Οι σιωνιστές-φασίστες του Ισραήλ αιματοκυλούν τον λαό της Γάζας
Νίκη στην Παλαιστινιακή Αντίσταση!
Η Μέση Ανατολή σε περιδίνηση
Απότομα πύκνωσαν οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή μετά την επίθεση της παλαιστινιακής αντίστασης στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη της Παλαιστίνης. Οι ισραηλινοί μακελάρηδες κλιμακώνουν τη σφαγή του παλαιστινιακού πληθυσμού στην πολιορκούμενη από τα στρατεύματα κατοχής Λωρίδα της Γάζας. Οι Δυτικοί, με επικεφαλής τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, κλιμακώνουν την παρέμβασή τους στην περιοχή, αλλά και βρίσκονται μπροστά σε μεγάλα και δισεπίλυτα προβλήματα και αδιέξοδα. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρασίας χώνονται στα κενά της αμερικανικής πολιτικής και αξιοποιούν δυσαρέσκειες δεκαετιών. Δρομολογημένες συμφωνίες «παγώνουν» και κινδυνεύουν να τιναχτούν στον αέρα, συνολικά η Μέση Ανατολή βρίσκεται σε μια μεγάλη περιδίνηση και με τα ενδεχόμενα να είναι όλα ανοιχτά.
Ξανά για την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου και το σοκ στο Ισραήλ
Η δίκαιη αντίσταση του παλαιστινιακού λαού και των αντιστασιακών του οργανώσεων, όπως αυτή εκφράστηκε στην 7η Οκτωβρίου, ήταν σίγουρα το ευθύ αποτέλεσμα 75 χρόνων μαζικών διωγμών, εκτοπισμών, δολοφονιών, μιας απερίγραπτης και αδιανόητης βαρβαρότητας σε βάρος ενός λαού, για να στηθεί ένα κράτος τρομοκράτης και χωροφύλακας για λογαριασμό των ΗΠΑ. Αποτέλεσε, όμως, κυρίως μια πολεμική πράξη με σημαντικά πολιτικά χαρακτηριστικά («ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα») και η οποία ήθελε να «απαντήσει» στις πολύ άσχημες εξελίξεις που διαγράφονταν καθαρά στον ορίζοντα για το «παλαιστινιακό ζήτημα».
Χαρακτηριστικό, από αυτή την άποψη, ήταν το άρθρο του Συμβούλου Ασφαλείας του Λευκού Οίκου, Τζον Σάλιβαν, λίγες μέρες πριν την 7η Οκτώβρη, από το οποίο, σε μια σχεδόν ειδυλλιακή αναφορά για τη Μέση Ανατολή, απουσίαζε οποιαδήποτε νύξη στο «παλαιστινιακό ζήτημα». Η προσέγγιση των αραβικών αντιδραστικών καθεστώτων και ειδικά της Σαουδικής Αραβίας με το Ισραήλ, από τη μια θα κατεδάφιζε την απομόνωση του τελευταίου, θα προωθούσε το μέτωπο ενάντια σε Ιράν (και στο βάθος ενάντια σε Ρωσία και Κίνα) και από την άλλη θα ενταφίαζε οριστικά το «παλαιστινιακό ζήτημα». Εκ παραλλήλου θα λύνονταν τελείως τα χέρια του Ισραήλ να απογειώσει την πολιτική των εκτοπισμών στη Δυτική Όχθη, που είχαν πάρει ήδη τη μορφή χιονοστιβάδας, ενώ στη Γάζα-φυλακή η ζωή γίνονταν μέρα τη μέρα αβίωτη.
Η επίθεση της 7ης του Οκτώβρη δυναμίτισε την προσέγγιση Σαουδικής Αραβίας-Ισραήλ και έφερε ξανά το «παλαιστινιακό ζήτημα» ή καλύτερα το δικαίωμα του λαού της Παλαιστίνης σε μια λεύτερη και ανεξάρτητη πατρίδα, στο προσκήνιο. Επιπλέον, μπόρεσε να θέσει σαν ένα επιμέρους αλλά κρίσιμο ζήτημα, το θέμα των πολιτικών κρατουμένων. Γι’ αυτό και χωρίς να παραβλέπουμε τις διασυνδέσεις και συνάμα τις αυταπάτες δυνάμεων σαν τη Χαμάς, με το Ιράν, το πιο πιθανό είναι πως η κίνηση της 7ης του Οκτώβρη κυρίως υπαγορεύτηκε από την πολύ άσχημη τροπή που φαίνονταν να παίρνει η παλαιστινιακή υπόθεση.
Το σοκ και η ταπείνωση που υπέστη ο σιωνιστικός στρατός κατοχής, ο πιο σημαντικός ίσως εσωτερικός πυλώνας ύπαρξης αυτού του κράτους τρομοκράτη (ο εξωτερικός πυλώνας είναι φυσικά οι ΗΠΑ), αρκεί θα λέγαμε για να απορριφθεί η εκδοχή που λέει ότι οι Ισραηλινοί γνώριζαν την επίθεση και την άφησαν να συμβεί. Πιο πολύ κλίνουμε στο εξής: η διευρυνόμενη αίσθηση ελέγχου της Γάζας-φυλακής που πολλαπλασιάζονταν από την επιλογή της Χαμάς να ρίχνει «στάχτη στα μάτια» των σιωνιστών, η χρησιμοποίηση του σιωνιστικού στρατού στην πολιτική των πογκρόμ των αφιονισμένων ορδών εποίκων με σκοπό την αρπαγή γης από τους Παλαιστίνιους και το άπλωμα των εποικισμών στη Δυτική Όχθη, έδεσαν μαζί με την τρίχρονη πολιτική κρίση που αναζωπυρώθηκε μέσα στο 2023 με αφορμή τη δικαστική εξουσία και αποδυνάμωσε το σύστημα ελέγχου και επιτήρησης, δίνοντας έτσι και το momentum για την επίθεση.
Ναζιστικές πρακτικές και σχέδια εν μέσω μιας εισβολής που δεν… προχωράει
Εδώ και μερικές εβδομάδες, μετά και την ολοκλήρωση της επιστράτευσης 300 χιλιάδων ισραηλινών εφέδρων, ο άμαχος πληθυσμός της Γάζας βιώνει την κλιμάκωση των ναζιστικών πρακτικών του σιωνιστικού καθεστώτος. Το σιωνιστικό κράτος βομβαρδίζει ολόκληρα τετράγωνα πολυκατοικιών, νοσοκομεία, σχολεία, καραβάνια και καταυλισμούς προσφύγων, έχοντας έως τώρα βάψει τα χέρια του με το αίμα τουλάχιστον 9.000 κατοίκων της Γάζας, από τους οποίους 3.760 είναι παιδιά και 2.360 γυναίκες, ενώ υπάρχουν 32.000 τραυματίες! Από την πρώτη στιγμή, ο στρατός κατοχής, παράλληλα με τους χιτλερικού τύπου βομβαρδισμούς (η ναζιστική Γερμανία είχε ισοπεδώσει το 85% της Βαρσοβίας σε αντίποινα για την εξέγερση του πολωνικού λαού το 1944) εκτύλιξε και το σχέδιο ενός μαζικού εκτοπισμού των Παλαιστινίων από τη βόρεια και γιατί όχι συνολικά από τη Λωρίδα της Γάζας. Άλλωστε, ο γνωστός δημοσιογράφος Χερστ δημοσιοποίησε πρόσφατα μια συνομιλία που διεξήχθη ακριβώς έναν χρόνο πριν, στην οποία ισραηλινοί αξιωματούχοι πρότειναν σε ιρακινούς ομολόγους τους, να τους «προσφέρουν 2,3 εκατομμύρια των Παλαιστινίων», ώστε να τους εγκαταστήσουν στην Ανμπάρ, τη μεγαλύτερη και μια από τις πιο αραιοκατοικημένες επαρχίες στο Ιράκ!
Γι’ αυτό και το «ανθρωπιστικό» τάχα αίτημα του Ισραήλ προς την Αίγυπτο να ανοίξει το συνοριακό πέρασμα στη Ράφα, δεν ήταν παρά απόπειρα υλοποίησης ενός αντίστοιχου σχεδιασμού (εκτόπισης στην έρημο του Σινά), που παραπέμπει σε λογική και πρακτική «τελικής λύσης» και που γνωρίζουμε ότι υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια σε τμήματα της ισραηλινής άρχουσας τάξης. Η «αποκάλυψη» ότι δύο τέτοια παρόμοια σχέδια τέθηκαν μετά την 7η του Οκτώβρη σαν ενδεχόμενα στο υπουργικό συμβούλιο του φασιστικού Ισραήλ δεν μας κάνει, λοιπόν, να πέσουμε από τα σύννεφα. Το ότι «αποκαλύπτεται» πιθανά να αφορά τα «χαλινάρια» που θέλουν να βάλουν τα αφεντικά του Ισραήλ (δηλαδή οι ΗΠΑ) σε μια τέτοια εξέλιξη, που μπορεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα! Στην ίδια κατεύθυνση, της «συγκράτησης» του μαντρόσκυλου, είναι και οι δηλώσεις των Αμερικανών που «καταδικάζουν τις βιαιότητες των Ισραηλινών αποίκων» στη Δυτική Όχθη, που «είναι άκρως αποσταθεροποιητικές» και οι οποίες ακολούθησαν αντίστοιχες δηλώσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας.
Άλλωστε, έχει διαφανεί πως ενώ οι Αμερικανοί από τη μια κάνουν τα πάντα για να στηρίξουν τον χωροφύλακά τους, από την άλλη θα κάνουν ακόμη περισσότερα από τα πάντα για να προωθήσουν τα αμερικανικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή! Δεν κατέβασαν τυχαία τα αεροπλανοφόρα, τα αντιπυραυλικά συστήματα και τους μισθοφόρους τους στην περιοχή. Εδώ βρίσκεται, θεωρούμε, και η ερμηνεία αυτών που παρακολουθούμε τόσες μέρες. Ότι, δηλαδή, ενώ το Ισραήλ κάνει περιορισμένες χρονικά εισόδους στα περίχωρα της πόλης της Γάζας, ακόμη δεν έχει επιχειρήσει μια εισβολή μεγάλου βάθους, κλίμακας και διάρκειας, όπως είχαν προδιαγράψει τα στελέχη του τις πρώτες μέρες. Δεν είναι μόνο η σοβαρή επισήμανση από πλευράς ΗΠΑ πως μια προσπάθεια κατοχής της Γάζας είναι μεγάλο λάθος (επικαλούμενοι, μάλιστα, το δικό τους φιάσκο στο Ιράκ) και πως για να φτάσεις σε έναν τέτοιο καθόλου εύκολο στόχο, θα υπάρξουν τεράστιες εκατόμβες νεκρών Παλαιστινίων αμάχων αλλά και πολλοί Ισραηλινοί στρατιώτες που θα γυρίζουν πίσω σε φέρετρα. Είναι κυρίως το γεγονός ότι μια τέτοια εξέλιξη κινδυνεύει να πυροδοτήσει τέτοιες εξελίξεις σε όλη τη Μέση Ανατολή που η σημερινή δύσκολη για τις ΗΠΑ κατάσταση θα μοιάζει με παιδική χαρά. Διότι οι ΗΠΑ βλέπουν ήδη να αναβάλλονται ή να παγώνουν διαδικασίες που με πολύ κόπο προωθούσαν, με στόχο την επανακατάκτηση της επικυριαρχίας τους στην περιοχή. Η Σαουδική Αραβία παγώνει επ’ αόριστον την προσέγγιση με το Ισραήλ και οι «Συμφωνίες του Αβραάμ» είναι σχεδόν στον αέρα. Η πιο φιλοαμερικάνικη μοναρχία στην Αραβική Χερσόνησο, αυτή της Ιορδανίας, πρωτοστατεί στην αντι-ισραηλινή ρητορική, ενώ αρχίζει να τίθεται στο εσωτερικό της έως και να αναιρεθεί η διπλωματική αναγνώριση του Ισραήλ που έγινε στο μακρινό 1994. Συνολικά τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα αισθάνονται όλο και μεγαλύτερη την πίεση από τις αραβικές μάζες στο εσωτερικό τους και με τη σειρά τους μεταφέρουν αυτή την πίεση προς τις ΗΠΑ, «αιτούμενες» προς αυτές να μαζέψουν το μαντρόσκυλό τους. Η Τουρκία, για ακόμη μια φορά, βγαίνει εκτός ΝΑΤΟϊκού μαντριού, επιδεινώνοντας τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, εκεί που είχε αρχίσει να δημιουργείται -έστω με χίλιες δυσκολίες- κάποιος κοινός βηματισμός. Τελευταίο επεισόδιο η συνάντηση των ΥΠΕΞ Ιράν-Τουρκίας, που κάθε άλλο παρά ευχάριστη εξέλιξη είναι για την Ουάσιγκτον. Ταυτόχρονα, η κατάσταση στη Μέση Ανατολή αντεπιδρά αρνητικά και στο μεγάλο μέτωπο εναντίον της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Εν τω μεταξύ, η Ρωσία πιο πολύ αλλά και η Κίνα, βάζουν στο στόχαστρο τη δυτική πολιτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών και εκμεταλλευόμενοι τη μεγάλη αραβική δυσαρέσκεια, βάζουν υποθήκες για ακόμη μεγαλύτερη επιρροή στην περιοχή.
Ίσως το μόνο θετικό για τις ΗΠΑ είναι η στάση των θλιβερών Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, που με τους γνωστούς αστερίσκους στηρίζουν τις θηριωδίες του Ισραήλ και ευθυγραμμίζονται περισσότερο ή λιγότερο με την αμερικανική πολιτική στην περιοχή, ενώ δεν καταφέρνουν να έχουν έστω μια κοινή στάση στον ΟΗΕ!
«Τέλος», η ιρανική ηγεσία έχοντας οριοθετήσει την «κόκκινη γραμμή» της με τέτοιο τρόπο (θα μπούμε στον πόλεμο εάν χτυπηθεί Ιρανός ή απειληθεί η ιρανική επικράτεια), το περισσότερο που φαίνεται να κάνει έως τώρα είναι μια χαμηλής έντασης παρενόχληση του Ισραήλ μέσω των Χούθι της Υεμένης και της Χεζμπολάχ του Λιβάνου, κάτι που είναι διαχειρίσιμο και από το Ισραήλ και από τις ΗΠΑ. Η στάση της αυτή μάλλον εκπορεύεται από την εκτίμησή της για τις δυνατότητες της χώρας. Σίγουρα, όμως, τα σιδερικά που έφεραν οι ΗΠΑ στην περιοχή προστέθηκαν ως επιπλέον αποτρεπτικός παράγοντας. Βέβαια, μένει να δούμε τι ακριβώς μπορεί να σημαίνουν οι δηλώσεις του ηγέτη της Χεζμπολάχ για την Παρασκευή 3 Νοεμβρίου, αν μάλιστα συνδυαστούν με τις δηλώσεις του Ιρανού ΥΠΕΞ από την Άγκυρα πως «αν συνεχιστούν οι επιθέσεις στη Γάζα, οι συνέπειες θα είναι σκληρές». Σε κάθε περίπτωση, για τις ΗΠΑ, το Ιράν παραμένει μια χώρα σημαντική, μια χώρα-κλειδί. Πολύ περισσότερο που η τακτική του συμμαχία με τη Ρωσία και την Κίνα, δεδομένης και της αύξησης της επιρροής του στις γύρω χώρες, δυσχεραίνει τους αμερικανικούς σχεδιασμούς για την αποκατάσταση της κυριαρχίας των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή.
Αχαρτογράφητα νερά
Ενώ συνεχίζεται το λουτρό αίματος των ισραηλινών κατακτητών ενάντια στον λαό της Γάζας, είναι πολύ δύσκολο να προδιαγράψει κανείς τα βήματα των επόμενων ημερών. Το τι θα γίνει «επί του πεδίου» θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τις επόμενες εξελίξεις. Το Ισραήλ φαίνεται ότι το σχέδιο που έχει εκπονήσει είναι μια περικύκλωση και αποκοπή της βόρειας Γάζας από το νότιο κομμάτι, ώστε να επεκτείνει σταδιακά την εισβολή, που έως τώρα δεν έχει φτάσει παρά στα πρώτα σπίτια των προαστίων της πόλης της Γάζας. Αυτή η αργόσυρτη εισβολή, που κανείς δεν ξέρει μέχρι πού θα φτάσει, μπορεί να εξασφαλίζει γνώση σε διάφορα επίπεδα (έδαφος, θέσεις των παλαιστίνιων μαχητών), αλλά αφενός δίνει χρόνο ώστε να μεγαλώνει η διεθνής αντίδραση στις βάρβαρες προθέσεις του (μεγαλώνοντας και τα προβλήματα των ΗΠΑ) και αφετέρου δεν δίνει εχέγγυα για το επόμενο πολύ πιο δύσκολο βήμα της εισβολής σε αστικό τοπίο και μάλιστα μέσα σε σωρούς ερειπίων που θα δυσκολέψουν -κατά τους στρατιωτικούς αναλυτές- ακόμα περισσότερο τα τανκς και γενικά τα τεθωρακισμένα οχήματα του εισβολέα. Η παλαιστινιακή αντίσταση δείχνει προετοιμασμένη για μεγάλης διάρκειας αγώνα, αν και παραμένει ερωτηματικό το βάθος αυτής της προετοιμασίας, δεδομένων και των νέων μεθόδων και τακτικών των σιωνιστών. Επιπλέον, είναι φανερό πως στη Δυτική Όχθη, λόγω της μέχρι πρότινος σχετικής κυριαρχίας της γραμμής του συμβιβασμού όσο και της μετατροπής των παλαιστινιακών περιοχών, πόλεων και χωριών σε ένα σύστημα αυστηρά επιτηρούμενων γκέτο από τους σιωνιστές του Ισραήλ, η παλαιστινιακή αντίσταση έχει πολλά βήματα να διανύσει. Έως τώρα, αυτή εκδηλώνεται με πολυπληθείς διαδηλώσεις που χτυπιούνται βάναυσα από τον στρατό και τους εποίκους, με δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες και συλληφθέντες. «Τέλος», δεν είναι ορατό σε μας εάν υπάρχουν και ποιες δυνατότητες υποστήριξης της παλαιστινιακής αντίστασης στις κατεχόμενες από το Ισραήλ πόλεις, που παρά τους διωγμούς δεκαετιών, ζει μια σημαντική μειοψηφία Αράβων Παλαιστίνιων που το Ισραήλ τους αντιμετωπίζει στην καλύτερη περίπτωση ως τρίτης κατηγορίας πολίτες.
Οι βαμμένες με το αίμα του παλαιστινιακού λαού εξελίξεις στη Μέση Ανατολή μοιάζουν να κινούνται σε αχαρτογράφητα και γεμάτα κινδύνους νερά. Ως σταθερή πυξίδα μας παραμένει, ωστόσο, η αμέριστη και με όλη μας την καρδιά και τον νου, αλληλεγγύη στον δίκαιο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του λαού της Παλαιστίνης, η αμέριστη συμπαράστασή μας στην ηρωική ένοπλη και άοπλη παλαιστινιακή αντίσταση εναντίον των εισβολέων και των κατακτητών!
