Είναι το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη θέση της ΝΔ για αυτοδύναμη κυβέρνηση. Με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ εγγυώνται πως μετά τις εκλογές μπορούν να σχηματίσουν μια κυβέρνηση συνεργασίας την οποία ονομάζουν προοδευτική. Προφανώς για να βγουν τα κουκιά, το σχέδιο έχει μέσα κυρίως το ΠΑΣΟΚ, ενδεχομένως το ΜέΡΑ 25 και ό,τι άλλο χρειαστεί.
Ας αφήσουμε στην άκρη το πού κυρίως απευθύνεται η εγγύηση ότι μπορεί να σχηματίσει ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς δεύτερες εκλογές κυβέρνηση εν αντιθέσει με το σενάριο της ΝΔ. Ας αφήσουμε και τους λόγους εκλογικής τακτικής συσπείρωσης αυτής της πρότασης, για να σταθούμε στο περιτύλιγμα του «προοδευτικού» με το οποίο λανσάρεται στο λαό αυτή η κυβέρνηση.
Αν τα λόγια έχουν κάποια αξία, θα πρέπει αυτή η κυβέρνηση και βασικά ο κύριος κορμός της (ΣΥΡΙΖΑ) να αποτελεί έναν πολιτικό φορέα εξέλιξης-βελτίωσης, μεταρρύθμισης. Μια προοδευτική δύναμη δηλαδή κόντρα σε δυνάμεις συντήρησης, υπεράσπισης των μέχρι τώρα πολιτικών δεδομένων. Δεδομένα που καθορίζουν και καθορίζονται από την κυριαρχία των δυνάμεων του συστήματος απέναντι στην εργατική τάξη, το λαό, τη νεολαία. Και μάλιστα σε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται στη χώρα μας από την πρωτόγνωρης έντασης επίθεση του κεφαλαίου στον κόσμο της δουλειάς και την πολεμική απειλή με βάση τον παροξυσμό των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Σε μια τέτοια περίοδο, κόντρα σ’ αυτές τις πολιτικές και κοινωνικές τάσεις που ορίζουν τις δυνάμεις συντήρησης του συστήματος θα πρέπει να αναζητηθεί μια προοδευτική πρόταση για να τιμάει το όνομά της στοιχειωδώς.
Το μεγάλο πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν είναι άγνωστος στο λαό. Η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αυτή της «πρώτης φοράς ΑΡΙΣΤΕΡΑ», είναι χαραγμένη στο πετσί του λαού.
Υπήρξε η κυβέρνηση συνέχισης των μνημονίων, με την υπογραφή και προώθηση του 3ου, καθώς και αποδοχής όλων των μέχρι τότε συμφωνηθέντων από τις προηγούμενες. Πετσόκοψε τις συντάξεις με το ν. Κατρούγκαλου, κατήργησε το ΕΚΑΣ, προωθώντας παραπέρα το συστημικό σχέδιο για εθνική σύνταξη-αντίδωρο. Εισήγαγε την επιδοματική πολιτική (βοήθημα αντί για τη 13η σύνταξη που υποσχόταν) που τώρα διαφημίζει ο Άδωνης. Κλιμάκωσε τη φοροληστεία με αύξηση ΦΠΑ και διπλασιασμό τής προκαταβολής φόρου.
Συστηματικά προώθησε χτυπήματα στους εργαζόμενους, αποδομώντας κατακτήσεις με στόχο την αποσυγκρότησή τους. Χαρακτηριστικό ήταν το χτύπημα με τη θέσπιση περιοριστικών όρων για την προκήρυξη απεργιών. Με όχημα τη φράση «τέλος της ασυδοσίας των συνδικαλιστών», αν θυμίζει κάτι απ’ το σήμερα. Τα ΜΑΤ αντί να «καταργηθούν» ήταν παρόντα στο ρόλο της καταστολής.
Φέρει τις ευθύνες για τους νεκρούς στο Μάτι και τη Μάνδρα. Όπως και για την επίθεση στους πρόσφυγες με τη στήριξη της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας και τη FRONTEX.
Πάνω απ’ όλα και για να στέκεται όλη αυτή η πολιτική στο «εσωτερικό», η πρώτη φορά «αριστερή κυβέρνηση» ΣΥΡΙΖΑ - και προοδευτική (τρομάρα της!) - βάθυνε με ιδιαίτερη ένταση την πολιτικοστρατιωτική εξάρτηση της χώρας από τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Η πολυδιαφημισμένη και στο ρωσικό στόχαστρο σήμερα βάση στην Αλεξανδρούπολη είναι δικό της δημιούργημα! Όπως και όλη η αναβάθμιση του δικτύου βάσεων στη χώρα, η εμπλοκή της σε άξονες αντιδραστικής συνεργασίας στην περιοχή, σε ενεργειακά σχέδια που ρίξανε λάδι στην ελληνοτουρκική αντιπαράθεση, η Συμφωνία των Πρεσπών και οι τυχοδιωκτικές κινήσεις ανακήρυξης της επέκτασης των μιλίων δυτικά που μεγάλωναν την επικράτεια, όπως δήλωνε ο Κοτζιάς!
Έβαλε πλάτη δηλαδή συνολικά για την εδραίωση της κυριαρχίας του κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστών και την προώθηση των επιδιώξεών τους.
Ας επιτραπούν όμως μερικά έως και αφελή ερωτήματα. Κι αν τώρα είναι αλλιώς; Τη δεύτερη φορά. Αν άλλαξε και μετασχηματίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ; Αν οι ακροδεξιοί ΑΝΕΛ καθόρισαν την πορεία; Το σίγουρο είναι πως άλλαξε. Μόνο που οι αλλαγές έγιναν σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση στην προσπάθεια να σταθεροποιηθεί ως πυλώνας του συστήματος.
Λειτούργησε υπεύθυνα πολιτικά για το σύστημα εξουσίας όλη την περίοδο διακυβέρνησης της ΝΔ. Μια περίοδο που πανδημία-πόλεμος-κρίση έδειξαν το πιο βάρβαρο πρόσωπο του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Η περίοδος του εγκλεισμού, των απαγορεύσεων και των χιλιάδων νεκρών χαρακτηρίστηκε από τη γραμμή εθνική στήριξης Τσίπρα, κάτι που του αναγνώρισε και η ΝΔ. Η στήριξη στους Αμερικανονατοϊκούς με βάση τον πόλεμο στην Ουκρανία έσπρωξε ανεμπόδιστα την εμπλοκή της χώρας, η εθνική συναίνεση στα ελληνοτουρκικά, η ανυπαρξία οποιασδήποτε αντιπολίτευσης για την άγρια αφαίμαξη του λαού μέσω της ακρίβειας, παρά μόνο αστείες κριτικές για τα επιδόματα, τζογάροντας στο μέγεθός τους. Μέχρι και τώρα με τα Τέμπη, που το σύστημα εμφάνισε ρωγμές απ’ τις λαϊκές κινητοποιήσεις, με το πρόσφατο «κάντε λίγο υπομονή» προς το λαό, βοήθησε στην κατεύθυνση αδρανοποίησης του λαού. Αν όλα αυτά καταγράφονται με τον ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση, είναι ξεκάθαρο τι να αναμένει κανείς από μια νέα κυβερνητική ανάληψη.
Τέλος, όπως λέει ο λαός, δείξε μου τους φίλους να σου πω ποιος είσαι. Όσο ζορίζεται να ξανατραβήξει το λαό ο ΣΥΡΙΖΑ προς το μέρος του, άλλο τόσο οι συντηρητικές δυνάμεις φαίνονται και είναι πολύ πιο ήσυχες για αυτόν. Οι συνεχείς επαφές επί σειρά ετών με εκπροσώπους των ευρωπαίων και αμερικάνων ιμπεριαλιστών, με τζάκια του ντόπιου κεφαλαίου και επιμελητήρια των βιομηχάνων, με μηχανισμούς του κράτους το επιβεβαιώνουν.
Φυσικά, αν τέτοια δεδομένα προκύπτουν απ’ τη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την προοδευτικότητα που αποτελεί και τον βασικό κορμό της πρότασης για κυβέρνηση, θα ήταν στα όρια της σάτιρας αν επιχειρηματολογούσαμε για το πώς το ΠΑΣΟΚ θα συνεισέφερε σ’ αυτή την προοδευτικότητα!
