Είναι λάθος, που φέρνει άλλα λάθη, να μην διακόπτουμε καθόλου τους ομιλητές που καταφανώς λένε ψέματα και ανοησίες, που ξεχειλίζουν φασισμό και καιροσκοπισμό. Χρησιμοποιούν την πραγματικότητα για να δημιουργήσουν μια απατηλή εικόνα της, που δεν επιτρέπεται να αμφισβητήσει κανένας. Κάπως έτσι απλώθηκε και εισχώρησε παντού το αντιδραστικό ιδεολόγημα του «σχολικού εκφοβισμού» - bullying, το οποίο καταφέρνει να αθωώνει τον θύτη και να καταδικάζει το θύμα.
Το ιδεολόγημα, made in USA, προωθεί ένας καλοστημένος μηχανισμός που ξεκινάει από το «Ευρωπαϊκό Δίκτυο κατά του σχολικού εκφοβισμού», φτάνει στο «Παρατηρητήριο για την πρόληψη της σχολικής βίας και του εκφοβισμού» του υπουργείου Παιδείας και χωρίζεται σε μικρότερα παρατηρητήρια που εποπτεύουν τα σχολεία, τα οποία πρέπει να δηλώνουν τα περιστατικά βίας που εντοπίζουν. Στα παρατηρητήρια εμπλέκεται η αστυνομία, αφού η «παραβατικότητα» είναι το πεδίο της. Αναλαμβάνει κι αυτή να εκπαιδεύσει τους εκπαιδευτικούς και να συνετίσει τους μαθητές.
Οι χιλιάδες σελίδες των άρθρων και των βιβλίων που έχουν γραφτεί για να ενσωματώσουν τη θεωρία περί bullying στο μυαλό όλων, υποστηρίζουν πως η βίαιη συμπεριφορά των παιδιών εξαρτάται από την οικογένεια, το σχολείο, την προσωπικότητα του ατόμου και άλλους παράγοντες, όπως η ένταξη σε βίαιες ομάδες. Όλα εξηγούνται στα πλαίσια της λεγόμενης σχολικής κοινότητας ή πιο κυνικά, οι ευθύνες κατανέμονται στους γονείς, τους ίδιους τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς. Κρατική βία δεν υπάρχει, ούτε κυβερνητικές πολιτικές!
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση, με τη συνδρομή των ΜΜΕ, μπορεί να εκμεταλλεύεται και να εργαλειοποιεί τα περιστατικά βίας. Επί μέρες, παρέμενε στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας η επιστολή παραίτησης του αναπληρωτή καθηγητή που κατήγγειλε πως κάποιοι μαθητές του στο ΕΠΑΛ τον απειλούσαν και τον πίεζαν αφόρητα για να περάσουν τα μαθήματα χωρίς να κοπιάσουν. Δόθηκε ευκαιρία για άλλη μια φορά να στήσουν στο εκτελεστικό απόσπασμα συνολικά τη νεολαία.
Είναι γεγονός πως αυξάνονται και απλώνονται οι εντάσεις και οι αντιπαραθέσεις στα σχολεία. Τα παιδιά και οι έφηβοι έχουν πολύ θυμό. Αντιπαραθέσεις υπήρχαν πάντα, αλλά τώρα χάνεται εύκολα ο έλεγχος και πιο συχνά καταλήγουν σε συγκρούσεις. Την ίδια στιγμή, παρατηρείται αύξηση των μαθησιακών προβλημάτων, αδυναμία των μαθητών να συγκεντρώσουν την προσοχή τους στο μάθημα, να πάρουν πρωτοβουλίες, να αντιληφθούν οδηγίες, να πουν τι καταλαβαίνουν από αυτά που διαβάζουν. Όλα αυτά είναι η άλλη όψη των ταξικών φραγμών. Είναι τα αποτελέσματα της καταπίεσης των μαθητών από το ίδιο το σχολείο, που κάθε χρόνο αυξάνει τις απαιτήσεις του και περιορίζει τις επιλογές τους, όπως κάνουν η Τράπεζα Θεμάτων και η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής στα Πανεπιστήμια.
Επιπλέον, η περίοδος της καραντίνας, του εγκλεισμού και η τηλ«εκπαίδευση» διέλυσαν την παιδικότητα και καταπίεσαν την καθημερινότητα των μαθητών. Το σχολείο συνδυάζεται με την τιμωρία και τους περιορισμούς. Κάθε τόσο, σέρνουν τους μαθητές στα δικαστήρια και χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να περιορίσουν τη σκέψη και τη δράση τους. Γι’ αυτό βλέπουν σκοτεινό το μέλλον τους και καμιά προοπτική.
Είναι τουλάχιστον υποκριτικό να δηλώνουν προβληματισμένοι η κυβέρνηση και οι κολαούζοι της για τη συμπεριφορά των μαθητών και της νεολαίας γενικότερα, την ίδια στιγμή που αντιμετωπίζουν κάθε δράση της με βία και τη χτυπούν όπου ζει και διασκεδάζει. Είναι ανελέητοι απέναντί της όταν αγωνίζεται. Τα πολιτιστικά σκουπίδια που της πλασάρουν υμνούν τη βία. Τα πρότυπα που προβάλλουν, καλλιεργούν τον ανταγωνισμό. Σε μια περίοδο κινηματικής αδράνειας, καταφέρνουν να τη διασπούν. Όμως, όσο την καταπιέζουν, τόσο αυτή συσσωρεύει οργή.
Αυτοί που στηρίζουν τους πολέμους των ιμπεριαλιστών και περιφρονούν την ίδια τη ζωή, ανησυχούν τάχα για τις πράξεις της νεολαίας. Περισσεύουν οι προτάσεις για μια άλλη εκπαίδευση που τάχα θα διαπαιδαγωγήσει τη νεολαία και θα την τραβήξει από τον βούρκο της βίας, με εναλλακτικές μεθόδους διδασκαλίας και επιμορφώσεις. Θέλουν να μας πείσουν πως αν μπουν ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί στα σχολεία, θα γίνουν χώροι λιγότερο εχθρικοί. Ξεχνούν πως τα σχολεία ανήκουν σε αυτούς που εξουσιάζουν, γι’ αυτό τους υπηρετούν. Οι όποιες «βελτιώσεις» προϋποθέτουν παραίτηση από διεκδικήσεις.
Η βία για την οποία γίνεται λόγος στα σχολεία είναι στην πραγματικότητα το αλληλοφάγωμα των θυμάτων, που δεν έχουν ξεκαθαρίσει ποιος είναι ο εχθρός και πώς θα τον αντιμετωπίσουν. Είναι ένα μέρος της συνολικότερης εικόνας, είναι εικόνα της θέσης που βρίσκεται συνολικά ο λαός, το αποτέλεσμα της ήττας και της υποχώρησης που φέρνει διάλυση και αποσυγκρότηση σε όλα τα επίπεδα.
Η ελπίδα βρίσκεται στον ατίθασο χαρακτήρα της νέας γενιάς, που βγάζει τη γλώσσα της κοροϊδευτικά σε όποιον την καταπιέζει. Δεν παραιτείται από τη ζωή. Να σηκώσουμε το χέρι και να δείξουμε τον κοινό εχθρό.
Να αντιστραφεί το θέμα της συζήτησης. Η βία της νεολαίας, να γίνει συζήτηση για τη βία κατά της νεολαίας, που ασκείται όχι μόνο από την παρούσα κυβέρνηση, αλλά συνολικά από το σύστημα και τους μηχανισμούς του. Την οργή της φοβούνται. Αυτή θέλουν να περιορίσουν, γιατί γνωρίζουν πως μπορεί να γίνει ποταμός που θα σαρώσει τα πάντα. Έχουμε ανάγκη την οργή της νεολαίας και τις λύσεις της.
