ΑΝΤΑΡΣΥΑ
ΚΑΛΠΗκη ενότητα, εμπόριο αντισυστημικότητας, κυβερνητισμός, επαναφορά των ίδιων αυταπατών, των ίδιων αδιεξόδων
«Περνάμε καλά και αυτό βγαίνει προς τα έξω». Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ σίγουρα δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι ισχύει η προηγούμενη φράση. Ούτε η αυτόνομη κάθοδος στις επερχόμενες εκλογές αναιρεί, ούτε ακυρώνει, ούτε μπορεί να κρύψει τα προβλήματα, τις αντιπαραθέσεις, ουσιαστικά την κρίση που περνά.
Από την ίδρυσή της μέχρι την πρόσφατη 5η συνδιάσκεψή της τον περασμένο Γενάρη, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει διαγράψει μια καθοδική πορεία. Δεν είναι κύρια η εκλογική της καταγραφή που εξελίσσεται μειούμενη από τις εκλογές του 2012 και τις τότε βλέψεις για είσοδο στη Βουλή με ποσοστό άνω του 3% (δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις δηλώσεις στελεχών της για χαμένη ψήφο στα μ-λ) μέχρι τις τελευταίες τον Ιούλιο του 2019. Ούτε και οι εσωτερικές της ανταρσίες με αποχωρήσεις οργανώσεων όλο αυτό το διάστημα. ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ προσχώρησαν στη ΛΑΕ το 2015, ένα κομμάτι αγωνιστών που προέρχονταν βασικά από το ΝΑΡ συγκρότησαν το Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο και την Αναμέτρηση. Τελευταία, χωρίς μάλιστα να έχει υπάρξει κάποια σχετική ανακοίνωση, αποχώρησε (ή την έδιωξαν;) και η ΑΡΙστερή Συσπείρωση.
Σίγουρα τα προηγούμενα αποτυπώνουν ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει μικρύνει, αλλά θεωρούμε ότι το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει δεν είναι αριθμητικό. Είναι ότι το δυναμικό της ουσιαστικά δεν συνεργάζεται. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως μετωπική συνεργασία δεν υπάρχει, δεν υφίσταται ως τέτοια στο εργατικό, νεολαιίστικο, αντιπολεμικό κίνημα, στην τοπική αυτοδιοίκηση. Δεν συναντιούνται ούτε στις διαδηλώσεις, με τα διαφορετικά καλέσματα, τους ξεχωριστούς συντονισμούς, τα αντιπαραθετικά σχήματα στους φοιτητικούς συλλόγους, στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Τελευταίο επεισόδιο τα διαφορετικά πολιτικά εκλογικά σχέδια ΝΑΡ και ΣΕΚ. Το ΣΕΚ συμμετείχε στην Πρωτοβουλία για την Ενωτική Κίνηση της Ριζοσπαστικής και Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (μαζί με Αναμέτρηση, Αριστερή Ανασύνθεση, Λαϊκή Ενότητα – Ανυπότακτη Αριστερά, Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο). Το ΝΑΡ δεν ήθελε εκλογική συνεργασία με τη «ρεφορμιστική» ΛΑΕ (ξεχνιέται η συνεργασία με το ΜΑΡΣ του Αλαβάνου το 2015). Η ΛΑΕ τελικά πήγε με το ΜέΡΑ25, οπότε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατεβαίνει αυτόνομη στις εκλογές.
«Μένουμε μαζί για… την κάλπη». Αυτό είναι το συγκολλητικό υλικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι εκλογές. Ένα όνομα γνωστό, που εμφανίζεται και στις δημοσκοπήσεις, γίνεται το όχημα για νέα ανακύκλωση των ίδιων παλιών (αυτ)απατών. Να διευκρινίσουμε όμως από τη μεριά μας κάποια ζητήματα. Δεν είναι ότι και στις δικές μας μετωπικές συνεργασίες (Μαχόμενη Αριστερά, ΛΑ-ΑΑΣ) δεν υπήρξαν προβλήματα. Αλλά δεν τις κρατήσαμε για τις ψήφους. Οι εκλογικές συνεργασίες (πρέπει να) υποστηρίζουν, συμβάλλουν στις αναγκαίες κοινές δράσεις-πρωτοβουλίες στο κίνημα, όχι το αντίστροφο. Σίγουρα η Αριστερά μας - συμπεριλαμβάνουμε και τους εαυτούς μας - έχει αρκετά βήματα να διανύσει για να κατακτηθεί ένα επίπεδο ενότητας και δράσης μαζί με την απαραίτητη αντιπαράθεση πολιτικών απόψεων και λογικών. Όμως είναι σίγουρο ότι οι εκλογικές συγκολλήσεις που την επομένη των εκλογών γίνονται αποκολλήσεις σε καμιά περίπτωση δεν συμβάλλουν στη λαϊκή υπόθεση, αλλά το αντίθετο, την υπονομεύουν. Πολύ περισσότερο όταν αυτές ντύνονται με εμπόριο ενότητας σε αντιπαράθεση με τις «μοναχικές» πορείες και τις κατηγορίες για σεχταρισμό!
«Ενάντια στον καταστροφικό καπιταλισμό – Δυναμώνουμε το αντισυστημικό ρεύμα». Αυτό ήταν το κεντρικό σύνθημα στην εκδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο Τριανόν στις 3/4. Δεν μπορούμε να μη σχολιάσουμε το πλασάρισμα που επιχειρείται για αλίευση ψήφων κύρια από τη νέα γενιά με τη χρήση του προσδιοριστικού «αντισυστημικό». Η συζήτηση για αντισυστημική ψήφο μετά το έγκλημα στα Τέμπη οδηγεί την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να δίνει προτεραιότητα σ' αυτόν το χαρακτηρισμό -που δεν τον έχει ξαναχρησιμοποιήσει- δίνοντας δεύτερο ρόλο στον αντικαπιταλισμό και την ανατροπή.
Αυτό όμως που παραμένει σταθερή αξία είναι το «Κάτω η κυβέρνηση». Στην απόφαση της 5ης Συνδιάσκεψης γράφεται: «Βασικός πολιτικός στόχος σήμερα είναι η πάλη για την ανατροπή της πολιτικής και της κυβέρνησης της ΝΔ, της επίθεσης κεφαλαίου-ΕΕ-ΝΑΤΟ και της συναίνεσης ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ». Τώρα προεκλογικά πρώτο μπαίνει «Μαυρίζουμε τη δολοφονική κυβέρνηση της ΝΔ - Για να καταποντιστεί εκλογικά η Νέα Δημοκρατία. Για να είναι αποδυναμωμένη μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ που τυχόν προκύψει ώστε να μην μπορεί να ψηφίζει και να εγκρίνει νόμους και μνημόνια». Μάλιστα, όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν. Μ' αυτό το σύνθημα άνοιξε ο δρόμος για την πρώτη φορά του ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα το μόνο πράγμα που μπορεί να σημαίνει είναι η… δεύτερη φορά του. Όσο για το «αποδυναμωμένος», το είδαμε και με το ποσοστό του ΟΧΙ πόσο εμπόδισε τον ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει μνημόνια. Τίποτα ανατρεπτικό και «αντισυστημικό» για τη ζωή του λαού και την πάλη της εργατικής τάξης και της νεολαίας δεν έχει ο στόχος αυτός που αναζητά άλλο διαχειριστή του συστήματος. Να θυμίσουμε ότι αυτό το σύνθημα σε μια περίοδο διακυβέρνησης δεν εμφανίστηκε καθώς θα σήμαινε προαγωγή του Μητσοτάκη. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνιέται η γραμμή του ΣΕΚ να ψηφιστούν οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ στο δεύτερο γύρο των περασμένων αυτοδιοικητικών εκλογών, όπως παλιότερα του ΠΑΣΟΚ. Το σύνθημα αυτό ρίχνει γέφυρες στη σοσιαλδημοκρατία, σπέρνοντας σύγχυση και αυταπάτες στο λαό.
«-εθνικοποιούμε χωρίς αποζημίωση, με εργατικό έλεγχο, κάθε δημόσιο κοινωνικό αγαθό - ενέργεια, νερό, μεταφορές, φάρμακο, υγεία, στέγη, τρόφιμα
-κρατικοποιούμε το τραπεζικό σύστημα για να εξυπηρετεί τις ανάγκες της πλειοψηφίας. Διαγράφουμε το εθνικό χρέος και το χρέος του λαού με ρήξη και έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση
-διοχετεύουμε στις κοινωνικές ανάγκες τα ποσά των δισεκατομμυρίων ευρώ που μας φορτώνει ως χρέος η άρχουσα τάξη για τις δικές της πολεμικές προετοιμασίες από τη Μεσόγειο μέχρι την Ουκρανία, με έξοδο της χώρας από το ΝΑΤΟ.»
Σε πρώτο πρόσωπο για να αναδειχθεί η αμεσότητα το «μπορούμε τώρα», όχι «όταν ωριμάσουν οι συνθήκες», η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επαναφέρει το (πρώην μεταβατικό) αντικαπιταλιστικό της πρόγραμμα. Έχουμε επανειλημμένα αντιπαρατεθεί στη λογική και στις απόψεις αυτές (κείμενο του Βασίλη Σαμαρά - Για τις θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) που πολλές από αυτές είναι κοινές στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά και όχι μόνο. Κωδικά θα επαναλάβουμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει μεταμόρφωση του αστικού κράτους σε λαϊκό, δεν μπορεί να υπάρξει εντός και επί τα αυτά του καπιταλιστικού συστήματος, χωρίς την ανατροπή της εξουσίας της ντόπιας αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών αφεντικών της. Αυτό το πρόγραμμα που φαντασιώνεται και νοσταλγεί το κοινωνικό κράτος της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας δεν είναι απλά στον αέρα. Στη σημερινή φάση ταξικού συσχετισμού, με αφοπλισμένο το λαό και την εργατική τάξη, αυτά τα μεγαλεπήβολα σχέδια όχι μόνο ανακυκλώνουν τις αυταπάτες εύκολων λύσεων και «αντιφατικών κυβερνήσεων» που θα «ανοίξουν το δρόμο προς το σοσιαλισμό», αλλά (το χειρότερο) δημιουργούν σύγχυση για τη φάση που διανύουμε και καθυστερούν την ανταπόκριση στα δύσκολα καθήκοντα που θέτει η πραγματική ζωή.
Είναι ανάγκη και απαίτηση των καιρών να ενισχυθεί και τελικά να επικρατήσει τόσο στους αγωνιστές της Αριστεράς αλλά και σε όλο τον κόσμο που δίνει τις μάχες του η κατεύθυνση: όλα τα ζητήματα να κριθούν στην πάλη και στο κίνημα. Στο δρόμο της Αντίστασης και της Διεκδίκησης, της Αναμέτρησης με το σύστημα και τις πολιτικές του.
