Ο λαός μπροστά σε δύσκολες μέρες - Η αντίσταση το όπλο του

Α. Εσωτερικές εξελίξεις

Η «αναβολή» των εκλογών που είχαν σχεδόν προκηρυχθεί για τις αρχές του φθινοπώρου ανέδειξε πολύ χαρακτηριστικά τον καθοριστικό ρόλο που έχουν στη χώρα τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά σε ΗΠΑ και ΕΕ, αλλά και τις αντιθέσεις τους.

Οι ΗΠΑ, με δεδομένες τις πολεμικές συνθήκες στην περιοχή και για την επιτάχυνση των σχεδίων τους χωρίς εκλογικές διακοπές και καθυστερήσεις, επέλεξαν τη συνέχιση της κυβερνητικής θητείας της ΝΔ. Τα σχέδια αυτά εξελίσσονται ήδη, καταρχήν μέσα στη χώρα, με τα έργα παραπέρα αναβάθμισης της Αλεξανδρούπολης (η «Σούδα» των Βαλκανίων), αλλά και με την εκκαθάριση των εκκρεμοτήτων για να σφραγιστεί υπό αμερικάνικη (όχι ευρωπαϊκή, και πολύ περισσότερο ρωσική) κυριαρχία το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Παράλληλα εξελίσσονται οι παρεμβάσεις τους στην περιοχή, όπως η άρση του εμπάργκο όπλων για την Κύπρο, που μαζί με την αναβάθμιση της Σούδας αναβαθμίζουν την πίεση των ΗΠΑ στην Τουρκία για ευθυγράμμιση-στοίχιση στο δικό τους άρμα και απέναντι στη Ρωσία.

Με όλα αυτά (και όσα ακολουθήσουν) επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά πως η κύρια χρήση της χώρας από τους ιμπεριαλιστές-πάτρωνες της αστικής τάξης είναι η γεωπολιτική. Τη σημασία αυτού του γεωπολιτικού ρόλου για τις ΗΠΑ υπενθύμισε (και δεν επέλεξε τυχαία αυτή τη συγκυρία) και ο υπουργός του Ομπάμα, Τζακ Λιου, που αναφέρθηκε εκτενώς στην «υπεράσπιση» που παρείχε στην Ελλάδα έναντι της Γερμανίας (που αντιμετώπιζε ακόμα και το ενδεχόμενο του Grexit) στην περίοδο πριν και μετά το δημοψήφισμα του 2015.

Όλα αυτά αποτελούν σημάδια διαταραχής του «συμβιβασμού του 1974» μεταξύ ΗΠΑ και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών για την επικυριαρχία στη χώρα. Διαταραχή που εκδηλώθηκε αρκετά έντονα και με την υπόθεση των υποκλοπών, που το ξέσπασμά της μπορεί να αναγνωστεί και ως μια απάντηση των Ευρωπαίων -και κύρια του Βερολίνου- στην «αναβολή» των εκλογών που... αποφάσισαν οι ΗΠΑ. Μια απάντηση που δεν αφορά κύρια τις γερμανικές προτιμήσεις υπέρ μιας άλλης (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ) κυβέρνησης, αλλά την ανάγκη του γερμανικού ιμπεριαλισμού να εγγράψει και άλλες παρακαταθήκες δικού του ελέγχου των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα. Σε αυτό εξάλλου απάντησαν άμεσα οι ΗΠΑ, με τους δικούς τους εκβιασμούς στο ίδιο πεδίο (υποκλοπές) και προς την ίδια κατεύθυνση (Μητσοτάκης).

Αλλά βέβαια το Βερολίνο έχει τους δικούς του ισχυρούς όρους ελέγχου και παρέμβασης στη χώρα και ήδη τεντώνει το σχοινί σε μια σειρά κρίσιμα για την αστική τάξη ζητήματα: δόσεις του Ταμείου Ανάκαμψης, οικονομικοπολιτικοί όροι και επιτόκια δανεισμού, απόκτηση επενδυτικής βαθμίδας. Αυτή η διελκυστίνδα ΗΠΑ-Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών επί της χώρας, που στρέφεται ενάντια στη ζωή του λαού και πληρώνεται από το λαό με όλους τους τρόπους, δεν φαίνεται να «χαλαρώνει». Η Γερμανία, από τη μια, βλέπει να υποβαθμίζεται ακόμα περισσότερο γεωπολιτικά και από τον αμερικανοκυριαρχούμενο ελληνοτουρκικό αντιδραστικό ανταγωνισμό και από το γεγονός ότι η Κύπρος (χώρα μέλος της ΕΕ/ΟΝΕ) γίνεται προγεφύρωμα των αμερικάνικων επιδιώξεων και υποψήφια για τον προθάλαμο του ΝΑΤΟ! Ενώ από την άλλη, οι ΗΠΑ επείγονται να συνεχίσουν σε όλα αυτά ως αναγκαίες κινήσεις στήριξης του κεντρικού πολεμικού μετώπου στην Ουκρανία.

Στη βάση όλων των παραπάνω, η κυβέρνηση της ΝΔ και συνολικά οι αστικές πολιτικές δυνάμεις βαδίζουν σε τροχιά αστάθειας και απρόβλεπτων για τις δυνάμεις αυτές εξελίξεων. Επιπλέον, τους επόμενους μήνες θα εκδηλωθούν με πρωτόγνωρο τρόπο στο οικονομικό-κοινωνικό πεδίο οι συνέπειες των κυρώσεων στη Ρωσία, που επιβάλλονται ελέω ΗΠΑ. Συνέπειες που θα λειτουργήσουν ως καταλύτης εκρήξεων στην παραγωγή και την οικονομία μιας χώρας που είναι παράρτημα των δυτικών μονοπωλίων. Η διάσταση αυτή επισημάνθηκε ήδη και ανοιχτά από εκπροσώπους μεσαίων αστικών στρωμάτων αμέσως μετά την ομιλία Μητσοτάκη στη ΔΕΘ. Έρχεται δηλαδή ξανά στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα του στενέματος της κοινωνικής-πολιτικής βάσης του συστήματος, η εκ νέου διάρρηξη των λεγόμενων «κοινωνικών συμβολαίων», που αποτελεί τη βάση κατακερματισμού των κομμάτων του συστήματος.

Πολύ περισσότερο οξύνονται και θα οξύνονται οι ταξικές αντιθέσεις της εργατικής τάξης, συνολικά του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Ενώ έχουν ήδη διαμορφωθεί από την παρατεταμένη και άγρια επίθεση του συστήματος και των κυβερνήσεών του συνθήκες εργασιακής και κοινωνικής βαρβαρότητας, ο λαός και η νεολαία θα αντιμετωπίσουν πρωτόγνωρες καταστάσεις στην καθημερινή τους ζωή, στην καθημερινή τους μάχη για τη ζωή.

Απέναντι σε όλα αυτά, η κυβέρνηση της ΝΔ προπαγανδίζει την ανάγκη της «σταθερότητας», γιατί «είμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία», όπως επί λέξει δήλωσε ο Μητσοτάκης στη ΓΣ του ΟΗΕ! Πρόκειται για την πιο κυνική ομολογία των ορίων της πολιτικής που μπορεί να ασκεί το πολιτικό προσωπικό της υποτέλειας στις δοσμένες γεωπολιτικές-πολεμικές συνθήκες. Η κυβέρνηση καίει στη φωτιά των πολεμικών ιμπεριαλιστικών επιλογών το φαγητό και το ρεύμα του λαού και βάζει τη χώρα μέσα στις πολεμικές φλόγες. Εκφράζοντας και υπηρετώντας τη συνολική αστική αντίληψη που παράγει το κράμα υποτέλεια-τυχοδιωκτισμός, μπαίνει ολοένα και περισσότερο στο χορό της διατεταγμένης από τις ΗΠΑ όξυνσης με την Τουρκία, πολλαπλασιάζοντας τις επιπλοκές και τους κινδύνους για τους δύο λαούς, για όλους τους λαούς της περιοχής.

Η «σταθερότητα» που προπαγανδίζει και απαιτεί η κυβέρνηση δεν είναι άλλη από την πλήρη υποταγή του λαού και της νεολαίας σε όλα τα ζητήματα. Σε κάθε επιλογή και υπηρεσία που θα προσφέρει στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά. Στην εξαθλίωση, την πείνα και την παγωνιά που φέρνει η πολιτική της. Στην προώθηση των ταξικών-αντιδραστικών επιλογών της (από τον νόμο Χατζηδάκη έως τον νέο νόμο-πλαίσιο) και την κλιμάκωσή τους με νέες απεργοκτόνες διατάξεις, με νέα χτυπήματα στην περίθαλψη, την ασφάλιση, την εκπαίδευση. Για να επιβληθεί αυτή η «σταθερότητα» κλιμακώνεται και γενικεύεται η τρομοκρατία και η καταστολή και διακηρύσσεται πλέον επίσημα το «δεν εξαιρείται κανείς από τις παρακολουθήσεις» για να «διαμορφωθούν» εργαζόμενος λαός και νεολαία όπως απαιτούν στις δοσμένες συνθήκες το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός.

Η λεγόμενη αντιπολίτευση των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κ.ά. συναινεί και συνεργεί στην πολιτική αυτή, που είναι η πολιτική που θα καλεστεί να συνεχίσει όταν και αν προκύψει κυβερνητική αλλαγή. Συναινεί και συνεργεί, καθώς αναφέρεται στα ίδια με την κυβέρνηση ξένα και ντόπια κέντρα εξουσίας. Συναινεί και συνεργεί, καθώς αναμένει (σε συνθήκες ανταγωνισμού των ξένων αφεντικών και ενώ είναι σε πλήρη εξέλιξη ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι πολλαπλές συνέπειές του) ποιες επιλογές θα προκύψουν από όλα αυτά για τη χώρα. Συναινεί και συνεργεί με κύρια επιδίωξή της να μείνουν ο λαός και η νεολαία στη γωνία, «χωρίς δικαίωμα» να αγωνιστούν, να αντισταθούν, να διεκδικήσουν. Μια τέτοια εξέλιξη θα πολλαπλασίαζε τα προβλήματα και θα μεγάλωνε τα αδιέξοδα, όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και των αστικών κομμάτων, και των κομμάτων του συμβιβασμού (ΚΚΕ). Σε αυτή τη βάση, η πολιτική τους (όπως η ομιλία Τσίπρα στη ΔΕΘ) συνιστά κάλεσμα υποταγής του λαού στο όνομα της εκλογικής αναμονής και ενόψει κούφιων προεκλογικών υποσχέσεων, που δεν έχουν καμιά πραγματική σχέση με τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Ακόμα περισσότερο, τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν διατάξει τις συνδικαλιστικές τους δυνάμεις στους χώρους δουλειάς και νεολαίας σε ρόλο ενεργητικής στήριξης της αντιλαϊκής-αντεργατικής επίθεσης.

Στη βάση των παραπάνω, το άπλωμα και το βάθεμα της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής δεν είναι έργο μόνο της κυβερνητικής πολιτικής. Η ενεργητική εναντίωση, η υπονόμευση της ανάγκης και της δυνατότητας του λαού και της νεολαίας να αγωνιστούν μαζικά, συνεργεί και συμβάλλει στις συνθήκες «γύψου» που επιχειρείται να διαμορφωθούν. Ακόμα και η απόκρουση των σκοταδιστικών αντιλήψεων, που καλλιεργούνται και κυκλοφορούν από ακραία αντιδραστικές φωνές και δυνάμεις, δεν είναι υπόθεση μιας «προοδευτικής παρέμβασης» από κάποιο στέλεχος της αστικής ή ρεφορμιστικής αντιπολίτευσης. Είναι -πριν απ’ όλα- υπόθεση της μαζικής πάλης των από κάτω ενάντια στις πολιτικές του συστήματος. Συνολικά το επίσημο πολιτικό σύστημα συνεχίζει να μετατοπίζεται προς τα δεξιά και αντιδραστικά. Για τις δυνάμεις αυτές, η υπόθεση της οργάνωσης και της ανάπτυξης της μαζικής πάλης είναι και θα παραμείνει ξένη.

Β. Διεθνείς εξελίξεις

Ο πλανήτης έχει μπει σε μια πολύ δύσκολη και επικίνδυνη, από κάθε άποψη, περίοδο. Οι αιτίες βρίσκονται στα αδιέξοδα και τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Στην αγιάτρευτη γενικευμένη κρίση του, με την πανδημία να ενσωματώνεται σ΄ αυτήν και να πολλαπλασιάζει τα φρακαρίσματα και τις αντιθέσεις όλων των πλευρών του. Μια κρίση που αλληλοτροφοδοτείται από τον άγριο παγκόσμιο ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Το διακύβευμα συνεπώς είναι μεγάλο και αφορά τη διάταξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, τη στρατηγική τους επιρροή στην Ευρασία και τελικά τον βαθμό κυριαρχίας τους στον κόσμο. Ειδικότερα αφορά το πώς θα αντιμετωπίσει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός τη σχετική του αποδυνάμωση έναντι συμμάχων, ανταγωνιστών και αντιπάλων, ώστε να προωθήσει τον στόχο της παγκόσμιας κυριαρχίας, κάτι που παράγει σημαντικούς διχασμούς στην αμερικανική ιμπεριαλιστική αστική τάξη, όπως έδειξαν τα πρωτοφανή γεγονότα στο Καπιτώλιο μετά την εκλογή Μπάιντεν και συνεχίζει να δείχνει η πορεία προς τις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου. Αφορά τις προσπάθειες της Ρωσίας αλλά και της Κίνας να οριοθετήσουν τις κόκκινες γραμμές τους και να αμφισβητήσουν τον «μονοπολικό» κόσμο των ΗΠΑ. Σ΄ αυτό το έδαφος, ο πλανήτης και η εργαζόμενη ανθρωπότητα βρίσκονται αντιμέτωποι με άγριες καταστάσεις και εφιαλτικές προοπτικές.

Τα προηγούμενα βρίσκουν την χαρακτηριστική τους έκφραση στον πόλεμο στην Ουκρανία. Έναν πόλεμο που όμοιός του δεν έχει υπάρξει στον πλανήτη, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και δώθε, και που αποδεικνύει πως η κρίση δεν είναι μόνο -ή κυρίως- οικονομική αλλά γενικευμένη και δεμένη αξεδιάλυτα με σημαντικά γεωστρατηγικά επίδικα. Μάλιστα, το φανερό και εκρηκτικό αδιέξοδο που παράγεται από το γεγονός ότι «οι ΗΠΑ δεν μπορούν να μη νικήσουν και η Ρωσία δεν μπορεί να ηττηθεί» δημιουργεί ολοένα και πιο επικίνδυνες καταστάσεις και ανοίγει την πόρτα σε εφιαλτικά έως αδιανόητα για τους εργάτες και τους λαούς ενδεχόμενα, πάντα με επίκεντρο τις ουκρανικές πεδιάδες.

Γι’ αυτό, με τον κλιμακούμενο σε ποσότητα και ποιότητα εξοπλισμό του καθεστώτος του Κιέβου από τα αμερικανικά και ΝΑΤΟϊκά αφεντικά του, η σχετικά επιτυχημένη -και με την άμεση καθοδήγηση των επιτελείων των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ- «ουκρανική αντεπίθεση» στο Χάρκοβο μετατράπηκε στο νέο σημείο καμπής σ΄ αυτό το επικίνδυνο και αιματοβαμμένο σπιράλ, έγινε η θρυαλλίδα για να επισπευστούν οι κινήσεις από τη μεριά του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Η διενέργεια δημοψηφισμάτων στις περιοχές που κατέχει η Ρωσία στη Νότια και Ανατολική Ουκρανία, η επιστράτευση εκατοντάδων χιλιάδων Ρώσων εφέδρων, το πρόσφατο διάγγελμα Πούτιν με τις ευθείες απειλές για χρησιμοποίηση όλων των μέσων (και των τακτικών πυρηνικών) που διαθέτει η Ρωσική Ομοσπονδία για να προστατέψει τα παλιά και νέα εδάφη της, αποτελούν σαφές και πολύ επικίνδυνο βήμα κλιμάκωσης της αντιπαράθεσής της με τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, που βρίσκονται πίσω από τον Ζελένσκι και που, με απόλυτα κυνικό τρόπο, θυσιάζουν τον ουκρανικό λαό για την προώθηση των γεωστρατηγικών τους σχεδίων, δηλαδή την περικύκλωση του στρατηγικού τους αντιπάλου. Έτσι, δεν αποτελεί σχήμα υπερβολής ότι οι λαοί της Ευρώπης και του κόσμου βρίσκονται αντιμέτωποι με τους πιο μεγάλους κινδύνους!

Ταυτόχρονα, αυτό το αδιέξοδο αναγκάζει μια σειρά δυνάμεις σε μετατοπίσεις και επαναξιολόγηση των ιεραρχήσεών τους, παράγει ολοένα και μεγαλύτερους αλλεπάλληλους κύκλους αναστατώσεων, οξύνει και βαθαίνει τις όλες τις αντιθέσεις, παράγει μεγάλες αντιδραστικές επιπτώσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη της γήινης σφαίρας.

Με την επίσκεψη Πελόζι να αποτελεί μια ανοιχτή προειδοποίηση των ΗΠΑ για τις συνέπειες μιας προσέγγισης Ρωσίας-Κίνας και της προβολής ισχύος που επιχειρεί η Κίνα σε Ασία-Ειρηνικό αλλά και στον πλανήτη, η κινέζικη ηγεσία δείχνει διατεθειμένη να κάνει τα πάντα για να υπερασπιστεί τις περιφερειακές και παγκόσμιες ιμπεριαλιστικές της φιλοδοξίες. Έτσι, όσον αφορά την πολεμική σύγκρουση στην Ουκρανία, η Κίνα συνεχίζει να κρατά μια ισορροπιστική στάση, απόρροια δύο αντιφατικών αναγκών της. Από τη μια γνωρίζει πως μετά τη Ρωσία έρχεται η σειρά της και γι’ αυτό συντηρεί ή και αναβαθμίζει πλευρές της τακτικής συμμαχίας της με τη Μόσχα, χωρίς να έχει αποφασίσει να κάνει το βήμα να την αναβαθμίσει σε στρατηγική. Από την άλλη δεν θέλει να διακινδυνεύσει τις θέσεις που έχει κατακτήσει μέσω της λεγόμενης πολιτικής ήπιας ισχύος, θέσεις οι οποίες ήδη υφίστανται γερό πρεσάρισμα από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Έτσι, την ίδια στιγμή που πραγματοποιεί κοινές ασκήσεις μεγάλου βεληνεκούς με τη Ρωσία, παίρνει τις αποστάσεις της από την αναγκαιότητα της επιστράτευσης και των δημοψηφισμάτων και ζητάει σταμάτημα του πολέμου, δηλαδή επιζητά έναν συμβιβασμό στην ουκρανική κρίση. Με ανάλογο τρόπο και η Ινδία, ενώ συστηματικά αντιπαρέρχεται τις αμερικανικές πιέσεις για διακοπή των σχέσεων με τη Ρωσία, την ίδια στιγμή εκδηλώνει τη διαφωνία της με τις πρόσφατες επιλογές της ρωσικής ηγεσίας.

Στην πιο δεινή θέση έως τώρα βρίσκονται οι βασικοί ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές (Γερμανία, Γαλλία) και όχι μόνο. Ειδικά ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, δεχόμενος έναν σαφή και αμείλικτο γεωστρατηγικό εκβιασμό από τις ΗΠΑ και μη θέλοντας να μετατραπεί στο «μαύρο πρόβατο» της Δύσης, με ό,τι συνέπειες θα είχε κάτι τέτοιο, αναγκάστηκε να κάνει στροφή 180 μοιρών, αποκηρύσσοντας την OST POLITIC (ανατολική πολιτική) που τον ανέδειξε σε ηγεμονική οικονομική και πολιτική δύναμη στην ΕΕ και που βασικό της πυλώνα είχε την σύμπηξη στρατηγικών ενεργειακών σχέσεων με τη Ρωσία. Αλλά και η Γαλλία, παρά τη σαφώς μεγαλύτερη γεωστρατηγική της ικανότητα (πυρηνικό οπλοστάσιο κ.λπ.) κάθε άλλο παρά αισθάνεται άνετα από τη βαριά σκιά που ρίχνει ξανά πάνω από την ευρωπαϊκή ήπειρο ο «αμερικανικός αετός» και τις γεωπολιτικές συμπληγάδες που διαμορφώνει η αμερικανορωσική σύγκρουση στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Συνολικά η ΕΕ, μετά την περιδίνηση στην παγκόσμια κρίση του 2008 και τη σφαλιάρα του BREXIT -από την οποία δεν έχει συνέλθει ακόμα- μπαίνει σε μια περίοδο ακόμα μεγαλύτερων και εντονότερων αντιθέσεων και διχασμών, που θα δοκιμάζουν διαρκώς και θα θέτουν σε ευθεία αμφισβήτηση την ήδη τραυματισμένη συνοχή της.

Οι «φωτιές» μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν, μεταξύ Κιργιστάν και Τατζικιστάν, οι συνεχείς αναζωπυρώσεις στα πολύπαθα Βαλκάνια (Κόσοβο, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Βόρεια Μακεδονία), η χαίνουσα πληγή της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, ο ανατροφοδοτούμενος αντιδραστικός ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός, αποδεικνύουν πως η πολεμική κρίση στην Ουκρανία αποτελεί μια μεγάλη και διαρκή πηγή αστάθειας και επικινδυνότητας. Μια πηγή εκβιασμών προς όλες τις δυνάμεις (ιμπεριαλιστές δεύτερης τάξης, περιφερειακές δυνάμεις και εξαρτημένες χώρες) που παράγουν μετατοπίσεις (όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει σε Αρμενία-Αζερμπαϊτζάν) και ρευστότητα που ανατροφοδοτεί την ένταση των πολεμικών εξελίξεων πριν από όλα στο ουκρανικό πεδίο.

Ταυτόχρονα, οι εξελίξεις αυτές, ως σύνολο και στη διασύνδεσή τους παρμένες, έχουν βαριές οικονομικές συνέπειες. Μια άνευ προηγουμένου ενεργειακή και επισιτιστική κρίση βρίσκεται σε εξέλιξη, με τους εργαζόμενους στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις και τους λαούς των εξαρτημένων χωρών να κινδυνεύουν να παγώσουν και να πεινάσουν σε κλίμακες που δεν μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους. Ταυτόχρονα, και ενώ οι εξελίξεις αυτές δίνουν την δυνατότητα στο μεγάλο κεφάλαιο να κλιμακώσει και να βαθύνει σημαντικά τις πολιτικές της φτώχειας, της ανεργίας και της άγριας εκμετάλλευσης που για δεκαετίες προωθεί, επιδρούν πολλαπλασιαστικά στην ίδια την οικονομική ύφεση και κρίση, καθώς αυξάνονται οι περιπλοκές στις παραγωγικές και εφοδιαστικές αλυσίδες και εντείνεται το «στένεμα των αγορών». Σε αυτή τη βάση, οι εξελίξεις παράγουν τριγμούς και αλλαγές στα πολιτικά συστήματα (τελευταίο και σημαντικό παράδειγμα με ανοιχτά ερωτήματα για τη συνέχεια είναι η Ιταλία), παράγουν αντίδραση σε πρωτοφανέρωτα επίπεδα, επιβάλλουν την φασιστικοποίηση, φέρνουν στην ημερήσια διάταξη τη στρατιωτικοποίηση χωρών και κοινωνιών, ώστε να επιβληθεί πάνω στην εργατική τάξη, τη νεολαία και τους λαούς το μαύρο μέλλον των πολέμων και της δυστυχίας.

Γ. Για την κατάσταση του κινήματος και τα καθήκοντά μας

Αυτή τη μαύρη πραγματικότητα που γεννά για τους λαούς η πολιτική του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, αλλά και την κόλαση που φέρνει η ένταση των αδιεξόδων του, θέλουν να την παρουσιάσουν ως απολύτως αναγκαία, μοιραία και αναπόφευκτη. Η πολιτική της φτώχειας και της εξαθλίωσης, του πολέμου και της καταστροφής, της ανεργίας και της ισοπέδωσης δικαιωμάτων, της βίας και της καταστολής είναι -σύμφωνα με αυτούς- στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» και γι’ αυτό πρέπει η εργατική τάξη και ο λαός να τα αποδεχτούν.

Έχουν επιστρατεύσει κάθε δυνατό μέσο προς αυτήν την κατεύθυνση: από τα καλοπληρωμένα ΜΜΕ μέχρι τις δυνάμεις που ελέγχουν στο εργατικό κίνημα. Και φυσικά, εκμεταλλεύονται στο έπακρο την κατάσταση αποσυγκρότησης -ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής- του λαού και της εργατικής τάξης, την κυριαρχία των αστικών και ρεφορμιστικών αντιλήψεων και την απροθυμία ουσιαστικής σύγκρουσης με την πολιτική της βαρβαρότητας και τις δυνάμεις του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού.

Ωστόσο, η αβάσταχτη πραγματικότητα που διαμορφώνουν για τις πλατιές λαϊκές μάζες, για τα φτωχά και μικρομεσαία λαϊκά στρώματα, γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να κρυφτεί. Οι τιμές που εκτοξεύονται, οι λογαριασμοί που φουσκώνουν ασταμάτητα, τα υπέρογκα ενοίκια, ο μισθός που δεν φτάνει ούτε για τα βασικά, τα παιδιά του λαού που πετιούνται έξω από την εκπαίδευση, οι δραματικές περικοπές στην υγειονομική περίθαλψη και σε κάθε είδους κοινωνικές παροχές, δύσκολα μπορούν να διασκεδαστούν με τρικ και τεχνάσματα. Και μάλιστα, την ώρα που το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο θησαυρίζουν, την ώρα που τα κάθε λογής «σκάνδαλα» δισεκατομμυρίων συγκαλύπτονται με προκλητική άνεση. Η ταξικότητα αυτής της πολιτικής αναδεικνύεται ολοένα και πιο ξεκάθαρη, η οργή και η αγανάκτηση φουντώνουν, και γεννούν -έστω και σποραδικά- αντιδράσεις και αντιστάσεις αξιοσημείωτες:

• Η σπουδαία πολυήμερη απεργία στη Μαλαματίνα και το πείσμα των εργαζομένων κόντρα στην καταστολή και την ανοιχτή σύμπραξη της εργοδοσίας με το αστικό κράτος, είναι συνέχεια των αγώνων στην Cosco, στα Πετρέλαια Καβάλας, στη ΛΑΡΚΟ και στην efood. Είναι απόδειξη των βημάτων που από τα πράγματα αναγκάζεται να κάνει η εργατική τάξη για να αντισταθεί στην προοπτική της εργασιακής υποδούλωσης, της δουλειάς χωρίς δικαιώματα ή της ανεργίας και της εξαθλίωσης. Είναι βήματα που εκφράζουν την οργή και την αγανάκτηση που συσσωρεύονται στην εργατική τάξη. Είναι βήματα προς την κατεύθυνση αναζήτησης της ταξικής συγκρότησης. Γι’ αυτό και είναι βήματα που τρομάζουν τις δυνάμεις του συστήματος. Είναι βήματα που βρίσκουν απέναντί τους ένα σιδερόφρακτο τοπίο, μια πολιτική που έχει απονομιμοποιήσει κάθε τέτοια προσπάθεια. Ο νόμος Χατζηδάκη είναι σε πλήρη εφαρμογή, οι απεργίες βγαίνουν παράνομες η μια μετά την άλλη, οι απολύσεις και διώξεις συνδικαλιστών είναι στην ημερήσια διάταξη.
• Οι επίμονοι αγώνες της φοιτητικής νεολαίας ενάντια στους νόμους Κεραμέως, την κρατική καταστολή και την πανεπιστημιακή αστυνομία δείχνουν την απροθυμία της να αποδεχτεί το μαύρο μέλλον της φτωχοποίησης, της ανεργίας και της υποταγής. Είναι συνέχεια των νεολαιίστικων αγώνων ενάντια στο κλίμα καταστολής και περιορισμών που το σύστημα ήθελε να επιβάλει στις μέρες της καραντίνας.
• Αυτά τα βήματα όμως δεν βρίσκουν απέναντί τους μόνο τις δυνάμεις του συστήματος. Βρίσκουν απέναντί τους και τις δυνάμεις του ταξικού συμβιβασμού, τις δυνάμεις που συνεχίζουν να καλλιεργούν αυταπάτες. Από τις δυνάμεις του αστικού συνδικαλισμού, που κυριαρχούν σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, μέχρι τις ρεφορμιστικές δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, «βγάζει μάτι» η απροθυμία σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική. Ενώ η αντεργατική-αντιλαϊκή επίθεση κλιμακώνεται και τσακίζει, ενώ στους χώρους δουλειάς η εργατική τάξη πληρώνει βαρύ φόρο αίματος, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες παραπέμπουν όλο και πιο μακριά την όποια απάντηση. Η πάλη για συλλογικές συμβάσεις και αυξήσεις στους μισθούς έμεινε σε απλές εξαγγελίες, ο νόμος Χατζηδάκη αντιμετωπίζεται ως «ένας ακόμη» αντεργατικός νόμος και η αναγκαία απεργιακή απάντηση προγραμματίζεται για τις... 9 Νοέμβρη, στα γνωστά εθιμοτυπικά πλαίσια των εργατοπατέρων και χωρίς καμία προοπτική συνέχισης και κλιμάκωσης.
• Σοβαρότατες οι ευθύνες του ΚΚΕ (και του ΠΑΜΕ) για την κατάσταση της εργατικής τάξης, καθώς εξακολουθεί να κινείται ανοιχτά πίσω από τη γραμμή του αστικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Η γραμμή του σπέρνει τη σύγχυση στην εργατική τάξη σχετικά με το τι σημαίνει ταξική πάλη, προσπαθεί να καλύψει τα αδιέξοδα της πολιτικής του και να θολώσει τα νερά μέσα από την προβολή της στάσης του σε κάποιους εργατικούς αγώνες, η οποία θέλει να τους φέρει στα δικά του μέτρα. Κάθε του κίνηση γίνεται με στόχο τις κάλπες και η εκλογική του ενίσχυση προβάλλεται ως η λύση για κάθε πρόβλημα. Γι’ αυτό και δεν παραλείπει να καταθέτει διαρκώς κάθε είδους νομοθετικές προτάσεις, το δικό του «κυβερνητικό πρόγραμμα», εντείνοντας τη σύγχυση και τις αυταπάτες.
• Στα ίδια αδιέξοδα φαίνεται να βυθίζεται και η πλειοψηφία της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Το «φάντασμα» του κυβερνητισμού συνεχίζει να πλανάται πάνω από τις απόψεις και τις προτάσεις που κατατίθενται, η ανάγκη της αντίστασης και της διεκδίκησης υποβαθμίζονται για χάρη των «ολοκληρωμένων» προτάσεων διαχείρισης, κάθε είδους και για κάθε ζήτημα, αφήνοντας θολό το ποιος θα διαχειρίζεται τι και για λογαριασμό ποιανού. Παρακάμπτοντας το ρόλο του αστικού κράτους, νεκρανασταίνεται η γραμμή των «εθνικοποιήσεων» για διάφορους τομείς (και μάλιστα παρουσιάζεται ως όρος «διασφάλισης» των λαϊκών και εργατικών συμφερόντων), ενώ ξαναπροβάλλεται με κυρίαρχο τρόπο το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση». Είναι προφανές ότι, μπροστά στις εκλογές, η απάτη της «προοδευτικής διαχείρισης» που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ συνοδεύεται και από την αυταπάτη της «αριστερής διαχείρισης» που επανέρχεται δριμύτερη στο εξωκοινοβούλιο, καθώς δεν εκλείπουν και οι «ελπίδες» που γεννούν σε δυνάμεις του χώρου τα ενδεχόμενα που αφήνει η απλή αναλογική.
• Συνολικά, αυτή η στάση της αριστεράς όχι μόνο αφοπλίζει το λαό και σπέρνει την απογοήτευση και την αίσθηση της ανημπόριας, αλλά δείχνει να μην την απασχολεί η κρισιμότητα της κατάστασης και η μαύρη προοπτική της. Ενώ όλοι μιλούν για τον βαρύ, μαύρο χειμώνα που έρχεται για τα λαϊκά και εργατικά στρώματα, δεν κάνουν τίποτε προς την κατεύθυνση της συγκρότησης των απαραίτητων αντιστάσεων, της ενεργοποίησης και συσπείρωσης ευρύτερων λαϊκών μαζών. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και στα πανεπιστήμια που η επίθεση χτυπάει κόκκινο, οι δυνάμεις αυτές παρακάμπτουν τις γενικές συνελεύσεις και οι μαζικές διαδικασίες υποκαθίστανται από συνεννοήσεις κάποιων μελών ΔΣ. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι ενώ κορυφώνονται οι λαϊκές αγωνίες για την ίδια την επιβίωση, οι λαϊκές μάζες δεν βρίσκουν τον παραμικρό δίαυλο έκφρασης σε αγωνιστική κατεύθυνση.
  Ίσως το πιο χαρακτηριστικό όλων είναι το ότι ενώ οι πολεμικοί κίνδυνοι φουντώνουν και η προοπτική ενός γενικευμένου μακελειού έρχεται όλο και πιο κοντά, η κατεύθυνση της αντιπολεμικής αντιιμπεριαλιστικής πάλης είναι στα αζήτητα. Την ώρα που η κυβέρνηση της ΝΔ διατυμπανίζει την πρόθεσή της να βαθύνει την εμπλοκή της στον πόλεμο στην Ουκρανία και να στείλει τεθωρακισμένα οχήματα, την ώρα που η Αλεξανδρούπολη και συνολικά η χώρα έχουν μετατραπεί σε προκεχωρημένο νατοϊκό ορμητήριο και οξύνεται ο αντιδραστικός ανταγωνισμός με την Τουρκία με τον κίνδυνο θερμού επεισοδίου να μεγαλώνει, οι αντιπολεμικές πρωτοβουλίες είναι ανύπαρκτες.
• Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση είναι πιο αναγκαία από ποτέ η γραμμή του μαζικού αγώνα. Για τη ζωή του λαού και της νεολαίας. Για να αποκρουστεί-αποτραπεί ο σκοταδισμός-«κανιβαλισμός» που ήδη διαμορφώνεται. Για την υπόθεση της συγκρότησης του λαϊκού και εργατικού κινήματος, και με στόχο την πάλη για την ανατροπή της αντιλαϊκής-αντεργατικής πολιτικής.
  Σε αυτή τη βάση, και προκειμένου να αντιμετωπιστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το μέγεθος της επίθεσης που εξελίσσεται, το ΚΚΕ(μ-λ) καταθέτει «Πρόταση συντονισμού οργανώσεων και συλλογικοτήτων για την ανάπτυξη της μαζικής πάλης». Μία πρόταση που έχει ως στόχο να δώσει τη δυνατότητα να αναδειχτούν προς το λαό, τη νεολαία και την εργατική τάξη, με τον πλατύτερο δυνατό τρόπο τα κύρια ζητήματα της περιόδου: το ζήτημα της φτώχειας και της ακρίβειας, το ζήτημα της καταστολής και του χτυπήματος των αγώνων, των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, το ζήτημα της πάλης ενάντια στον άδικο πόλεμο και της εμπλοκής της χώρας μας σε αυτόν. Μία πρόταση που απευθύνεται καταρχήν στις οργανώσεις και τις συλλογικότητες της Αριστεράς, με στόχο την κοινή τους δράση και τη συμπόρευση πάνω στα κρίσιμα αυτά ζητήματα. Μία πρόταση που καλεί όλους να αναλογιστούν το βάθος των εξελίξεων και την κρισιμότητα της περιόδου και να απευθύνουν μαζικό κάλεσμα αγώνα προς το λαό, τη νεολαία και την εργατική τάξη. Μία πρόταση που θέλει να δώσει στο λαό τη δυνατότητα να αναμετρηθεί με τις εκλογικές αυταπάτες και την προσμονή του ενός ή του άλλου «σωτήρα» και να μπει ο ίδιος στο προσκήνιο του αγώνα και της διεκδίκησης. Πρόκειται για μία πρόταση που, χωρίς να έχει αυταπάτες για τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στις δυνάμεις της Αριστεράς, θέλει να αναδείξει την αναγκαιότητα να γίνει η μέγιστη δυνατή προσπάθεια στην κατεύθυνση ενός μαζικού λαϊκού ξεσηκωμού.
• Σε αυτήν την κατεύθυνση, τα καθήκοντα που προκύπτουν για το επόμενο διάστημα για την οργάνωσή μας είναι πολλά και σημαντικά:

- Να προβάλει παντού, σε λαό και νεολαία, την Πρόταση Συντονισμού. Με την έκδοση προπαγανδιστικού υλικού, τη διοργάνωση εκδηλώσεων και συσκέψεων, όπου θα δοθεί η δυνατότητα να συζητηθεί, να προωθηθεί και να στηριχτεί η πρόταση.

- Να στηρίξει, να ενισχύσει και να διευρύνει τις πρωτοβουλίες πάλης που έχουν συγκροτηθεί ενάντια στην ακρίβεια, ως συστατικό στοιχείο ενίσχυσης της Πρότασης Συντονισμού.

- Να αναδείξει το ζήτημα της αντιπολεμικής, αντιιμπεριαλιστικής πάλης ενάντια στη μετατροπή της χώρας σε μια απέραντη αμερικανονατοϊκή βάση, και του λαού μας σε κρέας για τα κανόνια των ιμπεριαλιστών.

- Να συνεχίζει να εκφράζει έμπρακτα την αλληλεγγύη και τη στήριξή της στους εργατικούς αγώνες και ιδιαίτερα στον συνεχιζόμενο αγώνα των εργαζόμενων στη Μαλαματίνα. Αλλά και να συζητήσει και να προβάλει τα κρίσιμα συμπεράσματα που βγαίνουν από τους αγώνες αυτούς.

- Να στηρίξει και να ενισχύσει ιδιαίτερα την παρέμβασή της στη φοιτητική και μαθητική νεολαία, προβάλλοντας τη γραμμή της ενίσχυσης των μαζικών διαδικασιών και των Γενικών Συνελεύσεων των συλλόγων, που θα δώσει τη δυνατότητα σε φοιτητές και μαθητές να αντιμετωπίσουν με καλύτερους όρους τη λυσσασμένη αντιδραστική επίθεση που δέχονται.

- Να στηρίξει και να ενισχύσει τα μετωπικά σχήματα πάλης σε εργαζόμενους - νεολαία - γειτονιές, στα οποία συμμετέχουν τα μέλη της οργάνωσης.

- Να προβάλει και να διαδώσει με κάθε δυνατό τρόπο τις νέες εκδόσεις της που συμβάλλουν με το περιεχόμενό τους στον πολιτικό και ιδεολογικό εξοπλισμό της πάλης που απαιτείται.

- Να προωθήσει την οικονομική εξόρμηση του ΚΚΕ(μ-λ), την απεύθυνση σε συναγωνιστές και φίλους της οργάνωσης για την οικονομική τους στήριξη. Όχι μόνο ως όρο κάλυψης του αυξημένου κόστους για τη λειτουργία και τη δράση της οργάνωσης, ή για τη συνέχιση της εκδοτικής της δραστηριότητας, αλλά και ως όρο υπεράσπισης της αυτοτέλειας-ανεξαρτησίας της από το αστικό κράτος που επιτίθεται με όλους τους τρόπους στην ίδια την ύπαρξη των πολιτικών (κομμουνιστικών, αριστερών, αγωνιστικών) πολιτικών οργανώσεων και συλλογικοτήτων.

- Τιμώντας τα 40 χρόνια από την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ(μ-λ) να ενισχύσουμε  την κατεύθυνση της κομματικής οικοδόμησης, να αναδείξουμε τον δρόμο της επαναστατικής διεξόδου, να υπηρετήσουμε πιο  αποφασιστικά την ανάγκη και την πάλη για τη συγκρότηση του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος της εποχής μας.