Ψάχνει ή κάνει πως ψάχνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τα αίτια της εκλογικής συντριβής. Αρχίζουν, βέβαια, από τις… αφορμές! Φταίει ο Κατρούγκαλος, η Φωτίου και όσοι «δεν επικοινώνησαν» σωστά το μήνυμα. Έκανε ζημιά η πολυφωνία, η αδυναμία παρουσίασης του προγράμματος, τα φθαρμένα πρόσωπα κ.λπ. Φταίνε τα αστικά μίντια που πρόβαλαν τη Νέα Δημοκρατία και τον Μητσοτάκη περισσότερο από αυτούς και τον Τσίπρα. Φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από τη γραμμή, το βίο και την πολιτεία των ίδιων! Αυτή είναι «σωστή». Αυτά ήταν «σωστά». Κι αν ο λαός «δεν κατάλαβε» την «άβυσσο» που δήθεν χωρίζει τη ΝΔ απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχουν και οι επόμενες εκλογές για να αλλάξει επιλογή.
Οι «δραστικές αλλαγές» ξεκίνησαν με αναδόμηση του επικοινωνιακού επιτελείου. Άλλωστε, για τα καθωσπρέπει αστικά κόμματα το «φαίνεσθαι» μπροστά στην κάλπη έχει τη μεγαλύτερη αξία! Ποτέ δεν θ’ ανοίξουν τα πραγματικά τους χαρτιά, γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος να αποκαλυφθούν. Τα ψέματα εναλλάσσονται με απάτες. Οι ουσιαστικές πολιτικές αποκρύπτονται για να ξεπροβάλουν οι ψεύτικες υποσχέσεις. Μόνο που, καθώς φαίνεται, για τον ΣΥΡΙΖΑ ισχύει το «μας πήραν χαμπάρι». Μπορεί να πήρε πάνω από μια δεκαετία, ωστόσο οι (αυτ)απάτες καταρρέουν με θόρυβο. Είναι σίγουρα ο πλέον χαμένος από τις εκλογές της 21ης Μάη. Το αν θα ισχύσει το «δρυός πεσούσης...», πάντως, παραμένει ερώτημα, όσο κι αν το ρετουσαρισμένο ΠΑΣΟΚ «απειλεί», πρώτα και κύρια βέβαια το λαό, με επανάκαμψη.
Η κοινή συνισταμένη, πάντως, της τοποθέτησης των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ έχει δύο αλληλοσυμπληρούμενους αποδέκτες. Την Αριστερά που δεν κατάλαβε το «μεγαλοφυές» σχέδιο ανάδειξης μιας κυβέρνησης που «θα μπορούσε» να προκύψει με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και, οπωσδήποτε, το λαό. Για την πρώτη, το αφήγημα φτάνει στο σημείο - εμμέσως πλην σαφώς - να της χρεώνει την εκλογική εκτόξευση της ΝΔ. Όλες οι τάσεις «συνωμότησαν» για τη συντριβή τού ΣΥΡΙΖΑ! Κάτι θυμούνται, ως φαίνεται, από το και δικό τους ανάλογο «πείραμα» το 1989-’90 περίπου να διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ. Τώρα αισθάνονται ότι το υπέστησαν οι ίδιοι. Με την κουτσουρεμένη απλή αναλογική και να μην «τσιμπάει» κανείς, είναι οπωσδήποτε αβάσταχτος ο πόνος.
Όσον αφορά το λαό, πολύ… κλάμα. Δεν έφτασαν στο σημείο να τον εγκαλούν ανοιχτά να «διορθώσει την ψήφο του» (αλήστου μνήμης μομφή του ΚΚΕ προς το λαό όταν έπεφτε σε ψήφους), είναι όμως φανερό ότι σίγουρα «ευθύνεται». Και δώσ’ του τα «δεν κατάλαβε» και τα «χαμηλά πολιτικά κριτήρια». Μαζί με τα διάφορα «ξέχασε». Πρόκειται για προφάσεις εν αμαρτίαις που επιχειρείται να αποσυρθούν άμεσα, μιας και επίκειται η νέα εκλογική μάχη και η απειλή μεγέθυνσης της αποστοίχισης.
Για την ταμπακιέρα, πάντως, ουδεμία λέξη. Για τη δεξιά πολιτική των χρόνων διακυβέρνησης με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛΛ. Για τη συνέχιση κι ενίσχυση της πολιτικής των μνημονίων, για το κάλπικο δημοψήφισμα, για τα 30τόσα δισ. που ακόμη καυχιέται ότι άφησε στα ταμεία του αστικού κράτους, μέσα από τη φοροληστεία των εργαζομένων και του λαού. Για την υπηρέτηση των συμφερόντων των αμερικανών και ευρωπαίων ληστών και κουμανταδόρων. Για τη συμβολή στην αύξηση της εκμετάλλευσης και των κερδών της ντόπιας μεταπρατικής ολιγαρχίας του πλούτου. Για την ψήφιση και προώθηση σωρείας νόμων, για το πέρασμα της αντιασφαλιστικής λαίλαπας, τη μείωση μισθών και συντάξεων, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, το χτύπημα της συνδικαλιστικής οργάνωσης και δράσης, το πετσόκομμα των λεγόμενων κοινωνικών δαπανών. Για το τσάκισμα των δημοκρατικών δικαιωμάτων κι ελευθεριών του λαού. Για τα χαράτσια που πλήρωσε και πληρώνει η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία και τα δημοσιονομικά ισοδύναμα (να τα παίρνει από την άλλη τσέπη) σε κάθε «θεαματική» εξαγγελία. Για τη συνολική υπηρέτηση της πορείας φτωχοποίησης του λαού και ασφυξίας της νέας γενιάς.
Δεν υπάρχει κάποιο φιλολαϊκό δίλημμα για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, ο αρχηγός του φρόντισε να το ξεκαθαρίσει, καταχειροκροτούμενος στη συνεδρίαση αποτίμησης του εκλογικού αποτελέσματος της Κεντρικής του Επιτροπής, λέγοντας πως «είμαστε κόμμα εξουσίας κι όχι διαμαρτυρίας»! Σε απλοελληνική μετάφραση αυτό σημαίνει «ξεχάστε το πεζοδρόμιο». Το άγχος για το ξανακέρδισμα κέντρων του συστήματος υπερτερεί κάθε δεύτερης σκέψης (λέμε τώρα). Προς τα εκεί στρέφεται αυτή η ηγεσία. Εκεί τα ακουμπά, γνωρίζοντας από τα μέσα ποιος είναι η πραγματική εξουσία σ’ αυτόν τον τόπο. Με «προίκα» τη σπουδαία βοήθεια που πρόσφερε όλα τα προηγούμενα χρόνια, από κυβερνητικές θέσεις αλλά και ως αξιωματική αντιπολίτευση, δίνει τον «υπέρ πάντων αγώνα», ξέροντας ότι το θέμα του 2ου πυλώνα στο αστικό πολιτικό σκηνικό είναι ανοιχτό. Θα τα καταφέρει;
Επί τέσσερα χρόνια στην αντιπολίτευση «έδωσε τη μάχη» μέσα στη Βουλή ενάντια στο Μητσοτάκη και όχι συνολικά τη Νέα Δημοκρατία και την πολιτική της. «Λοξοκοίταξε» την καραμανλική πτέρυγα, «χάιδεψε» φασιστικά και ακροδεξιά μορφώματα, «εγκόλπωσε» σωρεία αριβίστικων δεξιών στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Καλλιέργησε τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, αποχωρώντας από κάθε μέτωπο πάλης που μπορούσε να τον «εκθέσει». Έδωσε χέρι βοήθειας στο σύστημα σε κρίσιμες καμπές, όπως η πανδημία, ο πόλεμος στην Ουκρανία, τα ελληνοτουρκικά, η οικονομική κρίση και οι συνέπειές της, το έγκλημα των Τεμπών. Αποσύρθηκε από τα μέτωπα των κοινωνικών αγώνων, εκθέτοντας τις πλατιές λαϊκές μάζες στην άγρια επίθεση των δυνάμεων του συστήματος. Πώς να διακρίνει κάποιος διαφορές, όταν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο όμοιοι σε επίπεδο καπιταλιστικής διαχείρισης; Πώς να «πείσει», λοιπόν, ότι προτείνει κάτι ουσιαστικά διαφορετικό; Γράφτηκε και ειπώθηκε με έναν τρόπο: το αυθεντικό πάντα υπερισχύει του ιμιτασιόν!
Τώρα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ καμώνεται πως παλαντζάρει μεταξύ των «από πάνω» και των «από κάτω». Μόνο που οι αντιθέσεις έχουν πάρει τόσο οξυμένη μορφή, που είναι αδύνατον πλέον να είσαι «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ». Και επιλέγει φανερά ακόμη μια πιο δεξιά στροφή. Στο ολοένα πιο αντιδραστικό και δεξιό πολιτικό σκηνικό, πρόθυμα προσαρμόζεται. Πρόκειται για μια ασταθή ισορροπία που κάνει εξαιρετικά δύσκολο το παλιό παπανδρεϊκό «βγάζω φλας αριστερά και στρίβω δεξιά». Όσο, όμως, κι αν προσπαθεί να καμουφλάρει τη δεξιά πολιτική του με αριστερές κορόνες, είναι δύσκολο να την κρύψει. Χωρίς να έχουμε δοσμένη για μακρύ χρονικό διάστημα την εκλογική συμπεριφορά των μεσαίων και μικρών στρωμάτων που φαίνεται πως έκαναν τη διαφορά, η προς ώρας αντιδραστικού χαρακτήρα υποταγή τους στο μεγάλο κεφάλαιο φαντάζει αδύνατον να αλλάξει μέσα σ’ ένα μήνα. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι εργαζόμενοι, ο λαός και η νεολαία έχουν μπροστά τους όλα τα δεδομένα της χρεοκοπίας των κοινοβουλευτικών και άλλων (αυτ)απατών ΣΥΡΙΖΑίικης κοπής και όχι μόνο. Μπορούν και πρέπει να τα απορρίψουν οριστικά, μαζί με την «κανονικότητα» που εγγυάται η άγρια επίθεση του συστήματος με τη ΝΔ στην κυβέρνηση. Η ιστορία θα γραφτεί, όπως παντού και πάντα, στους δρόμους του αγώνα!
