Αλέξης Τσίπρας
Δηλώσεις προθυμίας, αξιοπιστίας και χρησιμότητας προς τους ιμπεριαλιστές και το πολιτικό σύστημα
Με δυο συνεντεύξεις, μια εκτός έδρας (ΣΚΑΪ) και μια εντός (Στο Κόκκινο), την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και τις εξορμήσεις σε εργασιακούς χώρους και γειτονιές, ο Τσίπρας επιχειρεί να αναδείξει το στίγμα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ώστε να πάρει προαγωγή ξανά για να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Η τελευταία δημοσκόπηση έδειξε την απόσταση από τη ΝΔ στο 6,5% και οι πολιτικές εξελίξεις φέρνουν αισιοδοξία στο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ευελπιστώντας ότι η φθορά της κυβέρνησης θα μεγαλώσει κι άλλο ώστε να κόψει πρώτος το νήμα στις εκλογές.
Αιχμές των παρεμβάσεων Τσίπρα, τα σκάνδαλα με τη διασπάθιση δημοσίου πλούτου σε συνάρτηση με την ακρίβεια και οι υποκλοπές. «...Βλέπουμε να σκάνε σα χειροβομβίδες μια μετά την άλλη σκάνδαλα που αφορούν πρόσωπα του στενού πρωθυπουργικού και νεοδημοκρατικού περιβάλλοντος (…) η κυβέρνηση Μητσοτάκη λεηλατεί τον δημόσιο πλούτο για να πλουτίσουν στελέχη της ΝΔ (…) εδώ και δύο χρόνια ζούμε μια στοχευμένη κυβερνητική προσπάθεια για τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος μέσα από την εφαρμογή ενός ελαστικού νομοθετικού πλαισίου για τις απευθείας αναθέσεις που έχουν φτάσει σε ύψος 7,5 δισεκατομμυρίων ευρώ». Ενώ για τις υποκλοπές ο Τσίπρας επεσήμανε ότι το κρίσιμο ζήτημα υπαρξιακής σημασίας για τη λειτουργία της δημοκρατίας είναι «αν θα πάμε σε μια κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση με το Predator σε λειτουργία να κατασκοπεύει πολιτικούς αντιπάλους».
Η πρόταση Τσίπρα όπως εκφωνήθηκε και στη φετινή ΔΕΘ είναι κοστολογημένη (5,6 δις.) και κινείται εντός του πλαισίου που ορίζουν οι Βρυξέλλες και οι προϋποθέσεις αξιοποίησης του Ταμείου Ανάκαμψης. Υπόσχεται στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο νέα αναδιανομή του «πακέτου» -όχι μόνο «στη γαλάζια ακρίδα»- και ανακούφιση των νοικοκυριών, φορολογώντας τα υπερκέρδη των παρόχων ενέργειας, όπως συνέβη και σε χώρες στην Ευρώπη. Με αντίστοιχο υπόδειγμα -της Κύπρου- αναφέρθηκε και στα κόκκινα δάνεια με αφορμή την υπόθεση Πάτση. Δικαιολογήθηκε για τη δικιά του περίοδο διακυβέρνησης με τους χιλιάδες πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, ότι είχε την τρόικα πάνω από το κεφάλι του και ότι τώρα που δεν υπάρχει μνημόνιο, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση, θα νομοθετήσει έναν νέο πτωχευτικό κώδικα που θα προστατεύει την πρώτη κατοικία και θα δίνει προτεραιότητα σε ρυθμίσεις που θα «είναι ευνοϊκές όχι για τα funds αλλά για τους πολίτες που θα πρέπει να τους δοθεί δεύτερη ευκαιρία να ανακτήσουν την περιουσία τους». Συγκεκριμένα, να δίνεται «η δυνατότητα αυτό που γίνεται με τους servicers (funds) να γίνεται απευθείας με τους ιδιοκτήτες, δηλαδή αντί να παίρνουν μισοτιμής οι servicers, να δίνουν κάτι παραπάνω οι ιδιοκτήτες και να μπορούν να ρυθμίζουν το ακίνητό τους». Τέτοια προστασία!
Σημαντική είναι η αναφορά του Τσίπρα στα Ελληνοτουρκικά και την πρότασή του «για επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. αλλά μόνο στην Ανατολική Μεσόγειο, που δεν είναι casus belli, είναι κυριαρχικό μας δικαίωμα», διευκρινίζοντας πως αυτή «πρέπει να γίνει στο πλαίσιο μιας συγκεκριμένης στρατηγικής, που να ανοίγει τις συνομιλίες για οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας με όλες τις όμορες χώρες μας στην Ανατολική Μεσόγειο, Αίγυπτο, Λιβύη, Κύπρο και με την Τουρκία, με προοπτική την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης». Αυτή η τοποθέτηση έχει πλευρές προσεταιρισμού τού λεγόμενου «πατριωτικού» ΠΑΣΟΚ αλλά και των «σημιτικών» και προς την ντόπια άρχουσα τάξη για αύξηση του ζωτικού της χώρου, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για το ντόπιο κεφάλαιο, κύρια όμως αποτελεί μια εκδήλωση προθυμίας απέναντι στους αμερικάνους προστάτες για την υπογραφή ενός νέου συμβολαίου -μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών- που θα ηρεμεί τα πράγματα στη ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Κατηγορώντας μάλιστα την κυβέρνηση της ΝΔ ότι δεν παίρνει την ευθύνη επίλυσης των εξωτερικών θεμάτων της χώρας σε αντιδιαστολή με τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι διαθέσιμοι να ΗΠΑκούσουν -όπως έχουν αποδείξει- στους σχεδιασμούς των υπερατλαντικών αφεντικών.
Ενδεικτική αυτής της ΗΠΑκοής, η υπεράσπιση της ΝΑΤΟϊκής κατεύθυνσης από τον Τσίπρα στην αντιπαράθεσή του με τον Θ. Δρίτσα στη συνεδρίαση της Κ.Ε. «Η Συμφωνία των Πρεσπών, μη γελιόμαστε, μην κοροϊδεύουμε τον κόσμο, βασίστηκε σε ένα πράγμα: Είχε ως προϋπόθεση την ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ (...) Εμείς, λοιπόν, που δώσαμε τη μάχη για να μπει η Βόρεια Μακεδονία και να έχουμε τη Συμφωνία των Πρεσπών, θα βγούμε και θα πούμε "όχι, η Ελλάδα πρέπει να ασκήσει βέτο;" (...) Όταν, λοιπόν, αύριο θα είμαστε κυβέρνηση, αγαπημένε μου σύντροφε Θοδωρή, και είσαι εσύ υπουργός, θα ασκήσεις βέτο στο υπουργικό συμβούλιο για να βγει η χώρα και να πει "βέτο στην ένταξη της Σουηδίας και της Φιλανδίας στο ΝΑΤΟ";». Πιο ΝΑΤΟϊκός δεν υπάρχει!!!
Όσο για το ζήτημα των εξοπλισμών, ακόμη μια φορά από τη μεριά του ο Τσίπρας έθεσε το ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης των συμφωνιών καθώς «από τα εξοπλιστικά προγράμματα ύψους 14 δισ. ευρώ τα τελευταία δύο χρόνια ούτε ένα ευρώ δεν έχει δοθεί στην εθνική πολεμική βιομηχανία. Αυτό είναι ένα εθνικό έγκλημα». Ακόμη ένα κήρυγμα πατριωτισμού μαζί με κλείσιμο του ματιού στις ντόπιες επιχειρήσεις που σχετίζονται με την πολεμική βιομηχανία.
Οι κύριοι αποδέκτες των μηνυμάτων Τσίπρα είναι τα κέντρα έξω και μέσα στη χώρα ώστε να αποσπάσει την προτίμησή τους για να διαδεχτεί το Μητσοτάκη. Όμως είχε και για το λαό. Τα τρία «Α». Αντίσταση - Αλληλεγγύη – Αλλαγή. Για το πρώτο «Α» δεν υπάρχει επιστροφή στο παρελθόν τής κινηματικής στήριξης, αλλά βαφτίζεται αντίσταση η «φασαρία» για την αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική με όριο τη στήριξη της απεργίας στις 9/11 και το άνοιγμα πανό έξω από το υπουργείο Εργασίας να το κρατάνε πρώην υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για το δεύτερο «Α», ως αλληλεγγύη νοείται η ύπαρξη δομών (κοινωνικό παντοπωλείο - φαρμακείο κ/λπ/) που θα βοηθούν τους αδύναμους. Η επίσκεψη Τσίπρα σε τέτοιες δομές στο δήμο Χαλανδρίου ανέδειξε τα όρια του «κανείς μόνος του το χειμώνα». Δημαγωγώντας, εξαπατώντας, απογειώνοντας την υποκρισία και εξωραΐζοντας το δικό του πρόσωπο, επιχειρεί να κάνει πραγματικότητα το τρίτο «Α», την αλλαγή στη διακυβέρνηση του τόπου. Μάλιστα και σ' αυτό θέτει το δίλημμα ότι αν έρθει πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπάρξει κυβέρνηση συνεργασίας, ενώ με τον Μητσοτάκη πρώτο θα πηγαίνουμε συνεχώς σε εκλογές. Οπότε σταθερότητα-ομαλότητα για το σύστημα σημαίνει Τσίπρας.
Έχοντας λυμένο το εσωκομματικό τοπίο -η απόφαση της ΚΕ είχε μόνο δυο λευκά- ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, με ατού τη λαϊκή δυσφορία, τις οξύτατες αντιθέσεις στο ντόπιο κεφάλαιο με τη ΝΔ, μαζί με τα διαπιστευτήρια στους Αμερικάνους, παρουσιάζεται ως η εναλλακτική λύση. Αδυνατώντας ουσιαστικά να διαφοροποιηθεί από την κυβερνητική πολιτική της ΝΔ, επιχειρεί να ξαναεγκλωβίσει το λαό με πλαστά διλήμματα. Η (αυτ)απάτη μιας άλλης διαχείρισης μόνο δεινά και νέα αδιέξοδα μπορεί να φέρει για τα λαϊκά συμφέροντα.
