Σχεδόν μισό αιώνα μετά και ακόμα δεν λέει να σβήσει η λάμψη της εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973. 49 χρόνια τώρα, το σύστημα της εξάρτησης στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά και της εκμετάλλευσης του λαού και της εργατικής τάξης με νύχια και με δόντια πασχίζει να ξεγράψει από τη μνήμη του λαού και της νεολαίας το μήνυμα του Πολυτεχνείου. Παρόλα αυτά, κάθε Νοέμβρη, πεισματικά και επίμονα, χιλιάδες διαδηλώνουν ενάντια στον πόλεμο, την εξάρτηση και την εκμετάλλευση. Κάθε Νοέμβρη και κάθε χρόνο που περνάει, το πολιτικό σύστημα που προέκυψε από τον ιστορικό συμβιβασμό του '74, εξαρτημένο πλέον από Ευρώπη και Αμερική, προσπαθεί να ταΐσει αυταπάτες και ψέματα τον λαό, για τη νομοτέλεια της εκμετάλλευσης και την κανονικότητα της εξάρτησής του από τα ξένα αφεντικά του. Και κάθε Νοέμβρη, η νεολαία και ο λαός εξακολουθούν να τους χαλάνε τη σούπα. Δεν είναι εύκολο για το σύστημα αυτό να αναγκάζεται να ανέχεται τον φόρο τιμής που δίνει ο λαός στους αγώνες και τους νεκρούς του Πολυτεχνείου. Δεν είναι εύκολο, γιατί οι στόχοι πάλης του, οι αγώνες εκείνης της εποχής, τα αιτήματα και η εξέγερση η ίδια του '73 ήταν και είναι αμφισβήτηση της ίδιας της φύσης της αστικής τάξης, των επιλογών της και των ιμπεριαλιστικών αφεντικών της. Η ουσία αυτής της αμφισβήτησης παραμένει, είναι επίκαιρη και χρειάζεται, γιατί η πραγματικότητα η ίδια το υπαγορεύει. Είναι με λίγα λόγια σημερινή ανάγκη η συγκρότηση και το βάθεμα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, της πάλης ενάντια στον πόλεμο στην Ουκρανία και ενάντια στην εμπλοκή λαού και νεολαίας στα πολεμικά σχέδια, στα οποία μας σέρνει η κομπραδόρικη αστική τάξη. Είναι επίκαιρη η πάλη ενάντια στο κεφάλαιο και την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, όταν ο λαός πεινάει, κρυώνει και δεν μπορεί να καλύψει τις βασικές του ανάγκες. Όπως επίκαιρη είναι και η πάλη ενάντια στον φασισμό και το δηλητήριο του εθνικισμού, που σπέρνουν το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός. Σκοπός τους είναι να διασπάσουν και να διαλύσουν την αλληλεγγύη των λαών και την πάλη που χρειάζεται να αναπτύξει ο λαός μας με τον τουρκικό λαό, σε ένα ενιαίο μέτωπο αντίστασης στον ιμπεριαλισμό και τον φασισμό και διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας.
Είναι αστείος ο τρόπος με τον οποίο οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης προσπαθούν να πείσουν για το πόσο παρωχημένο πλέον είναι να διαδηλώνουμε με τα συνθήματα "Έξω οι ΗΠΑ, Έξω το ΝΑΤΟ" που διαδήλωναν οι φοιτητές και ο λαός το '73, ενώ την ίδια ώρα παραδίδουν την Αλεξανδρούπολη στο ΝΑΤΟ και μπλέκουν το, λαό στους τυχοδιωκτισμούς τους, στέλνοντας πολεμικό υλικό στην Ουκρανία και βάζοντας έναν μεγάλο στόχο πάνω από τη χώρα. Είναι εξοργιστικό το πώς προσπαθούν να πείσουν ότι τάχα είναι εκτός τόπου και χρόνου η πάλη ενάντια στον φασισμό, με το επιχείρημα ότι τώρα έχουμε δημοκρατία, ενώ βρίσκονται μόνιμα σε μία κατάσταση δεξιάς μετατόπισης και φασιστικοποίησης και νομοθετούν βαθιά αντιλαϊκούς και αντιδημοκρατικούς νόμους. Ταυτόχρονα, ασυδοτούν και χειρίζονται το αστικό πολιτικό σύστημα όπως τους εξυπηρετεί, απελευθερώνοντας φασίστες, δολοφόνους, βιαστές και παράγοντες των κομμάτων τους.
...χρέος στη ζωή...
Μπορεί η δικτατορία των συνταγματαρχών να έκλεισε τον κύκλο της, αλλά η ντόπια αστική τάξη, παρά τις υπηρεσίες που της πρόσφερε η χούντα στην καταπίεση του λαού και της νεολαίας με την τρομοκρατία, τις διώξεις και τις απαγορεύσεις, ηττημένη στο μέτωπο της Κύπρου, προσέτρεξε σε νέους προστάτες, τους Ευρωπαίους, αναζητώντας ένα νέο σχέδιο διακυβέρνησης με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, κυρίως στο οικονομικό επίπεδο, ενώ στο στρατηγικό-στρατιωτικό δεν αμφισβήτησε ποτέ την αμερικάνικη κυριαρχία. Στην κατεύθυνση αύτη "εξορθολογισμού", θα λέγαμε, της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, σημαντικό ρόλο έπαιξε και το συμβιβασμένο κομμάτι του κινήματος, με τις αυταπάτες που έχει για το ίδιο το σύστημα. Τα δύο κομμάτια του συμβιβασμού ΚΚΕ και ΚΚΕ Εσωτερικού (έως τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα) από τότε είχαν σαν βασικό στόχο την κυβερνητική ομαλότητα και δεν μπορούσαν να κινηθούν έξω από τον κοινοβουλευτισμό και τις εκλογές. Αυτή η αντίληψη είναι ακόμα κυρίαρχη και αποπροσανατολιστική. Εξακολουθεί να αναπαράγεται και να γίνεται τροχοπέδη, όποτε ο λαός κάνει βήματα συγκρότησης και αμφισβήτησης του πολιτικού σκηνικού. Καθόλου μακριά δεν είναι το 2020, όταν μπροστά στην απαγόρευση της πορείας του Πολυτεχνείου από την Κυβέρνηση της ΝΔ, επικράτησαν οι αυταπάτες για συμβολικές κινήσεις και το σπάσιμο των απαγορεύσεων από τον λαό και τη νεολαία, με την ουσιαστική υποταγή των δύο αυτών κομμάτων στην αστική νομιμότητα. Εξακολουθούν σήμερα να υπάρχουν δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και λειτουργούν σαν κυματοθραύστες της λαϊκής οργής και της ανατρεπτικής κατεύθυνσης που πρέπει να πάρουν οι οργανωμένοι αγώνες λαού και νεολαίας. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που με την στάση τους το '73, με την κατεύθυνση της απαγκίστρωσης από την κατάληψη του Πολυτεχνείου, διασπούσαν και αποφόρτιζαν το κίνημα από την κατεύθυνση της σύγκρουσης με τη Χούντα και την Αμερικανοκρατία, ενώ όπως έγραφε και ο Χ. Φλωράκης, Γραμματέας του ΚΚΕ "το σύνθημα Λαοκρατία χαρακτηρίστηκε αριστερίστικο και το Έξω από το ΝΑΤΟ πιθανώς ανεπίκαιρο" (ΚΟΜΕΠ 11/1976).
...να φύγουνε οι βάσεις και οι Αμερικανοί
Σήμερα που ο λαός στενάζει από τη λαίλαπα της λιτότητας και του πολέμου, που για να ζήσουμε πρέπει να αγωνιστούμε, που για να αγωνιστούμε πρέπει να αμφισβητήσουμε το σύστημα και να συγκρουστούμε με τις συμβιβασμένες δυνάμεις που γίνονται βαρίδια στην κίνησή μας, σήμερα δίνουμε νόημα στην ανάγκη να ζωντανεύει ξανά, όπως κάθε χρόνο, η επέτειος του Πολυτεχνείου.
Το Πολυτεχνείο είναι εδώ, είναι ζωντανό και μας καλεί. Ήταν εδώ το '73, συνέχισε το '77με τις μόνιμες απαγορεύσεις, παρέμεινε εδω το '80 με τον Κουμή και την Κανελοπούλου, συνέχισε όλη τη δύσκολη δεκαετία του '90, δεν απαγορεύτηκε το '20 από την καραντίνα και τις απαγορεύσεις και θα είναι και φέτος εδω. Συνεχίζει να υπάρχει, γιατί υπάρχει ακόμα η ανάγκη που το δημιούργησε, η ανολοκλήρωτη πάλη του λαού μας ενάντια στους ιμπεριαλιστές φονιάδες των λαών. Εξακολουθεί να υπάρχει η ασίγαστη μάχη ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση και την καταπίεση. Παραμένει η αναγκαιότητα της ενότητας του λαού και της νεολαίας, αλλά και της ανατροπής, κόντρα στις δυνάμεις του συμβιβασμού που κυριαρχούν και καπηλεύονται τους αγώνες εκείνους. Το Πολυτεχνείο είναι εδώ γιατί μπόρεσε να προβάλλει μια άλλη διέξοδο απέναντι στην εκμετάλλευση και την εξάρτηση.
