Η μαζική απεργία και οι διαδηλώσεις της 9ης Νοέμβρη ήταν αναμφίβολα ένα πρώτο βήμα εκδήλωσης με όρους μαζικής πάλης και αγώνα της αγανάχτησης και της οργής του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας. Ο κόσμος της δουλειάς έκανε ένα σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση να αρνηθεί την επιβολή της εξαθλίωσής του ως μια «μοιραία» και «αναπόφευκτη» κατάσταση, για την οποία η κυβερνητική πολιτική και το σύστημα που αυτή υπηρετεί «δεν έχει καμία ευθύνη»! Ένα βήμα διαμόρφωσης στόχων πάλης, στόχων αντίστασης και διεκδίκησης απέναντι στην πολιτική της φτώχειας, της εργασιακής βαρβαρότητας, της φασιστικοποίησης και της υπηρέτησης της γραμμής του πολέμου, που προωθούν τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της χώρας.
Η απεργία κατέγραψε πως ο λαός όχι μόνο χρειάζεται, αλλά θέλει και μπορεί να αγωνιστεί για τη ζωή του! Το μήνυμα αυτό των πολλών δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών σε όλη τη χώρα είναι βέβαιο ότι θα μεταφερθεί σε πολλούς περισσότερους στις «βάσεις» του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας. Στους χώρους δουλειάς, στις εργατικές-λαϊκές γειτονιές, στους χώρους της νεολαίας. Εκεί πρέπει και μπορεί το μήνυμα αυτό να αποτελέσει προωθητική δύναμη, για να γίνουν βήματα συγκρότησης των οργάνων μαζικής πάλης, που είναι αναγκαία για να συνεχιστεί και να δυναμώσει ο αγώνας. Γιατί είναι επίσης βέβαιο ότι οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού -και από κοντά οι δυνάμεις της προσαρμογής και της υποταγής- ούτε θέλουν ούτε μπορούν να πάρουν το μήνυμα της 9/11 και να οργανώσουν τη συνέχισή της.
Γι’ αυτό εξάλλου είναι κρίσιμο ζήτημα να εκδηλωθούν πολιτικές πρωτοβουλίες για την υπόθεση της πάλης που απαιτείται. Πολιτικές πρωτοβουλίες που δεν θα «μπερδεύουν», ακόμα χειρότερα δεν θα αντικαθιστούν την υπόθεση της μαζικής πάλης με τις εκλογικές αυταπάτες. Πολιτικές πρωτοβουλίες που θα τροφοδοτούν και θα δίνουν διέξοδο στις αγωνιστικές διεργασίες των από κάτω στη μαζική πάλη!
