Ούτε αντιπυρετικό για τα παιδιά του δεν βρίσκει ο λαός στα φαρμακεία, το μηνιάτικο –για όσους το παίρνουν– τελειώνει την πρώτη εβδομάδα, οι νέες αυξήσεις στα τρόφιμα και στα είδη πρώτης ανάγκης είναι σε διψήφια ποσοστά, τα λαϊκά σπίτια μπήκαν στο στόχαστρο των αρπακτικών, οι μικρομεσαίοι αγρότες ξεκληρίζονται… Η Παγκόσμια Τράπεζα ανακοινώνει γενικευμένη ύφεση για το 2023, ο ΟΟΣΑ αντιτίθεται σε «μεγάλη αύξηση του κατώτατου μισθού» γιατί «βλάπτει την παραγωγικότητα», αλλά πάντως διαπιστώνει πως ο κατώτατος μισθός στη χώρα μας είναι ο δεύτερος πιο κοντά στο όριο της φτώχειας σε σύγκριση με τις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ.
Κάπου… αλλού από αυτήν την πραγματικότητα, συνεχίζει αδίστακτη η κυβερνητική προπαγάνδα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός να μιλάει για «ανάπτυξη», για «αύξηση και μοίρασμα του πλούτου», για «μείωση της ανεργίας», για «εύρωστο τραπεζικό σύστημα», για ακόμα πιο «ευοίωνες προοπτικές»… Τα πιο ξετσίπωτα ψέματα εκφέρονται σαν οι αδιαμφισβήτητες αλήθειες, τα χτυπήματα στα λαϊκά-εργατικά δικαιώματα παρουσιάζονται σαν επιτυχίες που πρέπει να χειροκροτηθούν. Το κυβερνητικό θράσος έχει «πλάτες» τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά και «πατάει» στο δοσμένο πολιτικό συσχετισμό, στη στήριξη σύμπασας της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης που σε αυτές τις συνθήκες επιδίδεται στους πιο φτηνούς θεατρινισμούς, σαν αυτόν του Τσίπρα που… καλεί τον Ντογιάκο να τον συλλάβει!
Όσο φουντώνει ο προεκλογικός καυγάς των αστικών κομμάτων και των παραφυάδων τους, τόσο πιο αντιδραστικός και ξένος αναδείχνεται για τα λαϊκά συμφέροντα. Από αυτόν τον καυγά –που τελεί υπό την επίβλεψη και τις καθοριστικές επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών πατρώνων τους– ο λαός δεν έχει να περιμένει παρά νέες, πιο αντιδραστικές λύσεις για τα συμφέροντα του συστήματος, νέα και μεγαλύτερα δεινά. Έξω από αυτούς και ενάντια στην πολιτική τους βρίσκονται οι απαντήσεις για το λαό και τη νεολαία. Η εργατική-λαϊκή δύναμη, οργανωμένη σε μαζική πάλη αντίστασης και διεκδίκησης, είναι η μόνη που μπορεί να διαμορφώσει άλλα δεδομένα, να φέρει επιτυχίες, να απαλλάξει το λαό από το ρόλο του θεατή που εκβιάζεται από ένα τοξικό και αντιδραστικό σκηνικό.
Ο «νέος κόσμος» του 2023
Πληθαίνουν οι αναλύσεις –κυρίως διεθνών παραγόντων, αλλά ακόμα και εγχώριων– που διαπιστώνουν πως είμαστε μπροστά σε έναν «νέο κόσμο». Κάποιοι κάνουν λόγο και για το «τέλος της Ιστορικής περιόδου» που άνοιξε μετά τις καταρρεύσεις του 1989-91. Ανεξάρτητα από «βιασύνες» και υπερβολές, οι διαπιστώσεις αυτές έχουν μια πραγματική βάση, αφού, ακόμα και «χωρίς σχεδιασμό» από τις κυρίαρχες στον πλανήτη δυνάμεις, η δυναμική των εξελίξεων παράγει και διαμορφώνει διαρκώς καινούρια δεδομένα. Ενδεικτικά και μόνο από τις τελευταίες εξελίξεις να επισημάνουμε:
- Την κοινή δήλωση των ΥΠΕΞ Ρωσίας και Κίνας (που έγινε σε συνέχεια της συνάντησης του Δεκέμβρη μεταξύ Πούτιν και Σι) σύμφωνα με την οποία «υλοποιούνται» τα σχέδια συνένωσης της «Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης» (ΕΟΕ) με τον κινέζικο δρόμο του μεταξιού.
- Τη διακηρυγμένη και κλιμακούμενη πολιτική των ΗΠΑ να «φορτώνουν» και να φουντώνουν με κάθε τρόπο την πολεμική σύγκρουση στην Ουκρανία καθώς –εκτός των άλλων– σε καμιά περίπτωση δεν θέλουν να επιστρέψουν στις εποχές του 2014-15 που η Μέρκελ συζητούσε ανοιχτά το ενδεχόμενο συνεργασίας με την ΕΟΕ, δηλαδή την προοπτική να διαμορφωθεί πράγματι ευρασιατικό πεδίο στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις της Ρωσίας.
- Τις ανακοινώσεις του Ρώσου υπουργού Άμυνας, Σοϊγκού: «Η Ρωσία θα συνεχίσει να αναπτύσσει στρατηγικές πυρηνικές δυνάμεις, επειδή είναι ο κύριος εγγυητής της κυριαρχίας και της ακεραιότητάς της», στο φόντο της προετοιμαζόμενης κλιμάκωσης των επιθέσεων της Ρωσίας στην Ουκρανία.
- Την ταραχή και την ένταση –διαφόρων μορφών– που διαπιστώνεται από την Ανατολική Μεσόγειο ώς το Κόσοβο, και από την μετά από 15 ψηφοφορίες εκλογή του νέου ρεπουμπλικανού προέδρου στη Βουλή των ΗΠΑ ώς την «πρόβα πραξικοπήματος» στη Βραζιλία που είναι ερώτημα αν «αφέθηκε» από τις ΗΠΑ να εξελιχθεί ως ένα σημείο για να τονίσουν πως είναι «παρόντες» στην αυλή τους…
Όλα αυτά –και πολλά άλλα– μαρτυρούν ότι πράγματι είμαστε ενόψει μεγάλων εξελίξεων, ότι «αναζητείται ένας νέος κόσμος». Ωστόσο, από τις σχετικές αναλύσεις των δεξαμενών σκέψης του συστήματος λείπουν ορισμένα κρίσιμα και βασικά στοιχεία σε σχέση με όλα αυτά:
- Ότι η βάση όλων αυτών των εξελίξεων είναι η κρίση και τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, και «κινητήρας» των εξελίξεων αυτών είναι οι αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών, που οξύνονται διαρκώς περισσότερο, και οι «πόλεμοί» τους στο οικονομικό, ενεργειακό, νομισματικό, εμπορικό πεδίο ζητούν «ολοκλήρωση» και διέξοδο στον πόλεμο. Στο θερμό πόλεμο.
- Ότι το καύσιμο για να διαβούν οι ιμπεριαλιστές αυτή τη «μεγάλη καμπή», και να ξεπεράσει το σύστημα την κρίση του, δεν είναι άλλο από τον ιδρώτα των εργατών, τα οικονομικά, εργασιακά, κοινωνικά, δημοκρατικά δικαιώματα των μαζών, η ίδια τη ζωή των λαών.
- Ότι ο «νέος κόσμος» που επιδιώκουν να προκύψει μέσα από ένα γιγάντιο μακελειό λαών και μια ασύλληπτη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, θέλουν να είναι το ίδιο και περισσότερο βάρβαρος από τον σημερινό. Να είναι ο κόσμος της απόλυτης κυριαρχίας του κεφαλαίου στο προλεταριάτο και του ιμπεριαλισμού στους λαούς.
Η «μεγάλη καμπή» προλεταριάτου και λαών
Αλλά από τις επίσημες αναλύσεις που ανιχνεύουν τις εξελίξεις, ίσως περισσότερο από όλα λείπει ο «αστάθμητος παράγοντας» των εργατών και των λαών και το πώς αυτός θα σταθεί καθώς το σύστημα διαβαίνει τη μεγάλη του καμπή. Όλες οι εξελίξεις τροφοδοτούν διαρκώς την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων, παράγουν πρωτόγνωρες για τις τελευταίες δεκαετίες εξεγέρσεις, κινητοποιήσεις, αγώνες σε μητροπόλεις και στην περιφέρεια. Η ανάπτυξη και αναβάθμιση αυτής της μαζικής αφύπνισης και πάλης στο επίπεδο που απαιτεί η εποχή μας, δηλαδή στην εκ νέου συγκρότηση επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων είναι το μεγάλο ζητούμενο της εποχής. Εκεί βρίσκεται η μόνη πραγματική ελπίδα και διέξοδος του προλεταριάτου και των λαών, η μόνη συνολική και πραγματική απάντηση στα αντιδραστικά σχέδια να γίνει συντρίμμια ο κόσμος για να χτιστεί ένας «νέος» πάνω στα συντρίμμια των δικαιωμάτων των εργατών και των λαϊκών μαζών.
Αυτή είναι η «μεγάλη καμπή» για την εργατική τάξη και τους λαούς του πλανήτη, και αυτός είναι ο μόνος πραγματικός νικηφόρος δρόμος για να την διαβούν. Το άνοιγμα αυτού του δρόμου στον δοσμένο σήμερα συσχετισμό, με κατασυκοφαντημένη την κομμουνιστική υπόθεση και το όραμα της σοσιαλιστικής προοπτικής, είναι δύσκολο και δείχνει πολύ «μακρινό». Ωστόσο, το άνοιγμα αυτού του δρόμου είναι πριν από όλα ζήτημα κατεύθυνσης. Της κατεύθυνσης που θα παλεύει σε όλα τα επίπεδα να διαμορφώσει τους αναγκαίους θεωρητικούς, ιδεολογικούς, πολιτικούς, οργανωτικούς όρους για να χαραχτεί ο δρόμος αυτός.
Το… αγκομαχητό των εκλογών
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο των μεγάλων αχών από τις παγκόσμιες εξελίξεις και το επίκεντρό τους, τον πόλεμο στην Ουκρανία, βρίσκονται οι εξελίξεις στη χώρα μας. Μια χώρα που βρίσκεται σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι των γεωπολιτικών πολεμικών ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστών και έχει αναλάβει για λογαριασμό των ΗΠΑ να είναι από τα «προπύργια» της περικύκλωσης του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Μια χώρα που βιώνει από πρώτο χέρι τις αντιθέσεις και τους τριγμούς της Δύσης στην οποία «ανήκει», αλλά είναι διαρκώς προς αποσαφήνιση το πώς και πόσο «ανήκει» στις ΗΠΑ, από τη μια, και στους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές (που δεν είναι καθόλου «ενωμένοι» και αυτοί), από την άλλη. Μια χώρα που η καθημερινή της παραγωγική, οικονομική «λειτουργία» επαφίεται στα συμφέροντα και τις αποφάσεις των δυτικών μονοπωλίων που είναι παράρτημά τους. Μια χώρα που αυτό που αποκαλεί «προοπτικές της» και «οράματά της» είναι ονειρώξεις ή –στην «καλύτερη» περίπτωση– εκδοχές των εξελίξεων των μακιαβελικών ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην περιοχή.
Όλα αυτά, βέβαια, δεν είναι επιλογές της εργατικής τάξης και του λαού. Είναι επιλογές ή –πιο σωστά– η ταυτότητα της άρχουσας τάξης. Είναι η πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας, που τα αδιέξοδά της, αλλά και οι αντιδραστικοί τυχοδιωκτισμοί της, μεγαλώνουν ευθέως ανάλογα με τις χαοτικές συνθήκες που διαμορφώνει ο οξυνόμενος ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός.
Όλα αυτά είναι που εξηγούν και το αγκομαχητό του πολιτικού συστήματος ενόψει των –πιο ιδιότυπων ίσως– εκλογών από το 1974. Πρόκειται για εκλογές που σχεδόν προκηρύχθηκαν για το περασμένο φθινόπωρο, για να ανακληθούν στη συνέχεια και να προκηρυχθούν ξανά… χωρίς ημερομηνία, ενώ ταυτόχρονα το πολιτικό σύστημα παραδέρνει σε ένα τοπίο αποκαλύψεων και σκανδάλων (ή «σκανδάλων») που τελειωμό δεν έχουν!
Μέσα σε αυτόν τον αντιδραστικό ορυμαγδό δύο ζητήματα είναι πολύ καθαρά. Το ένα είναι η γραμμή της άγριας επίθεσης στο λαό, που εν μέσω προεκλογικής περιόδου αγριεύει και βυθίζει στα χειρότερα αδιέξοδα τις λαϊκές οικογένειες. Η γραμμή αυτή είναι το «άγιο δισκοπότηρο» που με όλους τους δυνατούς τρόπους κυβέρνηση και «αντιπολίτευση» υπερασπίζονται και την παρουσιάζουν σαν την «απαράβατη προϋπόθεση» για να «στέκεται όρθια η χώρα». Η μαύρη αυτή γραμμή προδικάζει και προαναγγέλλει το ποια πολιτική έχει να αντιμετωπίσει ο λαός μετά τις εκλογές, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμά τους. Το δεύτερο ζήτημα αφορά στην παράλληλη εκλογική πορεία της Τουρκίας και την επιδίωξη –κύρια των ΗΠΑ– να «οδηγήσουν» και τις δύο εκλογικές διαδικασίες σύμφωνα με τις επιδιώξεις τους. Από τη μια, να ελέγξουν τις αντιπαραθέσεις των δύο αστικών τάξεων, καθώς χρειάζονται βέβαια ενιαία την νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ απέναντι στο ρωσικό ιμπεριαλισμό. Από την άλλη και ταυτόχρονα, να συνεχίσουν να τροφοδοτούν τους όρους αυτής της αντιπαράθεσης, να «κλείνουν το μάτι» πότε στη μια και πότε στην άλλη πλευρά (για ρόλους στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και στα Βαλκάνια, για τους εξοπλισμούς) ώστε να πετυχαίνουν τη μέγιστη στράτευση στα σχέδιά τους και του «καλού» και του «άτακτου» παιδιού. Πρόκειται για μια ισορροπία τρόμου, που θερμαίνει συνέχεια τους εκατέρωθεν εθνικισμούς και μαξιμαλισμούς των δύο αστικών τάξεων και έχει τους λαούς των δύο χωρών «ομήρους» σε ένα ήδη ακριβοπληρωμένο πολεμικό σκηνικό.
Μέσα στην ταραχή των ημερών η κυνική δήλωση Συρίγου («η Τουρκία πρέπει να παίρνει όπλα από τη Δύση και τις ΗΠΑ για να ελέγχεται από αυτές…») είναι μια χρήσιμη ομολογία. Συνεπώς, μπορούμε όλοι να καταλάβουμε ότι οι ατελείωτοι εξοπλισμοί της χώρας μας από ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία δεν ήταν «εθνικές επιτυχίες» που «εξασφαλίζουν την άμυνα της χώρας» (όπως καταιγιστικά προπαγανδίζει η κυβέρνηση και όλα τα αστικά κόμματα - και όχι μόνο αυτά), αλλά ήταν (κι άλλοι) κρίκοι εξάρτησης και πολλαπλού ελέγχου της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά.
Στους αγώνες κατακτιέται η πολιτική χειραφέτηση του λαού
Ο αντιδραστικός ορυμαγδός στο επίπεδο του πολιτικού συστήματος θα συνεχίζει και θα εντείνεται σε όλη την πορεία ως τις εκλογές και όποτε γίνουν αυτές. Ο «κυβερνητισμός» και ο εκλογικός κρετινισμός επικρατούν σε διάφορες μορφές και εκδοχές. Πριν από όλα στο ΚΚΕ, που με την τελευταία απόφαση της Κ.Ε. «απαντά» στα κυβερνητικά διλήμματα καταθέτοντας τη δικιά του πρόταση «εξουσίας-διακυβέρνησης» όπως γράφει η απόφαση αυτή! Προφανώς, η ηγεσία του κόμματος αυτού ούτε που διανοείται να καταθέσει πρόταση για τα χαρακτηριστικά που πρέπει να κατακτήσει με την πάλη του το κίνημα και «προσφέρει» στο λαό τη δυνατότητα για (αυτό που η ηγεσία αυτή θεωρεί) «σοσιαλισμό» μέσα από την εκλογική στήριξη του ΚΚΕ! Από την άλλη, στο αριστερό εξωκοινοβούλιο δίνουν και παίρνουν οι προεκλογικοί αρραβώνες που αναζητούν απαντήσεις –για το λαό και την Αριστερά– στις κάλπες! Την ίδια ώρα, ωστόσο, η άγρια επίθεση στο λαό, η κλιμάκωση του πολέμου στην Ουκρανία, το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας, μένουν στο απυρόβλητο!
Η πολιτική χειραφέτηση του λαού από τους εκβιασμούς και τη γραμμή των κομμάτων του συστήματος δεν μπορεί να γίνει με την αναπαραγωγή των εκλογικών αυταπατών από… αριστερά. Η πραγματικότητα βοά για το ποια θα είναι η «επόμενη μέρα» των εκλογών. Το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης θα συνεχίσει να παραδέρνει στα ίδια και μεγαλύτερα αδιέξοδα, και ο λαός θα βρίσκεται αντιμέτωπος με ακόμα πιο μεγάλα δεινά. Συνεπώς, είναι μια προεκλογική κατασκευή η «υπόσχεση» πως μετά τις εκλογές (με το «μεγάλο» ή «καλύτερο» ποσοστό) «θα παλέψουμε για αγώνες» που σήμερα δεν επιδιώκουμε! Η αγωνία της «εκλογικής συνεύρεσης» και συγκόλλησης πρέπει να γίνει αγωνία και επιδίωξη συντονισμού και κοινής δράσης για μαζικούς αγώνες σήμερα! Αυτό είναι το πεδίο (και) για την πολιτική-εκλογική χειραφέτηση λαού και νεολαίας, αυτό είναι το πεδίο που αποκτά ρόλο για τη ζωή του ο λαός και συγκροτείται-δυναμώνει η Αριστερά και οι δυνάμεις που αναφέρονται στην υπόθεση του λαού.
