Οι εξελίξεις με επίκεντρο την Ουκρανία συνεχίζουν να κινούνται στον καμβά που είχαμε επισημάνει στο προηγούμενο άρθρο της «Προλεταριακής Σημαίας». Παρά τα χαμόγελα στις φωτογραφίες των συνόδων (G7 και ΝΑΤΟ), η αμφιθυμία της Δύσης δύσκολα μπορεί να κρυφτεί. Από τη μια, η κυρίαρχη γραμμή στις ΗΠΑ (με πρόθυμο τη Βρετανία) επιμένει στην παράταση του πολέμου και στην κλιμάκωση-διεύρυνση της σύγκρουσης. Από την άλλη, οι Eυρωπαίοι ιμπεριαλιστές αναζητούν ευκαιρίες και όρους αποκλιμάκωσης και μιας «ειρηνικής διευθέτησης». Η Ρωσία σημειώνει αξιοσημείωτα εδαφικά κέρδη, παράλληλα με κινήσεις στο οικονομικό-πολιτικό-διπλωματικό πεδίο, που ενισχύουν τα προβλήματα της ΕΕ και κατ’ επέκταση τις αντιθέσεις ΗΠΑ-ΕΕ, αλλά και με κινήσεις που εξελίσσουν τις συμμαχίες της. Αν και έχει τεθεί από πολλές πλευρές το ενδεχόμενο ενός «αυριανού» ή «μεθαυριανού» συμβιβασμού, για την ώρα, όλο το βάρος πέφτει στην όξυνση της αντιπαράθεσης!
G7 και ΝΑΤΟ: ρωγμές πίσω από την ενότητα
Η Σύνοδος των G7, των πιο ανεπτυγμένων δυτικών κρατών, μπορεί να αποφάσισε την οικονομική, πολιτική και πολεμική στήριξη της Ουκρανίας «για όσο χρειαστεί», όμως οι Eυρωπαίοι κατάφεραν να βάλουν ένα σημείο στην απόφαση που αναφέρεται στην ανάγκη τερματισμού του πολέμου, ενώ δεν αποδέχτηκαν και τις προτάσεις Αμερικανών και Βρετανών για επιβολή νεών κυρώσεων προς τη Ρωσία. Έτσι, ενώ ΗΠΑ, Βρετανία και Ιαπωνία αποφάσισαν να εφαρμόσουν εμπάργκο στον ρωσικό χρυσό, Γαλλία και Γερμανία εξέφρασαν επιφυλάξεις. Στις αμερικανικές πιέσεις για ανώτατο όριο τιμών στο ρωσικό πετρέλαιο, η Γαλλία αντέτεινε να μπει όριο για όλους, προκαλώντας την αντίδραση ΗΠΑ-Γερμανίας. Το ίδιο, η πρόταση Μακρόν να μπει ανώτατο όριο τιμών και για το φυσικό αέριο συνάντησε την κάθετη αντίθεση του Σολτς, που εκτίμησε -και σωστά- ότι μια τέτοια κίνηση θα ήταν η τέλεια αφορμή στη ρωσική Gazprom να διακόψει την παροχή φυσικού αερίου στη Γερμανία και την Ευρώπη.
Η σύνοδος του ΝΑΤΟ (με την οποία ασχολείται εκτενώς άλλο άρθρο) που αμέσως μετά ακολούθησε, κατά την οποία άλλαξε το στρατηγικό δόγμα της δολοφονικής αυτής συμμαχίας και στην οποία συμμετείχαν για πρώτη φορά και τέσσερις ασιατικές χώρες (αντικινέζικη αιχμή), αποτέλεσε μια καμπή στην ιστορία του. Με τον χαρακτηρισμό της Ρωσίας ως «της πιο άμεσης και πιο επικίνδυνης απειλής» και της Κίνας ως «συστημικής πρόκλησης», τις αποφάσεις για την επιθετική ατζέντα «ΝΑΤΟ 2030», την απόφαση για δεκαπλασιασμό (από 30 χιλιάδες σε 300 χιλιάδες) της δύναμης ταχείας επέμβασης του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη, τον υπερεξοπλισμό της Ουκρανίας και της Ανατολικής Ευρώπης, την έναρξη της διαδικασίας ένταξης της Σουηδίας και της Φιλανδίας στο ΝΑΤΟ (με την υπό όρους συναίνεση της Τουρκίας), ανέδειξε αυτό που ξέραμε από τα πριν. Ότι δηλαδή αυτή η σύνοδος, θα ένα ακόμη βήμα ενίσχυσης της φιλοπόλεμης στρατηγικής περικύκλωσης της Ρωσίας, ένα ακόμη βήμα κλιμάκωσης της εμπλοκής των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στον πόλεμο!
Όσον αφορά τον τυχοδιωκτισμό, το «πείραμα» της Λιθουανίας πριν ακριβώς από τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ να υπογραμμίσουμε πως είχε πραγματικά πολλαπλές στοχεύσεις. Τέσταρε τις κόκκινες γραμμές και την αποφασιστικότητα της Ρωσίας, εκβίασε τους Ευρωπαίους με σκοπό την παραπέρα στοίχισή τους στην αντιρωσική γραμμή, διαπίστωσε στην πράξη τις δυνατότητες του μοχλού που λέγεται «Νέα Ευρώπη». Ταυτόχρονα, το «πείραμα» της Λιθουανίας αποτελεί μια ισχυρή ένδειξη ότι οι ΗΠΑ, ακόμα και αν κάποια στιγμή δώσουν στο Κίεβο το OK για μια πρόσκαιρη κατάπαυση του πυρός, όχι μόνο δεν θα παραιτηθούν από το ανέβασμα της έντασης, αλλά βάζουν από τώρα υποθήκες για τη διεύρυνση της σύγκρουσης, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο για το ξέσπασμα μιας γενικευμένης σύρραξης. Καθόλου τυχαία, η Γερμανία επιχειρεί να «μαζέψει»-αποφορτίσει την ένταση που προκλήθηκε από τον αποκλεισμό του Καλίνινγκραντ.
Η Σύνοδος τους ΝΑΤΟ, ο made in USA τυχοδιωκτισμός της Λιθουανίας, αν κάτι πιστοποιούν, είναι πως παρά το γεγονός ή ίσως ακριβώς επειδή πληθαίνουν οι φωνές από την Ευρώπη, αλλά και από το εσωτερικό των ΗΠΑ για κάποιο συμβιβασμό με τη Ρωσία, η κυρίαρχη γραμμή, η γραμμή της έντασης, η γραμμή της με κάθε τρόπο φθοράς της Ρωσίας μέσα από μια παρατεταμένη σύγκρουση και με την Ουκρανία σε ρόλο Ιφιγένειας, έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου για να επιβληθεί! Διότι τα διακυβεύματα είναι πολλά και μεγάλα!
Επίσης είναι φανερό πως η προμήθεια προς το καθεστώς του Κιέβου, μεταξύ άλλων πυραυλικών συστημάτων μεσαίου βεληνεκούς (80 χιλιομέτρων) μαζί με την εκπαίδευση σ’ αυτά Ουκρανών στρατιωτών από την πρόθυμη Βρετανία, δεν μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς στα πεδία των μαχών, παρά μόνο να δώσει τη δυνατότητα στις στρατιωτικές δυνάμεις του Κίεβου να χτυπάνε πίσω από τη γραμμή επαφής στο Ντονιέτσκ και στη Χερσώνα. Ωστόσο, χρειάζονται πολλά περισσότερα για να υπάρξει αυτό που οι δυτικοί ονομάζουν «μετασχηματισμό του ουκρανικού στρατού» ώστε να ανατραπεί η πορεία του πολέμου. Έως τώρα πάντως, αυτός ο στόχος μοιάζει περισσότερο σαν το φύλλο συκής για να καλυφθεί η θυσία της Ουκρανίας για χάρη των αμερικανοΝΑΤΟϊκών σχεδιασμών.
Ρωσία: κινήσεις μέσα και έξω από τα πεδία των μαχών
Η αποχώρηση από το Φιδονήσι, αναγκαστική και όχι λόγω «καλής θέλησης» όπως ανακοίνωσε η Μόσχα, δεν είναι ικανή να γείρει το ισοζύγιο στα πεδία των μαχών, που φανερά, μέρα τη μέρα, γέρνει προς την Ρωσία. Η κατάληψη μετά από ένα μήνα σφοδρών μαχών του Σεβεροντονιέτσκ και αμέσως μετά (και σε χρόνο πολύ μικρότερου από αυτόν που όλοι εκτιμούσαν) του Λυσιτσάνσκ, αποτελεί μια σημαντική νίκη των ρωσικών δυνάμεων, που έτσι ολοκλήρωσαν την κατάληψη της περιοχής του Λουγκάνσκ. Η κατάρρευση της ουκρανικής άμυνας στις δύο πόλεις και ο εξαναγκασμός των ουκρανικών δυνάμεων σε υποχώρηση για να μην εγκλωβιστούν από τις ρωσικές δυνάμεις που κύκλωναν την περιοχή από τρεις πλευρές, ανοίγει τον δρόμο για την κατάκτηση του 25% του Ντονιέτσκ, που παραμένει υπό το καθεστώς του Κιέβου. Έτσι, στο στόχαστρο πια των ρωσικών δυνάμεων και των αυτονομιστών, με δεδομένη όπως όλα δείχνουν την κατάληψη και της πόλης Σεβέρσκ, μπαίνουν οι γραμμές άμυνας Σλαβιάνσκ-Κραματόρσκ και Σολεντάρ-Μπαχμούτ. Στη φάση αυτή, ο ρώσικος ιμπεριαλισμός προσπαθεί να διαχειριστεί την κούραση των στρατευμάτων του και παράλληλα συνεχίζει την τακτική των σφοδρών βομβαρδισμών πυροβολικού, ώστε η προέλασή του να γίνεται με τις λιγότερες απώλειες. Εντείνει την καταστροφή των χώρων αποθήκευσης των δυτικών όπλων που συνεχώς μεταφέρονται μέσα στην Ουκρανία, ενώ ενισχύει και τα χτυπήματα σε κέντρα διοίκησης των ουκρανικών στρατιωτικών δυνάμεων.
Παράλληλα, η Ρωσία έχει μετατρέψει το φυσικό αέριο από απειλή προς την ίδια (για ευρωπαϊκό εμπάργκο), σε όπλο προς Γερμανία-ΕΕ. Βαθαίνει, έτσι, τις αντιθέσεις ΗΠΑ-ΕΕ, με τις ευρωπαϊκές καγκελαρίες να αναζητούν τρόπους «ειρήνευσης», ώστε να υπάρξει άμεση άρση των (αυτο)κυρώσεων. Εντείνει κι άλλο τους προβληματισμούς και τις μεγάλες ανησυχίες του γερμανικού κατεστημένου, που κουβεντιάζει ακόμα και για δελτίο στο φυσικό αέριο και με τους ίδιους τους κυβερνητικούς αξιωματούχους να προειδοποιούν για μεγάλη κρίση με λουκέτα σε μεγάλες βιομηχανίες, παράλυση εφοδιαστικών αλυσίδων και άλλα πολλά!
Επίσης, δεν είναι άσχετη με την πίεση που ασκεί η Ρωσία στον περίγυρό της, η κατάρρευση της βουλγαρικής και της εσθονικής κυβέρνησης, που είχαν κοινό στοιχείο τον απροκάλυπτο και προκλητικό αντιρωσισμό!
«Τέλος», η Μόσχα έχει επιδοθεί σε μια πολυεπίπεδη κίνηση να προχωρήσει τις συμμαχίες της. Όπως ο ίδιος ο Πούτιν δήλωσε, «οι άνευ προηγουμένου πολιτικές και κοινωνικές πιέσεις από τη λεγόμενη συλλογική Δύση, μας ωθεί να επιταχύνουμε τη διαδικασία ενοποίησης» Ρωσίας και Λευκορωσίας, που σημειωτέο, παρέμενε στάσιμη από το 1997 ακόμα. Στην πρόσφατη σύνοδο του Οργανισμού Συνθήκης για τη Συλλογική Ασφάλεια, προώθησε τις θέσεις της για μια πιο συνεκτική εξωτερική και αμυντική πολιτική των χωρών που συμμετέχουν (Ρωσία, Καζακστάν, Αρμενία, Λευκορωσία, Κιργιστάν, Τατζικιστάν). Ταυτόχρονα, δεν είναι χωρίς σημασία ότι το Ιράν, κατά τη διάρκεια της 14ης Συνόδου των ΒRICS, μιας οικονομικής τακτικής συνεργασίας που κινούν Ρωσία και Κίνα, έκανε επίσημη αίτηση ένταξης και με την Αργεντινή να έπεται.
Μερικά συμπεράσματα και ένα ερώτημα
Συνολικά η Ρωσία, μετά και τις αποτυχίες του πρώτου μήνα, έχει αναπροσαρμόσει την πολεμική τακτική της, σε έναν πόλεμο φθοράς του εχθρού, δείχνοντας, παρά τα προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, «στρατηγική υπομονή» και μεγάλη αντοχή. Έτσι, ο παράγοντας χρόνος φαίνεται να φθείρει την απέναντι πλευρά περισσότερο από τη Ρωσία. Από την άλλη πλευρά και κυρίως αυτή των ΗΠΑ, κάποιες κινήσεις (Λιθουανία) τους μαρτυρούν απόπειρες διεύρυνσης της σύγκρουσης και κλιμάκωσης των εκβιασμών ενάντια στη Ρωσία. Άραγε τα δεδομένα που θα παράξουν οι κινήσεις των ιμπεριαλιστών το επόμενο διάστημα, θα οδηγήσουν αυτή τη θανάσιμη σύγκρουση στις πεδιάδες της Ουκρανίας σε ένα νέο όριο και, αν ναι, τότε ποιο θα είναι αυτό;
