Η εργατική τάξη, ο λαός κι η νεολαία βρίσκονται μπροστά σε νέες τεράστιες και καταιγιστικές προκλήσεις. Η γενική απεργία στις 9 του Νοέμβρη, παρά το ότι για τις ξεπουλημένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ προκηρύχθηκε για άλλη μια φορά προκειμένου να βγουν απ’ την υποχρέωση σαφέστατα πιεσμένες απ’ τις εξελίξεις, πρέπει να αποτελέσει μαζική έκφραση αντίστασης και δυσαρέσκειας απέναντι στην αντεργατική πολιτική και τον κοινωνικό μεσαίωνα που εξαπλώνεται.
Ο πόλεμος κι οι φόβοι γενικευμένης σύγκρουσης με μη αναστρέψιμες συνέπειες για τους λαούς της περιοχής και ολόκληρου του κόσμου, η φτώχεια, η ακρίβεια, η εξαθλίωση και η καταστολή για όσους σηκώνουν κεφάλι συνθέτουν το αντιδραστικό σκηνικό που εξαπλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς.
Ο χειμώνας που έρχεται βρίσκει τη λαϊκή οικογένεια και τις εργαζόμενες μάζες ν’ αδυνατούν να διασφαλίσουν τα βασικά. Θέρμανση, τρόφιμα, καύσιμα αγγίζουν τιμές απλησίαστες, που συνεχίζουν ν’ αυξάνονται χωρίς σταματημό, μετατρέποντας τις βασικές ανάγκες σε «είδη πολυτελείας». Τα κύματα ακρίβειας κι οι αυξήσεις στις τιμές δεν αποτελούν φυσικό φαινόμενο, όπως η κυβέρνηση και το κεφάλαιο προσπαθούν με κάθε τρόπο να πείσουν. Σχετίζονται με την όξυνση της κρίσης, συνδέονται άμεσα με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τα πολεμικά επεισόδια που γενικεύονται και καταλήγουν ως κεντρική πολιτική απέναντι και κόντρα στη μάχη για επιβίωση των λαϊκών και εργαζόμενων μαζών.
Το λαϊκό εισόδημα και τα πετσοκομμένα μεροκάματα που κυριαρχούν σ’ όλο το φάσμα της εργασίας και η κυβέρνηση αρνείται με θράσος ν’ αυξήσει, εξανεμίζονται απ’ την επέλαση της ακρίβειας ενώ ήδη δεν είναι ικανά να καλύψουν ούτε τις βασικές ανάγκες. Η κυβέρνηση με τα λιγοστά επιδόματα πείνας (voucher και pass) προσπαθεί να πείσει ότι προωθεί «κοινωνική πολιτική» την ίδια στιγμή που εκβιάζει χωρίς ενδοιασμούς ότι «όσοι δεν προσαρμόζονται πεθαίνουν». Στην πραγματικότητα, επιδιώκει να συγκαλύψει τις ευθύνες της ίδιας και συνολικά του συστήματος και του κεφαλαίου για την κατάσταση που επικρατεί.
Την ίδια στιγμή, η εργασιακή ανασφάλεια επεκτείνεται με καταιγιστικούς ρυθμούς. Οι μεγάλες αυξήσεις εκτινάσσουν τα κόστη παραγωγής σε μικρές ή μεγάλες επιχειρήσεις και παραγωγικές μονάδες, οι οποίες με τη σειρά τους μεταφέρουν τα βάρη ατόφια στις πλάτες των εργαζόμενων και της εργατικής τάξης. Ένα νέο κύμα λουκέτων και μαζικών απολύσεων είναι ήδη σε εξέλιξη ενώ αναμένεται να κορυφωθεί το αμέσως επόμενο διάστημα.
Μέσα σ’ ένα τέτοιο εκρηκτικό κλίμα, η εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη (4808/2021), με όλο το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο που εμπεριέχεται σ’ αυτόν, αποτελεί στρατηγικής σημασίας ζήτημα για το κεφάλαιο. Το νέο εργασιακό κάτεργο βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη, θέλοντας τους εργαζόμενους και την εργατική τάξη σύγχρονους δούλους, χωρίς δικαιώματα, έρμαια των αντιδραστικών εξελίξεων της εκάστοτε περιόδου και των ορέξεων της εργοδοσίας και του κεφαλαίου.
Η τρομοκρατία, η καταστολή, οι απαγορεύσεις κι οι διώξεις γίνονται κυρίαρχο δόγμα μιας πολιτικής που ούτε θέλει, ούτε μπορεί να επιδείξει διαφορετικό δρόμο. Το χτύπημα της απεργίας και των σωματείων, η νομιμοποίηση της απεργοσπασίας, η ωμή καταστολή σε απεργούς εργάτες, όπως βλέπουμε να συμβαίνει στην απεργία της «Μαλαματίνα» στη Θεσσαλονίκη ή στα «Πετρέλαια Καβάλας» λίγους μήνες πριν, δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά αλλά εικόνες απ’ το κοντινό μέλλον. Εξελίξεις που μόνο η συλλογική οργάνωση, η ενότητα, η μαζική αντίσταση κι η ταξική αλληλεγγύη μπορούν ν’ ανατρέψουν.
Η ηγεσία της ΓΣΕΕ δεν μπορεί να κρύψει τον υποταγμένο της ρόλο πίσω απ’ την απόφαση μιας 24ωρης απεργίας, σχεδόν δύο μήνες μακριά, εν μέσω μιας εκρηκτικής περιόδου με τεράστιες και άμεσες συνέπειες για το λαό και την εργατική τάξη. Για άλλη μια φορά επιδιώκει μια απεργία-«τουφεκιά στον αέρα», που θα εκτονώνει τις διαθέσεις δυσαρέσκειας σπέρνοντας την αίσθηση ανημποριάς και την απογοήτευση. Οι τοποθετήσεις για «λελογισμένες αυξήσεις στους μισθούς στα πλαίσια της περιόδου» κλείνουν το μάτι στο κεφάλαιο και επιβεβαιώνουν το ρόλο συμβουλάτορα της αντεργατικής πολιτικής που επιδιώκει να κατέχει. Παράλληλα, το ΠΑΜΕ, που θέλει να εμφανίζεται σαν η μοναδική αγωνιστική δύναμη στους εργασιακούς χώρους, σέρνεται ξανά πίσω απ’ τις αποφάσεις της ΓΣΕΕ χωρίς να παίρνει επιπλέον πρωτοβουλίες κλιμάκωσης. Η αναγκαιότητα για άμεση και με διάρκεια απάντηση των εργαζόμενων μαζών επιδιώκεται με ξεκάθαρο τρόπο και απ’ όλες τις πλευρές να παραταθεί, να υποβιβαστεί και εν τέλει να εκτονωθεί μέσα από αγωνιστικές κορόνες, μεγάλα λόγια και με κυρίαρχο το σύνθημα της εικονικής «προετοιμασίας» για τη μάχη που έρχεται.
Η απεργία στις 9 Νοέμβρη δεν πρέπει ν’ αποτελέσει μια ακόμη «ημέρα κορύφωσης» πριν τη σιγή νεκροταφείου που θέλουν να κυριαρχήσει. Η σιωπή, ο φόβος και η ανημποριά μπορεί να σπάει μόνο μέσα απ’ την ενεργοποίηση και τη μαζική συμμετοχή. Κάθε σωματείο και κάθε συνδικάτο πρέπει άμεσα να καλέσει τα μέλη του σε γενική συνέλευση. Να συνδέσει τη μάχη της απεργίας με τις ιδιαίτερες συνθήκες και διεκδικήσεις κάθε κλάδου ξεχωριστά και ταυτόχρονα να τις συνενώσει απέναντι στην κυβερνητική αντεργατική πολιτική. Να παρθούν αποφάσεις μαζικής απεύθυνσης και πάλης για να βοηθηθεί η απελευθέρωση δυνάμεων και να στηριχτεί η συμμετοχή στην απεργία.
Η απεργία στις 9 Νοέμβρη είναι μια σημαντική μάχη που η εργατική τάξη κι ο εργαζόμενος λαός πρέπει να δώσουν με όλες τους τις δυνάμεις και με κάθε μέσο που διαθέτουν. Ο αγώνας απέναντι στη βαρβαρότητα δεν τελειώνει στις 9 Νοέμβρη, όμως η έκβαση της απεργίας μπορεί και πρέπει να παίξει προωθητικό ρόλο για το δρόμο που είναι ανάγκη να διανυθεί.
