Εξαθλίωση, εκμετάλλευση και «αίμα για τους Αμερικάνους» τα «οράματα» του συστήματος
Τα οράματα του Νοέμβρη, ο δρόμος του λαού!
Όλοι στις διαδηλώσεις για τα 50 χρόνια της εξέγερσης!
Γέμισε αίμα ο ορίζοντας. Κάθε μέρα, κάθε ώρα μεγαλώνει η θηριωδία των σιωνιστών, η σφαγή των Παλαιστινίων. Για την απρόσκοπτη εξέλιξη της σφαγής αυτής, φροντίζουν οι μεγαλύτεροι φονιάδες των λαών, οι Αμερικάνοι, που εκτός των πολλών άλλων, έχουν φέρει στην περιοχή τα αεροπλανοφόρα τους. Για να διαφυλάξουν το σιωνιστικό-φασιστικό μαντρόσκυλό τους και να επιβάλουν στους λαούς αυτά που χρειάζονται για τον στόχο τους, την ηγεμονία-κυριαρχία στον πλανήτη.
Δεν είναι καινούρια αυτή η ιστορία. Από τη δεκαετία του 1990 -όταν η Αριστερά του συμβιβασμού και της υποταγής κατάπινε το συστημικό θεώρημα της «παγκοσμιοποίησης»- το ΚΚΕ(μ-λ) έφερε στο κίνημα και στις διαδηλώσεις το σύνθημα «Οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν».
Στις δεκαετίες αυτές, τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος μεγάλωσαν. Η επίθεση στην εργατική τάξη και στους λαούς κλιμακώθηκε. Ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών έφτασε σε πολύ πιο θερμά, πολεμικά επίπεδα.
Στη χώρα μας, η άρχουσα τάξη δεμένη με χίλια νήματα με τους προστάτες της, Αμερικάνους και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, ακολούθησε τον μόνο δρόμο που είχε για τα συμφέροντά της. Πρόσθεσε πολλούς περισσότερους χαλκάδες εξάρτησης στη χώρα. Χτύπησε με αγριότητα τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας.
Σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει σε αυτό τον δρόμο. Αγκαλιάζει τον επικεφαλής των δολοφόνων σιωνιστών, μετατρέπει τη χώρα σε προγεφύρωμα των Αμερικάνων. Επιδιώκει να κάνει τους εργάτες δούλους, να υποτάξει σε ισόβια σκλαβιά τη νεολαία και οργανώνει νέα γιγάντια φοροεπιδρομή στον λαό, για να βγει η «δημοσιονομική σταθερότητα» που προστάζουν οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές. Η χώρα ρημάζει, ο λαός αντιμετωπίζει εξαθλίωση και κινδύνους αιματοκυλίσματος. Η «αντιπολίτευση» των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ συναινεί και συνεργεί με όλους τους δυνατούς τρόπους. Οι φασιστικές δυνάμεις σηκώνουν κεφάλι και στην πραγματικότητα καλούνται από το «δημοκρατικό τόξο» να συμβάλλουν εποικοδομητικά στις πολιτικές της εξάρτησης και της καπιταλιστικής αγριότητας.
Σε αυτές τις συνθήκες που το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης αποκαλύπτει τη χρεοκοπία του, τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά του, η εξέγερση του Νοέμβρη δείχνει το δρόμο λαού και νεολαίας! Πραγματική απειλή για το σύστημα, πραγματική διέξοδος για το λαό, είναι τα οράματα της. Να την τιμήσουμε όπως της αξίζει! Παλεύοντας για να συγκροτηθεί λαός και νεολαία σε δύναμη αντίστασης και διεκδίκησης, στην προοπτική της αναμέτρησης για ανεξαρτησία και σοσιαλισμό!
Τι συμβαίνει στον πλανήτη;
Είναι φανερό ότι η σφαγή των Παλαιστινίων και η ανάδυση των εκρηκτικών αδιέξοδων των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή επιβεβαιώνουν και ενισχύουν την τροχιά του πολέμου, την οποία διαμορφώνει ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός. Είναι ένας ανταγωνισμός σε όλα τα πεδία και ζητήματα, ο οποίος τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από τη γενικευμένη κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Εξάλλου, αυτή την τροχιά του «μεγάλου πολέμου» την έχει ανακηρύξει θα λέγαμε «επίσημα» ο πόλεμος στην Ουκρανία. Ένας πόλεμος μέσα στην Ευρώπη, με αντίπαλα τα δύο μεγαλύτερα πυρηνικά οπλοστάσια του πλανήτη. Από τη μια της Ρωσίας και από την άλλη -μέσω του ενεργούμενου καθεστώτος Ζελένσκι- των ΗΠΑ.
Ωστόσο, έχει μια ιδιαίτερη σημασία να δει ο λαός, οι λαοί, την οπτική με την οποία οι δυνάμεις του συστήματος βλέπουν αυτή την τροχιά του ολέθρου. Ένα πρόσφατο άρθρο στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» («Ο.Τ.») αναδεικνύει έντονα αυτή την οπτική. Όχι μόνο με το περιεχόμενό του, αλλά κυρίως με τον τίτλο του: «Τι θα σήμαινε ένας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος για τους επενδυτές;». Αυτός είναι ο μνημειώδης σε κυνισμό τίτλος του σχετικού άρθρου!
Ούτε να το φανταστεί δεν θα μπορούσε ο κοινός νους ενός εργαζόμενου, ενός νέου, ενός προοδευτικού ανθρώπου, ότι «το θέμα» που υπάρχει ενόψει του κινδύνου ενός παγκόσμιου μακελειού είναι το αν και πόσο οι «επενδυτές» παίρνουν υπόψη τους το ενδεχόμενο αυτό στις επενδυτικές τους κινήσεις! Ότι το βασικό ζήτημα που τίθεται μπροστά στην απειλή μιας παγκόσμιας και ασύλληπτης καταστροφής δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι οι «επενδυτές λίγα μπορούν να κάνουν για να επωφεληθούν αξιόπιστα από αυτόν (σ.σ. τον πόλεμο)», όπως αναφέρει το άρθρο!
Η προσέγγιση αυτή δεν είναι «ελληνική», αλλά απηχεί τις αντιλήψεις των πηγών της, δηλαδή της (ιμπεριαλιστικής) Δύσης και παρέχει μια ανοιχτή ομολογία της οπτικής των «ιδιοκτητών» (με μεγαλύτερο ή μικρότερο «μέρισμα») του πλανήτη. Ας τη μεταφράσουμε: Ο πλανήτης και η ανθρωπότητα υπάρχουν για να υπάρχει και να αναπαράγεται το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα! Και αν και εφόσον αυτή η αναπαραγωγή απαιτεί στις σημερινές συνθήκες ένα παγκόσμιο μακελειό, αυτό καλώς να έρθει! Να φροντίσουμε, όμως, να ισχυροποιηθούμε πηγαίνοντας προς αυτό, να φροντίσουμε να βγούμε από αυτό με ισχυρή τη δυνατότητα ενός νέου διευρυμένου κύκλου κυριαρχίας του συστήματος αυτού. Και βέβαια, να φροντίσουμε σε αυτό το μακελειό νικητές να είμαστε εμείς (ιμπεριαλιστική Δύση) και ηττημένος ο αντίπαλος ιμπεριαλισμός (της «Ανατολής»).
Τα «σχήματα» των στρατηγικών αντιπάλων είναι «βιαστικά» (αφού τελούν υπό διαμόρφωση…), αλλά η κυνικότητα είναι μεγαλύτερη από αυτή που αποδώσαμε. Αυτή την κυνικότητα της μεγάλης εικόνας ζούμε και αντιμετωπίζουμε στις «μικρές» εικόνες της πραγματικότητας που εξελίσσεται. Το παιδί της Παλαιστίνης που σκοτώνεται κάθε δέκα λεπτά, ο εργάτης που εξοντώνεται στα μεσαιωνικά ωράρια, η μεγάλη πλειοψηφία των χωρών, περιοχών και λαών του πλανήτη που καταληστεύεται και ρημάζεται από μια χούφτα ιμπεριαλιστές είναι τα βήματα για να γίνουν ισχυρότεροι αυτοί που γράφουν την τροχιά του πολέμου. Είναι τα βήματα που απαιτούνται για τη διαμόρφωση των γεωπολιτικών όρων του καθενός, για τη συσσώρευση των γιγάντιων κεφαλαίων που απαιτούν οι ασύλληπτες στρατιωτικές δαπάνες των τριών μεγάλων δυνάμεων (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα) και των υπόλοιπων (Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές), που ακολουθούν για να διεκδικήσουν τα «μικρά μερίσματα». Ταυτόχρονα, όλα αυτά τα βήματα μεγαλώνουν τα αδιέξοδα, οξύνουν την κρίση, φορτώνουν τους ανταγωνισμούς και φέρνουν πιο κοντά το μακελειό.
Αυτή είναι η πραγματικότητα με την οποία καλούνται να αναμετρηθούν οι λαοί! Και ενώ είναι βέβαιο ότι η συγκρότηση της πάλης της εργατικής τάξης και των λαών απέχει πολύ από τις απαιτήσεις που τίθενται, πρέπει ταυτόχρονα να υπογραμμιστεί η δύναμη της πάλης των λαών ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες της υποχώρησης και της αποσυγκρότησης. Πού θα ήταν σήμερα η τροχιά του πολέμου που «ξεκίνησε» να διαγράφεται από τις ΗΠΑ μετά το 1989-90, αν δεν είχε υπάρξει η ιρακινή αντίσταση μέσα στην οποία βάλτωσε η επίθεση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού το 2003; Πώς θα ήταν σήμερα το τοπίο της Μ. Ανατολής και πόσα ατού επιτάχυνσης της πολεμικής τροχιάς θα είχε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, αν δεν υπήρχε η ηρωική παλαιστινιακή αντίσταση, ο αγώνας ενός λαού χτυπημένου από εχθρούς και «φίλους» που με το αίμα του επιμένει να «μην σβήνει», να διεκδικεί τη δικιά του λεύτερη και ανεξάρτητη πατρίδα; Με αυτά τα διδάγματα πρέπει να εξοπλιστεί η αποφασιστικότητα των εργατών και των λαών, για να διαμορφώσουν και να γράψουν τη δική τους τροχιά. Την τροχιά της αναμέτρησης με το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, που μόνο θάνατο και δυστυχία μπορεί να φέρνει.
Ο σταθμός των 50 χρόνων
Με αυτά τα διδάγματα πρέπει να εξοπλιστεί και ο λαός και η νεολαία της χώρας μας, που ταυτόχρονα βρίσκονται μπροστά στην 50χρονη επέτειο της εξέγερσης του Νοέμβρη. Άρα μπροστά στην ανάγκη να αποτιμήσουν αυτή την πορεία των πέντε δεκαετιών, «ανάποδα» από την πλαστή αποτίμηση που επιχειρεί κάθε χρόνο, κάθε μέρα και σήμερα η άρχουσα τάξη, τα κόμματά της, οι κάθε λογής διατεταγμένες δυνάμεις της. Όλοι αυτοί που διαστρεβλώνουν, συκοφαντούν και «απαγορεύουν» τα οράματα που γέννησαν την εξέγερση του Νοέμβρη, τα οράματα που ανέδειξε το Πολυτεχνείο. Όλοι αυτοί, που είναι οι «νικητές» της 50ετίας, κατάφεραν να θέσουν εκτός πολιτικής νομιμότητας τους στόχους και τους πόθους λαού και νεολαίας που ανέδειξε το Πολυτεχνείο και να «ηγηθούν» (πάντα ελέω των ιμπεριαλιστών προστατών τους) μιας πορείας αντίθετης από αυτή για την οποία πάλευε και διεκδικούσε η εξέγερση του Νοέμβρη. Όλοι αυτοί πρέπει να μπουν στο στόχαστρο της κριτικής και της πάλης λαού και νεολαίας σήμερα, γιατί τα σημερινά δεινά και αδιέξοδα χρεώνονται στις δικές τους πολιτικές.
-Όλοι αυτοί «αποκατέστησαν τη δημοκρατία» το 1974 με την έλευση του Καραμανλή και σήμερα με νόμους, διώξεις και τρομοκρατία, απαγορεύουν την απεργία, τη διαδήλωση, τον ανεξάρτητο και αγωνιστικό συνδικαλισμό, ακόμα και την έκφραση άποψης. Την ίδια ώρα, οι κυβερνήσεις τους (δεξιών και «πρώτη φορά αριστερών»…) συνεργάζονται επίσημα και ανεπίσημα με τις ακροδεξιές, φασιστικές δυνάμεις, που η πολιτική του συστήματος αναδεικνύει ως πολιτικούς παράγοντες και η αντιφασιστική λαϊκή πάλη (όπως στις 1/11) απαγορεύεται να εκδηλωθεί και να διαδηλώσει!
-Όλοι αυτοί ανέλαβαν να «εκσυγχρονίσουν» την Ελλάδα με τη «μεγάλη ιδέα» της ΕΟΚ/ΕΕ/ΟΝΕ (και μεταξύ πολλών άλλων δεν σταματάνε να «τιμούν τον Σημίτη» για τη μεγάλη συμβολή του..). Τα αποτελέσματα αυτής της επιλογής με τους πολλούς σταθμούς της είναι εγκληματικά σε όλα τα επίπεδα. Ρήμαγμα πρωτογενούς τομέα, διατροφική εξάρτηση, ξεκλήρισμα εκατοντάδων χιλιάδων φτωχομεσαίων αγροτών, εκατοντάδες κλεισμένες βιοτεχνίες-βιομηχανίες. Τα Τέμπη, ο καμένος Έβρος σήμερα, η Εύβοια χτες, η κατεστραμμένη Θεσσαλία, ο σιδηρόδρομος που «δεν μπορεί» να αποκατασταθεί, είναι οι πρόσφατες κραυγαλέα οδυνηρές εκφράσεις αυτής της επιλογής.
-Όλοι αυτοί υποτίθεται ανέλαβαν να φέρουν το «ψωμί» που διεκδικούσε το πιο πλατύ σύνθημα της εξέγερσης. Σήμερα ο εργάτης και ο εργαζόμενος ζουν σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα (για δεκαετίες πριν τον Χατζηδάκη και τον Γεωργιάδη έφερναν «ελαστικότητα» οι οδηγίες της ΕΕ) με μισθούς πενιχρούς και με αγοραστική δύναμη πιο μικρή και από αυτή που είχαν στα χρόνια επιβολής των Μνημονίων!
-Όλοι αυτοί υποτίθεται, επίσης, ότι ανέλαβαν να φέρουν και την «παιδεία» που ακολουθούσε το «ψωμί» στο σύνθημα του Πολυτεχνείου. Σήμερα ένα τερατώδες πλέγμα ταξικών φραγμών απαγορεύει την είσοδο και διώχνει από τα ΑΕΙ (ακόμα και από τα ΓΕΛ) τα παιδιά του φτωχού λαού, ενώ επανέρχεται η κατάργηση του άρθρου 16. Συνολικά η νεολαία είναι υπό διωγμό από τη ζωή με δικαιώματα, σε μαζική μετανάστευση, κυνηγημένη από τις δυνάμεις καταστολής στην καθημερινή της ζωή.
-Όλοι αυτοί με την εξάρτηση από την ΕΟΚ/ΕΕ θα «εξισορροπούσαν» τάχα, την εξάρτηση από τις ΗΠΑ που έφεραν τη χούντα. Σήμερα η χώρα είναι πολεμικό προπύργιο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, εξάρτημά του στους πολεμικούς άξονες που στήνει στην περιοχή μαζί με Κύπρο, Αίγυπτο, Ισραήλ. Αυτό το τελευταίο κράτος-δολοφόνο (που υπό την πίεση του λαού και των λαών αναγνώρισε η κυβέρνηση Μητσοτάκη μόλις το 1991) όλοι αυτοί σήμερα (της ηγεσίας του ΚΚΕ μη εξαιρουμένης) το αναγνωρίζουν και το νομιμοποιούν πλήρως ως κατοχική δύναμη!
Με ποια γραμμή;
Αυτός ο ενδεικτικός απολογισμός της 50ετίας από τη μια εξηγεί τη λύσσα και το μίσος των δυνάμεων του συστήματος απέναντι στην εξέγερση του Νοέμβρη, αφού δεν πρόκειται για ένα «ιστορικό ζήτημα», αλλά για ένα ζήτημα του σήμερα! Οι άνεμοι της εξέγερσης είναι εξαιρετικά επίκαιροι στη σημερινή άγρια κατάσταση και οι φόβοι του συστήματος που βρίσκεται σε συνθήκες πολιτικής αστάθειας είναι δικαιολογημένοι.
Ωστόσο, ταυτόχρονα ο απολογισμός αυτός είναι «λειψός», αν δεν μπει δίπλα του η πορεία υποταγής και αλλεπάλληλων προσαρμογών της αριστεράς του συμβιβασμού και του ρεφορμισμού. Ο παράγοντας αυτός, που λειτούργησε ως αριστερό δεκανίκι για το σύστημα όλα αυτά τα χρόνια, έχει σημαντική συμβολή στον ιδεολογικό-πολιτικό αφοπλισμό των μαζών, στο παραμέρισμά τους από την ταξική πάλη, στις επιτυχίες του συστήματος! Από το «Καραμανλής ή τανκς» ως τις συγκυβερνήσεις του 1989-90 και από εκεί «στις επαναστάσεις» στις οποίες κατά την Α. Παπαρήγα «δεν σπάει ούτε τζάμι» μέχρι τη σημερινή «πρόταση διακυβέρνησης» που καταθέτει η ηγεσία του ΚΚΕ στον λαό, αναδεικνύεται ένα βασικό πρόβλημα και ζητούμενο.
Η οργή, η αντίθεση των εργατικών-λαϊκών μαζών απέναντι στις πολιτικές και στις δυνάμεις του συστήματος είναι η «βάση», η «πρώτη ύλη» για να συγκροτηθούν μαζικοί αγώνες, για να χτυπηθεί ο αρνητικός συσχετισμός, για να διαμορφώνονται όροι νικών και κατακτήσεων για τους εργάτες και τον λαό, για να ανοίγει ο δρόμος της επαναστατικής προοπτικής τους. Αλλά ταυτόχρονα είναι αναγκαίο αυτή η «πρώτη ύλη» να μπολιάζεται και να συνδέεται με την επαναστατική κομμουνιστική κατεύθυνση. Αυτή είναι η αναγκαία πολιτική προϋπόθεση για να μην ξοδεύεται η οργή σε απάτες και σε αυταπάτες, να μην ανακυκλώνεται στα αδιέξοδα του αστικού πολιτικού πλαισίου (όπως πρόσφατα με το «Μπακογιάννης ή Δούκας») να μην φεύγει ακόμα και σε αντιδραστικές κατευθύνσεις που το ίδιο το σύστημα αναδεικνύει σαν… «αντισυστημικές»!
Η ανάδειξη-ενίσχυση αυτής της επαναστατικής κομμουνιστικής κατεύθυνσης με συγκεκριμένη γραμμή, σε όλα τα μέτωπα πάλης που αντιμετωπίζει και χρειάζεται να υψώσει σήμερα ο λαός και η νεολαία είναι κύριο και κρίσιμο της πάλης που οφείλουμε να αναπτύξουμε. Αυτό είναι το συγκεκριμένο ζητούμενο που συγκρούεται με τον σημερινό δυσμενή πολιτικό συσχετισμό, που έφτασε στο σημείο να «διδάσκει» τον λαό πως ο «εκσυγχρονισμός» της τάχα «κυβερνώσας Αριστεράς» από τον Τσίπρα ως τον Κασσελάκη είναι… δύο ευρώ δρόμος.
Γι’ αυτό επιμένοντας σταθερά να είμαστε μέσα στον λαό και στη νεολαία, να ευνοούμε κάθε προσπάθεια συλλογικής και μαζικής στάσης που είναι το μόνο πραγματικό σχολειό για τις μάζες και για την ανάδειξη των πρωτοπόρων αγωνιστών, επιμένουμε ταυτόχρονα στη συγκρότηση και ανάδειξη της γραμμής πάλης που συγκροτεί δυνάμεις και δίνει προοπτική στον αγώνα τους.
