Το τελευταίο διάστημα σε μια σειρά από σχολές τόσο στην Αθήνα (Αρχιτεκτονική, ΑΣΟΕΕ, ΠΑΔΑ κ.α.) όσο και πανελλαδικά (Πολυτεχνείο Ξάνθης, Πολυτεχνείο Κρήτης κ.α.) έχει ανοίξει ένα ακόμη ζήτημα της εφαρμογής του νόμου Πλαίσιο για τα πανεπιστήμια που ψηφίστηκε το καλοκαίρι. Το ζήτημα των ηλεκτρονικών εκλογών για την ανάδειξη των συμβουλίων φοιτητών. Τα συμβούλια φοιτητών έρχονται να καταργήσουν τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των φοιτητών όπως τα ήξεραν. Είναι ένα μέτρο ανταγωνιστικό στους ίδιους τους φοιτητικούς συλλόγους. Που έρχεται να τους καταργήσει ως τα μέσα πάλης που είχαν οι φοιτητές στη διάθεσή τους για να παλεύουν μαζικά και να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους.
Ο στόχος της κυβέρνησης προφανής. Να ξεμπερδέψει επιτέλους με τις μαζικές συλλογικές διαδικασίες των φοιτητών, τις φοιτητικές παρατάξεις και σχήματα και τους μαζικούς αγώνες. Όπως ακριβώς και στα εργασιακά έτσι και στα φοιτητικά, το σύστημα φοβάται τη δύναμη της μαζικής οργάνωσης και πάλης και θέλει να βάλει φραγμό ακριβώς σε αυτή τη δυνατότητα των φοιτητών να οργανώνονται και να διεκδικούν.
Οι «νέες» φοιτητικές εκλογές, όπως έχει ανακοινωθεί, θα γίνονται με ενιαίο ψηφοδέλτιο. Το γεγονός αυτό, το ότι δηλαδή θα αναμετρώνται πρόσωπα και όχι πολιτικές γραμμές και αντιλήψεις τις καθιστά αμέσως απολίτικες, αφού ακόμη περισσότερο τώρα οι φοιτητές θα καλούνται να επιλέξουν τι θα ψηφίσουν με βάση τη δημοφιλία ή την όποια εκδούλευση (σημειώσεις κ.λπ.) μπορεί να τάξει ο κάθε υποψήφιος και όχι με βάση την πολιτική γραμμή που καταθέτει. Τα συμβούλια φοιτητών καμιά σχέση δεν (θα) έχουν με τα ΔΣ των φοιτητικών συλλόγων, αφού δεν θα σχετίζονται ούτε θα λογοδοτούν σε συλλογικές διαδικασίες, όπως π.χ. τις γενικές συνελεύσεις. Δεν θα έχουν καμία σχέση με την οργάνωση του αγώνα των φοιτητών. Ο ρόλος τους θα είναι να συνδιαλέγονται με το καθηγητικό κατεστημένο και να δημιουργούν μια ψευδαίσθηση δημοκρατίας μέσα στα πανεπιστήμια. Μόνος στόχος θα είναι να περνούν χωρίς αντιδράσεις την επίθεση του συστήματος και το κάθε αντιλαϊκό μέτρο και να δίνουν μια εικόνα συμφωνίας των φοιτητών με αυτές τις πολιτικές που καταστρέφουν τη ζωή και το μέλλον της νεολαίας.
Δεν είναι δυνατόν βέβαια να παραλείψουμε και τον τρόπο εκλογής αυτών των συμβουλίων, τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, που πέρα από ζητήματα τεχνικής υφής (π.χ. δυνατότητα έξωθεν παρέμβασης στο αποτέλεσμα και όχι μόνο) ανοίγουν και πολιτικά ζητήματα, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι ένας φοιτητής δεν θα εμπλέκεται με την προσωπική του στάση και συμμετοχή στη διαδικασία των εκλογών αλλά απλά ως ένας παθητικός δέκτης θα πατάει ένα κουμπί.
Τα συμβούλια φοιτητών έρχονται με πιο αναβαθμισμένο και συγκροτημένο τρόπο να συνεχίσουν και να καθιερώσουν αυτό που τόσα χρόνια προσπαθούσε να κάνει το σύστημα μέσα από τη λεγόμενη συνδιοίκηση. Να χτυπήσει και να υποκαταστήσει (αν είναι δυνατόν) τις φοιτητικές συλλογικές διαδικασίες και να δώσει επίφαση δημοκρατίας στις αποφάσεις που θα παίρνουν οι διοικήσεις των ιδρυμάτων με την καθοδήγηση του κράτους.
Είναι μεγάλη ανάγκη το φοιτητικό κίνημα να υπερασπιστεί την οργάνωσή του και τα κεκτημένα του. Πρέπει οι φοιτητικοί σύλλογοι να ενεργοποιηθούν σε μια κατεύθυνση αγωνιστική, μέσα από τις συλλογικές τους διαδικασίες, μέσα από τις γενικές τους συνελεύσεις, κόντρα σε λογικές ανάθεσης που οι δυνάμεις της ρεφορμιστικής αριστεράς καλλιεργούν ήδη μέσω της συνδιοίκησης. Μόνο μέσα από τη συλλογική και οργανωμένη πάλη οι φοιτητές μπορούν να ανατρέψουν την επίθεση και να διεκδικήσουν ένα μέλλον με δικαιώματα.
