιάζουν τα δικαιώματα των παιδιών του λαού… Για όλα αυτά, για την ακρίβεια που τσακίζει όλο τον λαό, για τη μετατροπή της χώρας σε προπύργιο και προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, το ΚΚΕ δεν δίνει σήμερα καμιά μάχη, όπως δεν έδωσε καμιά μάχη όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ακόμα χειρότερα, στην καραντίνα κάλεσε σε υποταγή με συμβολικές κινητοποιήσεις και στα κρίσιμα μέτωπα σε απεργίες και κλάδους συντάχθηκε ανοιχτά με τις δυνάμεις του συστήματος! Αυτό που κάνει σήμερα η ηγεσία του κόμματος αυτού είναι να κρύβεται πίσω από τις εκλογές και να ενισχύει τις εκλογικές αυταπάτες στο όνομα των αγώνων που θα δώσει δήθεν μετά τις εκλογές! Επιπλέον, δεν διστάζει στη βάση και των πραγματικών θέσεών της και της ψηφοθηρίας της να συντονίζεται -ενίοτε και να υπερβαίνει- τη συστημική τουρκοφαγία, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση ενός αντιδραστικού κλίματος μέσα στον λαό.
Αλλά οι εκλογικές αυταπάτες περισσεύουν και στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, όπου ένας νέος γύρος επιδίωξης εκλογικών συγκολλήσεων είναι σε πλήρη εξέλιξη με το ...όραμα της υπέρβασης του 3%! Δυνάμεις και θραύσματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πάλλονται από την προεκλογική αγωνία και έχουν ξεχάσει τελείως το πραγματικό ζητούμενο: την ανάγκη όχι «συγκολλήσεων» αλλά συντονισμού και κοινής δράσης που θα ενοποιήσει και θα πολλαπλασιάσει ένα αγωνιστικό δυναμικό στο πεδίο των αγωνιστικών πρωτοβουλιών και της μαζικής πάλης. Στο πεδίο δηλαδή που μπορούν πράγματι να χτιστούν διαφορετικοί συσχετισμοί, να δυναμώσει η ελπίδα και η αυτοπεποίθηση ενός κόσμου και να συναντηθούν οι αγωνιστικές, αριστερές, επαναστατικές ιδέες με ευρύτερα τμήματα εργαζομένων και νεολαίας. Όλα αυτά τα -στοιχειώδη για μια αριστερή αντίληψη- ζητήματα έχουν διαστραφεί και υπονομευτεί όλα τα τελευταία χρόνια και στο προεκλογικό κλίμα που διαμόρφωσε το σύστημα σπεύδουν –έχοντας ξεχάσει τις πολύ πρόσφατες αποκολλήσεις των προηγούμενων εκλογικών συγκολλήσεων- να επαναλάβουν μια πρακτική που, παρά τους βερμπαλισμούς, δεν απηχεί παρά παραίτηση από τη μαζική πάλη.
Το ΚΚΕ(μ-λ) επιμένει ότι η μόνη «προεκλογική προετοιμασία» που εκφράζει τα συμφέροντα του λαού και υπηρετεί τις πολιτικές ανάγκες του κινήματος και της πάλης είναι οι μαζικοί αγώνες! Μόνο με τους μαζικούς αγώνες μπορούν λαός και νεολαία να αντισταθούν στην καθημερινή και ραγδαία επιδείνωση των όρων ζωής τους και στο χτύπημα των δικαιωμάτων τους. Αλλά και μόνο στο πεδίο των αγώνων και του κινήματος μπορούν οι εργαζόμενοι και η νεολαία να εξοπλίζονται πολιτικά και ιδεολογικά σε μαζική κλίμακα, ώστε να στέκονται απέναντι στους αντιδραστικούς εκβιασμούς των κομμάτων του συστήματος, ώστε να κατακτούν την πολιτική τους χειραφέτηση και να συγκροτούν όρους για τη δική τους προοπτική. Σε αυτή τη βάση βρίσκεται η δική μας αγωνία για συντονισμό, συμπλεύσεις και κοινές πρωτοβουλίες.
Για να μαζικοποιηθούν και να κάνουν βήματα αγώνα οι Πρωτοβουλίες ενάντια στην ακρίβεια που συγκροτούνται σε μια σειρά πόλεις της χώρας.
Για να γίνουν αντιιμπεριαλιστικές εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις ενάντια στους ολοένα μεγαλύτερους πολεμικούς κινδύνους.
Για να δυναμώσει στην Αθήνα αλλά να συγκροτηθεί και πανελλαδικά και να αποκτήσει «πόδια» και δυνάμεις μέσα στα σωματεία και σε χώρους δουλειάς η Πρωτοβουλία για την Ανατροπή του νόμου Χατζηδάκη.
Για να γίνει ένας πρώτος γύρος Γενικών Συνελεύσεων στις σχολές και να επιδιωχθούν φοιτητικές διαδηλώσεις σε όλες στις μεγάλες πόλεις ενάντια στην προώθηση για ψήφιση του νέου νόμου-πλαίσιο.
Σε αυτά τα βασικά και προφανή μέτωπα πάλης κρίνονται και δοκιμάζονται όλες οι δυνάμεις, σε αυτά τα μέτωπα βρίσκονται τα πρώτα βήματα και οι απαντήσεις που χρειάζονται ο λαός και η νεολαία απέναντι στον αντιδραστικό βομβαρδισμό του συστήματος.
