Σε μετωπική σύγκρουση εξελίχθηκε η αντιπαράθεση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την εκλογή του Στ. Κασσελάκη στην προεδρία και ιδιαίτερα μετά την ομιλία του στον ΣΕΒ και την τοποθέτηση του «αριστερού επιχειρηματία» για την «σύγχρονη αριστερά που δεν δαιμονοποιεί το κεφάλαιο» και τις προτάσεις για παραχώρηση μετοχών στους εργαζόμενους.
Οι καταγγελίες του Τζουμάκα ότι ο Κασσελάκης είναι εγκάθετος της διαπλοκής καθώς και οι αντιδράσεις από τους Φίλη, Σκουρλέτη, Βίτσα που «βγήκαν από τα ρούχα» τους για την παραχάραξη της φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ, έφεραν την αντίδραση της ηγεσίας του που τους έθεσε – από τη Νέα Υόρκη – εκτός κόμματος.
Για να ακολουθήσει νέα οξυμένη αντιπαράθεση που έφτασε στο σημείο να ανακοινωθεί από τον Βίτσα και το όνομα του νέου σχηματισμού που θα συγκροτηθεί ενόψει και των ευρωεκλογών. Από κοντά και ο Δρίτσας που καλεί τον Κασσελάκη να ιδρύσει δικό του κόμμα και να φύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άλλη μεριά, βέβαια, υπάρχει και ένα ολόκληρο στελεχικό δυναμικό που είτε στηρίζει Κασσελάκη είτε εκδηλώνει τις διαφωνίες του μόνο για τις διαγραφές (Αχτσιόγλου, Ηλιόπουλος, Χαρίτσης), ενώ ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, παρότι έχει ταχθεί κατά των θέσεων Κασσελάκη, φαίνεται να έχει αναλάβει ταυτόχρονα και έναν ρόλο «γεφυροποιού».
Μέσα σε όλον αυτό τον ορυμαγδό των δηλώσεων και των αποκαλύψεων, σε πολύ κόσμο γεννιέται το ερώτημα ποια είναι τα πραγματικά αίτια της σημερινής εξέλιξης στον ΣΥΡΙΖΑ και επιπλέον στο κατά πόσο θα προχωρήσουν όλοι μαζί ή έχει έρθει η ώρα των διαχωρισμών.
Πριν από αυτό, όμως, είναι αναγκαία μία παρατήρηση για την… ποιότητα και τον… πολιτισμό της αντιπαράθεσης στον χώρο αυτό όπου αυτοθαυμάζονταν για χρόνια περί του υψηλού πολιτικού επιπέδου τους. Από τη μία πλευρά, «όποιος δεν συμφωνεί να σηκωθεί να φύγει» και, από την άλλη, «διαρροή» άρθρων και απόψεων Κασσελάκη προ δεκαετίας ή αποκαλύψεις για «τρολ» που χρησιμοποιούν λογαριασμούς του Τσίπρα. Με λίγα λόγια, κατάντια και σήψη που όχι μόνο δεν είχε, ούτε έχει καμία σχέση με την Αριστερά, αλλά αποτελούσε και αποτελεί τη μεγαλύτερη προσβολή της.
Εκφυλιστικά φαινόμενα σε έναν χώρο που, ενώ ορκιζόταν στην ανανέωση της Αριστεράς, αυτό που κατάφερε ήταν να την προβοκάρει απέναντι στους εργαζόμενους και τη νεολαία και να ενισχύσει το αντικομμουνιστικό οπλοστάσιο του συστήματος. Ένας πολιτικός χώρος που έγινε οργανικό κομμάτι της επίθεσης στη ζωή και τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού και σε πλήρη υποταγή και ευθυγράμμιση με τους ιμπεριαλιστές πάτρονες ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ ως «κυβερνώσα αριστερά».
Αναζητώντας τα αίτια της κρίσης προσανατολισμού και ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε όλα τα στοιχεία που δημιουργούν μία διευρυμένη πολιτική αστάθεια στο αστικό σύστημα η οποία ήδη έχει επισημανθεί από την επόμενη μέρα των εκλογών του Ιούνη και παρά την «άνετη» επικράτηση Μητσοτάκη – ΝΔ.
Μία σημαντική πλευρά αυτής της πολιτικής αστάθειας αποτελεί το ζήτημα του «δεύτερου πυλώνα» του αστικού πολιτικού συστήματος που σήμερα είναι προς διερεύνηση καθώς τα αποτελέσματα των εκλογών του Ιούνη ανακήρυξαν έναν «πρώτο» και δύο… «τρίτους».
Η όλο και πιο δεξιά μετατόπιση Τσίπρα – ΣΥΡΙΖΑ για να εξασφαλίσει – τουλάχιστον – τη θέση του «δεύτερου πυλώνα» όχι μόνο δεν απέδωσε, αλλά οδήγησε στην εκλογική του συντριβή καθώς δεν μπορούσε να ψηφισθεί ούτε σαν «αριστερά» ούτε σαν «κυβέρνηση».
Πάνω σε αυτή τη βάση διεξάγεται και η σύγκρουση στον ΣΥΡΙΖΑ γύρω από τον χαρακτήρα και τον προσανατολισμό του. Ο λόγος που πήρε έντονο συγκρουσιακό χαρακτήρα είναι αυτός που λέει και το κείμενο της «Ομπρέλας» (Τσακαλώτος, Φίλης, Σκουρλέτης κ.ά.) που δημοσιοποιήθηκε πριν από τη συνεδρίαση της ΚΕ που προγραμματίζεται για τις 11-12 Νοέμβρη: «Όλα όσα γνωρίζαμε για τη φυσιογνωμία και τις κοινωνικές προτεραιότητες του ΣΥΡΙΖΑ αλλάζουν, αλλάζουν βίαια και μονομερώς».
Αυτό το «βίαια και μονομερώς» είναι το κεντρικό ζήτημα. Καθώς αντιλαμβάνονται ότι οι δυνάμεις του συστήματος μέσα και έξω από την Ελλάδα έχουν ήδη κινήσει «διαδικασίες» για την άμεση λύση του ζητήματος και δεν διαπραγματεύονται «συλλογική» αντιμετώπιση.
Από την άλλη μεριά, βέβαια, και η πλευρά Κασσελάκη δεν έχει ακόμη ξεδιπλώσει το σύνολο του σχεδιασμού της και των στόχων της καθώς παρουσιάζεται ένα φάσμα από το «βρήκαμε αυτόν που θα νικήσει τον Μητσοτάκη» μέχρι την πρόταση ενοποίησης ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ με πρώτο βήμα τις επόμενες ευρωεκλογές.
Με όλα αυτά, το ερώτημα που γεννιέται είναι αν όλοι μαζί μπορούν να συνυπάρξουν ή θα οδηγηθούν σε διαχωρισμούς. Θα λέγαμε κατ’ αρχάς ότι αυτά που χωρίζουν τις δύο, κατά βάση, πλευρές δεν είναι καθόλου «άβυσσος», όπως θέλουν να τα παρουσιάσουν κυρίως οι εκπρόσωποι της «Ομπρέλας». Ιδιαίτερα αυτοί που έχουν θητεύσει στους χειρισμούς και τις δεξιές μετατοπίσεις, τους είναι ιδιαίτερα εύκολο να προσαρμοστούν και στη νέα κατάσταση έστω και με «γκρίνιες» και «αριστερές πλατφόρμες». Μόνο που η νέα ηγεσία και κυρίως οι συστημικές δυνάμεις απαιτούν πλήρη υποταγή και ευθυγράμμιση στο «νέο στάδιο της ιστορικής πορείας» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλιώς δείχνουν την πόρτα της εξόδου.
Πολλοί είναι αυτοί που προεξοφλούν τον διαχωρισμό στον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και πριν από το προγραμματισμένο συνέδριό του με κεντρικό σημείο τη συνεδρίαση της ΚΕ όπου, από ό,τι φαίνεται, θα συζητηθούν τόσο τα ζητήματα των διαγραφών όσο και ο γενικότερος προσανατολισμός. Δεν νομίζουμε ότι έχει νόημα να κάνουμε πρόβλεψη αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα διασπαστεί ή όχι. Θα το δείξουν οι εξελίξεις.
Είναι σίγουρο όμως ότι δεν θα δούμε καμία ηγετική πλευρά του να διαδηλώνει στους δρόμους για τη Γάζα και την Παλαιστίνη, υποταγμένοι πλήρως στις επιδιώξεις της ντόπιας άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών.
