Απέναντι στη φτώχεια, οι εργαζόμενοι να προτάξουν τα δικά τους συμφέροντα!
Μαζικός και αποφασιστικός αγώνας για αυξήσεις στους μισθούς και συλλογικές συμβάσεις!
Όσο πιο ασφυκτική γίνεται η καθημερινότητα για τον κόσμο της δουλειάς, τόσο πληθαίνουν οι μεγαλοστομίες από τα κυβερνητικά επιτελεία σχετικά με τα δήθεν μέτρα στήριξης του λαϊκού εισοδήματος. Πολλές οι σχετικές δηλώσεις και τα επικοινωνιακά τρικ, με την αμέριστη βοήθεια των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ, για να κρύψουν τη δυσβάσταχτη πραγματικότητα, η οποία όμως είναι τόσο βαριά για τις πλάτες των εργαζόμενων, που μόνο οργή καταφέρνουν να προκαλούν.
Το «παροδικό» φαινόμενο της ακρίβειας, κάθε μέρα αποκαλύπτεται πως μόνο τέτοιο δεν είναι. Οι νέες αυξήσεις στις τιμές των ειδών πρώτης ανάγκηςμε την έναρξη του νέου έτους, επιδεινώνουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Για όλο και πιο πλατιές λαϊκές μάζες, η καθημερινότητα έχει μετατραπεί σε μάχη για την επιβίωση και την ίδια ώρα αντιμετωπίζουν την ωμή κοροϊδία των κυβερνητικών επιτελείων και διαφόρων παρατρεχάμενων. Μπορεί λοιπόν, η θέρμανση (παρά το κρύο) να θεωρείται είδος πολυτελείας, η κυβέρνηση όμως εφιστά την προσοχή για τη σωστή επιλογή του τιμολογίου της ΔΕΗ. Μπορεί τα σούπερ μάρκετ να είναι απλησίαστα, διάφοροι καλοθελητές όμως (μαζί κι η ΓΣΕΕ) φροντίζουν να «ενημερώνουν» σε ποια συγκεκριμένα προϊόντα εμφανίζεται «αισχροκέρδεια». Μπορεί ο μήνας να μη βγαίνει, αλλά τα μέτρα «αντιμετώπισης της ακρίβειας» είναι συνεχή. Μήπως φταίνε οι εργαζόμενοι τελικά, που κάνουν κακή διαχείριση του μισθού τους;
Μόνο αυτό δεν έχουν βγει να δηλώσουν ευθαρσώς! Παρ’ όλο που με διάφορες αφορμές το υπονοούν. Η «πάταξη της αισχροκέρδειας» είναι το νέο αφήγημα που προσπαθεί να στήσει η κυβέρνηση, τώρα που ακόμη και τα γνωστά επιδόματα έκτακτης ενίσχυσης/pass, τα οποία εξαρχής είχαν το χαρακτήρα «τσιρότου» που δεν μπορούσε να καλύψει ούτε τις βασικές ανάγκες, αποτελούν παρελθόν. Ανακάλυψε ξαφνικά η κυβέρνηση την απληστία των μεγάλων επιχειρήσεων και μάλιστα, θέλει να την αντιμετωπίσει! Θα ήταν αστείο, αν η κατάσταση για τον κόσμο του μόχθου δεν ήταν τόσο σοβαρή. Αν δεν ήταν τέτοιο το μέγεθος συρρίκνωσης των πραγματικών μισθών τα τελευταία χρόνια, με τον πληθωρισμό να εκτινάσσεται και το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο να θησαυρίζει.
Παραμένει βασικό επίδικο η ανάγκη πραγματικών αυξήσεων στους μισθούς που να καλύπτουν το κόστος ζωής. Το κυβερνητικό «έργο» προς αυτή την κατεύθυνση είναι μια σκέτη κοροϊδία. Η αύξηση του κατώτατου μισθού μέσα στο 2024, που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση, όταν και εφόσον γίνει, είναι ξεκάθαρο πως δεν πρόκειται να καλύψει ούτε στο ελάχιστο τις αυξημένες ανάγκες. Απ’ την άλλη, οι διθυραμβικές δηλώσεις σχετικά με το ξεπάγωμα των τριετιών που υποτίθεται πως θα φέρει σημαντική ανάσα στους εργαζόμενους, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Όχι μόνο γιατί λόγω της μη αναδρομικότητας, 12 ολόκληρα χρόνια προϋπηρεσίας των εργαζόμενων πετιούνται στα σκουπίδια, αλλά και γιατί η μεγάλη πλειοψηφία τους θα δει μια αύξηση του μισθού της το 2027! Με την προϋπόθεση ότι τα τότε ποσοστά ανεργίας δεν θα έχουν επιβάλει το ξαναπάγωμα των τριετιών. Βέβαια, η πιο ωμή ομολογία της κυβέρνησης για το πώς σχεδιάζει να «λύσει» το πρόβλημα της ακρίβειας, είναι ο αντεργατικός νόμος Γεωργιάδη που προβλέπει δουλειά όλη μέρα και μέχρι τα βαθιά γεράματα, αν θέλει ο κόσμος της εργασίας να επιβιώσει.
Τα επιτελεία της κυβέρνησης κι οι εργοδοτικοί φορείς βέβαια, βρίσκονται αντιμέτωποι με το εξής (για τους ίδιους) παράδοξο. Σε μια σειρά κλάδους εξακολουθούν να υπάρχουν χιλιάδες κενές θέσεις εργασίας, αφού παρατηρείται έλλειψη εργαζόμενων που ενδιαφέρονται να καλύψουν τις θέσεις αυτές. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του τουρισμού-επισιτισμού, όπου ιδιαίτερα απ’ την περίοδο της καραντίνας κι έπειτα, καταγράφηκε μαζική απομάκρυνση εποχικών υπαλλήλων απ’ τον κλάδο. Πόσο «παράδοξο» είναι όμως αυτό, όταν οι συνθήκες που επικρατούν είναι οι εξαντλητικοί ρυθμοί δουλειάς, οι ατέλειωτες υπερωρίες κι οι άθλιες συνθήκες εργασίας που οδηγούν σε υπερκόπωση κι εξαθλίωση τους εργαζόμενους; Πόσο μάλλον, όταν οι εργασιακές αυτές συνθήκες συνδυάζονται με μισθούς πείνας, κατά πολύ μειωμένους σε σχέση με μια προηγούμενη περίοδο.Η κατάσταση αυτή αφορά αρκετούς κλάδους, όπως τα νοσοκομεία, η αγροτική παραγωγή, οι κατασκευές. Σε όλες τις περιπτώσεις, συνδέεται με τις κακές συνθήκες, τους χαμηλούς μισθούς και την εργασιακή ανασφάλεια.
Το «παράδοξο» αυτό απαντιέται με τον «ορθόδοξο» τρόπο απ’ την κυβέρνηση. Αντί να οδηγήσει σε βελτίωση των όρων δουλειάς και αύξηση των μισθών, οι οποίοι είναι μειωμένοι σε όρους αγοραστικής δύναμης με τον μέσο ετήσιο μισθό στη χώρα να βρίσκεται στην τελευταία θέση της κατάταξης μεταξύ των χωρών της ΕΕ, η κυβέρνηση και το κεφάλαιο αναζητούν φτηνά εργατικά χέρια από άλλες χώρες. Οι Φιλιππίνες, το Πακιστάν κι η Αίγυπτος είναι οι χώρες προτίμησης για τους εργοδότες στον τουρισμό-επισιτισμό, με τους μεγαλοξενοδόχους στα νησιά να έχουν ήδη δρομολογήσει τις αφίξεις τους. Τρίβουν τα χέρια τους μπροστά στην εξασφάλιση μεταναστών που θα δουλεύουν με όρους σκλαβιάς. Εκμεταλλεύονται τη φτώχεια και την εξαθλίωση που το σύστημα έχει επιβάλει στις χώρες προέλευσής τους και τους επιφυλάσσουν τους χειρότερους όρους δουλειάς κι ένα καθεστώς ομηρίας και ακραίας εκμετάλλευσης.
Κι επειδή πρόκειται για ιδιαίτερα δελεαστική επιλογή για το κεφάλαιο, έχουν ήδη κυκλοφορήσει κι οι πρώτες σχετικές διαφημίσεις. Ο λόγος για τη χυδαία διαφήμιση της δικηγορικής εταιρείας BCLA που υπόσχεται εργατικά χέρια μεταναστών σε… τιμή ευκαιρίας. Ο τίτλος της διαφήμισης «Η λύση στο υψηλό μισθολογικό κόστος: Μετανάστες εργαζόμενοι» και το απόσπασμα «Αν θέλετε να προσλάβετε φτηνά εργατικά χέρια τότε η λύση είναι εδώ!» καταδεικνύει τη σοβαρότητα της κατάστασης και τι οραματίζονται τα κάθε είδους αρπακτικά, όχι μόνο για τους μετανάστεςεργαζόμενους, αλλά συνολικά για τον κόσμο της δουλειάς. Καθόλου τυχαίο πως η εν λόγω εταιρεία έχει απευθυνθεί σε κατασκευαστικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο Ελληνικό και σε άλλα εργασιακά κάτεργα, όπου οι εργάτες εξοντώνονται στη δουλειά.
Απέναντι σ’ αυτή τη μαύρη κι εξοργιστική πραγματικότητα, οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν θέση μάχης! Να αναγνωρίσουν τους συμμάχους και τους εχθρούς τους. Οι φτωχοί μετανάστες που πληρώνουν το τίμημα της καταστροφής και της δυστυχίας, παρ’ όλο που αξιοποιούνται απ’ την εργοδοσία για να ρίξουν συνολικά τα μεροκάματα, όχι μόνο δεν είναι απέναντί τους, αλλά αντίθετα θα πρέπει ν’ αντιμετωπίζονται ως αναπόσπαστο κομμάτι του εργατικού κινήματος της χώρας. Ντόπιοι και μετανάστες εργαζόμενοι έχουν κοινά συμφέροντα και πρέπει από κοινού να παλέψουν για αυξήσεις στους μισθούς, για συλλογικές συμβάσεις εργασίας και για δουλειά με δικαιώματα.
Η «κανονικότητα» της φτώχειας και της εξαθλίωσης που θέλουν κυβέρνηση και κεφάλαιο να επιβάλουν πρέπει να βρει απέναντί της τη μαζική και αποφασιστική κινητοποίηση των εργαζόμενων. Η λύση δεν βρίσκεται στα ξεροκόμματα που τάζει η κυβέρνηση, ούτε στην ανακύκλωση της φτώχειας. Η μόνη πραγματική διέξοδος για τους εργαζόμενους βρίσκεται στη διεκδίκηση ζωής και δουλειάς με δικαιώματα και αξιοπρέπεια. Οι αυξήσεις των μισθών ώστε να καλύπτουν το κόστος ζωής και η διεκδίκηση ΣΣΕ πρέπει να βρίσκεται στην προμετωπίδα του εργατικού κινήματος αυτή την περίοδο.
Η πάλη αυτή πρέπει να γίνει υπόθεση πλατιών εργαζόμενων μαζών. Όσο κι αν οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν κηρύξει παύση αγώνων και βάζουν πλάτη στην κυβερνητική πολιτική. Όσο κι αν οι δυνάμεις του συμβιβασμού και της υποταγής που επικρατούν στο εργατικό κίνημα υποτίθεται πως κλιμακώνουν, αλλά στην πραγματικότητα κρατάνε τους εργαζόμενους σε αδράνεια και συντηρούν την απογοήτευση. Όσο κι αν είναι αρνητικός ο ταξικός συσχετισμός και ακριβώς για να ανατραπεί, οι εργαζόμενοι πρέπει να μπουν μαζικά στα συλλογικά τους όργανα, να πάρουν αποφάσεις μαζικούς απεργιακού αγώνα, με προετοιμασία από σήμερα! Σ’ αυτήν τη μεγάλη αναγκαιότητα θέλει να συμβάλει η Ταξική Πορεία, με παρεμβάσεις σε χώρους δουλειάς και την πρόταση σε σωματεία και δυνάμεις του εργατικού κινήματος για εργατική κινητοποίηση στις αρχές του Φλεβάρη.
