Μαύρος ο μετεκλογικός ορίζοντας του συστήματος για λαό και νεολαία
Αρνούμαστε τους κυρίαρχους - Αντίσταση-Οργάνωση για το μέλλον που μας αξίζει!
Το ΚΚΕ(μ-λ) αυτοδύναμα στις εκλογές
Το «με ποιους» είναι ανοιχτό, το «με ποια πολιτική» είναι δεδομένο: θα ανεβαίνει στην κλίμακα της αντιλαϊκής αγριότητας με βάση τη δυναμική της κρίσης, του πολέμου και των αδιεξόδων στα οποία παραδέρνει το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης στη χώρα μας.
Αυτές θεωρούμε είναι συνοπτικά οι απαντήσεις στα ερωτήματα που αφορούν τις επικείμενες εκλογές, αλλά και το τι θα αντιμετωπίσει ο λαός «μετά το παραβάν». Είναι «ανοιχτό» το ποια κυβερνητική λύση θα διαμορφωθεί, ποια θα είναι η διάταξη των κυρίαρχων δυνάμεων και των συμπληρωμάτων τους. Αλλά είναι δεδομένο το ποια θα είναι η πολιτική της όποιας κυβερνητικής λύσης.
Είναι δεδομένη αυτή η πολιτική γιατί είναι δεδομένη η τροχιά των διεθνών γεωπολιτικών και οικονομικών εξελίξεων, με βάση τη διαρκώς οξυνόμενη κρίση και τα νέα επεισόδιά της, με βάση την ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που έχουν ήδη φτάσει στο επίπεδο του πολέμου στην Ουκρανία και με όσα αυτός ο πόλεμος κυοφορεί!
Αυτό το διεθνές πλαίσιο είναι που καθορίζει και τους όρους αναπαραγωγής και πλεύσης του συστήματος στη χώρα μας. Μια χώρα που είναι δεμένη με χίλια νήματα οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά με τους πάτρωνες της αστικής τάξης, τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ. Οι δύο βασικοί υποψήφιοι κυβερνητικοί διαχειριστές (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) και βέβαια τα υποψήφια συμπληρώματα της κυβερνητικής λύσης που θα διαμορφωθεί (ΠΑΣΟΚ και θα δούμε αν και ποιοι άλλοι θα χρειαστεί να καλεστούν) στην πραγματικότητα δεν έχουν «δικές τους» επιλογές και πολιτικές. Τα υποτιθέμενα «προγράμματά» τους δεν είναι τίποτε άλλο από «ανοιχτές επιταγές» στα ξένα αφεντικά της χώρας. Είναι προγράμματα που διαγκωνίζονται για την προθυμία και την ευελιξία που έχουν όσον αφορά την υπηρέτηση των οικονομικών και γεωπολιτικών απαιτήσεων που (θα) έχουν οι προστάτες, απαιτήσεις που είναι και αντιτιθέμενες! Ο προεκλογικός καυγάς τους διαρκώς λιγότερο (έως και καθόλου) έχει και θα έχει στοιχεία δημαγωγίας και υποσχέσεων στον λαό. Και ολοένα περισσότερο αυτός ο αντιδραστικός καυγάς έχει στόχο να «πείσει» τον λαό να αρνηθεί τα δίκια του, να «ξεχάσει» την οργή του και να φορτωθεί ακόμα περισσότερο τα αδιέξοδα του συστήματος!
Η άρνηση του λαού και της νεολαίας να φορτωθούν αυτά τα αδιέξοδα και να υποταχθούν στους εκβιασμούς των κυρίαρχων δυνάμεων θεμελιώνεται με την επιλογή του δρόμου του αγώνα για ζωή και δουλειά με δικαιώματα! Αυτό είναι το περιεχόμενο της ψήφου που το ΚΚΕ(μ-λ) καλεί τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία να δώσουν στις εκλογές της 21 του Μάη!
Κρίση, χρέος…
Εμφανίστηκαν ήδη, ενόψει εκλογών, δημοσιεύματα που προειδοποιούν πως σε λιγότερο από 9 χρόνια τελειώνει η «περίοδος χάριτος» και συνεπώς κάθε χρόνο η «χώρα» θα πρέπει να πληρώνει ετησίως 14 δισ. ευρώ μόνο για τόκους στους δανειστές–ληστές, ποσό που είναι σχεδόν διπλάσιο από αυτό που τώρα κάθε χρόνο δανείζεται! Συνεπώς για να μπορεί να «βγει» ο λογαριασμός -λένε τα δημοσιεύματα- θα «πρέπει» οι εκλογές να μην είναι …ανέφελες αλλά να προετοιμάσουν το λαό για αυτά που έρχονται. Και αυτά που έρχονται δεν θα περιλαμβάνουν μόνο τα «προφανή», όπως την κατάργηση κάθε δικαιώματος στην περίθαλψη που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, αλλά και άλλα, όπως μια νέα επιδρομή στην ασφάλιση και τις συντάξεις!
Καθόλου τυχαία δεν είναι τα δημοσιεύματα αυτά. Ουσιαστικά απηχούν -αν δεν διατάσσονται και με συγκεκριμένο τρόπο- την κλιμάκωση των απαιτήσεων από τους «δανειστές» της χώρας, καθώς ξέσπασαν ήδη σε ΗΠΑ και Ευρώπη τα νέα επεισόδια της κρίσης, των οποίων η αντιμετώπιση προϋποθέτει (τουλάχιστον) την ένταση της καταλήστευσης των εξαρτημένων χωρών. Τουλάχιστον, γιατί βέβαια η αναζήτηση της διεξόδου από την κρίση στο επίπεδο των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων του πλανήτη έχει ήδη φτάσει στο επίπεδο του πολέμου.
Σε κάθε περίπτωση, αυτές οι «εθνικές αγωνίες» που δημοσιεύονται εν μέσω προεκλογικής περιόδου αποτελούν ταυτόχρονα την ομολογία (εκ μέρους του συστήματος) της κατάρρευσης των αφηγημάτων των κομμάτων του συστήματος!
- Τα μνημόνια δεν «μας έσωσαν» από το χρέος, αντίθετα το έφτασαν σχεδόν στα 400 δισ. ευρώ. Στις συνθήκες των νέων επεισοδίων της κρίσης αναδεικνύεται και πάλι ως μοχλός των ιμπεριαλιστικών εκβιασμών και ως «όπλο» της αστικής τάξης και των κυβερνήσεων απέναντι στους εργάτες και τον λαό!
- Δεν βγήκαμε ποτέ από την «επιτήρηση», δεν γίναμε ποτέ «κανονική χώρα». Η επιχείρηση έντασης της λεηλασίας της χώρας και των δικαιωμάτων του λαού, οι πολιτικές της πιο άγριας εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, που στο όνομα του στόχου της «κανονικής χώρας» εξαπολύθηκαν από το 2010 ως σήμερα, μαζί με τα πιο βαθιά σκοτάδια του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα έφεραν και βάθεμα της εξάρτησης. Η οικονομία της χώρας παραρτημοποιήθηκε ακόμα πιο πολύ, το ξεπούλημα και η υποθήκευση (Υπερταμείο) των υποδομών και του δημόσιου πλούτου γιγαντώθηκε και σήμερα τα ξένα αφεντικά με πιο ασφυκτικούς όρους ορίζουν και καθορίζουν το πλαίσιο των επιλογών των ντόπιων αφεντικών. Για τον λαό και τη νεολαία αυτά σημαίνουν όξυνση της εγκληματικής πολιτικής σε όλα τα δικαιώματά τους, στην ίδια τους τη ζωή.
- Δεν υπάρχει καμία «ανάπτυξη» που «μέρισμά της φτάνει στον λαό», όπως προκλητικά ισχυρίζεται η κυβερνητική προπαγάνδα. Βέβαια αυτό δεν χρειάζεται συστημικές ομολογίες για να «αποκαλυφθεί», αφού ο λαός «ζει» με πενιχρούς μισθούς και συντάξεις, άθλια μεροκάματα και αντιμετωπίζεται σαν ζητιάνος με τα ακόμα πιο προκλητικά «pass» που γίνονται καθεστώς. Αλλά αυτό που ομολογείται είναι ότι η επόμενη μέρα φέρνει ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια, εξαθλίωση, εκμετάλλευση, κοινωνική βαρβαρότητα.
Συνεπώς, αυτές οι δημόσια εκφρασμένες «αγωνίες» για την ανάγκη να κλιμακωθεί η βαρβαρότητα θα μπορούσαν και να θεωρηθούν έως και υπονομευτικές για τα κόμματα του συστήματος που βρίσκονται σε προεκλογική εκστρατεία. Ωστόσο δεν είναι ατόπημα! Είναι η ωμότητα που έχει ανάγκη να επιδείξει το σύστημα κάτω από το βάρος των αδιεξόδων του και να «τάξει» στον λαό και τη νεολαία μια ζωή κόλαση. Το διαβόητο διάγγελμα Μακρόν για το «τέλος της αφθονίας», που λίγους μήνες μετά μεταφράστηκε στη νέα αντιασφαλιστική επιδρομή ενάντια στο προλεταριάτο και τον λαό της Γαλλίας, επιβεβαιώνει ότι αυτό ισχύει ακόμα και στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις. Πόσο μάλλον σε χώρες σαν την Ελλάδα!
Με αυτή τη γραμμή της ωμότητας ο Μητσοτάκης επιδιώκει το έγκλημα του συστήματος στα Τέμπη να το διαστρέψει σε αφετηρία νέων χτυπημάτων των δικαιωμάτων του εργαζόμενου λαού! Με την ίδια γραμμή η «αντιπολίτευση» του ΣΥΡΙΖΑ αρνείται ακόμα και τη λέξη «σεισάχθεια» που είχε πει στον προεκλογικό οίστρο του 2014 και παρουσιάζει σχέδιο δόσεων 30ετίας για τα λαϊκά στρώματα που απειλούνται με έξωση και δεν μπορούν με τα εισοδήματά τους να καλύψουν τις ανάγκες επιβίωσής τους!
…Πόλεμος!
Παράλληλα με τα αδιέξοδα και τη μαυρίλα που συσσωρεύεται στο κοινωνικοοικονομικό πεδίο, η χώρα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της εμπλοκής της στον άδικο πόλεμο στην Ουκρανία, ως βάση και εργαλείο των ΑμερικανοΝΑΤΟϊκών. Ένας πόλεμος που διαρκώς φουντώνει, απειλώντας με τα χειρότερα ολόκληρη την περιοχή, την Ευρώπη και τον πλανήτη.
Αλλά και μια εμπλοκή που βαθαίνει και χάριν του αντι-ρώσικου μετώπου που απαιτούν οι ΗΠΑ και παράγει τις πιο επικίνδυνες ακροβασίες, όπως την «ανακάλυψη» του υποτιθέμενου «ιρανικού δικτύου τρομοκρατών»! Θα ήταν απλώς γελοίο αν δεν ήταν τόσο σοβαρά επικίνδυνο η λεγόμενη «εξωτερική πολιτική» της χώρας και οι σχέσεις της με άλλες χώρες να διαμορφώνονται από τόσο κακοστημένα σενάρια! Σενάρια που αποτελούν ένδειξη των υπηρεσιών που θα καλεστεί να προσφέρει η χώρα, που γίνεται όλο και περισσότερο στόχος της ρώσικης πλευράς στον πόλεμο αυτό.
Πίσω από τις εξελίξεις στον πόλεμο αυτό βρίσκονται και τα πιο μεγάλα ζητήματα των τυχοδιωκτισμών της αστικής τάξης και όσα αυτοί οι τυχοδιωκτισμοί μπορούν να φέρουν απέναντι στον λαό μας και τους λαούς της περιοχής. Βρίσκεται η διάψευση των μωροφιλοδοξιών για τον «πολλαπλασιασμό της κυριαρχίας» της χώρας και τη μετατροπή της σε «κόμβο και τροφοδότη ενέργειας» για την Ευρώπη, που υπηρετήθηκαν και προβλήθηκαν φανερά και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και από αυτή της ΝΔ. Μια διάψευση που συμπλέκεται με την κατάρρευση του αφηγήματος της «ανάπτυξης», αλλά που επιπλέον βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με το ερώτημα του αμερικανόπνευστου συμβιβασμού της αστικής τάξης της χώρας με την αστική τάξη της Τουρκίας. Την «επομένη» των εκλογών –που δεν είναι τυχαίο ότι συμπίπτουν χρονικά στις δύο χώρες- είναι βέβαιο ότι θα εκδηλωθούν πρωτοβουλίες «συνεννόησης» σύμφωνα με τις πολεμικές ανάγκες των ΗΠΑ. Αυτή η εξέλιξη από τη μια θα σέρνει ακόμα περισσότερο τη χώρα στην πολεμική δίνη και από την άλλη κάθε άλλο παρά θα είναι βήμα ξεπεράσματος του αντιδραστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού. Είναι αξιοποίηση αυτού του ανταγωνισμού στην πιο επικίνδυνη κατεύθυνση, ενώ παράλληλα μπορεί να παράξει σοβαρές «παρενέργειες» και στις δύο αστικές πλευρές και να τροφοδοτήσει οξύνσεις.
Η εκλογική μάχη του ΚΚΕ(μ-λ)
Μπροστά στον ορίζοντα που διαμορφώνουν όλα τα παραπάνω, με δεδομένο το ξέσπασμα της μαζικής οργής λαού και νεολαίας με αιτία και καταλύτη το έγκλημα στα Τέμπη, αλλά και με «φόντο» τους μεγάλους αγώνες εργατών και λαών στη Γαλλία, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, το ΚΚΕ(μ-λ) δίνει αυτοδύναμα τη μάχη των εκλογών της 21ης του Μάη.
Θεωρούμε ότι είναι μια μάχη αναγκαία σε μια συγκυρία και κατάσταση φορτωμένη με πολλές και σύνθετες απαιτήσεις για τον λαό και τη νεολαία, για τα καθήκοντα που μπαίνουν στην υπόθεση της πάλης και του κινήματος. Θα συνοψίσουμε τις ανάγκες και τα καθήκοντα που θέλουμε να υπηρετήσουμε με τη μάχη αυτή σε δύο σημεία.
Πρώτον, να σταθούμε απέναντι στους αντιδραστικούς εκβιασμούς ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι στους εκβιασμούς για «ισχυρή κυβέρνηση» με ή χωρίς αυτοδυναμία, με ή χωρίς προοδευτικό προσωπείο. Να σταθούμε δηλαδή απέναντι στις εκλογικές αυταπάτες που κατασκευάζουν οι δύο κυρίαρχες δυνάμεις και τις συνοδευτικές που πλασάρουν τα υποψήφια συμπληρώματά τους. Αυταπάτες και απάτες αντιδραστικές που ζητούν από τον λαό και τη νεολαία να αρνηθούν τα δίκια τους και να αναζητήσουν λύσεις στις δυνάμεις που εδώ και χρόνια και δεκαετίες τους τσαλαπατούν τα δικαιώματα, τους κλέβουν τη ζωή.
Δεύτερον, να αναδείξουμε πως η άρνηση των κυρίαρχων δυνάμεων και των συμπληρωμάτων τους είναι απολύτως αναγκαίο να συνοδεύεται από την κατεύθυνση και την απόφαση της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, του ΑΓΩΝΑ, της ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ των μαζών. Αυτή και μόνο αυτή η κατεύθυνση είναι η πραγματική διέξοδος στην οργή. Ο δρόμος της μαζικής πάλης και της οργάνωσης των μαζών είναι ο μόνος δρόμος που φέρνει νίκες και κατακτήσεις, είναι η μόνη κατεύθυνση που συγκροτεί τους εργάτες, τη νεολαία και τον λαό σε δύναμη αξιόμαχη απέναντι στο αδίστακτο σύστημα. Αυτός είναι και ο μόνος δρόμος μέσα στον οποίο μπορεί να συγκροτηθεί η αναγκαία επαναστατική κομμουνιστική προοπτική, η προοπτική για Ανεξαρτησία και Σοσιαλισμό.
Απέναντι σε αυτόν τον δρόμο βρίσκεται η πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, που σαν «συνεπής ΣΥΡΙΖΑ» παρουσιάζει στον λαό «πρόγραμμα διακυβέρνησης» για τη λύση των προβλημάτων του! Μια πολιτική που, εκτός των άλλων, επιβεβαιώνει με τον πιο αρνητικό για τον λαό τρόπο τη θέση του Λένιν: «οι ρεφορμιστές είναι οι χειρότεροι εχθροί των μεταρρυθμίσεων».
Πρόκειται για μια μάχη δύσκολη μέσα στον δοσμένο αρνητικό συσχετισμό, μέσα στον καταιγισμό των «μεγάλων και μικρών» ψευτοδιλημμάτων και εκβιασμών. Ωστόσο είναι μια μάχη που θα τη δώσουμε με εμπιστοσύνη στον λαό και τη νεολαία και με την αυτοπεποίθηση που αντιστοιχεί και θεμελιώνεται σε όλη την πάλη μας όλα τα προηγούμενα χρόνια. Θεμελιώνεται στις θέσεις μας και τη γραμμή μας, στις πρωτοπόρες μάχες και πρωτοβουλίες που πήραμε και δώσαμε σε όλα τα μέτωπα και τα ζητήματα της σκληρής και απαιτητικής τελευταίας 4ετίας. Από τον σημαντικό ρόλο μας στις απεργίες στα Πετρέλαια Καβάλας και τη Μαλαματίνα, ως τις σημαντικές παρεμβάσεις μας στην Cosco και τη ΛΑΡΚΟ. Από την πρωτοπόρα στάση μας στους φοιτητικούς αγώνες ενάντια στους νόμους Κεραμέως, ως τις πρωτοβουλίες μας για το σπάσιμο των απαγορεύσεων στην καραντίνα. Από τη σπουδαία πάλη των δυνάμεών μας στους εκπαιδευτικούς και τη συμβολή μας στους χώρους των υγειονομικών, ως την πλούσια δράση μας στις εργατικές και λαϊκές γειτονιές της Αθήνας και των άλλων αστικών κέντρων. Από τις πρωτοβουλίες μας με σημαντικό κινηματικό αποτύπωμα σε πολλές πόλεις της χώρας στα μεγάλα μέτωπα πάλης (όπως τα 70 χρόνια ΝΑΤΟ, τον πόλεμο και τον νόμο Χατζηδάκη) ως την πρότασή μας για τον Συντονισμό δυνάμεων και συλλογικοτήτων, που σήμερα αλλά και μετά τις εκλογές αποτελεί την πιο αναγκαία κατεύθυνση για το κίνημα και την μαζική πάλη.
Πρόκειται για μια μάχη που αντί να κατασκευάζει διαφυγές από την πραγματικότητα (όπως κάνουν τα καμουφλαρισμένα πλέον «μεταβατικά» σχέδια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) εξοπλίζει πολιτικά τον λαό και τη νεολαία, υπερασπίζεται και αναδείχνει το δρόμο της μαζικής πάλης για την «επόμενη μέρα»! Γι’ αυτό η μάχη αυτή του ΚΚΕ(μ-λ) αφορά τον λαό και τη νεολαία και χρειάζεται να στηριχθεί πλατιά και ενεργητικά με κάθε τρόπο σε όλη την προεκλογική περίοδο και στην κάλπη τη μέρα των εκλογών, αλλά και αμέσως μετά στους αγώνες που θα ξεσπάσουν.
