Ακριβαίνουν οι τιμές - φτηναίνει η ζωή!
Αυτή η πολιτική που δολοφονεί, δεν παίρνει διορθώσεις αλλά ανατροπή!
Άκυρο/Λευκό στις κάλπες του Οκτώβρη
Στα λεγόμενα «εργατικά ατυχήματα», μέχρι τώρα στη διάρκεια του 2023, μετράμε 135 νεκρούς και 229 σοβαρά τραυματισμένους που είναι άγνωστο πόσοι από αυτούς δεν επέζησαν. Πρόκειται για ανατριχιαστικό ρεκόρ, που σημαίνει ότι τουλάχιστον ένας εργαζόμενος σκοτώνεται κάθε δύο μέρες. Ωστόσο, στους αριθμούς αυτούς δεν περιλαμβάνονται οι νεκροί από τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες. Δεν περιλαμβάνονται οι θάνατοι εξαιτίας των ασθενοφόρων που «δεν έφτασαν». Δεν περιλαμβάνονται οι αργοί θάνατοι από τις νοσηλείες και την περίθαλψη που δεν υπήρξε. Δεν περιλαμβάνονται οι στρατιές των εργατών, των εργαζομένων, των συνταξιούχων, που η ζωή τους στραγγίζεται από την όλο και πιο άγρια εκμετάλλευση, φτώχεια, εξαθλίωση… Από το αγκομαχητό μιας δουλειάς και μιας ζωής χωρίς δικαιώματα…
Με «το δάχτυλο στη σκανδάλη» και το σκόπευτρο στον λαό και στη νεολαία, η πολιτική της κυβέρνησης -και για λογαριασμό του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης- συνεχίζει ασταμάτητα να φορτώνει αδιέξοδα και βάσανα στην κοινωνική πλειοψηφία. Αξιοποιεί τις πλημμύρες, την καταστροφή, την εξαθλίωση, το καθεστώς της εργοδοτικής τρομοκρατίας, για να φέρει νέα χτυπήματα. 78 ώρες δουλειά την εβδομάδα, ποινικοποίηση της απεργίας, υποχρεωτική ασφάλιση της κατοικίας, αυτά είναι τα μέτρα που «αντιμετωπίζουν» την ακρίβεια και τη φτώχεια του λαού, την καταστροφή της Θεσσαλίας. Η καπιταλιστική βαρβαρότητα «γιατρεύεται» με περισσότερη βαρβαρότητα, η «διέξοδος» από την κοινωνία-ζούγκλα είναι η ακόμα πιο άγρια ζούγκλα!
Με βάση αυτήν την πολιτική διαμορφώνεται ένα όλο και πιο αντιδραστικό πολιτικό σκηνικό. Από τον ΣΥΡΙΖΑ που αναζητά μέλλον και ρόλο με νέα άλματα προς τα δεξιά, ως τα φασίζοντα και φασιστικά μορφώματα της Βουλής και των… φυλακών.
Σε αυτή την πολιτική συμμορφώνονται και αυτή την πολιτική στηρίζουν όλο και πιο ξετσίπωτα οι υποτιθέμενες ηγεσίες του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, ακόμα και στα πρωτοβάθμια σωματεία!
Η απάντηση στο μαύρο τοπίο βρίσκεται στον λαό και στη νεολαία! Στη δύναμη που μπορεί να αντιπαρατάξει η οργάνωσή τους, η μαζική Αντίσταση και Διεκδίκηση που χρειάζεται να συγκροτήσουν για να ζήσουν!
Τα ερωτήματα για το κράτος…
Η καταστροφή της Θεσσαλίας (και λίγο πριν, με τις πυρκαγιές, η καταστροφή εκατομμυρίων στρεμμάτων της χώρας) έφερε στην επικαιρότητα το γνωστό ερώτημα: Υπάρχει… κράτος; Το ότι ήταν γνωστά όλα τα δεδομένα της πλημμύρας που ερχόταν και δεν υπήρξε η παραμικρή οργανωμένη κρατική προσπάθεια να περιοριστούν, έστω, οι συνέπειές της (και ενώ υπήρξε και η εμπειρία του Ιανού πριν τρία χρόνια στην ίδια περιοχή) οδηγεί στο «ασφαλές» συμπέρασμα: «Δεν υπάρχει κράτος»! Υπάρχει, ωστόσο, ένα πλήθος δεδομένων -τωρινών, πρόσφατων και παλιότερων- που δεν «ταιριάζει» με το «ασφαλές» αυτό συμπέρασμα!
Το κράτος που «δεν υπάρχει» κήρυξε παράνομη την απεργία της 21/9 των ελεγκτών της εναέριας κυκλοφορίας, μια ώρα αφότου αυτή δημοσιοποιήθηκε, και επίσης παράνομη την απεργία των εργαζομένων στο Μετρό πριν αυτή προκηρυχθεί!
Το κράτος που «δεν υπάρχει» κήρυξε σωρηδόν ως «άκυρες», τα προηγούμενα χρόνια, όλες τις «ενστάσεις αντισυνταγματικότητας» συνταξιούχων, δημοσίων υπαλλήλων κ.ο.κ. για τα σφαγιαστικά μέτρα που τους επιβλήθηκαν με τα Μνημόνια.
Το κράτος που «δεν υπάρχει» κήρυξε ένοχη την καθαρίστρια που δεν είχε απολυτήριο δημοτικού και απελευθέρωσε τον δολοφόνο Κορκονέα.
Το κράτος που «δεν υπάρχει» χρειάστηκε χρόνια να καταδικάσει πρωτόδικα τους φονιάδες της Χρυσής Αυγής και -δέκα χρόνια μετά τη δολοφονία Φύσσα- ακόμα «δεν μπορεί» να καταλήξει σε αμετάκλητη απόφαση. Αλλά το ίδιο κράτος που «δεν υπάρχει» επιβάλλει αστραπιαία επιστράτευση απεργών και επεμβαίνει ακαριαία σε σωματεία, Ομοσπονδίες κ.λπ. όταν κρίνει ότι χρειάζεται.
Το κράτος που «δεν υπάρχει» ανακοίνωσε σε ΦΕΚ του φετινού Σεπτέμβρη την έγκριση κονδυλίου για τους πληγέντες του Ιανού το 2020, αλλά το ίδιο κράτος που «δεν υπάρχει» ακαριαία αποφασίζει και εκτελεί πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας ακόμα και ανήμπορων γερόντων!
Ο κατάλογος δεν είναι μακρύς, είναι ατελείωτος. Και το πραγματικό συμπέρασμα είναι ένα και μόνο: Κράτος υπάρχει και παρά-υπάρχει, αλλά βέβαια δεν είναι «δικό μας», του λαού και της νεολαίας! Είναι όργανο κυριαρχίας της άρχουσας τάξης, είναι όπλο για την εφαρμογή της πολιτικής του συστήματος. Της πολιτικής της εκμετάλλευσης, της καταλήστευσης, της καταπίεσης, της καταστολής και της τρομοκρατίας του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας!
Η σύγχυση που επικρατεί -και σε λαϊκό κόσμο- για το ζήτημα αυτό έχει πολιτικές αιτίες που πάνε δεκαετίες πίσω. Φτάνουν στα θεωρήματα που κατασκεύασε ο ρεβιζιονισμός-ρεφορμισμός για το «κράτος πεδίο της ταξικής πάλης», με τα οποία ήθελε να στηρίξει την πολιτική της ταξικής συνεργασίας που προωθούσε στο κίνημα, στον λαό και στη νεολαία. Ήταν θεωρήματα που παρήγαγαν πολιτικές γραμμές και πρακτικές «συνδιοίκησης», «συνευθύνης» και «συμμετοχής» στη διαμόρφωση της πολιτικής του συστήματος! Αυτές οι πολιτικές είναι σήμερα ενεργές και κυρίαρχες στις δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά, αλλά και στον α/α χώρο και έχουν εκδηλωθεί σε διάφορες εκδοχές. Από τις «ολοκληρωμένες προτάσεις» της ηγεσίας του ΚΚΕ για την οργάνωση όλων των κρατικών υπηρεσιών (ακόμα και για τον «εκδημοκρατισμό» με τη βοήθεια και των 600ριών στις δυνάμεις καταστολής) ως τις προτάσεις της αυτονομίας για… «αυτοθέσμιση» από τα Πανεπιστήμια μέχρι τα «κοινωνικά παντοπωλεία»!
Στο έδαφος αυτών των ιδεολογημάτων και πολιτικών, στο έδαφος της αποσυγκρότησης που παράγουν στον λαό και την πάλη του, πατάει η οργιώδης προπαγάνδα κυβέρνησης και συστήματος που βομβαρδίζει τον λαό χρεώνοντάς του ότι «το κράτος είσαι εσύ»! Μια προπαγάνδα που, από τη μια, αρνείται τις ευθύνες του αστικού κράτους και, από την άλλη, αναδεικνύει την «ατομική ευθύνη», δηλαδή την «ευθύνη» του λαού για όσα αυτός ζει και αντιμετωπίζει! Ο μόνος «αθώος» για τα εγκλήματα στη ζωή του λαού είναι το σύστημα και η πολιτική του τελικά! Άντε, το πολύ-πολύ να μην ήταν αρκετά πετυχημένη η κυβερνητική σύνθεση (το περίφημο «rotation») που αποφάσισε ο Μητσοτάκης!
…και για την πολιτική!
Όλα τα παραπάνω, η σύγχυση ή/και η συνειδητή άρνηση να προσδιοριστεί το κράτος με πολιτικούς και ταξικούς όρους, είναι θα λέγαμε μέρος της επιχείρησης «αποπομπής» της πολιτικής γενικά. Η πολιτική «κούρασε», «ξεπεράστηκε» ο διαχωρισμός «Αριστερά-Δεξιά», «δεν λέει τίποτε» σήμερα, το ζήτημα είναι να «βρεθούν λύσεις». Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με την «ευρεία και διακομματική» σύνθεσή της, είναι «ισχυρή» γιατί θα φέρει «λύσεις» έξω από «πολιτικά στερεότυπα»… Αυτά και πολλά ανάλογα κυριαρχούν στον λόγο των δυνάμεων και των αναλυτών του συστήματος. Και με έναν τρόπο, θα λέγαμε πως το «πνεύμα» αυτό μεταφέρεται, ενσωματώνεται στις πρακτικές και τις αντιλήψεις δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα.
«Τελείωσε», λοιπόν, ή «τελειώνει» η πολιτική; Η πολιτική δεν μπορεί να «τελειώσει» όσο υπάρχει ταξική πάλη, γιατί αποτελεί τη συμπύκνωση της πάλης αυτής και άρα η ζωή της πολιτικής πάει μακριά. Σίγουρα και μέσα στις μεταβατικές σοσιαλιστικές κοινωνίες στις οποίες συνεχίζεται η ταξική πάλη!
Μιλώντας, ωστόσο, για σήμερα και για τη φάση που βρισκόμαστε, αν κάτι είναι προφανές, αυτό είναι ότι το σύστημα -στην κυριολεξία- κάθε στιγμή κάνει πολιτική! Με τα κόμματά του, με τους κάθε είδους και μορφής (από απροσχημάτιστους αγύρτες έως «έγκριτους συνταγματολόγους») αναλυτές του, με όλα τα έντυπα και ψηφιακά μέσα του, με όλους τους οργανισμούς του εποικοδομήματός του, αδιάλειπτα βομβαρδίζει λαό και νεολαία με την πολιτική του. Μια πολιτική που υπηρετεί τους στόχους του και τις επιδιώξεις του, ανάμεσα στις οποίες μια βασική είναι να χάσουν, να «μην έχουν» λαός και νεολαία δικό τους πολιτικό κριτήριο, δική τους πολιτική. Ακριβώς γιατί η διαμόρφωση-συγκρότηση της πολιτικής του λαού είναι βασική προϋπόθεση για τη συγκρότηση-αναβάθμιση της πάλης του και του κινήματός του. Είναι όρος αναγκαίος για να γίνεται το αυθόρμητο συνειδητό, για να αναβαθμίζεται το ταξικό ένστικτο σε οργανωμένη δύναμη αντίστασης και διεκδίκησης.
Δύο επίκαιρα ζητήματα δείχνουν τον δρόμο που ανοίγει, τα πραγματικά αποτελέσματα του θεωρήματος περί «κατάργησης της πολιτικής».
Οι εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ και η ανάδειξη ως νικητή στον πρώτο γύρο (πιθανώς και στον δεύτερο γύρο) του Κασσελάκη είναι το πρώτο ζήτημα. Με μια έννοια, καμιά έκπληξη δεν υπάρχει εδώ! Συνοπτικά θα μπορούσαμε να πούμε πως, αφού η πιο… «δριμεία» και «ριζοσπαστική» καταγγελία της πολιτικής του συστήματος ήταν το «Μητσοτάκη γα…σαι», ήταν φυσικό επακόλουθο να αναλάβει την «υλοποίηση» αυτής της καταγγελίας ένας… Κασσελάκης! Δεν παραγνωρίζουμε καθόλου πως ο κύριος αυτός είναι -στην κυριολεξία- φερμένος από την Αμερική (στον Μητσοτάκη φέρανε στο ΥΠΕΞ την πρέσβη από την Ουάσιγκτον!) και ότι σύμπασα η συγχορδία των κάθε είδους ΜΜΕ φρόντισε με θετικά και «αρνητικά» σχόλια να τον γνωρίσει μέσα σε λίγες εβδομάδες στο πανελλήνιο! Ούτε προεξοφλούμε τη στερέωση και την ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, αν τελικά εκλεγεί αρχηγός του ο Κασσελάκης. Αλλά, αν κάτι είναι προφανές, είναι ότι το «έδαφος» της ανάδειξής του υπήρχε μέσα στο κόμμα αυτό, όπως δείχνουν και οι μεταπηδήσεις των υποτιθέμενων «αριστερών» στελεχών από Αχτσιόγλου-Τσακαλώτο στον Κασσελάκη ενόψει του δεύτερου γύρου. Σε κάθε περίπτωση, εφόσον το κοινό ζητούμενο για όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι να γίνουν ξανά μια υποψήφια (εναλλακτική της ΝΔ) κυβερνητική δύναμη του συστήματος, στις δοσμένες συνθήκες της άγριας επίθεσης και της υπηρέτησης των ιμπεριαλιστών πατρώνων, ο Κασσελάκης είναι η καλύτερη επιλογή! Γιατί σε αυτές τις συνθήκες τα προσχήματα πολιτικών δεσμεύσεων (και τάχα «αριστερής απόχρωσης») που θέλουν να κρατήσουν οι Αχτσιόγλου-Τσακαλώτος, δεν λειτουργούν σαν «φύλλο συκής» απέναντι στον λαό, αλλά ως βαρίδι για τον στόχο τους. Η «πλήρης απελευθέρωση» που εκφράζει ο Κασσελάκης από πολιτικές δεσμεύσεις στην επιδίωξή του «να νικήσει τον Μητσοτάκη», είναι η πιο εγγυημένη, η πιο σοβαρή δέσμευση που ζητάνε και χρειάζονται τα ξένα και ντόπια κέντρα του συστήματος.
Το δεύτερο επίκαιρο ζήτημα που δείχνει πώς το σύστημα εννοεί το «ξεπέρασμα» της πολιτικής, είναι το «πανηγύρι της δημοκρατίας» που έχει στηθεί ενόψει των Δημοτικών και Περιφερειακών εκλογών. Από τη μια, έχει στηθεί σε Περιφέρειες, πρωτεύουσες, μικρότερες πόλεις και κωμοπόλεις, ένα πλήθος συστημικών συνδυασμών με ένα βασικό χαρακτηριστικό: πρωτοστατούν και καθορίζουν τη σύνθεσή τους -περισσότερο ή λιγότερο- μεγαλόσχημοι εκπρόσωποι του κεφαλαίου και του συστήματος, μαζί φυσικά με τα πολιτικά στελέχη των βασικών κομμάτων και σε διάφορες εκδοχές συνεργασιών και «μετεγγραφών». Από την άλλη, όλοι αυτοί οι συνδυασμοί «δεν έχουν» τίποτε πολιτικό! Έχουν φορέσει το κοστούμι της «α-πολιτικής» από την κορφή ως τα νύχια. Από το όνομά τους ως το περιεχόμενο των υποτιθέμενων «προγραμμάτων» τους! Σέρνουν και επιχειρούν να σύρουν κόσμο στο όνομα των «καλών τους σχεδίων» και των «λύσεων» που φέρνουν για τις Περιφέρειες, τις πόλεις και τις γειτονιές.
Όλοι αυτοί «τίποτε δεν ξέρουν» για όσα εγκλήματα έγιναν σε βάρος της ζωής του λαού στις πόλεις, στα χωριά, στην ύπαιθρο, όλα τα προηγούμενα χρόνια. Για όσα συνέργησαν, απαίτησαν, επέβαλαν, για να κάνουν τις αρπαχτές τους και τις ρεμούλες τους, για να χωθούν στα «ευρωπαϊκά κονδύλια», για να κάνουν μικρές ή μεγαλύτερες μπίζνες στα πλαίσια της επέκτασης και αναβάθμισης των βάσεων των αμερικανοΝΑΤΟϊκών φονιάδων που γέμισαν τη χώρα. Όλοι αυτοί καθόλου «δεν θυμούνται» ότι στήριξαν, ζήτησαν και κέρδισαν από όλα τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα των προηγούμενων χρόνων και ότι σπρώχνουν και περιμένουν πώς και πώς για τα επόμενα.
Η οργή του λαού δεν έχει κανέναν δρόμο να διαβεί έξω από την πολιτική της συγκρότησης και την οργάνωσή της σε δύναμη αντίστασης και διεκδίκησης. Τα θεωρήματα του συστήματος επιδιώκουν την καταστολή της, την κατάπνιξή της μέσα στον φόβο και τη μοιρολατρία. Οι δυνάμεις του συμβιβασμού θέλουν να τη χρησιμοποιούν στις εκλογές -όπως γίνεται ξανά στις κάλπες του Οκτώβρη- σαν σκαλοπάτι της δικιάς τους αναπαραγωγής και την κρατούν μακριά από την υπόθεση της μαζικής πάλης. Η ανάγκη πραγματικών βημάτων των αγώνων και του κινήματος γίνεται κάθε μέρα πιο επιτακτική. Ο λαός μπορεί να οργανωθεί, να αντισταθεί, να διεκδικήσει, να ανοίξει ρωγμές στο καταθλιπτικό τοπίο!
