Μετά την ολοκλήρωση των εργασιών της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για το έγκλημα των Τεμπών, με βάση τη δημοσιότητα που είχε πάρει το ζήτημα των υπογραφών και με πρόσφατη τη μαύρη πρώτη επέτειο και την οργή του κόσμου που εκφράστηκε μαζικά στην απεργία στις 28 Φλεβάρη, το κλίμα βάραινε για την κυβέρνηση και δυσχέραινε την επιχείρηση συγκάλυψης.
Η κυβέρνηση, όπως ήταν αναμενόμενο, πέρασε στην αντεπίθεση και κινήθηκε σε δυο βασικούς άξονες: Πρώτον κατηγόρησε την αντιπολίτευση ότι εργαλειοποιεί την τραγωδία και χρησιμοποιεί τους νεκρούς και τον πόνο των συγγενών τους στην πολιτική της αντιπαράθεση με αυτήν (πολιτικές βδέλλες, τους χαρακτήρισε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Μαρινάκης). Και δεύτερον, παρουσιάστηκε ως η μόνη υπεύθυνη που θα μπορούσε πραγματικά να ικανοποιήσει το αίτημα των συγγενών, αλλά και όλου του λαού, για πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης και τιμωρία των ενόχων με πραγματικά και αντικειμενικά στοιχεία.
Σε αυτές τις κατευθύνσεις κινήθηκε και ο ίδιος ο Μητσοτάκης στη συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ. Παίρνοντας το γνωστό, προφανώς πολυδουλεμένο από το επικοινωνιακό επιτελείο του «ανθρώπινο» ύφος, είπε πως δεν ξέχασε τις εικόνες και τις μυρωδιές την άλλη μέρα, όταν πήγε στον τόπο του εγκλήματος, του οποίου το μπάζωμα επέβαλε η ανθρώπινη ανάγκη να στηριχθούν κάπου οι γερανοί για να σηκώσουν τα βαγόνια και να ανασυρθούν τα πτώματα. Η ανθρωπιά του εξαντλήθηκε κάπου εκεί, γιατί ήταν πολύ κυνικός όταν έλεγε ότι ο σιδηρόδρομος είναι όσο ασφαλής μπορεί να είναι, χωρίς να αποκλείει, στην πραγματικότητα, κι άλλους νεκρούς στο μέλλον…
Τις ίδιες κατευθύνσεις ακολούθησε, με σχετικά επιθετικούς τόνους, η κυβέρνηση στη συζήτηση στη Βουλή για το πόρισμα της Εξεταστικής, δηλαδή της ΝΔ! Ένα πόρισμα που δεν βρήκε άλλο υπεύθυνο παρά τον ανθρώπινο παράγοντα και …την κακιά την ώρα που τα ‘φερε και έγιναν απανωτά λάθη και παραλείψεις που οδήγησαν στη σύγκρουση.
Στην πραγματικότητα, η ΝΔ απευθύνθηκε σε όλο τον λαό. Γνωρίζει ότι το έγκλημα των Τεμπών έχει προκαλέσει την οργή του, η οποία έχει εκφραστεί επανειλημμένα στον δρόμο, σε πολύ μαζικές συγκεντρώσεις, αλλά ακόμα και στο ενάμισι εκατομμύριο υπογραφές, παρά τις ενστάσεις που έχουμε γι΄ αυτές.
Αυτό που την ανησυχεί, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι θέλει να δείχνει, είναι ότι αυτή η οργή του κόσμου συσσωρεύεται και αφορά σχεδόν όλες τις πλευρές της ζωής του. Κάποιο απ’ όλα τα ζητήματα που ανοίγει καθημερινά η επίθεσή της στα δικαιώματα λαού και νεολαίας μπορεί να γίνει η σταγόνα που θα κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει, με απρόβλεπτες συνέπειες.
Έτσι, στο ζήτημα των Τεμπών θέλει να πετύχει δυο αντικρουόμενους στόχους: Να συγκαλύψει το έγκλημα, να απαλλάξει τους υπουργούς της, αλλά και την ίδια, από πολιτικές ευθύνες και να κατευνάσει την οργή και των συγγενών και του λαού. Και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο, δηλαδή, κάτι που αν έχει ελπίδες να καταφέρει είναι μόνο λόγω της κυριαρχίας της στο αστικό πολιτικό σκηνικό και, κυρίως, λόγω της απουσίας ενός λαϊκού κινήματος τόσο μαζικού, διεκδικητικού και ανυποχώρητου που θα την αναγκάσει να κάνει πίσω.
Στη συζήτηση στη Βουλή, αυτή η υπεροχή της ήταν φανερή, όχι μόνο γιατί τόλμησε και πέρασε στην αντεπίθεση, αλλά και γιατί το «Πυρ ομαδόν» εναντίον της, που γράφτηκε στον τύπο, μάλλον δεν την άγγιξε καν. ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά αλλά και Πλεύση Ελευθερίας βρέθηκαν πολύ μακριά από το να εκφράσουν το λαϊκό αίσθημα για τη συγκάλυψη. Και πώς θα μπορούσαν άλλωστε, τη στιγμή που όλοι έχουν να λογοδοτήσουν για όσα έκαναν ή δεν έκαναν όταν βρέθηκαν σε κυβερνητικές θέσεις, προετοιμάζοντας τον δρόμο που οδήγησε στο έγκλημα.
Όσο για το ΚΚΕ, υπερασπίστηκε την πρότασή του για τη συγκρότηση της Εξεταστικής Επιτροπής, η οποία υλοποιήθηκε, λέγοντας πως δεν είχε αυταπάτες γιατί γνώριζε τα όριά της, αλλά την αποτίμησε θετικά γιατί αποκαλύφθηκε η προσπάθεια συγκάλυψης, ήρθαν στο φως νέα στοιχεία, αλλά και τροφοδοτήθηκαν οι κινητοποιήσεις λαού και νεολαίας! Αν δεν ήταν η Εξεταστική θα είχε λιγότερο κόσμο η απεργία και οι συγκεντρώσεις στις 28 Φλεβάρη δηλαδή; Ξεδιάντροπη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, με στόχους που δεν είναι της παρούσης…
Ωστόσο, πιέσεις ασκούνται στην κυβέρνηση από την πλευρά της ΕΕ, μετά την παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας και της αμφισβήτησης της βουλευτικής ασυλίας και του νόμου περί ευθύνης υπουργών, η οποία άνοιξε και όλη τη συζήτηση για το αν η ευρωπαϊκή νομοθεσία υπερισχύει του σχετικού άρθρου 86 του Συντάγματος. Επίσης, μετά τις ομιλίες της Καρυστιανού στο Ευρωκοινοβούλιο, αποφασίστηκε να παραμείνουν σε λειτουργία οι αρμόδιες επιτροπές της ΕΕ για τον έλεγχο της δικαστικής διαδικασίας, η οποία, πάντως, προχωρά πολύ γρήγορα, για τα ελληνικά δεδομένα.
Το ερώτημα είναι προς τα πού. Οι πιέσεις από την ΕΕ δεν έχουν την …αγνή πρόθεση της απονομής δικαιοσύνης σε ένα κράτος-μέλος της που σε αυτόν τον τομέα πάσχει. Αλλά είναι κινήσεις στην πολιτική-γεωπολιτική σκακιέρα, με στόχο ένα κράτος-μέλος που όλο και περισσότερο προσδένεται στο άρμα του μεγάλου υπερατλαντικού συμμάχου και πάσχει στον τομέα της …αφοσίωσης στην Ένωση.
Σε κάθε περίπτωση, η πιο ουσιαστική πίεση που μπορεί να ασκηθεί στην κυβέρνηση είναι αυτή από τον λαό, μέσα από τις κινητοποιήσεις του. Γιατί όπως κάποια στιγμή είπε και η ίδια η Καρυστιανού, η δικαίωση θα είναι να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, θα συμπληρώσουμε εμείς…
