Στην οργάνωση και την αντίσταση-διεκδίκηση η εργατική-λαϊκή διέξοδος

Α. Διεθνείς εξελίξεις

1. Ο παροξυσμός των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, με πιο φανερή και ισχυρή εκδήλωσή του τον άδικο πόλεμο στην Ουκρανία για την στρατηγική επιρροή στην Ευρασία και τελικά για την πλανητική κυριαρχία. Διαδικασία αξεδιάλυτα δεμένη με την αναδιάταξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων πρώτης και δεύτερης γραμμής και τον ρόλο της κάθε μιας στην αιματηρή πορεία ξαναμοιράσματος του κόσμου.

• Η παγκόσμια οικονομική κρίση (ως τμήμα της γενικευμένης κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος σε Ανατολή και Δύση) και οι πρόσφατες εκδηλώσεις της σε ΗΠΑ και Ευρώπη.
• Η συνεχιζόμενη ενεργειακή αλλά και επισιτιστική κρίση. Κρίση που αλληλοτροφοδοτείται από τον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστών για αγορές και σφαίρες επιρροής, ιδιαίτερα την κατάχτηση ή τον έλεγχο περιοχών με γεωπολιτικά πλεονεκτήματα ή και ορυκτό πλούτο που συνδέεται με την ενέργεια και τις τεχνολογίες αιχμής (π.χ. σπάνιες γαίες), αλλά και την διαπάλη για την αναδιάταξη των εφοδιαστικών αλυσίδων, το ρεφάρισμα σε βάρος λαών και ανταγωνιστών από την «χασούρα» της πανδημίας.
• Η συνακόλουθη μεγάλη ρευστότητα και μεταβατικότητα της περιόδου που διανύουμε, οι σοβαρές διεργασίες και οι γεωπολιτικοί επαναπροσανατολισμοί που εξελίσσονται από άκρο σε άκρο στον πλανήτη και οι οποίες αφορούν και μια σειρά περιφερειακές δυνάμεις.

Αυτή είναι η χοντρική περιγραφή της βάσης πάνω στην οποία εξελίσσονται οι διεθνείς εξελίξεις και τελικά μας οδηγούν στο να πούμε ότι αγριεύει η διεθνής κατάσταση.

2. Καθοριστικό στοιχείο που δημιουργεί αυτήν την αντιδραστική αναστάτωση αποτελούν τα στρατηγικά διλήμματα και αδιέξοδα που προέκυψαν από την εναγώνια προσπάθεια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (που φυσικά παραμένει η πρώτη ιμπεριαλιστική δύναμη του πλανήτη) να αντιμετωπίσει τη σχετική του αποδυνάμωση έναντι αντιπάλων, ανταγωνιστών και συμμάχων.

Έτσι, όταν στην προσπάθεια της διοίκησης Τραμπ να ιεραρχήσει στις στοχεύσεις της την αναδυόμενη Κίνα προστέθηκε η κλιμάκωση της προϋπάρχουσας στρατηγικής περικύκλωσης της Ρωσίας από την διοίκηση Μπάιντεν, ενώ ταυτόχρονα οι αντικινέζικες κινήσεις πλήθαιναν (AUKUS, Ταιβάν), είχαμε εκ των πραγμάτων άνοιγμα ενός διπλού μετώπου. Το διπλό μέτωπο σε Ρωσία-Κίνα αντικειμενικά εκφράζει την αδυναμία καθορισμού της κύριας στόχευσης και έχει γίνει πηγή σοβαρών αδιεξόδων και βραχυκυκλωμάτων στις ΗΠΑ, όχι μόνο στο γεωστρατηγικό αλλά και στο πολιτικό και στο οικονομικό πεδίο. Τα γεγονότα στο Καπιτώλιο, η παραπομπή σε δίκη του Τραμπ, οι ανοιχτοί προβληματισμοί ή και οι κάθετες αντιρρήσεις μερίδων του αμερικανικού κατεστημένου όσον αφορά τις πολιτικές που οδήγησαν στον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά και οι πρόσφατες πτωχεύσεις, είναι μερικές από τις εκδηλώσεις αυτών των αδιεξόδων.

Η κλιμάκωση της περικύκλωσης της Ρωσίας έχει δώσει βέβαια ορισμένες σημαντικές επιτυχίες στις ΗΠΑ (ευθυγράμμιση ΕΕ, σφήνες στους Γαλλογερμανούς μέσω «νέας Ευρώπης», διεύρυνση ΝΑΤΟ προς την Ανατολή) και γι’ αυτό συνεχίζεται και κλιμακώνεται. Ωστόσο, η Ουκρανία έχει χάσει το 20% των εδαφών της και το μέλλον του πολέμου είναι αβέβαιο και με πολλά μειονεκτήματα για τον πληρεξούσιό της, το Κίεβο.

Συμπερασματικά, ενώ όπως δείχνουν και οι μυστικές συνομιλίες δυτικών-Ρωσίας, αναζητούνται δρόμοι και φόρμουλες έστω ενός πρόσκαιρου «παγώματος» της σύγκρουσης και συμβιβασμού των αντιμαχόμενων πλευρών (που όμως αργεί πολύ), η κύρια γραμμή στον πόλεμο στην Ουκρανία, παραμένει η πριμοδότηση της έντασης με τον συνεχή και κλιμακούμενο εξοπλισμό του καθεστώτος του Κιέβου.

Στα πλαίσια αυτά, η επικείμενη Σύνοδος του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους της Λιθουανίας έχει δύο κύριες αιχμές με το βλέμμα σε Ρωσία και Κίνα. Η πρώτη αφορά την «ανταπόκριση» της ιμπεριαλιστικής δολοφονικής αυτής συμμαχίας στη συνέχιση και κλιμάκωση της σύγκρουσης στην Ουκρανία και με ό,τι κάτι τέτοιο συνεπάγεται:

• την πλήρη μετατροπή της Ουκρανίας (αυτής που έχει απομείνει) σε μια ντε φάκτο νατοϊκή χώρα, χωρίς όμως ένταξη στο ΝΑΤΟ, την πίεση στην Τουρκία για να άρει το βέτο στην ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ,
• την κλιμάκωση της περικύκλωσης με την εγκατάσταση εκατοντάδων χιλιάδων στρατιωτών και πύκνωση των συστημάτων αντιπυραυλικής ασπίδας στη δυτική μεθόριο της Ρωσίας,
• την πίεση προς την Ευρώπη για αύξηση των στρατιωτικών εξοπλισμών.

Η δεύτερη αφορά την ενίσχυση της νατοϊκής παρουσίας σε Ασία-Ειρηνικό μέσω και της σύναψης ειδικών σχέσεων με Ιαπωνία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία και Νότια Κορέα για αύξηση της πίεσης κυρίως στη Κίνα (αλλά και στη Βόρεια Κορέα).

1. Αντίστοιχα ζητήματα ανέδειξε για τον ρωσικό ιμπεριαλισμό η «εκστρατεία προς την Μόσχα» του επικεφαλής της Βάγκνερ, Πριγκόζιν. Το πώς ανδρώθηκε ο Πριγκόζιν και ο τρόπος που εξελίχθηκε η όλη κατάσταση, αποτελούν βέβαια μία ακόμη έκφραση της έλλειψης ιστορικού βάθους και των σημαντικών κενών και στρεβλώσεων που ενυπάρχουν στην ανολοκλήρωτη πορεία διαμόρφωσης της Νέας Αστικής Τάξης της Ρωσίας. Πιο συγκεκριμένα, ωστόσο, η κίνηση αυτή του Πριγκόζιν αντανακλά τα προβλήματα που έχει παραγάγει η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τις ενστάσεις γι’ αυτήν από δύο διαφορετικές πλευρές. Από τη μια (και θεωρούμε πως αυτή είναι η κύρια πλευρά) αντανακλάται η τάση σκλήρυνσης, με τη λογική «να τελειώνουμε με την “ειδική στρατιωτική επιχείρηση” και να πάμε σε έναν πόλεμο με όλα τα μέσα». Από την άλλη, αντανακλάται η δυσαρέσκεια τμημάτων του ρωσικού κατεστημένου για το σπάσιμο των δεσμών με την Ευρώπη και ειδικά για τη μεγάλη οπισθοχώρηση στη στρατηγική ενεργειακή σχέση με την Γερμανία. Κοινή βάση και των δύο αντιτιθέμενων οπτικών είναι το γεγονός ότι η ρωσική ηγεσία (πολιτική και στρατιωτική) δεν εκτίμησε σωστά και όλο το βάθος του τι θα αντιμετώπιζε όταν ξεκινούσε την εισβολή.

Φαίνεται πως η ρωσική ηγεσία, χωρίς να λύνει τις αιτίες που την παρήγαγαν (κάτι που μένει να δούμε αν θα κατορθώσει να κάνει στο μέλλον), αντιμετώπισε την κίνηση του Πριγκόζιν με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, ενώ δείχνει ότι θα κινηθεί αποφασιστικά στην αποκατάσταση της συνοχής του εσωτερικού μετώπου και θα ενσωματώσει την Βάγκνερ στον ρωσικό στρατό. Όσον αφορά το μέτωπο της Ουκρανίας, δεν θα παραιτηθεί οικειοθελώς από αυτά που έχει καταχτήσει έως τώρα. Ευελπιστεί, μάλιστα, ότι λόγω των δυνατοτήτων που επιδεικνύει ο ρωσικός στρατός στο μέτωπο, οδηγεί την ασθμαίνουσα «ουκρανική αντεπίθεση» έως και σε πλήρη αποτυχία. Έτσι ώστε όχι μόνο να ανοίξει ο δρόμος για τη μίνιμουμ επιδίωξη, δηλαδή την δημιουργία μιας ζώνης ασφαλείας μεταξύ ΝΑΤΟ και των συνόρων της (που έχουν μετατοπιστεί πιο δυτικά), αλλά και να της δώσει την δυνατότητα να θέσει ευρύτερα ζητήματα, όπως η λεγόμενη «αρχιτεκτονική ασφαλείας» στην Ευρώπη και τον κόσμο. Σε μια τέτοια περίπτωση θεωρεί ότι μπορεί να ξαναρίξει γέφυρες επικοινωνίας με την Ευρώπη.

2. Οι ιμπεριαλιστές της ηπειρωτικής Ευρώπης, όπως έχουμε τονίσει πολλές φορές, βρίσκονται στην πιο δυσχερή, εδώ και πολλές δεκαετίες, θέση. Αν και δεν χάνουν την ευκαιρία να υπογραμμίζουν τα διαφορετικά συμφέροντά τους, έχουν αναγκαστεί και σε μια ευθυγράμμιση διαρκείας στην αντιρωσική επιθετική γραμμή των ΗΠΑ και (στη βάση αυτή) σε μια αποδοχή της «νέας απόβασης» των ΗΠΑ στη Γηραιά Ήπειρο. Χαρακτηριστικό γεγονός αποτελεί η στροφή 180 μοιρών του γερμανικού ιμπεριαλισμού από την OST POLITIC των προηγούμενων δεκαετιών, που εκφράζεται με το σημαντικό ρήγμα που έχει υπάρξει στις γερμανορωσικές σχέσεις. Η Γαλλία, αν και με σαφώς μεγαλύτερες στρατηγικές δυνατότητες, συμπιέζεται και αυτή σημαντικά από την όξυνση της αμερικανορωσικής αντιπαράθεσης. Παράλληλα, συνεχίζονται οι ασύμπτωτες πορείες Σολτς-Μακρόν για όλα τα σημαντικά επίδικα που αφορούν την ΕΕ, τον ρόλο και το μέλλον της. Όσο για τον αγγλικό ιμπεριαλισμό, συνεχίζει την αβέβαιη πορεία του στην κατεύθυνση της «παγκόσμιας Βρετανίας», έχοντας αποδεχτεί τον συμπληρωματικό ρόλο του στο πλευρό των ΗΠΑ, ενώ παράλληλα προσπαθεί να ενεργοποιήσει τα κανάλια και τις ιστορικές του σχέσεις από τον προηγούμενο αιώνα (π.χ. με Πολωνία, Τουρκία).
3. Ο πόλεμος στη Ουκρανία δεν είναι ένας ακόμη πόλεμος. Από τη μία πλευρά είναι ο ρωσικός ιμπεριαλισμός και από την άλλη, το καθεστώς του Κιέβου ως πληρεξούσιος των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Είναι ένας πόλεμος ποιοτικά και ποσοτικά ανώτερος από οτιδήποτε έχει βιώσει η ανθρωπότητα από την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και δώθε (π.χ. στα πιο πρόσφατα: επέμβαση ΗΠΑ σε Ιράκ και Αφγανιστάν, πόλεμος και επέμβαση δυτικών στη Λιβύη, πόλεμος και επέμβαση δυτικών και Ρωσίας στην Συρία κ.ο.κ.). Για πρώτη φορά έχουμε τη συνδυαστική χρησιμοποίηση ντρόουνς, ηλεκτρονικού πολέμου, δορυφόρων παρατήρησης, αυτοματοποιημένων οπλικών συστημάτων, πυραυλικών και αντιπυραυλικών συστημάτων μεγάλης καταστρεπτικής ισχύος και εμβέλειας, δίπλα σε τεθωρακισμένα, ελικόπτερα, αεροπλάνα και σε πυροβολικό κάθε είδους, καθώς και το ρίξιμο στη μάχη δεκάδων χιλιάδων στρατιωτών που γίνονται κρέας για τα κανόνια. Για πρώτη φορά από το 1945 (αν εξαιρέσουμε την κρίση στον Κόλπο των Χοίρων) έχουμε την διαρκή αναβάθμιση της πυρηνικής απειλής. Και αν ο ρωσικός στρατός βρέθηκε απροετοίμαστος στο τι θα αντιμετωπίσει, ένα ακόμη στοιχείο που έχει αρχίσει να ανησυχεί σφόδρα τους δυτικούς ιμπεριαλιστές (και ίσως όχι μόνο) είναι το ότι ο ρωσικός στρατός δείχνει να μαθαίνει γρήγορα και εξελίσσεται εν θερμώ ίσως στον πιο μάχιμο στρατό του πλανήτη.

 Ο πόλεμος στην Ουκρανία (που, όπως όλα δείχνουν, θα είναι μακράς διάρκειας), ως αποτέλεσμα και έκφραση της αντίθεσης ΗΠΑ-Δύσης με τη Ρωσία, συμπαρασύρει και οξύνει όλες τις άλλες αντιθέσεις, ενώ δημιουργεί όρους ξεσπάσματος και άλλων εστιών αντιπαράθεσης (π.χ. Κόσοβο, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Μολδαβία-Υπερδνειστερία, Αρμενία-Αζερμπαϊτζάν).

Ο λεγόμενος «πολυπολικός κόσμος» (που, από τη μια, οι ΗΠΑ απεύχονται και κάνουν ό,τι μπορούν για να μην υπάρξει και, από την άλλη, Ρωσία και Κίνα παλεύουν για την κατοχύρωσή του) δεν αποτυπώνει ως έκφραση παρά την έμπρακτη αμφισβήτηση της δυτικής κυριαρχίας στον πλανήτη. Διότι, αν μιλήσουμε κυριολεκτικά, δεν οδεύουμε σε έναν «πολυπολικό κόσμο» μιας και ο κόσμος δεν ήταν μονοπολικός. Πιο σωστά, λοιπόν, θα λέγαμε ότι μπροστά μας «παρουσιάζεται» ξανά και ξανά ο πραγματικός κόσμος των αδυσώπητων ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που ξεσκίζει και τα τελευταία κουρέλια της ψευδεπίγραφης παγκοσμιοποίησης, πίσω από την οποία οι ΗΠΑ έκρυβαν -την δεκαετία του 1990- την εκστρατεία κατάκτησης του πλανήτη.

4. Παράλληλα είναι φανερό πια, πως οι κινήσεις της Δύσης, με τις ΗΠΑ επικεφαλής, να περικυκλώσουν την Ρωσία αλλά και την Κίνα, έχει γεννήσει τάσεις αντισυσπείρωσης, με πολλά αντιφατικά στοιχεία και μη προκαθορισμένη πορεία.

Σημαντικό στοιχείο αυτής της τάσης είναι η προσέγγιση Ρωσίας-Κίνας, που οι ίδιες οι ηγεσίες τους (και σωστά) χαρακτηρίζουν ως «στρατηγική συνεργασία». Μια προσέγγιση, δηλαδή, που ενώ δεν είναι πια μια απλή, τακτικού χαρακτήρα σχέση, ωστόσο απέχει από το επίπεδο εκείνο που να τους κάνει στρατηγικούς συμμάχους. Όπως δείχνει η ισορροπιστική στάση της Κίνας απέναντι στον πόλεμο της Ουκρανίας, αλλά και δηλώσεις (όχι πρώτες, ούτε τελευταίες μάλλον) κινέζων αξιωματούχων για την ανάγκη αποκατάστασης της αμερικανοσινικής οικονομικής συνεργασίας, μια τέτοια εξέλιξη ακόμα αργεί. Εξάλλου, και από την πλευρά της Ρωσίας υπάρχουν μια σειρά πεδία που ο ανταγωνισμός συνυπάρχει ή και υπερτερεί της συνεργασίας με την Κίνα. Και φυσικά, και για τους δύο υπάρχει το γεωστρατηγικό ερώτημα εάν χωρούν δύο «ηγεμόνες» στον ευρασιατικό χώρο.

Επίσης, σημαντικό στοιχείο των τάσεων αντισυσπείρωσης αποτελεί η διεύρυνση των BRICS, ενός από τα διάφορα σχήματα οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής συνεργασίας, που προωθεί η Ρωσία αλλά και η Κίνα, με θεαματικές τελευταία αιτήσεις συμμετοχής, αλλά και το άνοιγμα της συζήτησης για «αποδολαριοποίηση» της παγκόσμιας οικονομίας. Το κατά βάση οικονομικό πολιτικό σχήμα των BRICS (από τα αρχικά των ιδρυτικών μελών: Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική) ετοιμάζεται, στην προσεχή Σύνοδό του τον Αύγουστο, να υποδεχθεί στους κόλπους του την Αργεντινή, το Ιράν και (σύμφωνα με το κινεζικό υπουργείο Εξωτερικών) την Ινδονησία, την Τουρκία, την Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο! Αυτή η προσπάθεια διεύρυνσης, δίπλα στις σημαντικές εγγενείς αντιθέσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό του, με προεξάρχουσα αυτήν μεταξύ Κίνας και Ινδίας, προσθέτει κι άλλες (στην περίπτωση βέβαια που αυτή προχωρήσει) όπως αυτή μεταξύ Ιράν και Σαουδικής Αραβίας (παρά τα βήματα προσέγγισης Τεχεράνης-Ριάντ). Και πιθανά θα δώσει τη δυνατότητα στη Δύση και τις ΗΠΑ να πολλαπλασιάσουν τις σφήνες στο εγχείρημα αυτό και με σκοπό την υποβάθμισή του. Ωστόσο, αυτές οι ραγδαίες εξελίξεις αντανακλούν τις σοβαρές και πολυεπίπεδες διεργασίες που συντελούνται σε όλο τον πλανήτη στο επίπεδο των αναδιατάξεων επιρροής, ελέγχου, προσανατολισμών μιας σειράς αρχουσών τάξεων. Διεργασίες που εξελίσσονται στα κενά που γενικά αφήνει ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός και, ειδικότερα, η σχετική υποχώρηση των δυτικών ιμπεριαλιστών έναντι Ρωσίας και Κίνας.

5. Το ξέσπασμα της οργής των νέων, δεύτερης και τρίτης γενιάς μεταναστών στη Γαλλία, που ακολούθησε το μεγάλο κύμα απεργιών και διαδηλώσεων εκατομμυρίων ενάντια στην αντιασφαλιστική επιδρομή του Μακρόν για λογαριασμό της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης, καθώς και οι μεγάλες κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών ενάντια στην αξιολόγηση και για αυξήσεις μισθών στην Βρετανία, είναι τα πιο πρόσφατα και χαρακτηριστικά σημάδια ότι η εργατική τάξη, η νεολαία, οι λαοί δεν θα αποδεχθούν την μοίρα του δούλου και του παρία, στην οποία τους σπρώχνει το καπιταλιστικό σύστημα και οι πολιτικοί του υπηρέτες.

Είναι ολοφάνερα σημάδια των αναγκών των μαζών που ασφυκτιούν μπροστά στους ολοένα και πιο αρνητικούς ταξικούς συσχετισμούς και τη γενικευμένη επίθεση που διεξάγεται ενάντια στη ζωή και τα δικαιώματά τους. Που δεν καλύπτονται και δεν εκφράζονται από τα υπάρχοντα κόμματα και συνδικάτα. Που όμως «αποσύρονται» -αργά ή γρήγορα- από το προσκήνιο, λόγω του πρωτοφανούς κενού που υπάρχει: μιας μαζικής, μαχητικής, επαναστατικής κομμουνιστικής αριστεράς. Κενό που δεν είναι σημερινό, αλλά δεκαετιών, και έχει τη βάση του στην ήττα του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος του 20ού αιώνα.

Το ίδιο κενό, αλλά και την αναγκαιότητα κάλυψής του, εκφράζει (από άλλες αφετηρίες, διαδρομές και σε άλλο «έδαφος») η προσπάθεια μιας νέας γενιάς Παλαιστίνιων μαχητών στη μαρτυρική πόλη της Τζενίν να οικοδομήσουν μια νέα αγωνιστική ενότητα αλλά και να ξαναθέσουν την ένοπλη λαϊκή αντίσταση ως κύριο στοιχείο μια συνολικής κατεύθυνσης που θα ανατρέπει την κυρίαρχη γραμμή της συνδιαλλαγής με τον εισβολέα και καταχτητή, που πρεσβεύει η Παλαιστινιακή Αρχή.

Για να παραφράσουμε μια παλιότερη έκφραση που ακούστηκε (ξανά!) στη Γαλλία: η ταξική πάλη είναι εδώ, η πάλη ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό είναι εδώ! «Περιμένει» και «απαιτεί» τους οργανωτές της, τους οδηγητές της σε επαναστατική κατεύθυνση!

Β. Εσωτερικές εξελίξεις

6. Την αναβολή των εκλογών που επέβαλαν τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά των ΗΠΑ-ΕΕ το περασμένο φθινόπωρο, διαδέχτηκε μια συνεχής μετατόπισή τους από την κυβέρνηση «για να περάσει ο χειμώνας». Τελικά, το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης οδηγήθηκε στις εκλογές, αφού μετατόπισε για μια ακόμη φορά τον χρόνο πραγματοποίησης τους, ώστε να χωνέψει εν τω μεταξύ (και με τη βοήθεια της αστικής αντιπολίτευσης αλλά και του ρεφορμιστικού ΚΚΕ) την οργή και τον θυμό λαού και νεολαίας για το μαζικό έγκλημα στα Τέμπη.

Τελικά, τα αποτελέσματα των εκλογών στις 25 του Ιούνη επικύρωσαν τον βαρύ αρνητικό συσχετισμό που είχαν αποτυπώσει οι εκλογές της 21^ης του Μάη, μετατοπίζοντας ακόμα δεξιότερα το πολιτικό σκηνικό, κάτω από την πίεση δύο βασικά παραγόντων, όπως αναφέρει η ανακοίνωση του ΠΓ του ΚΚΕ(μ-λ) στις 26/6/2023:

«Αφενός, από τα αποτελέσματα των εκλογών του Μαΐου, που προεξοφλούσαν τον νικητή των εκλογών και αξιοποιήθηκαν ως ένα αντιδραστικό δεδομένο για την άσκηση πολλαπλών εκβιασμών και δημιουργίας κλίματος «παραίτησης» σε σημαντικά κομμάτια του λαού και της νεολαίας. Αφετέρου, από την ακόμα πιο ανοιχτή και απροκάλυπτη απαίτηση των ξένων κέντρων για τη διαμόρφωση μιας «κυβερνητικής σταθερότητας» (αλλά και μιας προσαρμοσμένης «αντιπολίτευσης») που θα υπηρετήσει την άγρια επίθεση στο λαό και τον πολεμικό βηματισμό των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην περιοχή.»

Φυσικά, όπως επισημάναμε από τις εκλογές του Μάη, με την ανακοίνωση του ΠΓ του ΚΚΕ(μ-λ) στις 24/5/2023, τα αποτελέσματα αυτά:

Πρώτον, δεν διαμορφώθηκαν στον εκλογικό αυτό μήνα. «Εκφράζουν έναν συγκεκριμένο ταξικό-πολιτικό συσχετισμό που είχε διαμορφωθεί στην πολιτική και ταξική πάλη των προηγούμενων χρόνων… Η «στιγμή της ψήφου» δεν είναι η «στιγμή μηδέν», η στιγμή που με «ελεύθερη συνείδηση» ο λαός «αποφασίζει για το μέλλον του»… Με άλλα λόγια, στην κάλπη δεν παράγεται ένας «άλλος συσχετισμός» … από αυτόν που υπήρχε πριν τις εκλογές. Πόσο μάλλον που η καταιγίδα των πάσης φύσης εκβιασμών, η εξ ορισμού κυριαρχία των δυνάμεων του συστήματος στο πεδίο των εκλογών, αλλοιώνει στην κάλπη (υπέρ του συστήματος) τον όποιο συσχετισμό είχε διαμορφωθεί.»

Δεύτερον, «στις σημερινές κοινωνικές και ταξικές συνθήκες, και κάτω από το δοσμένο βαρύ αρνητικό πολιτικό συσχετισμό, τα αποτελέσματα των εκλογών (πολύ περισσότερο από άλλες –πιο ήπιες– συνθήκες) δεν τα λένε όλα! Δεν υπάρχουν μέσα στα αποτελέσματα αλήθειες της πραγματικότητας που μπορούν να εκδηλωθούν στην ταξική-πολιτική πάλη στο αμέσως επόμενο διάστημα!» Με άλλα λόγια, «η οργή δεν χωράει στην κάλπη».

7. Επειδή γενικότερα ισχύουν στο ακέραιο όσα έχουμε ήδη εκτιμήσει για τα αποτελέσματα των εκλογών του Μάη και του Ιούνη, μέσα από τις δύο ανακοινώσεις του ΠΓ, καθώς και των αναλύσεών μας στην Προλεταριακή Σημαία, να υπογραμμίσουμε ξανά μόνο τα εξής:

• Η συντριπτική εκλογική νίκη της ΝΔ προέκυψε ως αποτέλεσμα μερικών αλληλένδετων παραγόντων. Από τον εκβιασμό που άσκησε η ΝΔ στον λαό με τον φόβο της «αστάθειας» και των «πειραματισμών», αυτοπροβαλλόμενη ταυτόχρονα ως η πιο «άξια» να προχωρήσει τη γραμμή του συστήματος της εξάρτησης και εκμετάλλευσης, και με δεδομένο ότι το συγκεκριμένο πλαίσιο που διαμόρφωνε αυτή η γραμμή, δεν το αμφισβητούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η γραμμή (που φυσικά στηρίχθηκε από τα ξένα και ντόπια κέντρα εξουσίας) βρήκε επίσης στήριξη και από τα μεσαία στρώματα, που την αντιμετώπισαν ως τη μόνη «ρεαλιστική» επιλογή, μετά και τα συμπεράσματα στα οποία είχαν οδηγηθεί από τις «περιπέτειες του πρώτου εξαμήνου του 2015» (δηλαδή για το πώς κατέληξε η διαπραγμάτευση της αστικής τάξης της χώρας με τους ιμπεριαλιστές για «χαλάρωμα της θηλιάς») αλλά και την πλήρη διάψευση των προσδοκιών τους την τετραετία 2015-2109. Έτσι, στη βάση της αποσυγκρότησης του εργατικού-λαϊκού κινήματος και με το ειδικό βάρος των στρωμάτων αυτών στην ελληνική κοινωνία να είναι σημαντικό, συμπαρέσυραν και τμήματα των φτωχών τάξεων σ’ αυτήν την επιλογή. Φυσικά, η μείωση των ψήφων της ΝΔ κατά 300 χιλιάδες δείχνει ότι κάθε άλλο παρά «παντοδύναμη» είναι.
• Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ήττα των αυταπατών για μια «άλλη διακυβέρνηση» που δήθεν θα μπορούσε να προκύψει χωρίς να πειραχτεί το κοινωνικό-οικονομικό σύστημα. Είναι αποτύπωμα αυτών που δεν έκανε τόσο σαν κυβέρνηση όσο και σαν αντιπολίτευση. Είναι ήττα της προσπάθειας να μοιάσει στο πρωτότυπο (ΝΔ) με διευρύνσεις τύπου Αντώναρου, Τσαπανίδου και Μαραντζίδη. Δεν έπειθε ούτε ως υποψήφια κυβέρνηση ούτε ως αριστερά. Μετά και την παραίτηση Τσίπρα βρίσκεται πραγματικά σε περιδίνηση, τέτοια που δεν μπορεί να αποκλειστεί τίποτε. Από τη διάσπαση ή τον κατακερματισμό του σε διάφορα κομμάτια, μέχρι και την επάνοδο, σε κατάλληλο χρόνο, του Τσίπρα ως «σωτήρα» και «εγγυητή» της ενότητάς του.
• Το ΠΑΣΟΚ, ως παλιό και δοκιμασμένο αστικό κόμμα, στηρίχθηκε από το σύστημα και έκλεισε κι άλλο την ψαλίδα μεταξύ του ίδιου και του ΣΥΡΙΖΑ. Συνυπολογίζοντας τις προσβάσεις που διατηρεί στην λεγόμενη Τοπική Αυτοδιοίκηση, καθώς και στο εργατοπατερίστικο δίκτυο, έχει βάλει στόχο την κατάκτηση του ρόλου του 2^ου πυλώνα.
• Η άνοδος των ακροδεξιών μορφωμάτων, καθώς και η είσοδος στη Βουλή του φασιστικού σχηματισμού των «Σπαρτιατών», είναι η πιο έντονη αλλά και επώδυνη για τον προοδευτικό κόσμο εκδήλωση της αποδιοργάνωσης του εργατικού-λαϊκού κινήματος.
• Η είσοδος της Πλεύσης Ελευθερίας στη Βουλή είναι αποτέλεσμα πριμοδότησης από κέντρα του συστήματος. Θα αξιοποιηθεί κατάλληλα όταν οι ανάγκες του συστήματος το απαιτήσουν.
• Το ΚΚΕ, εμφανιζόμενο ως η μόνη αντιπολίτευση και ως «αποκούμπι», κατόρθωσε να έχει μια μικρή απώλεια ψήφων σε σχέση με τις εκλογές του Μάη. Ωστόσο, τα δύσκολα είναι μπροστά του, όταν οι συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης θα καταδεικνύουν τα αδιέξοδα της συμβιβαστικής-ρεφορμιστικής γραμμής που υπηρετεί.
• Το αποτέλεσμα δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και κυρίως της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις εκλογές του Ιούνη, είναι αντανάκλαση κυρίως της ώσμωσης μεταξύ όλων των μεταβατικών προγραμμάτων, που επέτρεψε τη λεηλασία στη λογική του «να μπει στην βουλή» ο τάδε ή ο δείνα, αλλά και της απογοήτευσης για το πολιτικό σκηνικό που έδωσαν οι εκλογές του Μάη.
• Εκτεταμένα τμήματα του λαού επέλεξαν την αποχή. Αυτή δεν αντανακλά μόνο ή κυρίως αδιαφορία, αλλά εμπεριέχει το μπούχτισμα και την έλλειψη διεξόδου που αισθάνονται κομμάτια της νεολαίας και του λαού. Ειδικά στις εκλογές του Ιούνη, η άνοδος της αποχής εξέφρασε την απογοήτευση μέρους του προοδευτικού κόσμου από τα αποτελέσματα των προηγούμενων εκλογών.

8. Η κυβέρνηση που προέκυψε, λοιπόν, είναι μια κυβέρνηση σκληρής δεξιάς, η οποία θα προωθήσει την άγρια επίθεση ενάντια στον λαό με κάθε τρόπο και μέσο. Κανέναν και καμιά δεν πρέπει να ξεγελούν οι «κεντρώες» έως και «αριστερίζουσες» ρητορικές σε ανώδυνα για την ίδια και το σύστημα ζητήματα. Οι προγραμματικές εξαγγελίες της κυβέρνησης της ΝΔ ήταν ταυτόχρονα μια μεγάλη επιχείρηση εξαπάτησης του λαού και εναρκτήριο λάκτισμα ενός νέου κύκλου άγριας επίθεσης στα λαϊκά και νεολαιίστικα δικαιώματα και καταχτήσεις που έχουν ακόμη απομείνει.

Η εξαπάτηση αφορά τα διάφορα δήθεν φιλολαϊκά «θα» για μισθούς και συντάξεις που, όμως, συνοδεύονται από πολλά «εάν και εφόσον» και που, ακόμα και αν υλοποιηθούν, είναι σταγόνα στον ωκεανό της πολιτικής της λιτότητας, της φτώχειας και της ακρίβειας στην οποία έχει ριχτεί ο λαός μας. Επιπλέον, οι αυξήσεις στους μισθούς «λογαριάζονται» με μέσους όρους, ώστε να αποκρυφτεί ότι αυτές βασικά αφορούν τα στελέχη και όχι τις πλατιές εργαζόμενες μάζες. Άλλωστε, η επέκταση στον χρόνο των επιδομάτων ανέχειας αναδεικνύει και το είδος της «φιλολαϊκότητας» που εξαντλείται σε φιλανθρωπικά φιλοδωρήματα.

Κατά τα άλλα, οι εξαγγελίες ανακοινώνουν την «επόμενη μέρα» της άγριας επίθεσης. Τα αντιδραστικά μέτρα που ανακοινώνονται ή υπονοούνται στην εκπαίδευση, θα κλιμακώσουν κατακόρυφα την κατηγοριοποίηση των σχολείων («επιλογή σχολείου από γονείς»), θα απογειώσουν τους ταξικούς φραγμούς στις σπουδές για δεκάδες χιλιάδες μαθητές («εθνικό απολυτήριο»), ενώ ταυτόχρονα, με τη συνέχιση της επίθεσης με την αξιολόγηση, θα επιχειρήσουν να μετατρέψουν το σώμα των εκπαιδευτικών σε μια φοβισμένη κρατική υπαλληλία που θα στηρίζει τις αντιδραστικές επιλογές έναντι της μαθητικής νεολαίας. Το επίσης αντιδραστικό πλάνο για την περίθαλψη, θα οδηγήσει σε κλείσιμο νοσοκομείων, στη χειροτέρευση των συνθηκών δουλειάς του νοσηλευτικού προσωπικού και τους όρους περίθαλψης των λαϊκών στρωμάτων. Μάλιστα, ορισμένα από τα εξαγγελλόμενα μέτρα είναι αντιδραστικά εις διπλούν, όπως π.χ. η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών. Θα χρησιμοποιηθούν σε μια επόμενη φάση για να αναδειχθεί το «φρακάρισμα» των ταμείων και να νομιμοποιηθεί η νέα αντιασφαλιστική επιδρομή που ήδη είναι στα σκαριά. Νέοι νόμοι ετοιμάζονται, που θα οδηγήσουν στην κάθετη χειροτέρευση των όρων και των συνθηκών δουλειάς όλων των εργαζομένων, ως προϋπόθεση για να μετατραπεί η χώρα σε «ελκυστικό τοπίο» για το κεφάλαιο -ξένο και ντόπιο- ώστε να καταχτηθεί η πολυπόθητη για την άρχουσα τάξη «επενδυτική βαθμίδα». Ενώ την τιμητική τους θα έχουν μέτρα ενίσχυσης της καταστολής και της κρατικής τρομοκρατίας, της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής, όπως άλλωστε φαίνεται και από τα πρόσφατα προεκλογικά ή μετεκλογικά δείγματα.

Συνολικά, η χώρα, μετά και το τέλος της οικονομικής χαλάρωσης λόγω πανδημίας σε όλη την ΕΕ, μπαίνει ξανά στον κύκλο των ματωμένων πλεονασμάτων και όλων εκείνων των μέτρων που προδιαγράφονται από την Εαρινή Έκθεση της Κομισιόν (ενδεικτικά: φορομπηξία για μικρομαγαζάτορες και ελεύθερους επαγγελματίες, αναστολή των μέτρων «ενεργειακής στήριξης» για τα νοικοκυριά, κ.λπ.) και τα οποία θα βυθίσουν κι άλλα τμήματα της κοινωνικής πλειοψηφίας προς τα κάτω.

Δίπλα σε αυτά και με τη μέγιστη δυνατή συναίνεση από την αστική αντιπολίτευση, αλλά και με την πλάτη των ακροδεξιών-φασιστικών μορφωμάτων, θα συνεχιστεί και θα βαθύνει η μετατροπή της χώρας σε πλατφόρμα επιτήρησης, εξορμήσεων και πολέμων, ώστε να υπηρετηθούν οι αυξημένες ανάγκες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην αντιπαράθεσή του με Ρωσία αλλά και Κίνα. Από τη Σούδα μέχρι την Αλεξανδρούπολη στήνεται ένα πολυπλόκαμο δίκτυο θανάτου ενάντια σε ανταγωνίστριες χώρες, ενάντια στους λαούς της περιοχής, αλλά -αν χρειαστεί- ενάντια και στο δικό μας λαό. Μπροστά μας έχουμε τις νέες απαιτήσεις των αμερικανών για νέα λιμάνια, αλλά και τις υπαγορεύσεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ όσον αφορά τη στήριξη με κάθε τρόπο του καθεστώτος του Κιέβου στην πολεμική αναμέτρηση με την Ρωσία. Μια διαδικασία που αυξάνει μέρα την μέρα τους κινδύνους για τον λαό και τη χώρα!

Από τις ΗΠΑ, όπως έχει ήδη φανεί πριν τις εκλογές, θα δυναμώσουν κατακόρυφα οι πιέσεις για μια συνολική διευθέτηση των ελληνοτουρκικών διαφορών, με στόχο την αποκατάσταση της συνοχής της Νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ και την ευθυγράμμιση των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας με τις αμερικανονατοϊκές προτεραιότητες στην περιοχή και για την κρίσιμη περίοδο που διανύουμε. Ακόμα και αν ανοίξει ο δρόμος για συνομιλίες των δύο πλευρών, θεωρούμε πολύ δύσκολη μία συνολική διευθέτηση, μιας και αντίκειται στον ανταγωνιστικό χαρακτήρα των αντιθέσεων των δύο αστικών τάξεων. Πιο πιθανό, αν και επίσης όχι εύκολο να επιτευχθεί, θα ήταν ένα «πάγωμα» των διαφορών, για τις ανάγκες της νατοϊκής συμμαχίας, με περιορισμό της μεγαλοϊδεατικής ρητορικής και χαμηλώματος των τόνων εκατέρωθεν.

9. Η αστική αντιπολίτευση των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ αδυνατεί να αρθρώσει έναν εναλλακτικό λόγο στη ΝΔ, διότι απλά είναι αναγκασμένη να κινείται στο πλαίσιο που ορίζει η διπλή εξάρτηση της χώρας από ΗΠΑ-ΕΕ και οι ανάγκες του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, και στη βάση αυτή να αποδεικνύει και ως αντιπολίτευση ότι συμμερίζεται τις επιδιώξεις του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Αν η διαπίστωση αυτή είναι σωστή και συνυπολογίσουμε και τα εκλογικά αποτελέσματα, για το σύστημα έχει περιπλακεί το ζήτημα της αστικής διαχείρισης. Κι αυτό διότι φαίνεται πως, εκτός από μια ισχυρή κυβέρνηση, έχει την ανάγκη ενός δεύτερου πυλώνα, μιας «εναλλακτικής» που να ενσωματώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να την «επενδύει» στην ανανέωση της πολιτικής του κυριαρχίας. Με άλλα λόγια, έχουμε σοβαρές επιφυλάξεις εάν το πολιτικό σύστημα του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού μπορεί να πορεύεται με έναν πυλώνα και γύρω του μια κατακερματισμένη «αντιπολίτευση».
10. Τα μορφώματα που καταλαμβάνουν το φάσμα από την ακροδεξιά έως τον ανοιχτό φασισμό, έχουν βασίσει την ανάπτυξή τους πάνω στις αντιδραστικές πολιτικές που το σύστημα προωθεί ενάντια στον λαό. Ειδικά για το φασιστικό μόρφωμα των «Σπαρτιατών», υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι πριμοδοτήθηκε η συμμετοχή του στις εκλογές και η συμμετοχή του στη Βουλή - τόσο όσο χρειάζεται για να παίξει το ρόλο του φόβητρου και της μαύρης εφεδρείας ενάντια στο λαϊκό κίνημα και τα ξεσπάσματα που θα υπάρξουν λόγω της άγριας επίθεσης.

Όλα αυτά τα μορφώματα θα στηρίξουν (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και στον έναν ή τον άλλο βαθμό) τις αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης της ΝΔ και του συστήματος. Άρα, η ανάπτυξη της αντικυβερνητικής πάλης, η ανάπτυξη της πάλης ενάντια στην αντιδραστική πολιτική του συστήματος είναι το καλύτερο πεδίο για τον περιορισμό της επιρροής αυτών των μορφωμάτων μέσα στον λαό και τη νεολαία. Παράλληλα, ωστόσο, και εκτιμώντας την ανησυχητική πρόσβαση που έχει το φασιστικό μόρφωμα των «Σπαρτιατών» σε τμήματα νεολαίας, αποτελεί αναγκαιότητα η ιδεολογική και πολιτική αποκάλυψη και αντιμετώπισή τους.

Θα θέλαμε στο σημείο αυτό να τονίσουμε το εξής: Υπάρχει διαφορά μεταξύ ακροδεξιών ή και φασιστικών μορφωμάτων για ιμπεριαλιστικές χώρες όπως η Γαλλία και για εξαρτημένες χώρες όπως η Ελλάδα. Στις πρώτες, η ανάδειξη τέτοιων μορφωμάτων ακουμπούν κατευθείαν σε μερίδες της άρχουσας τάξης και συνδέονται με διαφορετικές προσεγγίσεις του ιμπεριαλιστικού τους ρόλου. Σε χώρες όπως η Ελλάδα, η ανάδειξη σε κυρίαρχη δύναμη φασιστικών κομμάτων γίνεται πάντα με την έγκριση και την καθοδήγηση του ιμπεριαλιστικού παράγοντα.

11. Το ΚΚΕ, έχοντας πάρει μαθήματα από τις παλιότερες κρίσεις που βίωσε, έχει κάνει επιστήμη το διπλό πρόσωπο του Ιανού. Έτσι, π.χ. από τη μια, κάνει κριτική από τα αριστερά σε δυνάμεις του εξωκοινοβουλίου για τις αυταπάτες τους για το αστικό κράτος και, από την άλλη, ψηφίζει με τα δύο χέρια τα 600 ευρώ για τους μηχανισμούς καταστολής, για τον σκληρό δηλαδή πυρήνα του αστικού κράτους. Με αυτήν τη διπλοπροσωπία και πατώντας στα αδιέξοδα της γραμμής των μεταβατικών προγραμμάτων, θα επιχειρήσει την παραπέρα δορυφοροποίηση δυνάμεων γύρω του. Δεν θα μπορέσει, ωστόσο, να αποφύγει τις μεγάλες αντιφάσεις που θα παράγονται για το ίδιο, όταν θα αποκαλύπτεται ολοένα και πιο πλατιά το χάσμα ανάμεσα στις δήθεν ντούρες ταξικές αναλύσεις του και στην υποταγή του στην αστική νομιμότητα, που θα του υπαγορεύει να παίζει το ρόλο πυροσβέστη των κινητοποιήσεων που θα ξεσπούν.
12. Μια σειρά δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, και κύρια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, βρέθηκαν σε δυσχερή θέση με βάση το αποτέλεσμα των εκλογών της 25^ης του Ιούνη. Το κύριο ερώτημα για το από εδώ και πέρα, αφορά στο εάν θα συμβάλουν στην ανάγκη κοινής δράσης και συντονισμού στα μέτωπα που ανοίγει η επίθεση του συστήματος ή αν θα ανακυκλώσουν τις αυταπάτες ότι το μέλλον της αριστεράς κρίνεται γύρω από τις επόμενες «μάχες των μαχών» (περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, ευρωεκλογές).

Γ. Εκτίμηση εκλογικού αποτελέσματος – Απολογισμός δράσης

13. Το Καθοδηγητικό Όργανο συζήτησε και εκτίμησε ως θετικά, τόσο το εκλογικό αποτέλεσμα της Οργάνωσης στις 21 Μάη (12.742 ψήφοι), όσο κι αυτό στις 25 Ιούνη (9.447 ψήφοι). Αποτελέσματα πολύ υψηλότερα απ’ αυτό των εκλογών του Ιούλη του 2019 (7.760 ψήφοι), σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν σε τελείως διαφορετικές συνθήκες. Όπου, επιπλέον, τα διλήμματα και οι πιέσεις που έμπαιναν στο λαό απ’ τις δυνάμεις του συστήματος και του ρεφορμισμού κλιμακώθηκαν από τις εκλογές του Μάη σ’ αυτές του Ιούνη.

Στις μεν εκλογές του Μάη, όταν οι υποτιθέμενες διέξοδοι για το λαό που προβάλλονταν απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ ήταν η επιλογή ΣΥΡΙΖΑ (με ή χωρίς ΠΑΣΟΚ και άλλα δεξιά ή «αριστερά» συμπληρώματα) ή τα «κυβερνητικά προγράμματα» του ΚΚΕ, η Οργάνωσή μας έθεσε σαν προμετωπίδα συνθήματα και κατευθύνσεις εύληπτες, που άγγιζαν το λαό, τα συμφέροντα και τις ανάγκες του («Για να ζήσουμε πρέπει να αγωνιστούμε», «Αντίσταση-Οργάνωση για το μέλλον που μας αξίζει») και ενάντια στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες.

Στις δε εκλογές του Ιούνη, όταν στον αριστερό και προοδευτικό κόσμο προβάλλονταν ως διέξοδος στα προβλήματα του λαού, η είσοδος στη Βουλή κομμάτων σαν το ΜΕΡΑ25 ή την «Πλεύση», η ενίσχυση των εδρών του ΚΚΕ, η λεγόμενη «μάχη στο κοινοβούλιο», στον αντίποδα όλων αυτών το ΚΚΕ(μ-λ) έθεσε με ακόμα πιο σαφή τρόπο ότι η διέξοδος για το λαό βρίσκεται στους δρόμους και στους αγώνες, κι όχι στα έδρανα της Βουλής και ζήτησε τη στήριξη -και με ψηφοδέλτιο- αυτής της κατεύθυνσης. Παράλληλα, έθεσε ξανά την πρόταση για την κοινή δράση και το συντονισμό δυνάμεων, προς όφελος της ανάπτυξης των αγώνων αυτών. Το ΚΟ του ΚΚΕ(μ-λ) αποτίμησε ως σωστή επιλογή την κάθοδο με ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ(μ-λ) και στις εκλογές του Ιούνη, παρά τις σοβαρές οικονομικές δυσκολίες που είχαν αρνητικές επιπτώσεις, όπως, για παράδειγμα, στον αριθμό των υποψηφίων.

14. Το αποτέλεσμα αυτό δεν είναι «συγκυριακό». Οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη δράση της Οργάνωσης σε πρωτόγνωρες και δύσκολες για το λαό συνθήκες τα τελευταία 4 χρόνια (πανδημία, κρατική τρομοκρατία, απαγορεύσεις, αντεργατικές τομές και νόμοι, ξέσπασμα πολέμου, εκτίναξη της ακρίβειας και της φτώχειας, επίθεση στην εκπαίδευση), ενώ ρόλο έπαιξε και η εντατική, καθημερινή πολιτική παρέμβαση και δράση του δυναμικού της για 2,5 περίπου μήνες. Στο αποτέλεσμα αυτό εκφράστηκε τόσο η γενικότερη «απήχηση» του ΚΚΕ(μ-λ), ακόμα και σε περιοχές της χώρας που δεν έχει ακόμα τη δυνατότητα καθημερινής μόνιμης εμφάνισης και δράσης, όπως σε άλλες, όσο και η ανάπτυξη συγκεκριμένης σχέσης με ανθρώπους του λαού, συναγωνιστές και περίγυρο, που το στήριξαν με την ψήφο τους, αλλά και, σε πολλές περιπτώσεις, με τη δραστήρια συμμετοχή τους. Κι εδώ η πραγματοποίηση συζητήσεων και εκδηλώσεων έπαιξε σημαντικό ρόλο. Εμφανής ήταν η γενικότερη εμβέλεια του ΚΚΕ(μ-λ), ενώ η πολύ κρίσιμη απεύθυνση στο λαό για οικονομική ενίσχυση απέδωσε και όπου πραγματοποιήθηκε με αποφασιστικότητα ξεπέρασε πραγματικά κάθε προσδοκία!

Η απώλεια ψήφων ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις οφείλεται κυρίως στην αδυναμία επίδρασης σε ένα πλατύτερο δυναμικό κόσμου που μας ψήφισε τον Μάη, αλλά που δεν κατορθώσαμε να πείσουμε να κάνει το ίδιο, στηρίζοντας την πολιτική αυτή κατεύθυνση στις εκλογές του Ιούνη, και το οποίο επέλεξε κύρια να απέχει. Χωρίς, φυσικά, να παραβλέπουμε άλλες, δευτερεύουσες πλευρές (αριθμός υποψηφίων, για παράδειγμα) που θα επιδρούσαν θετικά στο αποτέλεσμα των δεύτερων.

15. Μέσα απ’ την πολιτική μάχη των εκλογών αναδείχθηκαν σοβαρότατες δυνατότητες του δυναμικού της Οργάνωσης (ιδιαίτερα ενός νέου δυναμικού), πραγματοποιήθηκαν ποιοτικά βήματα, νέοι σύντροφοι και συντρόφισσες ανέλαβαν ρόλο σε εκδηλώσεις, εμφανίστηκαν σε ραδιόφωνα και ΜΜΕ, συζήτησαν με κόσμο, ανάπτυξαν την επιχειρηματολογία τους και τη δυνατότητα αντιπαράθεσης. Χωρίς να παραβλέπουμε την ύπαρξη αρνητικών φαινομένων, αδυναμιών, προβλημάτων και καθυστερήσεων, που απαιτούν απάντηση. Σοβαρά βήματα και δουλειά πρέπει να γίνουν στις σχέσεις με τη νεολαία!

Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν αποτελεί μόνο ένα επίτευγμα όλων των παραπάνω, αλλά κυρίως αποτελεί μια «βάση», μία «μαγιά», για το «από εδώ και πέρα». Είναι μια εξέλιξη που αυξάνει τις απαιτήσεις και τα καθήκοντα του δυναμικού της Οργάνωσης στο σύνολό του, πόσο μάλλον μπροστά στη μελανή πραγματικότητα της λεγόμενης «επόμενης ημέρας». Εκτός των άλλων, απαιτείται μια πολύ συγκεκριμένη δουλειά, λεπτομερειακή και ουσιαστική, όσον αφορά τον κόσμο αυτό που στήριξε και με την ψήφο του την κατεύθυνση της Οργάνωσής μας, στις δύσκολες αυτές συνθήκες. Μια «απόσταση» που πρέπει να φιλοδοξούμε να καλυφθεί και να μην «ξεχαστεί».

Δ. Καθήκοντα – Μέτωπα πάλης και παρέμβασης της Οργάνωσης

16. Το ΚΟ του ΚΚΕ(μ-λ) κατέληξε στις παρακάτω αποφάσεις για το επόμενο διάστημα:

• Να επιδιωχθούν και να οργανωθούν συζητήσεις με τον περίγυρο και τους συναγωνιστές, καθώς και με τον λαϊκό κόσμο και τη νεολαία που απευθυνθήκαμε προεκλογικά.
• Όπου είναι δυνατό, να πραγματοποιηθούν ανοικτές εκδηλώσεις εκτίμησης του νέου μετεκλογικού πολιτικού σκηνικού, των αναγκών και των απαιτήσεων της πάλης λαού, εργαζομένων και νεολαίας, των δυνατοτήτων που ανέδειξε η παρέμβαση του ΚΚΕ(μ-λ). Να εκδοθεί σχετική προκήρυξη και να πραγματοποιηθούν εξορμήσεις.
• Να συνεχιστεί και να ενταθεί η πάλη για την ακύρωση όλων των προστίμων που επιβλήθηκαν, τόσο στο ΚΚΕ(μ-λ) όσο και σε άλλα κόμματα (ΜΕΡΑ25, ΚΚΕ), που στοχεύουν στη φίμωση και στο χτύπημα της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης, «συμπλήρωμα» στην απαγόρευση/περιορισμό των διαδηλώσεων και στο νόμο Χατζηδάκη. Παράλληλα, με τις παρεμβάσεις σε δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια, με την έκδοση ψηφισμάτων σωματείων και συλλόγων, να επιδιωχθεί να πάρουν σαφή θέση οι δημοτικές παρατάξεις και δυνάμεις. Να πραγματοποιήσουμε διμερείς επαφές για το ζήτημα αυτό με άλλες πολιτικές δυνάμεις και δημοτικές κινήσεις.
• Στις γειτονιές και σε πόλεις όπου έχουμε αναπτύξει μια πλούσια δράση -γεγονός που επέδρασε θετικά και στο καλό εκλογικό αποτέλεσμα- να επιδιώξουμε τη δημιουργία σχημάτων εκεί που δεν έχουμε, και την ενίσχυση όσων ήδη υπάρχουν. Επίσης, να διερευνήσουμε εάν υπάρχουν δυνατότητες ώστε τοπικά σχήματά μας να συμμετάσχουν στις δημοτικές εκλογές του Οκτώβρη με ψηφοδέλτιο, πέρα απ’ την πολιτική παρέμβαση που, έτσι κι αλλιώς, θα πραγματοποιήσει το ΚΚΕ(μ-λ) στις εκλογές αυτές για την λεγόμενη Τοπική Αυτοδιοίκηση.
• Να θέσουμε ξανά και να επικαιροποιήσουμε την Πρόταση Κοινής Δράσης και Συντονισμού προς τις άλλες δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα, πάντα με στόχο την ισχυροποίηση των δυνατοτήτων του λαού και της νεολαίας να απαντά στα βασικά μέτωπα της επίθεσης.
• Να εναντιωθούμε αποφασιστικά στις πειθαρχικές διώξεις αγωνιστών, που τις είδαμε τις μέρες αυτές στην εκπαίδευση. Να έχουμε συναίσθηση πως η απάντηση στα πρόστιμα, στις διώξεις, στα πειθαρχικά, σε κάθε κίνηση τρομοκράτησης από μεριάς συστήματος, βρίσκεται στη στήριξη στον ίδιο το λαό και στις αστείρευτες δυνάμεις του.
• Να πραγματοποιηθούν τον Σεπτέμβρη Πανελλαδικές Συσκέψεις των Υγειονομικών και των Εκπαιδευτικών, με στόχο τη συγκρότηση και ενίσχυση της δουλειάς στους πολύ κρίσιμους για το λαό και τους εργαζόμενους, αυτούς χώρους.
• Ιδιαίτερο βάρος πρέπει να δώσουμε στη δουλειά, στις επαφές, στην παρέμβαση στη νεολαία. Μια νεολαία που το σύστημα της εκμετάλλευσης της στερεί το ίδιο το μέλλον, και επιδιώκει να της προβάλει σαν διέξοδο τον φασισμό και διάφορα φασιστικά μορφώματα (πχ "Σπαρτιάτες"). Καθήκον μας είναι να μπολιάσουμε τη νεολαία με την επαναστατική, κομμουνιστική κατεύθυνση, κόντρα στα αδιέξοδα του ρεφορμισμού και της αναρχίας.
• Να παρέμβει η Οργάνωσή μας στις διαδηλώσεις της 87ης ΔΕΘ, στις 9 του Σεπτέμβρη.
• Να αναδειχθούν απ’ την Οργάνωσή μας τα 50 χρόνια απ’ τη λαϊκή, αντιιμπεριαλιστική εξέγερση του Πολυτεχνείου του ’73.
• Να προχωρήσουμε στην έκδοση σε μπροσούρα πολιτικών κειμένων του συντρόφου Ανδρέα Βογιατζόγλου.
• Να αναβαθμιστούν τεχνικά και να τροφοδοτούνται πολιτικά παραπέρα, τα διαδικτυακά μέσα που διαθέτουμε, πόσο μάλλον όταν οι καθημερινές θεάσεις τους αγγίζουν πολύ υψηλά νούμερα.