Μισός αιώνας πέρασε από την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973. Μισός αιώνας που το σύστημα της εκμετάλλευσης και της υποτέλειας δεν έπαψε να προσπαθεί να πάρει τη δικιά του ρεβάνς απέναντι σε ό,τι πρέσβευε και πρεσβεύει η εξέγερση του Νοέμβρη. Και πώς να μην το προσπαθεί, άλλωστε, όταν ακόμα και σήμερα το Πολυτεχνείο αποτελεί αγκάθι για ό,τι εκφράζει το καπιταλιστικό σύστημα σε αυτόν τον τόπο. Το Πολυτεχνείο, κόντρα σε όλους αυτούς που θέλουν να το διαγράψουν από τη μνήμη του λαού και της νεολαίας, ήταν κορυφαία στιγμή πάλης απέναντι στον φασισμό, το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Η νεολαία με την πάλη της κατάφερε να γίνει η κινητήρια δύναμη που οδήγησε στην πτώση της χούντας και χάλασε τα σχέδια ντόπιων και ξένων εκμεταλλευτών για τον λεγόμενο «εκδημοκρατισμό».
Το Πολυτεχνείο σήμερα από τους απανταχού υμνητές του προσφέρεται για πολλαπλές χρήσεις. Για το σύστημα, το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, που αναγκάζονται να το «ανέχονται», είναι απλά μια γιορτή για Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, γενικά και αόριστα, χωρίς καμία σύνδεση με την εξάρτηση και την αμερικανοκρατία, χωρίς αγώνες και φοιτητικό κίνημα, χωρίς το όραμα της νεολαίας για ανεξαρτησία και λαοκρατία, χωρίς πολλά πολλά ανατρεπτικά και επικίνδυνα για το σύστημα. Για τον ρεφορμισμό και την υποταγμένη αριστερά, είναι να βγάλουν λάδι τη συμβιβαστική στάση τους εκείνη την περίοδο (ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτερικού, γραμμή απαγκίστρωσης από την κατάληψη, κόντρα που είχαν με τη γραμμή σύγκρουσης με το καθεστώς, βάζοντας αιτήματα για αύξηση δαπανών για την παιδεία κ.λπ.), να αναδείξουν ότι λίγο πολύ αυτοί έκαναν το Πολυτεχνείο (βλέπε στάση ΚΚΕ σήμερα) και να δικαιολογήσουν τη συμβιβαστική γραμμή που έχουν σήμερα στον λαό και τη νεολαία. Είναι μια γραμμή που αποκρύπτει την εξάρτηση και την επικινδυνότητά της, που πάει κόντρα στις μαζικές Γενικές Συνελεύσεις των φοιτητών και βάζει μπροστά την εκπροσώπηση και την ανάθεση (για τον ρεφορμισμό όλοι οι μεγάλοι αγώνες κερδήθηκαν γιατί ανατέθηκαν στους «επαγγελματίες»). Για την επαναστατική αριστερά και τη νεολαία που επιμένει να αγωνίζεται, η εξέγερση του 1973 πρώτα απ’ όλα απέδειξε ότι η νεολαία έχει τη δύναμη. Μπορεί μέσα από την οργάνωσή της και την πάλη της να αντισταθεί και να νικήσει, ακόμα και όταν μπροστά της έχει την πιο άγρια μορφή που μπορεί να πάρει το καπιταλιστικό σύστημα. Τη φασιστική δικτατορία που με κάθε τρόπο προσπαθεί να την καταστείλει. Οι χιλιάδες ανώνυμοι νεολαίοι οι οποίοι έδωσαν την πάλη ενάντια στη δικτατορία, που βασανίστηκαν, συνελήφθησαν, στρατευτήκαν υποχρεωτικά, διαγράφτηκαν από τις σχολές τους, έδωσαν μια σκληρή μάχη η οποία συνεχίστηκε και μετά την πτώση της χούντας και έχει αφήσει ισχυρό αποτύπωμα στο λαϊκό και νεολαιίστικό κίνημα. Αυτή η πάλη κατοχύρωσε το λαϊκό Άσυλο αγώνων στα πανεπιστήμια, κατοχύρωσε τους φοιτητικούς συλλόγους και τα όργανα του φοιτητικού κινήματος σε πλήρη ανεξαρτησία από το κράτος και τους θεσμούς του και σε αντιπαράθεση με τη λογική του ρεφορμισμού και του ΠΑΣΟΚ για «συνδιοίκηση» (συμμετοχή καθηγητών και άλλων παραγόντων σε αυτά). Αυτή η πάλη κατάφερε να γιγαντώσει το κίνημα της νεολαίας και να μπλοκάρει την πολιτική του κεφαλαίου σε μια σειρά μέτωπα. Χρειάστηκαν δεκαετίες από το σύστημα και τα κόμματα της υποταγμένης αριστεράς (ΚΚΕ και ΣΥΝ) για να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα αυτής της κατάκτησης και ακόμα δεν το έχουν καταφέρει πλήρως.
Αυτή είναι ίσως και η πιο σημαντική παρακαταθήκη της εξέγερσης του Νοέμβρη. Η απόδειξη ότι η νεολαία μπορεί να εξεγείρεται, να παλεύει και να νικά. Να μπαίνει μπροστά και να λειτουργεί σαν δύναμη κρούσης του λαϊκού κινήματος και να καταφέρνει να συσπειρώνει ευρύτερα κομμάτια λαού με την πάλη της. Να τα βάζει με ολόκληρο το καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα και τη σιδερόφρακτη δικτατορία του και να κερδίζει. Γι’ αυτό και η βασική αστική προπαγάνδα προσπαθεί να πείσει για το αντίθετο. Διαδίδει ότι το Πολυτεχνείο ή δεν έγινε ή δεν είχε νεκρούς ή ότι δεν κατάφερε τίποτα και ό,τι έγινε ήταν μέσα στα σχέδια του συστήματος και των Αμερικάνων για να έρθει ο Καραμανλής και να φέρει τη «δημοκρατία». Είναι ψέματα, που προσπαθούν να αμαυρώσουν τη συνεισφορά των αγωνιστών και του αγώνα που έδωσαν. Είναι λάσπη, που προσπαθεί να κρύψει τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος, που αν και άλλαξε μορφή, παραμένει ακόμα εκμεταλλευτικό και υποτελές στον ιμπεριαλισμό.
Σήμερα, 50 χρόνια μετά την εξέγερση της Νομικής και του Πολυτεχνείου, υπάρχουν ακόμα ζητήματα τα οποία ψάχνουν απαντήσεις. Ψάχνουν απαντήσεις γιατί η μεγαλειώδης πάλη της νεολαίας στο Πολυτεχνείο ανακόπηκε από το σύστημα και τη γραμμή του συμβιβασμού που κυριάρχησε τα επόμενα χρόνια. Η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό αναζητά συνέχεια και εξακολουθεί να μπλοκάρεται μέσα στα φοιτητικά αμφιθέατρα. Γιατί μπλοκάρεται, όταν η αλληλεγγύη στην παλαιστινιακή αντίσταση και την πάλη των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό πρέπει να έχει τη σφραγίδα της διεθνούς κοινότητας των ιμπεριαλιστών και των καπιταλιστών και της απόφασης της Βουλής το 2015, για σύνορα με βάση την απόφαση του ΟΗΕ το 1967. Τι πάλη, άραγε, είναι αυτή που αναγνωρίζει το Ισραηλινό κράτος-δολοφόνο, το οποίο φτιάχτηκε από τον ιμπεριαλισμό για να διαλύσει την Παλαιστίνη και να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των Αμερικάνων στην περιοχή; Τι αντιιμπεριαλιστική πάλη είναι αυτή που ψάχνει το δίκιο της στο σαθρό και ψεύτικο διεθνές δίκαιο και στη βουλή του αστικού ΣΥΡΙΖΑ; Αυτό δεν είναι αντιιμπεριαλιστική πάλη, δεν είναι γραμμή στήριξης της λαϊκής πάλης, είναι υποταγή στο δίκιο των ισχυρών.
Η πάλη ενάντια στον φασισμό είναι σημερινή αναγκαιότητα, γιατί μπορεί η χούντα να έπεσε, αλλά η φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής εφορμά. Δίνει χέρι στους φασίστες και την αντιδραστική θεωρία των δυο άκρων, ενώ παράλληλα χτυπιούνται τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι ελευθερίες. Χτυπούν με κάθε τρόπο τη λαϊκή πάλη και «σπρώχνουν» ακροδεξιά μορφώματα στη Βουλή, για να τους κάνουν τη βρώμικη δουλειά.
Η νεολαία βιώνει την εκμετάλλευση από πρώτο χέρι, όταν σπρώχνεται έξω από το σχολείο και το πανεπιστήμιο και δουλεύει με τη μαθητεία και την ανασφάλιστη εργασία. Όταν χτυπάει δωδεκάωρα για 500 και 600 ευρώ τον μήνα και άμα σηκώσει κεφάλι, απολύεται. Όταν για να σπουδάσει αντιμετωπίζει ταξικούς φραγμούς και ένα σύστημα που δεν τη θέλει με δικαιώματα και κατακτήσεις. Η εκμετάλλευση που βιώνει είναι ταξικό ζήτημα και σαν τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Σαν κομμάτι της πάλης της ενάντια στο κεφάλαιο και την πολιτική του. Σε αυτή την πάλη, σε αυτά τα μέτωπα βρίσκει νόημα η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Σε αυτούς τους αγώνες πρέπει και η σημερινή νεολαία να κοντραριστεί και να αναζητήσει διέξοδο, αν θέλει πραγματικά να ζήσει και όχι να ανέχεται την εκμετάλλευση. Σε αυτή την πάλη ξαναζεί το Πολυτεχνείο και οι χιλιάδες νεολαίοι που το έκαναν, σε αυτή την πάλη μόνο μπορούν να δικαιωθούν οι αγώνες τους
