15 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τη δολοφονία του 15χρονου τότε μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα. Μία εν ψυχρώ εκτέλεση που πυροδότησε την εξέγερση του ’08, που μέχρι σήμερα αποτελεί ορόσημο αλλά και μάθημα για τους αγώνες της νεολαίας.
Σαν σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι παρομοιάζεται η δολοφονία του Αλέξη στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο που συντελέστηκε. Όχι για να υποτιμηθεί το γεγονός, αλλά για να υπογραμμιστούν οι συνθήκες που οδήγησαν τον Δεκέμβρη του 2008 τη νεολαία να καταγγέλλει μαζικά στον δρόμο το σύστημα που τη δολοφονεί, δίνοντας στις διαδηλώσεις της χαρακτηριστικά εξέγερσης. Τόση οργή και αγανάκτηση είχε συσσωρεύσει ο λαός, βυθισμένος στη φτώχεια, την ανεργία και την ανασφάλεια, που είχε κουραστεί να μετράει και τους νεκρούς του. Βρήκε τη διέξοδο στον δρόμο, στην ανάδειξη των εγκληματικών πολιτικών, στην εναντίωση σε ένα συνολικότερο σύστημα που τρομοκρατεί, καταστέλλει και δολοφονεί.
Η σπίθα, όμως, του Δεκέμβρη βρήκε προετοιμασμένο έδαφος. Βρήκε τον λαό και τη νεολαία βγαλμένους και σμιλευμένους από τους αγώνες του ’06-’07. Και ήρθε και κούμπωσε με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις που χαρακτήρισαν την περίοδο, ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος για τα ΑΕΙ καθώς και ενάντια στον νόμο-πλαίσιο της Γιαννάκου. Αυτή η επίθεση στα δικαιώματα της νεολαίας βρήκε απέναντί της το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα, με αποτέλεσμα να παίρνει η κυβέρνηση πίσω την αναθεώρηση του άρθρου 16 αλλά και να διστάζει να ξεδιπλώσει την επίθεση σε μία σειρά τομείς που είχε προαναγγείλει (βλέπε ασφαλιστικό). Με τα πολιτικά εφόδια αυτών των ημερών, η νεολαία που παραμένει ένα καζάνι που βράζει, μπροστά στην άγρια δολοφονία ξεσπά σε διαδηλώσεις.
Βασικό στοιχείο που χαρακτήρισε τις διαδηλώσεις του Δεκέμβρη ήταν αναμφίβολα το νεολαιίστικο. Συγκεκριμένα, η μαζική συμμετοχή της νεολαίας, η οποία στο μέλλον που της τάζει αυτό το σύστημα, αδυνατεί να δει τον εαυτό της. Που αντικρίζει μόνο αδιέξοδα στον «καπιταλιστικό μονόδρομο» και που ταυτίζεται όλο και πιο πολύ με τον δολοφονημένο Αλέξη. Αυτή η νεολαία, που της στερούν το μέλλον, της κουρελιάζουν τα δημοκρατικά δικαιώματα, την δολοφονούν εν ψυχρώ, καταφέρνει να αποτελέσει καταλύτη κινηματικών διεργασιών και να φέρει το σύστημα σε πολύ δύσκολη θέση. Καταλήγει, όμως, να κατευθύνει την οργή της, ελλείψει επαναστατικής αριστερής κατεύθυνσης, στον κάθε λογής «Κορκονέα». Υπερτερεί το γενικότερο «αντιμπατσικό» αίσθημα και μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα αυτοί που του όπλισαν το χέρι. Παρατηρείται για μία ακόμα φορά αδυναμία σύνδεσης μιας δολοφονίας -που κάθε άλλο παρά η κακιά στιγμή ήταν- με την πολιτική ενός συστήματος αδηφάγου που τρέφεται εκμεταλλευόμενο την αναλώσιμη για αυτό νεολαία. Στο όνομα κάποιων «ένθερμων» ειδικών φρουρών, αποδίδεται μια ματωμένη λίστα ονομάτων: Τεμπονέρας, Καλτεζάς, Κουμής, Κανελλοπούλου, Γρηγορόπουλος. Η λίστα των δολοφονημένων από το σύστημα.
15 χρόνια μετά, η λίστα αυτή έχει μεγαλώσει επικίνδυνα. 15 χρόνια μετά, οι αυτουργοί, τους οποίους το σύστημα φρόντισε να ρίξει στα μαλακά, έχουν αποφυλακιστεί. Οι αποφυλακίσεις των δολοφόνων στοχεύουν στο να αναδειχθεί η πυγμή και η παντοδυναμία που θέλει να επιδείξει το σύστημα. Πως είναι άτρωτο, το ίδιο και όποιος δρα για λογαριασμό του. Η επίθεση του συστήματος στα λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες έχει επεκταθεί σε κάθε τομέα, με τη δουλειά, την παιδεία, την υγεία να παραμένουν στο στόχαστρο. Οι ανταγωνισμοί στο παγκόσμιο ταμπλό οξύνονται και οι λαοί βρίσκονται στριμωγμένοι στον τοίχο. Η φασιστικοποίηση της δημόσιας και της πολιτικής ζωής είναι πρώτης τάξης ζήτημα για να διασφαλίσει το σύστημα την κυριαρχία του και να κρατήσει τον λαό στον γύψο. Η εντεινόμενη βία και καταστολή χρησιμοποιείται για να λυγίσει κάθε λαϊκό ξέσπασμα, να τρομοκρατήσει και να αφοπλίσει τον λαό. Η εξαθλίωση και η φτωχοποίηση, το τσάκισμα του λαϊκού εισοδήματος, φέρνουν τον λαό και την εργατική τάξη στα όριά τους. Για τη νεολαία, ξεπηδούν μόνο αδιέξοδα. Μετανάστευση, εργασιακός μεσαίωνας, παιδεία ταξικών φραγμών. Για ακόμα μια φορά, το μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο. Η νεολαία συνεχίζει να πετιέται με βία από την εκπαίδευση, βγαίνει σε όλο και πιο τρυφερή ηλικία στην εργασιακή γαλέρα, να ζει με τον κίνδυνο να αξιοποιηθεί σαν κρέας για τα κανόνια των ιμπεριαλιστών-«προστατών» της στα διάφορα πολεμικά μέτωπα.
Ακόμα, η νεολαία δολοφονείται. Δεν πάει πολύς καιρός από την δολοφονία του 17χρονου Ρομά από την ΕΛΑΣ στη Βοιωτία, τρίτος στη σειρά μετά τον Σαμπάνη και τον Φραγκούλη, θύματα ενός συστήματος που ξερνάει εκμετάλλευση και ρατσισμό. Δεν ξεχνάμε την δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη στο Λιμάνι του Πειραιά, του Μιχάλη Κατσούρη από ντόπιους και Κροάτες φασίστες. Όλες, δολοφονίες με τη σφραγίδα του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος και των αξιών που αναπαράγει, στο οποίο η ανθρώπινη ζωή δεν πιάνει μία.
Μπροστά στον φόβο του ξεσηκωμού της νεολαίας και της πυροδότησης ευρύτερων λαϊκών κινημάτων, το σύστημα εξοπλίζεται από την κορυφή ως τα νύχια. Ιδιαίτερα την περίοδο της πανδημίας, η στοχοποίηση και οι κατηγορίες σε βάρος της νεολαίας οργίασαν. Το ξύλο στις πλατείες, ο ατελείωτος εγκλεισμός, η ελεγχόμενη είσοδος στα πανεπιστήμια, είχαν στόχο τη νεολαία. Τη διαμόρφωσαν και την τρομοκράτησαν, αφήνοντάς την χωρίς συλλογικό χώρο, χωρίς την κοινωνική επαφή, αποκομμένη και φοβισμένη. Έγινε καθεστώς η αστυνομοκρατία και οι διαρκείς έλεγχοι. Η φασιστικοποίηση χτύπησε κόκκινο και βασικός αποδέκτης της ήταν η νεολαία.
Ακόμα, το σύστημα τη διαπλάθει και τη γαλουχεί με το κυρίαρχο ιδεολόγημα. Την ποτίζει ρατσιστικό και εθνικιστικό μίσος, της διδάσκει τη θεωρία των δύο άκρων, της μαθαίνει ότι κάποιες ζωές μετράνε παραπάνω από κάποιες άλλες. Την προσηλυτίζει στον οπαδισμό, την σπρώχνει σε μαύρες, σκοταδιστικές απόψεις. Χρησιμοποιεί όλους τους μηχανισμούς του (εκπαίδευση, στρατός) για να αναπαράγει την αστική προπαγάνδα και να απομακρύνει τη νεολαία από την οργανωμένη συλλογική πάλη.
Όμως η νεολαία δεν του κάνει τη χάρη. Και στην πανδημία, κόντρα στο κλίμα τρομοκρατίας δεν έμεινε αδρανής. Ήταν η 6η Δεκέμβρη του ’20 που παρά τις απαγορεύσεις η νεολαία βγήκε και διαδήλωσε τιμώντας για άλλη μια χρονιά τους νεκρούς της. Κόντρα σε αυτό το σύστημα που θέλει να βγάλει τους αγώνες στην παρανομία. Που είναι το ίδιο φορέας της φασιστικοποίησης και δεν μπορεί παρά να ιδωθεί σαν την μήτρα του φασισμού, σαν το φίδι που τον γεννά. Κάθε άλλη άποψη που τον βλέπει ξεκομμένο από το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, όπως απέδειξε με παραστατικό τρόπο ο ίδιος ο Δεκέμβρης, έχει κοντά ποδάρια. Οδηγεί σε λογικές αδιέξοδες, ξεσπάσματος και κατευθύνει την οργή σε πρόσωπα αντί για πολιτικές. Αποσυνδέει τον αντιφασιστικό αγώνα από τον συνολικότερο αγώνα ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Και αν κάτι μας δίδαξε ο Δεκέμβρης του ’08, πέρα από το ότι η νεολαία όταν βγει στο προσκήνιο μπορεί να ταράξει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και να τα βάλει με θεούς και δαίμονες, παρασέρνοντας ευρύτερα λαϊκά κομμάτια στον αγώνα, ήταν πως για να πάρει ένα ξέσπασμα χαρακτηριστικά συνεπούς αγώνα, χρειάζεται οργάνωση και στόχους πάλης. Χρειάζεται κατευθύνσεις που θα βάζουν στο στόχαστρο το σύστημα συνολικά, θα αντιστέκονται και θα διεκδικούν στο σήμερα. Χωρίς αυταπάτες για ειρηνικούς δρόμους (ΚΚΕ: στη δική μας εξέγερση δεν θα σπάσει ούτε τζάμι), προτάσεις διαχείρισης του ρεφορμισμού ή ανυπομονησία και ανεμπιστοσύνη στις λαϊκές δυνάμεις (αναρχία).
Αυτή τη σημερινή αναγκαιότητα μας θυμίζει η 6η Δεκέμβρη. Της πάλης ενάντια στη φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής, ενάντια στην υποβάθμιση της ανθρώπινης ύπαρξης, ενάντια σε ένα σύστημα που μας δολοφονεί στα Τέμπη, στις πλημμύρες, στις φωτιές, στα ναυάγια. Ενάντια στη λήθη που προσπαθεί να επιβάλλει το σύστημα, ώστε ο λαός να μην τιμά πια τους νεκρούς του, γιατί τυχαία δολοφονήθηκαν, βρέθηκαν στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή. Κόντρα σε αυτή τη διαστρέβλωση, να βροντοφωνάξουμε πως καμία σφαίρα δεν έπεσε τυχαία, κάτω τα χέρια από τη νεολαία!
